Dus elke dag loop ik voor ik begin met thuiswerken een stuk. Vandaag liep ik langs de haven en een gracht. Er is daar leuk bruggetje met een armoedig straatje en aan het eind van dat straatje een mooie kerk. Toen ik daarvan een foto probeerde te maken kwam er van links een vuilniswagen het beeld in rijden en die daarna midden in het beeld stopte. Weg kerkje.
Toen Boudewijn Büch in 2002 overleed stierf er een schrijver die al jaren geen goed boek meer had voltooid. Toen Boudewijn stierf was hij veel meer een mediapersoonlijkheid dan een schrijver. Ja, ik tik Boudewijn, dat zegt waarschijnlijk iets over hoe ik ondanks alles over hem denk.
Büch werd beroemd door "De kleine blonde dood". Een roman die waar gebeurd leek. Dat de hoofdpersoon Boudewijn heette en dat veel personen in het boek op echte personen leken zorgde waarschijnlijk voor dat gevoel. Alleen heeft Büch nooit een kind gehad, laat staan dat het overleed. Zijn jeugd vol trauma's, het verblijf in een psychiatrische inrichting, het bleek later grotendeels verzonnen of sterk overdreven. Büch's leven zat vol diepe vriendschappen, tot zijn leugens hem inhaalden en hij iedereen liet vallen. Ruzies, treurnis, geldgebrek en leugens.
Maar toch, dat grenzeloze enthousiasme dat je vooral in zijn non-fictie kunt vinden. De boeken over afgelegen eilanden, Goethe, bibliotheken, prachtig zijn ze. Vol van zinloze feitjes waar je niets mee kan en die je ook vrijwel onmiddellijk weer vergeet. Maar het lezen van die omvallende boekenkasten vol futiliteiten, ik vind het heerlijk.
"Een boekenkast op reis, een persoonlijke kroniek 1998" is het boek dat ik op dagen dat er een vuilniswagen in je blikveld gaat staan uit de kast pak. Op verzoek van zijn uitgever houdt Boudewijn in 1998 een dagboek bij. Op 1 januari zegt hij meteen "Waarom ik eigenlijk ja gezegd heb tegen het publiceren van een heel jaar dagboek weet ik niet, maar ik heb er nu in elk geval al spijt van". Dat noem ik nog eens een hoopvol begin. In 1998 gaat Büch naar Zuid-Afrika, de VS en Duitsland. Allemaal reizen met een ploeg mensen om opnames te maken voor zijn tv programma. Er gebeurt eigenlijk tijdens die reizen niet veel. Hij ontmoet mensen die hij vaak niet aardig vindt, kankert op zijn cameramensen en producers, eet slecht, heeft kiespijn en doorlopend liefdesverdriet. En hij koopt waanzinnige hoeveelheden totaal obscure maar vaak peperdure boeken. Is het spannend? Nee. Is het boeiend? Mwah. Maar toch, ik lees het met veel plezier. Want al het gemopper, het gekift, al het verzuchten, het heeft iets, iets dat bijna vertederd. Je ziet hem lopen, een bijna 50 jarig kind, vol zinloze obsessies en overbodige weetjes. Er staat bij hem eigenlijk het hele jaar een vuilniswagen in zijn blikveld, en misschien relativeert dat je eigen vuilniswagen.
"Een boekenkast op reis" staat hier in de Online Bibliotheek.
Andere eBoeken van Büch staan hier.
Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten