vrijdag 28 februari 2014

Tussendoortje (in haast) (maar het is wel een leuk liedje hoor)



En nee, natuurlijk mag het geen gewoonte worden.

Maar, hoewel het vrijdag is en half hardwerkend Nederland vakantie heeft, moeten we hier in de bibliotheek vandaag aan de slag met nieuwe subsidiekaders, de leenrechtopgave, de nieuwe beleidsnota, de jaarrekening en het jaarverslag is ook nog niet af.

Dus ....

En trouwens, gister had ik op een andere plek al een stukje over muziek.

Dus ....

blijft het vandaag bij een liedje.
Een leuk, heel leuk liedje maar meer niet.
Er is geen verhaal, hoogstens kun je het lenteachtig noemen maar dat hoor je zelf wel.

The Rifles, Het lied van vandaag komt van hun vierde cd.
Ik geef toe, de vorige drie waren me ontgaan maar dit is leuk.
Vrolijk, meezingbaar en het filmpje is ook aardig.

Er schijnt ook iets van een link met Paul Weller te zijn maar ...
Inderdaad, er is geen tijd om dat uit te zoeken.

Wij gaan subsidiekaders doen.
Gaat u maar fijn meehummen.

 

Ton

woensdag 26 februari 2014

Mohammed Benzakour - Yemma (boek)


Stilleven van een Marokkaanse moeder

Huis, gezin en Allah, dat zijn de domeinen van Mohammed Benzakours moeder. Ze is de echtgenote van een Marokkaanse eerstegeneratiegastarbeider. Ze is analfabeet en heeft nooit Nederlands geleerd. Na een herseninfarct belandt ze in een rolstoel, verlamd en zonder spraakvermogen. Ze wordt compleet zorgafhankelijk. Zonder haar zoon, die als tolk en belangenbehartiger optreedt, is ze verloren in een doolhof van ziekenhuizen, therapeuten en zorginstellingen die niet berekend zijn op patiënten zoals zij.Benzakour beschrijft hoe hij zijn yemma Marokkaans voor 'moeder' langzaam ziet afglijden. Hij haalt herinneringen op aan zijn vroegere moeder, aan wie zij was en wat hij aan haar te danken heeft. Te midden van een schrijnend gevecht tegen cultureel onbegrip en bureaucratie die menswaardigheid in de weg staan, doet Benzakour alles om haar leven enigszins te veraangenamen.

Yemma is een rauw en tegelijk ontroerend literair portret van een zoon over zijn moeder.
Over liefhebben, pijn en afscheid.
Het boek schets een beeld over de tekortkomingen in de Nederlandse zorginstellingen.
Dit boek gaat ook over de grote cultuurkloof, die helaas onoverbrugbaar lijkt.
Ontroerend te lezen is hoe liefdevol de schrijver met zijn moeder omgaat;

"Ik vul het teiltje met lauw water en een scheutje zeep en plaats het op een krukje. Dan schuif ik met een klik de beensteunen opzij en druppel wat Toco-Tholinolie in het teiltje en trek haar sokken en steunkousen uit. Als haar voeten in het water staan, blijkt pas hoe sterk haar rechtervoet naar buiten is gedraaid. Haar enkels zijn dik, gezwollen,vormeloos, de huid bezaaid met paarse vlekken. Onder de zachte melkachtige zeeplaag kneed en masseer ik de slappe tenen. Als ik even later opkijk, is ze in slaap gesukkeld.(ze had de hele nacht niet geslapen,vertelde de zuster) Nu slaapt ze met de overgave van een kind."

Een aanrader.

Conny

dinsdag 25 februari 2014

Voorlezen aan katten helpt!



Sean, 10 jaar, had moeite met lezen. Zijn moeder, die in een dierenasiel werkte bedacht iets wonderlijks. Ze liet Sean voorlezen aan katten in het asiel. En dat vond hij zo leuk dat hij het vaker kwam doen en er beter van ging lezen.

En na Sean kwamen er andere kinderen, het idee werd zelfs een heus programma "Book Budddies".

Natuurlijk is er onderzoekstaal.

"Pets can be considered a source of support”
“Human-animal interaction can make the learning process more comfortable and enjoyable for   children”
“Autistic children who were put in contact with an animal demonstrated increased use of language and had improved social interactions while with the animal”
"They showed “sustained focus and maintained a higher state of awareness, as well as improved attitudes toward school”
"Animals can be a “non-evaluative presence that can provide support and comfort to participants without judging them” 

Maar, en dat is niet wetenschappelijk, aan de foto's van het project kun je al zien dat het een goed idee was.

Misschien iets dat we ook in Nederland kunnen gaan doen?

Meer foto's hier en hier.

Vanmorgen probeerde ik het voorlezen trouwens even bij Poes. Maar die heeft al een eigen huis, en ik lees best goed. En hij was trouwens ook meer geïnteresseerd in brokjes. Dat was hij vanmorgen om 5 uur al naar op zoek. Terwijl hij over mijn rug liep, en ik niet meer sliep. Maar dat is weer een ander verhaal.

Ton






  • “Pets can be considered a source of support”
  • “Human-animal interaction can make the learning process more comfortable and enjoyable for children”
  • “Autistic children who were put in contact with an animal demonstrated increased use of language and had improved social interactions while with the animal”
  • They showed “sustained focus and maintained a higher state of awareness, as well as improved attitudes toward school”
  • Animals can be a “non-evaluative presence that can provide support and comfort to participants without judging them”
  • - See more at: https://www.berksarl.org/programs/book-buddies/#sthash.gFCZ6nsU.Aw3wnGO7.dpuf

    vrijdag 21 februari 2014

    Er is geen foto van John Cage met een walvis


    Een paar namen komen altijd terug.
    Dylan, Lambchop, Bill Evans en John Cage. En van geen van die namen kan ik echt uitleggen waarom ik steeds weer naar hun muziek luister.

    Neem de klaagzang voor de walvis van John Cage. Twee stemmen die zonder al teveel intonatie langzaam en zonder nadruk een minuut of 25 lang de letters van het woord whale zingen.

    Je zou "Litany for the whale" meditatieve muziek kunnen noemen. Maar van die term word ik zelf dan weer erg onrustig.

    Had John Cage, componist van en met stiltes, toeval, versterkte cactussen en andere rarigheid iets met walvissen?

    Heeft het een bedoeling,
    is er logica,
    gaat het eigenlijk ergens over,
    of naar toe?

    En waarom niet dan?

    Er is, zover ik kan zien geen foto van Cage met een walvis.
    Gelukkig is er wel een foto van hem met een kat.
    Dat is fijn, ik heb niks met walvissen, grote logge zwembeesten zijn het.
    Katten zijn veel leuker.

    Nee, dit gaat dus verder ook weer eens nergens heen.


    John Cage: Litany for the whale is te leen via Muziekweb.

    Ton

    donderdag 20 februari 2014

    Apps van de Bibliotheek



    Apps zijn erg handig, ze zijn snel en gebruiksvriendelijk. Ik heb 2 apps van de bibliotheek op mijn mobiel van de bibliotheek staan. De ene is de Bibliotheek en de ander is Luisterbibliotheek.
    Het volgende heb ik even gekopieerd:
    Functies van de Bibliotheek App:
    - Lenen: in één oogopslag zien welke materialen geleend zijn.
    - Alarmeren: via pushberichten weten wanneer items retour moeten.
    - Verlengen: materialen direct verlengen.
    - Reserveren: materialen direct reserveren.
    - Zoeken: zoeken op basis van titel of auteur
    - Verlanglijst alle interessante titels opslaan.
    - Leden: overzicht van geleende items van gezinsleden of huisgenoten die lid zijn van dezelfde bibliotheek.
    - Contact: snel contact met de bibliotheek via email, bellen of navigeren.
    Deze heb ik ook op m'n tablet staan.
    Bij de Luisterbibliotheek app heb je geen internet nodig om te luisteren en eenmaal gedownload is het boek altijd en overal te beluisteren. Je kunt ook luisteren voor je lijst, makkelijker kan het niet worden gemaakt.
    Kijk hier hoe de Luisterbieb app werkt.


    Veel woorden hoef ik niet vuil aan te maken: het is makkelijk en altijd bij de hand.
    Claudia

    woensdag 19 februari 2014

    De bibliotheek op tv, over laaggeletterdheid

    Get Microsoft Silverlight

    Misschien was u gister nog bezig met Sven, of die jongen die wel won.
    Of keek u, net als ik naar iets op een dvd.
    Of misschien las u wel een boek.

    Maar, de bibliotheek was gister op tv. En misschien zag u dat niet.
    Terwijl het best de moeite waard was om naar te kijken.

    Het ging over het rare feit dat in Nederland heel veel mensen moeite hebben met lezen en dat er tegelijkertijd veel bibliotheken gesloten worden.

    In beeld komen politici, deskundigen, een heuse bibliotheekwetenschapper.
    En André van der Ven.
    Achter wiens naam nu trots "ex-laaggeletterde" staat. 

    Kijk er even naar.
    Al was het maar om weer eens te beseffen hoe belangrijk een bibliotheek kan zijn voor mensen en hoever zij komen in de maatschappij.

    En mocht het afspelen hierboven niet lukken.
    Door op deze link te klikken komt u er ook.

    dinsdag 18 februari 2014

    Op weg met On the road



    On the road, of in het Nederlands, Op weg van Jack Kerouac was één van de eerste boeken die een onuitwisbare indruk op me maakte. Heel lang geleden dan. Het is ook al een best oud boek. Maar het leest nog fijn weg.

    Dan kan ik wel weer helemaal op gaan schrijven waar het boek over gaat, maar de kans is groot dat u dat al weet. Dus ik kopieer en plak even gemakzuchtig een stukje uit Wikipedia.

    "On the Road is een boek geschreven door de Amerikaanse schrijver Jack Kerouac en voor het eerst uitgegeven in augustus 1957. Het verhaal is merendeels autobiografisch en handelt over verschillende reizen die Kerouac tussen 1947 en 1950 door de Verenigde Staten en Mexico maakte en de personen die hij op zijn weg ontmoette. Een Nederlandse vertaling van John Vandenbergh kwam uit in 1961 onder de titel Op weg."

    Je kon er op wachten, maar het is nu eindelijk ook echt gedaan. Iemand heeft alle plekken uit het boek in Google Maps geduwd en er vervolgens een letterlijke routebeschrijving van gemaakt. En die kun je nu lezen.

    Obsessies kennen geen grenzen.
    En dat is mooi.

    Ton

    vrijdag 14 februari 2014

    Iedere man heeft zijn Martha



    Tom Frost belt naar Martha.
    Veertig jaar later,
    al kan het elk getal zijn denk ik.

    En het leven is verder gegaan.
    Voor haar, voor hem.
    Omdat het leven dat nu eenmaal doet, verder gaan.

    Daar praat hij over, aan de telefoon.
    Over nu, maar vooral over het gevoel van eerst, van toen.
    Waarvoor hij uiteindelijk wegliep.

    En misschien had hij eerder moeten bellen,
    maar ja.
    Het leven is zo een paar jaar verder.
    Als je niet uitkijkt.

    En hij zegt wel dat het aan hem lag,
    en ook dat het misschien niet anders kon.
    Maar dat zegt hij misschien wel omdat het hoort,
    want je voelt het hoge woord er al bijna uit komen

     And Martha, Martha,
    I love you can't you see?

    Tom Waits schreef Martha jaren terug, toen hij nog niet grommend zong.

    Ergens in de commentaren onder het "filmpje" op YouTube staat een mooie zin, "Every dude has his Martha". Die zin, met een ander woord voor het lelijke "dude", had zo aan het eind van het liedje gekund, onhoorbaar zachtjes na

    And I remember quiet evenings 
    trembling close to you...

    En dat "trembling", daar gaat het misschien wel om.

    donderdag 13 februari 2014

    Een whiskeymerk maakt een filmpje over laaggeletterdheid.



    U leest dit.
    Dus heeft u in in ieder geval één probleem niet.

    In Nederland zijn 250.00 mensen die niet kunnen lezen en schrijven. Anderhalf miljoen Nederlanders boven de zestien jaar hebben grote moeite met lezen en schrijven. Deze mensen noemen we laaggeletterd. Zij zijn niet in staat gedrukte of geschreven informatie te gebruiken en kunnen hierdoor minder goed functioneren in de samenleving, thuis en op het werk. Twee derde is van Nederlandse afkomst en één derde is van buitenlandse afkomst.

    Ook van laaggeletterdheid is uit te rekenen wat het de maatschappij kost. Maar dat ga ik niet opschrijven. Want hoewel het handig kan zijn om iets in geld uit te drukken ga je, als je dat doet misschien makkelijk voorbij aan wat het persoonlijk voor iemand kan betekenen, niet kunnen lezen.

    Een Whiskeymerk in Zuid-Afrika liet een commercial maken die laat zien hoe iemand leert lezen, en wat dat voor hem en zijn omgeving betekent.

    En natuurlijk zit er een commercieel belang in het maken van zo'n reclamefilmpje.
    En natuurlijk, het spotje is schaamteloos sentimenteel en zoet
    En natuurlijk is de realiteit anders dan een filmpje.

    Maar toch. Je zou willen dat er zo'n filmpje in Nederland werd gemaakt.
    Omdat u misschien wel goed kunt lezen maar dat hoeft dus echt niet voor iedereen in uw omgeving zo te zijn.

    dinsdag 11 februari 2014

    Beasts of the Southern Wild (dvd)




    Beasts of the Southern Wild is een Amerikaans dramafilm uit 2012 onder regie van Benh Zeitlin dat gebaseerd is op het toneelstuk Juicy and Delicious van Lucy Alibar.
    De film werd genomineerd voor diverse Oscars o.a. beste film en beste regie.
    Ook de hoofdrolspeelster kreeg een nominatie en dat is toch heel bijzonder, maar in mijn ogen wel terecht na het zien van de film.

    De zesjarige Hushpuppy woont met haar vader in een eenvoudige nederzetting, genaamd The Bathtub.
    Het is een laaggelegen landelijk gebied in Louisiana, door een dijk gescheiden van de aangrenzende stad.
    De mensen zijn afhankelijk voor hun voedsel van de dieren en wat er groeit aan bomen en op het land. Er wordt veel alcohol gedronken maar men steunt elkaar op alle fronten.
    De bewoners willen niet weg als er een grote overstroming dreigt.
    De naderende storm van mythische proporties, die Hushpuppy zich voorstelt in visioenen of dromen.
    Uitgestorven dieren zien we, met grote slagtanden en vastgevroren in plots afbrokkelend poolijs, en zo zien we de wilde kuddes zomaar weer dreigend over de vlakte denderen.

    Veel bewoners zijn toch weggetrokken maar de enkele bewoners die achtergebleven zijn zoeken elkaar op en verblijven op een boot of op het dak van hun verblijven.
    Het water zakt niet en er wordt een “oplossing” bedacht waardoor de autoriteiten een verplichte evacuatie op touw zetten.
    Onder zwaar verzet worden de laatste mensen opgevangen in een noodopvang.
    Daar blijkt ook dat Winky (de vader) een hartprobleem heeft die niet te genezen is.
    Zij vluchten weer terug naar hun eigen woonomgeving.

    In het laatste gedeelte gaat Hushpuppy nog op zoek naar haar moeder, die volgens haar vader “weg gezwommen” is,  met enkele andere meisjes uit haar woongemeente.

    Wink is een vader die eigenlijk niet goed weet hoe hij met zijn dochter om moet gaan, hij houdt zielsveel van haar maar dat blijkt niet altijd aan de manier waarop hij haar opvoedt. Hushpuppy moet heel zelfstandig zijn in haar dagelijkse leven en in de laatste periode van zijn leven probeert hij haar zoveel mogelijk wijsheid mee te geven zodat zij het na zijn overlijden in haar eentje kan rooien.
    
Hoewel het verhaal en de opzet van de film grimmig zijn, wordt Beasts of the Southern Wild nooit een deprimerende film.
    De film heeft een unieke, dromerige sfeer.
    Beasts of the Southern Wild is meer een visuele reis dan een uitgewerkt verhaal, meer sprookje dan drama.
    Het spel van Hushpuppy is zo naturel, onbevangen en ook zo volwassen.
    Ik heb er met ver- bewondering en vertedering naar zitten kijken.

    Het slot van de film is heel ontroerend en ik beken dat ik niet met droge ogen heb zitten kijken.

    De film is te lenen in de bibliotheek Langedijk
    Agnes

    vrijdag 7 februari 2014

    Boek in plaat (1)


    Een nieuwe serie. Misschien gaat hij langer dan één aflevering duren.
    Een nieuwe serie en het gaat meteen al fout.

    Want het lied gaat niet echt over een boek in een plaat.
    Het lied gaat over schrijven, en zelfs dat ook weer niet echt.

    Dat gaat lekker zo. Eigenlijk klopt er nu al helemaal niets meer van de serietitel.

    "Everyday I Write The Book" is een nummer van Elvis Costello van de lp "Punch The Clock".
    Ook alweer van lang geleden, 1983.

    Echt over een boek gaat het niet.
    Echt over schrijven dus ook niet.

    En moet het eigenlijk niet "Lied in (il)legale mp3 zijn"?

    Maar, het is één van de leukere Elvis Costello liedjes en er staan een paar mooi gevonden regels in.

    Yeah, don't tell me you don't know what love is
    When you're old enough to know better
    When you find strange hands in your sweater
    When your dreamboat turns out to be a footnote
    I'm a man with a mission in two or three editions

    And I'm giving you a longing look
    Everyday, everyday, everyday, everyday, everyday
    Everyday I write the book

    Chapter one we didn't really get along
    Chapter two I think I fell in love with you
    You said you'd stand by me in the middle of chapter three
    But you were up to your old tricks in
    Chapters four, five and six

    woensdag 5 februari 2014

    Rodaan Al Galidi - De autist en de postduif






    Het huis waar ik woon heeft een strategisch keukenraam. Vanaf de weg onopvallend, maar vanuit mijn huis geeft het een machtig overzicht. Als ik bij gelegenheid een keer zin heb om te zien wat er in het dorp gebeurt dan hoef ik er maar een blik doorheen te werpen en ik zie de dagelijkse levendigheid. Ik zie ook een viertal kleine huizen die een stukje verderop in de straat staan. Het zijn op het oog twee woningen met een breed puntdak, maar vanaf de punt loopt een kaarsrechte scheidingslijn naar beneden en er zijn twee voordeuren en dus twee huishoudens onder elke kap. Eenpersoons huishoudens over het algemeen; voornamelijk ouderen. De huizen hebben alleen een klein slaapkamerraam aan de voorzijde en gordijnen voorkomen de inkijk. Ik kan niet groeten of zwaaien en weet nauwelijks wie er wonen. De bewoners leven tuingericht en die tuin bevindt zich aan de achterzijde.

    Het is inmiddels zo’n jaar of twee geleden dat er een klein verhuiswagentje stond voor één van de woningen. Een echt vrachtwagen model, maar dan in mini uitvoering.  Gek toch, dat je je dan pas gaat afvragen wie er gewoond heeft en: wat is er met hem of haar gebeurd?

    Om een goede nieuwe start te maken bleef ik even kijken of ik een glimp van een nieuwe bewoner kon opvangen. Ach, de eerste nieuwe bewoner zag ik al uit de wagen komen: een klein gevederd vriendje in een zwarte rechthoekige traliekooi. Behoedzaam werd de kooi naar binnen gedragen door een forse verhuizer. Hij keerde terug om een volgend object uit de wagen te tillen. Tot mijn verrassing kwam hij wederom met een vogelkooi in zijn handen uit de auto. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. De beste man is  nog minimaal vijftig keer in en uit de verhuiswagen gelopen met steeds een andere kooi met inhoud. Mijn verbazing bleef stijgen en tot op de dag van vandaag heb ik nog geen verklaring voor wat ik gezien heb. De bewoner ken ik niet, hij/zij leeft tuingericht..

    Ik moest aan dit voorval denken bij het lezen van het boekje de autist en de postduif. Een juweeltje wat mij betreft. De autistische hoofdpersoon Geert verzamelt bankstellen. Buurtbewoners zijn stomverbaasd als hij in de straat komt wonen en er voortdurend van die kolossale meubelen worden afgeleverd.  Als ze door de ramen gluren zien ze een leeg huis..
    Geert blijkt een geniale gave te hebben die hem stinkend rijk maakt, maar daar maalt hij niet om. Hij leeft in zijn eigen wereldje en is tevreden met wat hij doet. Verwoede pogingen om een postduif- die bij het huis hoorde- aan een nieuwe eigenaar te slijten mislukken steeds, maar leveren hem wel contacten op met de buitenwereld. Communiceren via een postduif, ik hoop maar dat mijn overbuur ook zo’n beestje heeft.

    Een vertederend boekje met hilarische momenten. Aanrader!

    Het boek is hier te reserveren

    Tereza

    dinsdag 4 februari 2014

    Karl Marlantes - Matterhorn (boek)


    Ik heb niks met verhalen over oorlog.
    Ik heb niets met verhalen die in jungles spelen.
    Met verhalen waarin tientallen namen voorkomen kan ik weinig.
    Teveel afkortingen en militaire termen doen me duizelen.

    Matterhorn van Karl Marlantes gaat over de oorlog in Vietnam. Het verhaal speelt zich voor een groot deel af in de claustrofobische jungle bij de grens met Laos en, toen nog Noord Vietnam. Er komen bergen mensen in het toch al dikke boek voor. En er is een register waarin je alle afkortingen nog eens na kunt zoeken.

    Al met al, ik zou dit boek echt helemaal niets moeten vinden.

    Marlantes schreef, nadat hij zelf in Vietnam had gevochten, 30 jaar aan dit vuistdikke boek.

    En met "vuistdik" kan ik dan een fijn bruggetje maken naar hoe dit boek overkwam, op mij dan. Als een dreun. En nu ben ik ook al niet gek op grote woorden, dit is tenslotte Noord Holland, maar dit is me toch een dreunend prachtboek.

    Kun je dan nu misschien even uitleggen waarom dat zo is?

    Nou, nee. Niet echt dus.

    En dat is misschien ook wel het raarknappe van het boek. Het is een aaneenschakeling van gewelddadige, brute en relatief zinloze gebeurtenissen die redelijk rechttoe rechtaan worden beschreven, gewoon van A naar B. Niks geen literair gedoe met verschuivende tijden of perspectieven en zo. Soms is het pathetisch en ergens tegen het eind zit zelfs een scene die in een Bouquetreekboekje niet uit de toon was gevallen.

    Matterhorn is een heuvel in Vietnam. De Amerikanen bezetten de heuvel, verlaten hem weer, trekken de jungle in om bij hun terugkeer de heuvel opnieuw te moeten bezetten.
    Hopen mensen gaan dood. Soms heroïsch maar vaker nog door stom ongeluk.
    Je leest de angst, je voelt de huiver, maar ook de spanning van het onwerkelijke en het onmenselijke.

    Zeshonderd pagina's. Ik vond het indrukwekkend, bij vlagen zwaar ontroerend, prachtig en toch kan ik er niet een echt fijn stukje over schrijven. Ik kan niet echt komen bij dat wat het boek met je doet.

    Dus of je nu zomaar dit boek gaat lezen, zonder dat echt duidelijk is geworden waarom het nu zo goed is is zwaar te betwijfelen.
    Al zou je het wel moeten lezen.
    Echt.

    Het boek reserveren kan hier

     
    Ton