Iedere man heeft zijn Martha

Tom Frost belt naar Martha.
Veertig jaar later,
al kan het elk getal zijn denk ik.

En het leven is verder gegaan.
Voor haar, voor hem.
Omdat het leven dat nu eenmaal doet, verder gaan.

Daar praat hij over, aan de telefoon.
Over nu, maar vooral over het gevoel van eerst, van toen.
Waarvoor hij uiteindelijk wegliep.

En misschien had hij eerder moeten bellen,
maar ja.
Het leven is zo een paar jaar verder.
Als je niet uitkijkt.

En hij zegt wel dat het aan hem lag,
en ook dat het misschien niet anders kon.
Maar dat zegt hij misschien wel omdat het hoort,
want je voelt het hoge woord er al bijna uit komen

 And Martha, Martha,
I love you can't you see?

Tom Waits schreef Martha jaren terug, toen hij nog niet grommend zong.

Ergens in de commentaren onder het "filmpje" op YouTube staat een mooie zin, "Every dude has his Martha". Die zin, met een ander woord voor het lelijke "dude", had zo aan het eind van het liedje gekund, onhoorbaar zachtjes na

And I remember quiet evenings 

trembling close to you...

En dat "trembling", daar gaat het misschien wel om.