dinsdag 31 mei 2011

Ruimte, geld en punaises






In november 2010 won Hans-Peter Feldmann $100.000,-. Er zijn natuurlijk meer mensen die een groot geldbedrag winnen maar Feldmann is een conceptueel kunstenaar en het geld kwam niet van de postcodeloterij maar hoorde bij de Hugo Bos Prize.

Over de waarde van conceptuele kunst kun je lang en hartgrondig van mening verschillen. En dat is dan meteen weer het aardige ervan. Ga maar eens bij één van de "Beginpunt van een door Stanley Brouwn op 20 december 1984 gelopen afstand van xxxx-stappen" bordjes staan in de beeldentuin van het Kroller Muller Museum. Aanspraak, gegrinnik of mogelijke ruzies zijn vrijwel gegarandeerd.

Feldmann deed iets bijzonders met zijn $100.000,-. Of, als conceptueel kunstenaar, bedacht hij iets bijzonders dat met het geld gedaan kon worden. In een ruimte in het Guggenheim Museum liet hij 100.000 biljetten van 1 dollar met punaises op de muren prikken.
Om te laten zien hoeveel dat nu eigenlijk is $100.000,- of misschien gewoon omdat het kan.

Ik kwam foto's van de ruimte in het Guggenheim tegen op het internet en het viel me op dat de biljetten niet horizontaal maar verticaal waren opgehangen. Horizontaal leek me eigenlijk het meest logisch, zo ken je tenslotte een bankbiljet. Maar verticaal had misschien een bijzondere betekenis. Misschien was het een reflectie op het uitgeven van geld, het overhandigen, of misschien had het iets met de uitgifterichting van een geldautomaat te maken. Of zou het een beetje wapperen, als je het verticaal ophangt?
Ja, kunst zet je aan het denken.

Maar het antwoord is anders, en eigenlijk vind ik dat antwoord mooier dan het idee en de realiteit van een hele kamer vol met geld.

Why vertically? Mr. Feldmann said it was an entirely pragmatic decision: “It’s easier because they only will need one pin.”

De geldruimte is tijdelijk. Na afloop neemt Feldmann het geld mee naar huis. Al zal dat nog een hele sjouw worden.

woensdag 18 mei 2011

Het is een heel eind


D. ging dood, zomaar, heel veel jaren terug. HIV positief. De besmetting liep hij op tijdens een bloedtransfusie. Niemand kon er wat doen. En hij al helemaal niet.
Een HIV besmetting is nu in veel gevallen redelijk te controleren, maar D. had het ongeluk één van de eerste mensen te zijn die een besmetting opliep.

Nee, dat is geen vrolijk begin van een stukje. Maar soms is het allemaal niet even vrolijk.

Eens kijken of er toch nog een luchtigere draai kan komen.

Maandag 9 juni om 14.00 's middags vertelt Henk Heemskerk in de bibliotheek in De Binding over de voettocht die hij gaat maken naar Santiago de Compostella. Dat is die plaats heel ver weg in Spanje. Heemskerk vertelt over het organiseren van zo'n tocht, je bent tenslotte wel even onderweg. Wat neem je mee, hoe ga je je voorbereiden, dat soort dingen.
En hij vertelt over hoe hij die tocht niet alleen voor zichzelf maakt. Met zijn megawandelinspanning hoopt hij geld in te zamelen voor de stichting Nomphilo, die is opgericht door dorpsgenote Aty Leegwater. Deze stichting zet zich in voor kinderen in Zuid-afrika die hiv-besmet zijn. Aty Leegwater is ook aanwezig op deze middag en zal het aangrijpende verhaal vertellen van haar overleden dochter die zij verloor aan aids.

De draai werd niet erg luchtig. Maar soms kan dat niet.
Wij zagen D. langzaam doodgaan, jaren terug. Toen was er niets aan te doen.
Nu wel.

Al moet je er soms voor naar Santiago de Compostella lopen.

vrijdag 6 mei 2011

Klik op "klacht"



Ik ben nogal makkelijk. Of misschien klinkt het beter als ik zeg "Ik vind dat iedereen moet kunnen zeggen wat hij of zij vindt".
En dat vind ik echt. Niet dat ik me niet vaak ongelofelijk irriteer aan ongenuanceerde meningen die je hoort of leest. Maar, ik vind dat iedereen moet kunnen zeggen wat hij of zij denkt.

Toch deed ik gisteren iets wat ik daarvoor nog nooit had gedaan.

Zo tussen de middag lees ik nog wel eens De Telegraaf. Niet de papieren krant maar de digitale versie op het internet. Niet omdat het een fantastische krant is maar wel omdat je via die site op de artikelen kunt reageren, iets dat heel veel mensen doen. Mensen met wie ik het vaak niet eens ben maar van wie ik wel graag wil weten wat ze denken.

Op donderdag 5 mei kwam ik een artikel tegen over de verstoring van de dodenherdenking in een buurt in Utrecht, Kanaleneiland. Op dat artikel werd fel gereageerd. En één van de reacties die ik las was deze (ik heb hem gister gekopieerd):

"Natuurlijk weer deze kanker marokanen...ik roep iederene vanaf nu op om met schepr deze ongenode gasten dood te schieten...niet meer mee praten niks emer aan doen, alle amilie kan uitgezet worden en deze lui simpel weg afschieten.ik accepteer dit niet; welke marokaan durft het aan om mij rechtstreeks te beledigen?"

Ik heb een tijdje getwijfeld, iedereen mag tenslotte vinden wat hij vindt maar toen heb ik toch maar op "ik heb een klacht over deze reactie" geklikt. Iets dat ik nog niet eerder had gedaan. Ik kwam terecht op een meerkeuzepagina waar ik vinkjes in hokjes kon zetten voor de reden van mijn klacht. Ik vond "Doodsverwensingen worden niet geplaatst" wel passend.

Na een drie kwartier kreeg ik een vriendelijk mailtje terug. Men was het eens met mijn klacht en de reactie was verwijderd.

Ik vind nog steeds dat je moet kunnen zeggen wat je vindt. Maar ergens is een lijn, ergens wordt het te gek.

woensdag 4 mei 2011

de wet van Mike


De oorlog, die van 1940 tot en met 1945, is nooit ver weg, ook op het internet niet. De site die luchtopnames van Nederland in de oorlog laat zien is vandaag al de hele tijd overbelast. En dat is maar één voorbeeld.

Ergens deze week schreef Mei Li Vos een stuk waar ik verder niets over ga zeggen maar dat veel reacties losmaakte. En ja hoor, "Godwin" stond er ook tussen. Elke week is er wel zo'n stuk en elke week kom ik dan in de reacties op het artikel wel ergens het woord "Godwin" tegen.

Elke groep heeft zijn eigen taal. En "Godwin" is een woord dat tot de taal van het internet gaan behoren.

Het begrip "Godwin" verwijst naar een echt mens, Mike Godwin, maar vooral naar de "wet" die hij formuleerde. En die gaat zo: "Naarmate online discussies langer worden, nadert de waarschijnlijkheid van een vergelijking met de nazi's of Hitler één." Met andere woorden "als een discussie op het internet maar lang genoeg doorgaat is er altijd wel iemand die een vergelijking met het nazisme of Hitler maakt".

Godwin maakte de "wet" omdat hij zich mateloos irriteerde aan de felheid van sommige discussies op het internet en vooral omdat het in die discussies gebruiken van de beschuldiging van fascisme vaak niet ter zake doend is ongepast is en ook nog eens elke discussie doodslaat.

Tijdens discussies wordt nu vaak "Godwin" geschreven, iemand meent dan een (onterechte) vergelijking met Hitler of het nazisme te hebben opgemerkt.

Maar ik heb helaas nog nooit gemerkt dat de discussie daarna beter of inhoudelijker werd.