vrijdag 27 december 2013

De dansende man



Mannen dansen niet. Of nauwelijks.
Maar deze man was de uitzondering op de regel.

Hij zag er uit als iemand die de jaren zestig nog had meegemaakt. En later toch maar geld was gaan verdienen. En hij danste.
Met heuse pasjes. En zijn handen deden ook nog mee.

Het was druk in de grote, ongezellige betonnen hal die naar drie dagen bier en zweet rook. Steve Winwood liet zijn orgel gieren, zong zijn liedjes en begon aan "While you see a chance"

En de man danste. Zijn pasjes werden bijna een choreografie en de mensen om hem heen gaven hem lachend meer ruimte. Tot hij in een lege cirkel met een doorsnede van een meter of zeven danste.

When some cold tomorrow finds you
When some sad old dream reminds you
How the endless road unwinds you

Af en toe danste hij naar een vrouw toe, om haar dan met zijn handen te vragen mee te dansen.
Geen vrouw reageerde, en hij bewoog vriendelijk lachend terug naar het midden van zijn cirkel.

Zij kwam van achteren. Hij zag haar waarschijnlijk eerst helemaal niet. Wapperende haren, wapperende jurk. Ze dansten eerst wat langs elkaar heen. Tot ze niet meer konden ontkennen dat ze de enige waren die in de cirkel dansten.

 While you see a chance, take it
Find romance, fake it, because it's all on you


En daarna dansten ze samen.

Mooi.
Alleen klopt het niet. 

Winwood speelde, de man danste, de vrouw danste en na wat tijd dansten ze samen. Maar weer niet op "While you see a chance". Dat weet ik zeker want ik kan me herinneren dat ik op dat lied stond te wachten, en dat ik me zwaar irriteerde omdat hij nu juist dat lied niet speelde.

Maar het verhaal leek me mooier als de man en de vrouw naar elkaar toe dansten op juist dat lied.
En verhalen moeten soms ook gewoon een handje geholpen worden.
 

dinsdag 24 december 2013

The Snowman and The Snowdog (app/spel)

Ok, het is duidelijk, het gaat geen witte kerst worden dit jaar.
Misschien een winderig waaierige, maar geen witte.

Wie het sneeuwgevoel toch een beetje wil krijgen zou af en toe even het spel "The Snowman and The Snowdog" kunnen gaan spelen.

Wat?
Een spelletje spelen tijdens de kerst?

Dat hoort natuurlijk niet. En dit is ook geen oproep om tijdens het kersteten met je telefoon of tablet te gaan spelen. Maar even daarvoor, of daarna, dat mag misschien wel met dit spel.

The Snowman and The Snowdog is een gratis spel dat gebaseerd is op het vervolg van het boek "De sneeuwman" van Raymond Briggs.

En het is mooi, heel erg mooi.
Het spel is zelf redelijk eenvoudig van opzet. Vlieg met je sneeuwman over Engeland, verzamel veel sneeuwvlokken en kom op die manier bij een volgend level.
Heel moeilijk is het spel niet, maar wel heel erg mooi gemaakt.

De figuren en zeker de achtergronden zijn zo goed en liefdevol getekend dat het soms lastig is om je er niet vreselijk door af te laten leiden.

Prachtig spel, niet al te lastig en met een extreem hoge "Oh wat mooi" factor.

Apple bezitters vinden het spel hier.
Android aanhangers kijken hier.

vrijdag 20 december 2013

Onder m'n huid



Hij is dan net gaan staan.

I would sacrifice anything come what might
For the sake of havin' you near

Het orkest gaat harder spelen. De blazers stuwen de melodie omhoog, pakken de zanger op en geven hem ruimte om het uitdagend, bijna strijdlustig te zingen,

In spite of the warning voice that comes in the night
And repeats - how it screams in my ear: 

Daar zit het mooiste stukje, dat natuurlijk maar kort duurt. De handen wat omhoog naast het hoofd, "kom maar, kom maar, zeg het maar. Ik heb het al zo vaak gehoord dus zeg het nog maar een keer".

Don't you know, you fool, ain´t no chance to win
Why not use your mentality - get up, wake up to reality?
And each time I do just the thought of you
Makes me stop just before I begin.

Het is bijna dansen wat hij doet bij die zinnen. Niet meer ingehouden, teruggetrokken zoals eerst, het is bijna als zijn tong uitsteken naar de warning voices in zijn head.
De muziek kalmeert, net als de zanger.

Cause I've got you under my skin.

Frank Sinatra zong "I've got you under my skin" van Cole Porter voor het eerst in 1946. Een echt prachtlied werd het nadat Nelson Riddle een arrangement schreef waarin de eerste helft redelijk rustig en cool klinkt.

I've got you under my skin.
I've got you deep in the heart of me.
So deep in my heart that you're really a part of me.
I've got you under my skin.
I'd tried so not to give in.
I said to myself: this affair never will go so well.
But why should I try to resist when, baby, I know down well
I've got you under my skin?

In het deel na de break valt die terughoudendheid weg.
Zelfde tekst, maar met een bijna lefgozerige 
uitdagendheid gezongen, "Ik heb het allemaal al eens gehoord, ik weet het allemaal wel. Maar ik ga me er niks van aantrekken".

Het filmpje komt uit 1965. Er hangt soms zichtbaar een microfoon boven Sinatra. Foutjes houden het menselijk. Foutjes horen erbij. De man met de stem was ook nog eens verkouden. Verkouden! En dan zo die woorden, die zinnen kunnen zingen.

And I like you under my skin

Je hoort hem bijna zeggen, "Zo, het is niet anders".
En dat allemaal in 2 minuten. 

donderdag 19 december 2013

Hoe kun je het best een kat inpakken voor de kerst?


Ik heb het vanmorgen zelf nog geprobeerd.
Maar hij wilde niet.
Hij wilde gewoon brokjes, zoals elke dag. 
En geen getut met zijn staart, of plakband.

De bibliotheek is er voor vragen. Het maakt ons niet uit wat er gevraagd wordt. Wij zoeken een antwoord en geven dat dan door.

Met dit blog is het hetzelfde. Het geeft antwoord op wat voor vragen dan ook.

Daarom vandaag een antwoord op die voor sommige mensen nijpende en nu ook zo langzamerhand dringende vraag; 
"Hoe kan ik het best een kat inpakken voor de kerst?".

Ja, dat is nog eens wat anders dan een kerststukje maken.

Aan het beantwoorden van deze vraag kunnen veel zinnen besteedt worden. 
Leg de kat in het midden van het papier, natuurlijk met het bedrukte patroon naar beneden.
Knip openingen voor zijn poten.
Knip van tevoren alvast stukjes plakband.

Maar als je alles op moet schrijven heb je al gauw een 50 centimeter tekst.
Een duidelijk instructiefilmpje werkt dan zoveel beter.

Hier staat het filmpje met de beste uitleg. Helder, overzichtelijk. Een goed doordachte stap voor stap handleiding.
Omdat er natuurlijk meerdere manieren zijn staat hier een heel overzicht. 

Zelf vind ik dat je altijd veel leert van filmpjes waarop het allemaal niet zo lukt. Daarom zet ik er zo één hier neer.

Mij heeft het nog niet geholpen, maar vanavond probeer ik het nog een keer. Het is tenslotte nog geen kerst.

Veel plezier, tot de volgende vraag en sterkte, als het niet lukt kunt u altijd dat kerststukje nog eens proberen

Ton

woensdag 18 december 2013

Een soort van over Lawrence of Arabia


Zondag 15 dec. 2013 hoor ik op het nieuws dat Peter O' Toole is overleden, hij werd wereldberoemd door een rol, als de hoofdrolspeler van de beroemde film Lawrence of Arabia. hij werd 81 jaar. Hij kreeg een ere Oscar voor zijn werk.




Dit weekend kwam de jongste zoon van mijn broer weer eens bij mij logeren.
Vanaf het moment dat hij geboren is hebben wij een hechte band, een klik zogezegd.
Als hij er is laten we onze fantasie gaan. We schilderen, knutselen, zoeken in de natuur naar materialen om iets moois mee te maken.
We maken tipi's, totempalen, we vullen schatkisten.
We struinen rommelmarkten af op zoek naar schatten, een ring, een masker, iets wat volgens ons een mysterieuze achtergrond moet hebben gehad.
We fantaseren er verhalen bij.
Maar nu is hij 12 en beseft dat de wereld op hem zit te wachten en twijfelt of die geweldige fantasieën hem wel verder kunnen helpen.
Ik heb een hele stapel boeken voor hem klaarliggen. Over het wilde westen, De mysterieuze aarde en de Donald Duck.
Ook de film Indiana Jones, maar eerst gaan we de kerstboom opzetten.
De hele middag is hij bezig om mijn huis prachtig te versieren en s' avonds zitten we in een met kaarsen en kerstboomlichtjes versiert huis.
Als hij naar bed gaat vraag ik hem wat hij wil lezen, Robinson Crusoe heeft hij uit en hij hoeft geen nieuw boek.
De volgende dag vindt hij geen schatten meer op de rommelmarkt, maar net als we besluiten naar huis te gaan valt zijn blik op een speelgoedauto, een rode Ferrari.
Misschien wel een nieuwe toekomstdroom, we nemen hem mee.
We kijken samen naar de film van Indiana Jones, maar ik denk alleen om mij te plezieren.
S' avonds als hij weer thuis is, nestel ik me op de bank om de film Lawrence of Arabia voor de zoveelste keer te bekijken.
Mijn blik valt op een houten beeldje, een Afrikaanse vrouw. Vanmiddag gekocht van iemand die mij vertelde dat het beeldje in een kist zat, gevonden op de zolder van haar inmiddels overleden schoonfamilie.
Ja lieve jongen, je tante laat haar fantasieën nog even gaan.


De film Lawrence of Arabia (1962) Het op waarheid gebaseerde meesterwerk Lawrence of Arabia geregisseerd door David Lean. Tijdens de WO 1 krijgt de Britse Luitenant T.E. Lawrence de opdracht de Arabieren te steunen in hun gevecht tegen de Duitsgezinde Turken. De Brit slaagt erin de genegenheid te winnen van de Arabieren en in het bijzonder van prins Feisal. Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen deze twee eigenzinnige leiders.

De film is via deze link in de bibliotheek te reserveren.

Conny

dinsdag 17 december 2013

Na 112 jaar sneeuw in Cairo?


Het sneeuwde in Egypte.
En misschien kwam het doordat dat raar leek, sneeuw in een heel erg warm land, maar die sneeuw kwam je overal tegen.

De foto hierboven, van de sphinx bij de piramides ging het internet rond en op het journaal zag ik een foto van een spaarzaam besneeuwde pop met daarvoor een nieuwslezer die met ingehouden opwinding vertelde dat het voor het eerst in 112 jaar had gesneeuwd in Cairo.

Het wordt dan misschien geen witte kerst, maar sneeuw in Egypte is ook mooi.

Alleen, er klopte een paar dingen niet helemaal.

De foto van de sphinx bleek gemaakt te zijn in het Tobu World Square thema park in Japan. Tobu is een soort Madurodam, miniatuurdingetjes dus.

En dan die 112 jaar. Misschien kwam het door het precieze van het getal dat de halve wereld dat nummer overnam. Maar helaas, dat klopte dus ook niet.

In Egypte, en ook in Cairo sneeuwt het vaker. Niet heel vaak en niet heel veel. Maar toch, het sneeuwt er.

Maar hoe kwam die 112 jaar dan de wereld in?

Ergens rond 13 december twitterde @AmrElGabry dat getal de wereld in. En zoals dat schijnbaar soms gaat werd het door iedereen en meer mensen overgenomen. Ook nadat Amr aangaf dat hij het getal maar bij elkaar geraden had bleef 112 jaar rondzingen.

Het aardige is dat @AmrElgabry in zijn twitterbio de volgende regels heeft staan:

Question Everything. Assume Nothing

Dat zouden we meer moeten doen.

vrijdag 13 december 2013

Staan The Ramones eigenlijk in de Top 2000?


December is een feestelijke maand.
Sinterklaas, Kerst, met wat geluk iets van sneeuw.

En dan is er natuurlijk dat nationale fenomeen de Top 2000.

Nog een keer steeds dezelfde, al helemaal sufgedraaide liedjes.
En het eindigt met Queen, of The Eagles.
Zekerheden in het leven zijn leuk, maar het moet niet te saai worden.

Dus doe ik vandaag een liedje dat best in die Top 2000 had kunnen staan.
Het is tenslotte ook al meer dan 30 jaar oud.

Kort, hard, puntig en met een fijne tekst.
1,2,3,4!

Ton

donderdag 12 december 2013

Het Dagelijks Seksime Project


"Waarom zijn alle reclames voor afslankproducten gericht op vrouwen?
De mannelijke bierbuiken die met kratten pils tegelijk de supermarkt uitlopen worden daar zelden op aangesproken, terwijl een vrouw met een (heel acceptabele) maat 42 bij één koekje al wordt weggezet als vetzak door eigen schuld."

Dit citaat is één van de stukjes tekst op de Nederlandse bladzijdes van The Everyday Sexism Project.

"Het Everyday Sexism Project bestaat om gevallen van seksistische ervaringen van vrouwen op een dagelijkse basis te catalogiseren. Ze kunnen ernstig zijn of onbeduidend, enorm beledigend of zo voelen alsof je moeilijk doet om niks en zo genormaliseerd zijn, dat je niet eens het gevoel hebt in staat te zijn om te protesteren. Zeg zo veel of zo weinig als je wilt, gebruik je echte naam of een pseudoniem – het is aan jou. Door je verhaal te delen laat je de wereld zien dat seksisme wél bestaat, dat vrouwen er nog steeds elke dag mee worden geconfronteerd en dat het een valide probleem is om te bediscussiëren."

Je kun het project ook volgen op Twitter, @EverydaySexism al zijn de tweets voor 99,9% wel Engelstalig.

Op de Nederlandse pagina's kom je trouwens regelmatig opmerkingen van mannen tegen. Die ook wat vinden. Dat zal misschien iets met de aard van de Nederlandse man te maken hebben. Maar daar ga ik verder even niets over zeggen.

Boeiend, interessant, ogen-wat-verder-openend project. Het is de moeite waard om de website eens, of wat vaker te bezoeken.
En mocht je nu denken "Hoezo dan?" dan ... nou ja, dan is hier nogmaals de link.






woensdag 11 december 2013

Californication (dvd)


Californication gaat over Hank (gespeeld door David Duchovny, bekend uit The X files) een aan seks  en andere dingen verslaafde schrijver die één keer hit van een boek heeft geschreven en daarna weinig meer. Hij mist een doel in het leven, hij mist zijn ex en zijn dochter en met zijn writersblock en drankzucht is hij een wandelend cliché. 
Hank Moody is beledigend en cynisch maar weet het charmant te brengen.

De serie heeft een losse seksuele moraal maar desondanks verlangt Hank terug naar zijn gezin. De serie heeft humor en kijkt lekker weg.

Ik kijk uit naar seizoen 6 die in april (wordt Hank nu eindelijk volwassen?) uitkomt en dat ik deze kan reserveren in een bibliotheek. In Langedijk hebben we deze dvd serie niet maar u kunt materialen die we niet zelf hebben altijd in een andere bibliotheek reserveren. Reserveren uit een andere bibliotheek is €0,50 en een reservering uit eigen bibliotheek is gratis.

Ondertussen heb ik al diverse DVD series gekeken door ze te lenen via de bibliotheek. Dit is aanzienlijk goedkoper dan steeds een box zelf aan te schaffen. Ook weer een voordeel van de
bibliotheek. Claudia

dinsdag 10 december 2013

De kerstVakantieBieb (app)


Er zijn dagen dat je je enigszins het hoofd breekt over een blogtekst. Niet dat er niet altijd wat te vertellen valt. Maar het moet er ook nog een beetje aardig leesbaar staan,

Vandaag is dat even anders.
Het blogje van vandaag gaat over de VakantieBieb.

De ontzettend aardige app met daarin allerlei boektitels die je op je telefoon, iPad en dat soort dingen kunt lezen. Zomaar, gratis en voor niks. Die app dus.

De VakantieBieb is weer bruikbaar, tot en met 25 januari.
Daar hoef je dus verder geen mooie zinnen aan te wijden.

Gebruik de app.
Of, als je hem nog niet hebt, download hem. In de Appstore, of in Google Play.

Hieronder een lijst met titels die er deze periode in te vinden is.

Abdelkader Benali De stem van mijn moeder
Alex Kava Duister kwaad – Een Maggie O’dell thriller
Allard Schröder Wenst
Allen Zadoff Boy nobody
Anders Roslund, Börge Hellström De uitlevering
Anita Verkerk Prinses Flirt
Anna Enquist Het meesterstuk
Anne Provoost De arkvaarders
Arthur Japin Alle verhalen
Bart Moeyaert Graz
Bernlef De onzichtbare jongen
Bill O’Reilly en Maritn Dugard Killing Kennedy – Het einde van een droom
Christiaan Weijts Via Cappello 23
Désanne van Brederode Mensen met een hobby
Dido Michielsen Moscow Times – Het Russische avontuur van Derk Sauer en Ellen Verbeek
Doeschka Meijsing De weg naar Caviano
Doeschka Meijsing Over de liefde
Els Florijn Lichtjes in je ogen – kerstverhalen
Fran Bambust Zeven dubbeltjes en een trein
Frans Pointl Poelie de verschrikkelijke (kattenverhalen)
Friederike de Raat Hoe bereidt je een paard? & andere onuitroeibare taalfouten
Geert Kimpen De geheime Newton
Gerardo Soto Y Koelemeijer De gestolen kinderen
Gerrit Krol Rondo Veneziano
Guus Kuijer Izebel van Tyrus
Håkan Nesser De zwaluw, de kat, de roos en de dood
Harm Tilstra De dag dat Connor verdween
Hella S. Haasse De meester van de neerdaling
Henning Mankell De Chinees
Inez van Loon Lara
Inez van Loon Skatespotting
Iris Koppe De man met de schaar
Iwan Tol Hans Kraay jr. – Achter de kleedkamerdeur
Jan Siebelink En joeg de vossen door het staande koren
Jessica Khoury Onsterfelijk
Johan Theorin Schemeruur
Joke Hermsen De liefde dus
Joost Zwagerman Vals licht
Julie Kagawa De IJzerkoning
K. Schippers Poeder en wind
Kees ´t Hart De revue
Leen Vandereyken Anna Amanda de eerste
Leo Pleysier Wit is altijd schoon
Lisa Marklund Teken van leven
Lisette Lewin Voor bijna alles bang geweest
Lynne Graham Zinderend kerstfeest
Maarten ‘t Hart Verlovingstijd
Maarten van Rossem De Verenigde Staten in de twintigste eeuw
Margriet de Moor Zee-binnen
Marie Kessels Ruw
Marion Bloem Ver van familie
Mark Walden HIVES – Hoger Instituut Voor Eersteklas Schurken
Marte Jongbloed Een roos in de woestijn
Michael Connelly De zwarte doos
Monika van Paemel De koningin van Sheba
Nanda Roep Plaza Patatta – De theatergek
Nanda Roep Bitter en glamour
Natalie Koch Streken
Nathalie Pagie De toneelclub
Nicolien Mizee Toen kwam moeder met een mes
Patrick Lagrou Dolfijnenkind
Peter van Gestel Mariken
Ransom Riggs De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine
Reggie Baay Gebleekte ziel
Remco Campert Het avontuur van Iks en Ei
Richard de Nooy Zacht als staal
Rien Broere De juf die buitenspelen als huiswerk opgaf
Robbert Welagen Porta Romana
Robert Anker Hajar en Daan
Robyn Carr Een kerstmis naar haar hart
Sandra Berg Geen weg terug
Sanneke van Hassel Nest
Sarah Prineas De dief en de magiër
Silvia Tennenbaum De Wertheims – Twee oorlogen, één familiegeschiedenis
Simon Scarrow Gladiator 1 – Vechten voor vrijheid
Simon Vestdijk Pastorale 1943
Siri Kolu Ik en de rovers zingen karaoke
Siska Mulder Met zachte hand
Sophie Zijlstra Potifars vrouw
Stevo Akkerman Donderdagmiddagdochter
Stijn van der Loo De Galvano
Tessa de Loo Harlekino
Thomas Rosenboom Vriend van verdienste
Tomas Lieske Gran Café Boulevard
Willem Brakman Een winterreis
Willem Otterspeer Dorbeck waar ben je? – Een biografisch essay over De donkere kamer van Damokles
















































































































































































vrijdag 6 december 2013

Vandaag kan er maar één lied


Vandaag kan er maar één lied.

N'Kosi Sikeleli is het volkslied van Zuid-Afrika.

Voor een deel is het een oud lied uit 1897. Dat deel was ook het officiële lied van het ANC.
Het andere, tweede stuk van N'Kosi Sikeleli komt uit 1921 en is, met een andere tekst altijd het volkslied van Zuid-Afrika geweest.

Een groot lied, voor een groots man.

 
Informatie over de illustratie op de omslag van The New Yorker staat hier.  

Ton

donderdag 5 december 2013

Paulus de boskabouter en Sinterklaas


Dit postje heeft hier al eens eerder gestaan. Een soort van.
Ik ga er daarom maar eens een echte traditie van maken.

Van Paulus de Boskabouter en Sinterklaas.

Vanmorgen vroeg stond ik voor een huiselijke boekenkast en vond een paar exemplaren van het onverslijtbare "Paulus de hulpsinterklaas".

Leuker, misschien gezien die verhitte discussies van de laatste maanden is "leuker" waarschijnlijk weer eens niet het goede woord maar ik weet even geen ander, is het korte verhaal "Piet en de Pietjes". Het is niet echt een Paulus verhaal en de tekening is, ... nou ja, nogal donker. Maar Paulus staat er op.

  

Kabouters, echte kabouters bedoel ik, niet een suf maaksel als een kabouter die zich Plop noemt lijken iets met Sinterklaas te hebben.

Zo, dat was een uiterst moeizaam bruggetje naar wat traditie gaat worden. Het op 5 december op dit blog plaatsen van de geluidsopname van "Paulus viert Sinterklaas". Ooit was het een flexidiscje, zo'n buigzaam 45 toeren plaatje. Nee, een mp3 kun je niet buigen nee.

Jean Dulieu, schrijver en tekenaar van Paulus deed alle stemmetjes zelf. Wat knap is. En wellicht ook hopeloos ouderwets. Maar dat past dan wel weer bij Sinterklaas.

Ga er even voor zitten. Misschien denk je eerst, "Ach ...".
Maar als we allemaal zo gelukkig worden van de Luisterbiebapp dan is wat tijd voor een handvaardig gemaakt hoorspel toch weer niet teveel gevraagd.


De opname komt van de website archive.org en stamt uit 1963.




 

woensdag 4 december 2013

Vanessa Diffenbaugh - De verborgen taal van bloemen (boek)



De hoofdpersoon in dit boek, Victoria Jones, gebruikt de taal van bloemen voor het
overbrengen van  emoties zoals verdriet, wantrouwen en eenzaamheid.

Na een traumatische jeugd, doorgebracht in tehuizen en pleeggezinnen, komt ze op
18jarige leeftijd op straat te staan.  Ze slaapt in een park waar ze ook een bloementuintje
aanlegt.
Ze krijgt werk in een bloemenzaak en daar komt ze tot de ontdekking dat ze een gave heeft: door de juiste bloemen uit te kiezen geeft ze haar klanten wat ze nodig hebben.
Tijdens haar bezoeken aan de bloemenveiling leert ze Grant kennen, een koopman aan wie ze haar hart verliest.
Behalve over bloemen gaat het in dit verhaal ook over het belang van familie en de liefde.
Heden en verleden worden in dit boek afgewisseld en worden beiden in de ik-vorm verteld. Het heden vertelt hoe ze geworden is zoals ze nu is. Het gaat daarin over de strijd waarin ze het vertrouwen in haarzelf en de mensen om haar heen moet herstellen. Het verleden dwingt haar om de pijnlijke gebeurtenissen uit haar leven onder ogen te zien en te besluiten hoeveel ze durft te riskeren voor een tweede kans op geluk

De roman gaat over tot bloei komen, over kunnen groeien zonder wortels.

Naast het pakkende verhaal is de informatie die de lezer meekrijgt over de bloemen en hun taal heel boeiend. Achterin het boek zit ook een “Victoria’s bloemenlijst”.

Laatst kwam een lezer special vragen om dit boek, zij ging een opleiding volgen voor bloemist en
een docent had haar dit boek aangeraden en ik kan me daar wel wat bij voorstellen.

"De verborgen taal van bloemen" is te leen, of te reserveren in de bibliotheek Langedijk.

Agnes

dinsdag 3 december 2013

Cataloguskaartjes



Bah, wat ben ik toch weer onverwacht ouderwets.

Vanmorgen bladerde ik in de trein door wat eerder geposte twitterberichtjes. Mijn ogen bleven steken bij een tweet van @Brainpicker. Een tweet over oude cataloguskaartjes. Hoe oud moet je zijn om daar iets van "O ja" bij te hebben?

Van heel lang terug herinner ik me iemand die vergeten was de pin die cataloguskaartjes in de bak hield goed te bevestigen. Een regen van kaartjes bedekte de vloer van de bibliotheek. En dan die keer, op een stageadres, waar iemand me naar een bureau bracht dat van rand tot rand vol lag met stapels cataloguskaartjes. Stapels van zeker 30 centimeter hoog. Of ik die maar even op volgorde wilde gaan leggen.

Maar goed, daar ging de tweet niet over.

Bij Amazon, die van die drones, kun je een catalogusbakje bestellen met replica's van kaartjes uit de Library Of Congres.

Nerdy maar leuk. Misschien zelfs Geeky maar leuk.

Maar eigenlijk vond ik deze zinnen nog leuker, of opvallender.

"When Melville Dewey devised his revolutionary decimal system in the late 19th century, he imposed order on the chaos of the library by creating a taxonomy of book placement. Suddenly, librarians were no longer needed — at least not as literal book-retrievers, which had been their task for centuries. Instead, they found a new role as intellectual guides who helped patrons decide what to read and scholars find the books best suited for their research."

Mensen die in bibliotheken werken, niet allemaal maar een aantal, willen zichzelf nog wel eens overbodig voelen. Het internet enzo. Daar staat alles toch al op? Waar zijn bibliotheekmedewerkers dan nog voor nodig?
Dat gevoel is dus niet nieuw. Zelfs iets als ouderwetse cataloguskaartjes zorgde ooit al voor vertwijfeling.

En op een lastig uit te leggen manier werd ik van dat besef eigenlijk heel vrolijk,
En wakker.

Ton


vrijdag 29 november 2013

De springende bibliothecaris



Je kunt er niks aan doen.
Je loopt naar binnen, gaat ergens staan en pas later blijkt of je fijn staat.

Afgelopen vrijdag stonden we in Paradiso dus niet fijn. Maar dat kregen we pas door toen het concert al een tijdje aan de gang was.
De man links bleek van het type boomstam. Groot, breed en met de armen over elkaar. Niet onvriendelijk maar ook niet van plan te bewegen. Voor ons stonden wat Italiaanse toeristen die voornamelijk met elkaar bezig waren en de beste modern ogende jongens rechts keken liever op hun mobiel.

Primal Scream bestaat al jaren. In Nederland zijn ze nooit heel erg populair geworden en sowieso ligt hun artistieke (ahum) hoogtepunt al flink wat jaren achter ons. Hun laatste cd, "More Light" is trouwens best goed. Maar, naar de band ga je ook voor liedjes van een tijdje terug. Uitzinnige liedjes waarbij van te voren vast staat dat iedereen er flink op gaat bewegen.

Ja, er zijn bibliotheekmensen die van dat soort dingen houden. We beantwoorden niet altijd aan het muizig stereotype beeld

Maar goed, we stonden dus verkeerd. Overal was pret, maar niet waar wij stonden.

Tot hij kwam. Van achter. Onverwacht. Breed, wat te zwaar en in een geel t-shirt. Hij had er zin in en dat mocht iedereen weten, en iedereen moest vooral ook meedoen.

"Ik zag je opeens wegspringen met die jongen", hoorde ik later. En zo ging het ook. De jongen in het gele t-shirt sloeg z'n arm om m'n schouders en voor ik het verder doorhad sprongen we wild heen en weer. De Italiaanse toeristen verdwenen al pratend naar achter en de jongens met de mobieltjes besloten dat die beter veilig opgeborgen konden worden. De boomstam liet zich niet verplaatsen. Maar daar sprongen we dan wel omheen.

Rocks hieronder, doorweekt tot op de huid en volstrekt buiten adem. Ik heb goed gekeken en gelukkig filmde de filmer over de meeste hoofden heen.

Met dank aan de jongen in het gele t-shirt. Prachtavond.

donderdag 28 november 2013

Gezichten in dingen (Twitter)

Mocht u twitteren dan volgt u vast allemaal boeiende mensen.
Mensen die iets te zeggen hebben, mensen die iets vinden.
Zinvol, zinvol, zinvol.

Mocht u iets rarigs toe willen voegen aan de accounts die u volgt dan is @facepics of voluit Faces in Things een aardige. U heeft er niets aan, maar het kan een welkome afwisseling zijn tussen alle zinvolle zaken.

Soms zag je vroeger in een krant die even niets te melden had wel eens een berichtje voorbij komen over iemand in een ver weg land die een aardappel had gekweekt die, als je hem in de tuin schuin omhoog hield zo rond zes uur 's avonds op een donderdag en dan alleen in maart, sprekend leek op Jimi Hendrix. Of Jezus, maar dat dan weer alleen bij kunstlicht.

Faces in Things lijkt daar een heel klein beetje op.
Gezichten in dingen.
Nou ja, als je een beetje je best doet.

Een moe dak.
Een huilende muur


Een kikker in je koffie


woensdag 27 november 2013

Damages (dvd)

Ik ben meer een kijker van DVD's dan een lezer. Lekker veel afleveringen achter elkaar kijken. Dan wil ik eigenlijk gewoon de hele serie meteen zien.
Ik hou van spannende series; detectives, politieseries maar ook series zoals James Herriot, The Sopranos en Cold Feet vond ik ook leuk om te volgen. Robbie Williams Live at the Albert vind ik ook fijn om te kijken en mee te zingen ☺.
Damages is een Amerikaanse televisieserie waar Ellen Parsons in seizoen 1 een net afgestudeerde advocate is die bij de keiharde advocate Patty Hewes gaat werken. Patty heeft er alles voor over om haar rechtszaken te winnen. Al moet ze hiervoor anderen manipuleren en raken hierdoor familie en vrienden van iedereen in gevaar. Corruptie, samenzweringen en verduisteringen zijn zaken die aan bod komen in de verschillende seizoenen van Damages.
Damages laat niemand ongeschonden.
Het is geen gewone advocatenserie die zich alleen in de rechtbank afspeelt. Het onderzoek en de rest van wat er allemaal omheen gebeurt komt ook aan bod, flashbacks en flashforwards, is het één opgelost dan komt er weer iets anders te voorschijn. Deze wendingen maakt de serie Damages. Ik heb bij deze serie steeds iets van welke kant zal het nu op gaan? Aanrader.
Deze serie kan je reserveren bij de bibliotheek Langedijk voor €0,50 per box.
Claudia

vrijdag 22 november 2013

De oom van Kyteman speelt piano

Elf uur 's avonds en de zaal zat genant en stampend vol.
Het optreden was op het schema aangekondigd als "Kyteman presents the Jacky Terrasson trio".

Meneer Kyteman had die avond zelf al een meer dan goed bezocht optreden gegeven in een erg grote zaal. Veel van de mensen die daar waren zaten nu op elkaar gepropt in het veel kleinere zaaltje. Ze wachten op Kyteman.

Meneer Benders, zoals Kyteman eigenlijk heet, kwam op, pakte de microfoon en vertelde dat hij blij was dat hij zijn oom Jacky Terrasson uit had mogen nodigen om dit optreden te geven. Daarna liep hij van het podium en begon de muziek.

Na het eerste nummer verliet een derde van de aanwezigen de zaal. 
Tenslotte deed Kyteman niet mee.
Genant.

"Sufferds!", wilde ik nog roepen. Maar dat doe je natuurlijk niet.

Jacky Terrasson wil maar niet wereldberoemd worden. En dat is jammer. Er zijn weinig jazzpianisten (oh gat, jazz) die zo mooi stampend kunnen spelen en die zo fijn Ravel met Cole Porter en Michael Jackson kunnen mengen.

Maar ja, jazz he.
Dat blijft lastig.

Maar, mocht u dit stukje gelezen tot hier gelezen hebben, misschien wel omdat er Kyteman in de titel stond, luister even naar het liedje dat hier boven staat. "Smile" heet het, ooit geschreven door Charlie Chaplin voor zijn film "Modern Times". 

Ton


donderdag 21 november 2013

"Ik weet hoe jij heet!"

Natuurlijk, de boodschap is bekend.
Maar hij kan toch niet vaak genoeg herhaald worden.

Post niet zomaar van alles op Twitter, Instagram en noem het maar op.

Dat kun je wijs kijkend zeggen. Of heel serieus.

Of je kunt er, zoals Jack Vale in het filmpje hierboven, iets als een grap van maken. Vale bekeek postjes op Twitter en Instagram en sprak vervolgens mensen op straat aan. Niet met "Wist u dat u net iets over uzelf op het internet hebt gezet" zinnen, maar hij sprak mensen aan met hun voornaam. En met wat kennis die hij verder verzameld had via de sociale media.

Sommigen dachten even met een medium te maken te hebben.
Sommigen moesten er hartelijk om lachen.
Anderen zeiden "Thanks for invading our privacy" en voegden daar aan toen dat ze een volgende keer de politie zouden bellen.

Het filmpje is in het Engels. Daar is even niets aan te doen. Geniet ervan, en bedenk even wat je zelf zoal post.

Ton

woensdag 20 november 2013

Simone van der Vlugt - Morgen ben ik weer thuis (boek)


Spannende boeken en Simone van der Vlugt, dat gaat goed samen.
Die lees ik graag.

Dit is haar tweede boek met Lois, een rechercheur van de politie Alkmaar in de hoofdrol.
Het blijft gewoon grappig dat er plaatsen beschreven worden die je kent als je in deze omgeving woont.
De Eeuwigelaan van Bergen bijvoorbeeld. De Munnikenweg in Alkmaar-Noord, het station. Dat maakt het verhaal wel echter. Je ziet het gebeuren, de beschreven plaatsen bestaan en ze zijn herkenbaar.

In dit boek gaat het om Britt, ze is 11 jaar oud en na de turnles komt ze niet thuis.
Alle sporen lijken dood te lopen. De vader van Britt zit in de gevangenis...
Heeft de pedofiel in de buurt er iets mee te maken?
De moeder van Britt wordt gek van angst. En haar gevoelens zijn zo goed beschreven, je leeft meteen met haar mee.
Meezoeken naar Britt, dat is wat je wilt doen.

Wat is er met Britt gebeurd...en komt ze heelhuids thuis?

Het blijft tot aan het einde spannend, dit boek. Ook leren we onderweg Lois weer iets beter kennen en keert ook Onno terug in dit verhaal.

Meer wil ik niet verklappen, gewoon zelf gaan lezen.
Ik kijk nu al uit naar het volgende boek in deze serie....

Het boek is te leen, of te reserveren in de bibliotheek Langedijk


 Interview met Simone van der Vlugt over hoe zij schrijft. Naar aanleiding van haar boek "Ooggetuige".  

Karin

dinsdag 19 november 2013

DestroyMail (app)


Misschien twittert u niet, of laat u Facebook links liggen.
Maar een mailadres heeft u waarschijnlijk wel.

Iedereen heeft een mailadres.
Nou ja, mijn moeder niet maar dat is een ander verhaal.

Mail. Het is leuk, het is handig. Wie kan er nog zonder?
Maar ongetwijfeld krijgt iedereen wel eens mail waarbij je denkt,
"Bah", of "Waarom?".

Die mail kun je weggooien. Vinkje er voor. Je klikt op "delete" of "verwijderen", klaar.

Maar kan dat niet leuker? Of uitzinniger?
Ik tenminste heb van die buien dat ik hele mailcorrespondenties in één woedende klap wil verwijderen. Niet op het werk natuurlijk, daar ben ik natuurlijk de rust zelve, maar zeg als privépersoon.

Kan het dus niet uitzinniger?

Ja, dat kan. Mits je een iPad of iPhone hebt.

DestroyMail is een app die zich aan je mailaccount van bv Gmail, Hotmail en Outlook koppelt. Je kunt er gewoon berichten mee versturen maar het verwijderen van berichten is wat de app "leuk" maakt. Swipe een mail (of meerdere) naar links of rechts en ... nou ja, kijk naar het filmpje hieronder.

Is het zinvol? Nee
Is het waarschijnlijk eigenlijk puberaal? Ja, eigenlijk wel.
Maar ook als je 50 bent is het soms fijn om even een heel klein momentje puber te zijn.

Ton

vrijdag 15 november 2013

Jonathan Richman zingt een wijs advies



In de bibliotheek staan veel boeken. En in die boeken staan verhalen, of informatie. Of alle twee.
Voor je het weet heb je iets geleerd. Een advies gekregen. Zoiets.

Mij overkomt dat tenminste nog wel eens.

Ik mag graag over liedjes schrijven. Al haal ik zelden uit liedjes een wijze raad. Of een advies.
Maar heel soms hoor ik iets, een tekst, waar je iets van leert.

Jonathan Richman heeft zo'n lied.
Walter Johnson heet het. En het gaat over baseball.

Ik kopieer en plak even het stukje advies gevende tekst.

Wacht. Misschien is het goed om te weten dat Walter Johnson een werkelijk geniale honkbalwerper was. Zonder al te zichtbare moeite kon hij zijn tegenstanders van het veld gooien zonder dat ze een kans hadden gekregen om de bal te raken.

Cause Walter Johnson would actually ease up a little on the opposition, that's right
Bum ba bum ba bum ba bum ba bum ba bum ba bum

Now the other team mates they simply didn't get it
They said "Walter how come you let him hit it?"

Now Walter just told them with his gentle smile
"Boys, This game isn't any fun if you don't get a hit once in a while."

Een mooie wijsheid om het weekend mee in te gaan lijkt me.

De rest van de cd "Rockin' and Romance" is, met liedjes over spijkerbroeken, wikkels van kauwgomballen, UFO's  en Vincent Van Gogh, ook ernstig de moeite waard.

Bum ba bum ba bum ba bum ba bum ba bum ba bum.

Ton

donderdag 14 november 2013

Het Pinterest bord dat we per ongeluk vernietigden

De bibliotheek Langedijk is geen grote bibliotheek. We zijn maar met weinig. Alle ontwikkelingen een beetje bijhouden zorgt soms wat amechtig gehol.
Maar als er dan iets lukt, dan zijn we er ook trots op. Noord-Hollands trots, wel trots maar we praten er verder niet over.

Toen Pinterest nog ernstig onbekend was begonnen we, zomaar, zonder plan, met het bord "Mooie boeken!". We plaatsten daar plaatjes op van boeken waarvan we dachten dat andere mensen die ook zouden "moeten" lezen.
En we zorgden dat iedereen die het bord ging volgen zelf ook plaatjes van boeken op dat bord kon pinnen. Want waarom zouden wij de enige zijn die een goed boek zouden kunnen herkennen?

Het bord was, na een tijdje, een ijzingwekkend succes. Overal op de wereld plaatsten mensen boeken op het bord. In Nederland, Finland, Belgie, Thailand, Libanon, de Verenigde Staten en nog wat landen. Aan het begin van deze week waren we hard op weg naar 15.000 pins door een paar duizend mensen.

We hadden een hit!

Zo'n bord, waar iedereen op kan pinnen, dat trekt ook de incidentele spammer. Zinloze, niet ter zaken doende plaatjes verschenen soms. Zo'n account kun je dan weer blokkeren.

En daar ging het ergens ernstig fout.

Een klik op delete, in de drukte, even een moment van onoplettendheid. Nog een klik op delete.

En weg was het.
Helemaal weg.
Niet terug te halen weg.
Voor altijd weg weg.

Krachtige termen vlogen door het gebouw. En toen nog een stel.

Waarna we, halsstarrig als we hier kunnen zijn maar een nieuw "Mooie Boeken!" bord hebben aangemaakt. Daar staan nu 154 pins op.

Dat zijn er nog lang geen 15.000. Maar het is een beginnetje.

Dus, mocht u Pinterest gebruiken en de wereld willen laten weten welke boek iedereen "moet" lezen, volg het bord en wij zorgen dat u uw plaatjes kan pinnen.

En mocht u gaan spammen, dan gaan we u deleten. Maar wel wat oplettender dan tot nu toe.

woensdag 13 november 2013

Dr Seuss - De Lorax (boek/dvd)




De Lorax is een boek en een dvd.

Een jaar geleden las ik het boek voor en van het weekend keken we de tekenfilm versie ervan. Het boek is geschreven door Dr.Seuss.
Dr. Seuss is nu niet bepaald recent materiaal te noemen.
Maar dat geeft niet

Maar de meeste kinderen vinden de verhalen prachtig
Alles is net even anders dan in werkelijkheid.
Hij maakt gebruik van de meest vreemde namen en woorden én, alles is op rijm geschreven. Daardoor klinken de boeken als muziek in de oren en lezen de kinderen zijn boeken nu nog steeds met veel plezier.

The Lorax heeft een erg eigentijds onderwerp.
Het gaat over Arthur, van 12, die woont in een stad waar alles, maar dan ook alles van kunststof is. Arthur is verliefd op een meisje en dat meisje wil graag een echte boom hebben. De bomen in hun stad zijn van kunststof en ze droomt van een echt exemplaar. Arthur gaat op zoek, buiten de stad, waar alles kaal en dor en donker en doods is....daar vindt hij de persoon die verantwoordelijk is voor het verdwijnen van de bossen, de natuur....
Arthur sluit een deal met hem en hoort in een paar dagen het hele verhaal...
Over egoisme en hebtzucht en de drang naar meer ...ongeacht de natuur ...

De Lorax is een harig wezentje, dat als rode draad door het verhaal loopt. De Lorax zorgde voor het bos en de dieren die er woonden.

Zal Arthur erin slagen om een boomzaadje te vinden en een einde te maken aan de vervuilende kunststof wereld?

Hier het boek, en hier de dvd
Karin

dinsdag 12 november 2013

Dubble (fotoapp)


Dubble is een fotoapp voor de iPhone en iPad.
Het idee achter de app is simpel, maar wel raar.

Neem een foto met Dubble.
Bijvoorbeeld één zoals hier boven. Poes, niet helemaal wakker op zondagochtend.

Klik in de app op "upload".

Drink een kopje koffie.

Na een tijdje komt Dubble met een "dubbel".
Letterlijk.

Dubble gooit over de foto die je maakte een toevallige andere foto.
En dan zo dat je ze alle twee kunt zien.

Ik zei toch dat het een beetje raar was.
Poes vond het resultaat tenminste nogal vreselijk.



Of Dubble wat gaan doen, ik weet het niet.
Maar, hadden veel mensen eerst ook niet heel veel vraagtekens bij het nut van berichtjes sturen van maximaal 140 tekens?

vrijdag 8 november 2013

Billy Taylor - I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free (liedje)



Ooit was er geen internet.
Ooit, in de jaren 80 keek ik elke week naar een Engels tv-programma over films. Nou ja, eigenlijk keek ik er niet naar, ik bleef op tot het begon, luisterde naar de begintune, bleef dan nog even hangen en zette daarna de tv uit.

Want het ging om de begintune.
Waarvan de titel of uitvoerende nergens genoemd werd. Ook niet in de aftiteling van het programma, ik heb me een paar keer door het programma geworsteld om dat zeker te weten.

Ik heb wel eens gedacht om een brief naar het programma te sturen. Maar dat ging me net te ver.

Het niet-weten duurde tot de verschijning van het internet. Toen was het makkelijk. Naam van het programma intikken, nog wat woorden erbij. Klaar.

Mysterie opgelost.

"I wish i knew how it would feel to be free" werd door Billy Taylor en Dick Dallas geschreven in 1952. Het lied werd in de jaren 60 "gebruikt" door burgerrechtenorganisaties in de VS. Nina Simone heeft er ooit nog een mooie versie van opgenomen. Net als veel andere mensen trouwens.

Ja, het staat er allemaal wat kortig. Dan kan ik wel weer een hoop gaan zeggen over Billy Taylor, en dat de rest van zijn muziek ook heel leuk is. Of dat het een mooi gospelachtig soul piano dingetje is.
Maar luister gewoon zelf even.
En wees blij dat u niet jaren hoeft te wachten voor u weet welk lied het is

donderdag 7 november 2013

Özcan Akyol - EUS (boek)



Lezen voor de lijst, nummer 2
EUS van Özcan Akyol

Een boek met een stevige, stoere  uitstraling; een zwarte kaft met uitsluitend  de drie letters EUS er  op. Lekker strak, daar houd ik wel van. Kom maar op!

Al na twee bladzijden is duidelijk wat de drie letters betekenen; het is de Hollandse afkorting van de Turkse naam Özcan. Het boek is gebaseerd op het leven van de schrijver zelf, die uit Turkse ouders geboren en getogen is in het Nederlandse Deventer – in het boek consequent de Koekstad genoemd.
Het eerste half uur heb ik met een brede glimlach gelezen en een aantal keren zelfs schoot ik hardop in de lach. Bizar, want de inhoud is verre van lachwekkend; hij beschrijft het gezin waarin hij opgroeit met een overheersende en mishandelende vader. De schrijver weet deze situatie zo nuchter en observerend te beschrijven dat het een komisch randje krijgt. De frisse schrijfstijl met korte zinnen en het verrassend creatief gebruik van Nederlandse uitdrukkingen maakten het in eerste instantie voor mij een vermakelijk boek, dat gemakkelijk wegleest. Een echte aanrader voor jongeren die gaan starten met het lezen voor de lijst. Dacht ik..

Het boek schetst het beeld van een jongen die opgroeit met een Turkse vader die lui en manipulatief is, zuipend en scheldend de hele wereld vervloekt en het gezin en de omgeving terroriseert. Eus heeft een bloedhekel aan de man en voelt ook geen enkele band met de cultuur van zijn ouders. Hij wil er het liefst niets mee te maken hebben en snel ontsnappen aan zijn milieu. Gaandeweg het boek blijkt dat Eus door de omstandigheden al vliegensvlug zelf net zo dreigt te worden als zijn vader. Al jong belandt hij in het criminele circuit en vanaf daar wordt het verhaal bijzonder rauw,respectloos en een aaneenschakeling van zelf veroorzaakte ellende. Een opsomming daarvan beslaat een groot deel van het boek en daarmee raakte mijn aanvankelijk enthousiasme voor het boek al snel in het slop.
Het Parool schreef in een recensie: ‘een boek om een beetje bang van te worden’. Daar ben ik het mee eens. Als een goedwillende en intelligente jongere met scherpe blik zo gemakkelijk en snel in de problemen raakt, zou de moed je in de schoenen zakken.

Het is best interessant om in het boek te volgen hoe een proces zich ontwikkelt en hoe het komt dat de jonge knul de persoon wordt die hij verafschuwde. Mooi thema, maar toch zou ik aarzelen om het boek te adviseren aan jongeren, omdat ik de beschrijving van het ontspoorde leven nogal heldhaftig gebracht vind. Teveel van hetzelfde en te weinig bezinning; een lange aaneenschakeling van beschrijvingen van onbeschoft gedrag. Daar moet je doorheen kunnen prikken.

Met Özcan is het uiteindelijk goed gekomen, hij heeft zijn leven op het goede spoor weten te krijgen.
Dat is fijn en het zij hem gegund. Sinds zijn boek schuift hij regelmatig als deskundige aan bij diverse actualiteitenprogramma’s. Een beetje als de Turkse evenknie van ‘knuffelmarokkaan’ Ali B. Ik moet er nogal aan wennen. Steeds als ik hem zie denk ik aan alle ellende die hij heeft veroorzaakt in de Koekstad. Ben benieuwd of ze daar trots zijn op hun plaatselijke beroemdheid.

Tereza