De springende bibliothecaris

Je kunt er niks aan doen.
Je loopt naar binnen, gaat ergens staan en pas later blijkt of je fijn staat.

Afgelopen vrijdag stonden we in Paradiso dus niet fijn. Maar dat kregen we pas door toen het concert al een tijdje aan de gang was.
De man links bleek van het type boomstam. Groot, breed en met de armen over elkaar. Niet onvriendelijk maar ook niet van plan te bewegen. Voor ons stonden wat Italiaanse toeristen die voornamelijk met elkaar bezig waren en de beste modern ogende jongens rechts keken liever op hun mobiel.

Primal Scream bestaat al jaren. In Nederland zijn ze nooit heel erg populair geworden en sowieso ligt hun artistieke (ahum) hoogtepunt al flink wat jaren achter ons. Hun laatste cd, "More Light" is trouwens best goed. Maar, naar de band ga je ook voor liedjes van een tijdje terug. Uitzinnige liedjes waarbij van te voren vast staat dat iedereen er flink op gaat bewegen.

Ja, er zijn bibliotheekmensen die van dat soort dingen houden. We beantwoorden niet altijd aan het muizig stereotype beeld

Maar goed, we stonden dus verkeerd. Overal was pret, maar niet waar wij stonden.

Tot hij kwam. Van achter. Onverwacht. Breed, wat te zwaar en in een geel t-shirt. Hij had er zin in en dat mocht iedereen weten, en iedereen moest vooral ook meedoen.

"Ik zag je opeens wegspringen met die jongen", hoorde ik later. En zo ging het ook. De jongen in het gele t-shirt sloeg z'n arm om m'n schouders en voor ik het verder doorhad sprongen we wild heen en weer. De Italiaanse toeristen verdwenen al pratend naar achter en de jongens met de mobieltjes besloten dat die beter veilig opgeborgen konden worden. De boomstam liet zich niet verplaatsen. Maar daar sprongen we dan wel omheen.

Rocks hieronder, doorweekt tot op de huid en volstrekt buiten adem. Ik heb goed gekeken en gelukkig filmde de filmer over de meeste hoofden heen.

Met dank aan de jongen in het gele t-shirt. Prachtavond.