Cataloguskaartjes

Bah, wat ben ik toch weer onverwacht ouderwets.

Vanmorgen bladerde ik in de trein door wat eerder geposte twitterberichtjes. Mijn ogen bleven steken bij een tweet van @Brainpicker. Een tweet over oude cataloguskaartjes. Hoe oud moet je zijn om daar iets van "O ja" bij te hebben?

Van heel lang terug herinner ik me iemand die vergeten was de pin die cataloguskaartjes in de bak hield goed te bevestigen. Een regen van kaartjes bedekte de vloer van de bibliotheek. En dan die keer, op een stageadres, waar iemand me naar een bureau bracht dat van rand tot rand vol lag met stapels cataloguskaartjes. Stapels van zeker 30 centimeter hoog. Of ik die maar even op volgorde wilde gaan leggen.

Maar goed, daar ging de tweet niet over.

Bij Amazon, die van die drones, kun je een catalogusbakje bestellen met replica's van kaartjes uit de Library Of Congres.

Nerdy maar leuk. Misschien zelfs Geeky maar leuk.

Maar eigenlijk vond ik deze zinnen nog leuker, of opvallender.

"When Melville Dewey devised his revolutionary decimal system in the late 19th century, he imposed order on the chaos of the library by creating a taxonomy of book placement. Suddenly, librarians were no longer needed — at least not as literal book-retrievers, which had been their task for centuries. Instead, they found a new role as intellectual guides who helped patrons decide what to read and scholars find the books best suited for their research."

Mensen die in bibliotheken werken, niet allemaal maar een aantal, willen zichzelf nog wel eens overbodig voelen. Het internet enzo. Daar staat alles toch al op? Waar zijn bibliotheekmedewerkers dan nog voor nodig?
Dat gevoel is dus niet nieuw. Zelfs iets als ouderwetse cataloguskaartjes zorgde ooit al voor vertwijfeling.

En op een lastig uit te leggen manier werd ik van dat besef eigenlijk heel vrolijk,
En wakker.

Ton