De dansende man

Mannen dansen niet. Of nauwelijks.
Maar deze man was de uitzondering op de regel.

Hij zag er uit als iemand die de jaren zestig nog had meegemaakt. En later toch maar geld was gaan verdienen. En hij danste.
Met heuse pasjes. En zijn handen deden ook nog mee.

Het was druk in de grote, ongezellige betonnen hal die naar drie dagen bier en zweet rook. Steve Winwood liet zijn orgel gieren, zong zijn liedjes en begon aan "While you see a chance"

En de man danste. Zijn pasjes werden bijna een choreografie en de mensen om hem heen gaven hem lachend meer ruimte. Tot hij in een lege cirkel met een doorsnede van een meter of zeven danste.

When some cold tomorrow finds you
When some sad old dream reminds you
How the endless road unwinds you

Af en toe danste hij naar een vrouw toe, om haar dan met zijn handen te vragen mee te dansen.

Geen vrouw reageerde, en hij bewoog vriendelijk lachend terug naar het midden van zijn cirkel.

Zij kwam van achteren. Hij zag haar waarschijnlijk eerst helemaal niet. Wapperende haren, wapperende jurk. Ze dansten eerst wat langs elkaar heen. Tot ze niet meer konden ontkennen dat ze de enige waren die in de cirkel dansten.

 While you see a chance, take it
Find romance, fake it, because it's all on you

En daarna dansten ze samen.

Mooi.

Alleen klopt het niet. 

Winwood speelde, de man danste, de vrouw danste en na wat tijd dansten ze samen. Maar weer niet op "While you see a chance". Dat weet ik zeker want ik kan me herinneren dat ik op dat lied stond te wachten, en dat ik me zwaar irriteerde omdat hij nu juist dat lied niet speelde.

Maar het verhaal leek me mooier als de man en de vrouw naar elkaar toe dansten op juist dat lied.

En verhalen moeten soms ook gewoon een handje geholpen worden.