De Vakantiebiebapp, zeldzaam eenvoudig

Tussen bibliotheken en eBoeken is het nog een beetje rommelen. Bibliotheken willen graag eBoeken uitlenen maar een aantal/sommige/veel uitgevers vinden dit nog een wat/beetje/erg eng idee.

Maar er is nu een klein lichtpuntje, de Vakantiebiebapp.

Even kopieren en plakken

"Een mooie lijst e-books voor op vakantie

VakantieBieb is een kadootje van de Bibliotheek aan alle leden. Het gaat om een app met een selectie van populaire boeken voor op vakantie. Het aanbod gaat van spannende thrillers tot goede kinderboeken. De app is te vinden in de App Store en Google Play Store en zo te downloaden op je tablet of smartphone. Vervolgens kies je een aantal e-books die je wilt ophalen, deze komen beschikbaar via de app. Een internetverbinding voor het lezen van deze e-books is vervolgens niet meer nodig!

Kadootje voor leden

De app is bedoeld als kadootje aan alle leden van de Bibliotheek, maar ook niet-leden kunnen de e-books lezen. Het enige wat de lezer moet doen naast de app downloaden en een aantal boeken ophalen is zich eenmalig registreren. Daarna is het boekenaanbod onbeperkt beschikbaar totdat de betreffende vakantieperiode voorbij is.

Beschikbaar tijdens vakanties

Wanneer het aanbod eenmaal is gedownload, is een internetverbinding niet meer nodig. Je kunt dus heerlijk lezen, bijvoorbeeld een spannende thriller tijdens je wandelvakantie in de Franse Alpen. Tijdens de zomer is het aanbod van 55 e-books acht weken beschikbaar. De herfstvakantie (inclusief de Kinderboekenweek) en de kerstvakantie duren beide vier weken. In deze periodes staan er ongeveer 15 boeken in de lijst.

Gevarieerd aanbod

Elke vakantieperiode wordt via de app een nieuwe selectie e-books beschikbaar gesteld die leuk zijn om in de vakantie te lezen. Het aanbod varieert van spannende thrillers en goede kinderboeken tot luchtige streekromans en korte verhalen. In het aanbod vind je boeken van onder anderen Harlan Coben, Jan Wolkers, Charles den Tex, Esther Gerritsen en Siska Mulder.

Bezoek www.bibliotheek.nl/ebooks en vind meer informatie over het aanbod e-books van de Bibliotheek."

Nu ben ik zelf niet zo heel erg van de eBoeken maar ik heb de app (voor iPone en Android) even geprobeerd en ik moet zeggen, het werkt moeiteloos en makkelijk.

Na installatie moet je je even aanmelden. Maar, daar kun je verder invullen wat je wilt. Niemand controleert de gegevens dus je kunt redelijk anoniem je gang gaan.  Daarna is het niet meer dan bladeren, vinden wat je leuk lijkt op downloaden klikken en na luttele secondes staat er een heus boek op je tablet of telefoon.

Simpel, en eenvoudig. 

Ik ben nog steeds niet van de eBoeken maar ik heb toch maar een boek of wat op m'n telefoon gezet. Voor wat verderop in de week. Wanneer ik twee weken naar Turkije vertrek om daar in een klein dorpje op twee honden te gaan passen.

Een zeeolifant, op een terras in Dahab

Kijk, het is gewoon druk. Mensen zijn met of op vakantie, en de dingen die zij doen moeten wel gewoon doorgaan. En m'n bureau ligt nog vol met papier dat gelezen en afgehandeld moet worden. Bovendien heeft het blogje dat ik eigenlijk neer wilde zetten nog te veel woorden. En morgen "moet" ik naar Rotterdam, voor het North Sea Jazz Festival. Ik had graag het schema dat ik daar ga volgen met de lezer gedeeld. Maar helaas dat lukt niet. Terwijl het toch zo mooi zou bewijzen dat het mij gaat lukken om op hetzelfde moment op drie plaatsen tegelijk te zijn.
Nou ja, daarom hieronder een gerecyceld en aangepast blogtekstje. Het eerste "muziekjes op vrijdag" tekstje van lang terug. 
Ach, wat was ik toen nog fijn jong.

Een paar jaar terug zat ik, net uit een hobbelend busje gerold, op het fijnste terras ter wereld. Eigenlijk was het een restaurant maar in Dahab, Egypte is bijna elk restaurant ook een terras. In Dahab schijn je erg goed te kunnen duiken maar ik heb helemaal niets met water maar weer des te meer met de woestijn. Ik zat er dus te wachten tot we de woestijn in gingen.

Uit de vrij enorme boxen kwam een intrigerend muziekje. Een welkome afwisseling na de gezichtsloze lounge deuntjes die gevolgd werden door liedjes van Bob met de dreadlocks. Het begon met een rare sample van een stem, een brullend beest en daarna huppelde er een piano voorbij en een kinderstemmetje brabbelde ook nog iets.

Toen ik na een week in de woestijn weer op hetzelfde terras zat hoorde ik het liedje weer en omdat ik soms dingen wel kan onthouden tikte ik , terug in Nederland, wat woorden in uit de rare sample uit het begin. Google wist raad, Google weet altijd raad. Het lied bleek van Lemon Jelly te zijn en had de titel A Tune For Jack.

Instant mooi weer, de zomer kan weer verder.

Boeken, dominostenen, dat soort dingen

Nee, een wereldrecord was het niet.

Dat wereldrecord heeft de Openbare Bibliotheek in Seattle al. Daar deden ze een "Boeken die omvallen als dominostenen ding" met 2100 en nog wat boeken. Maar Seattle is dan ook een iets grotere plaats dan Langedijk.

En bij ons was het "alleen maar" een onderdeel van een afsluiting van een project "1 tegen allen". Groep 6/7 van de Barnewiel won. en daarom mochten zij ook een "Boeken omduwen zodat het dominostenen lijken ding" doen.

Maar goed, we zouden het kunnen zien als een soort oefening om dat wereldrecord te verbeteren. Waarom eigenlijk niet?

Nu ik het zo op zit te tikken, op een warme nog stille dag lijkt een wereldrecordpoging eigenlijk best een haalbaar idee.

Zo heel bijzonder is dat Seattle tenslotte ook weer niet.
En tijdens de wat stillere zomerperiode kunnen we mooi wat gaan oefenen.

Iedereen huilt weleens. Toch?

De eerste maten gaan nog wel. Maar zodra zijn stem te horen is, dan gebeurt het. Wanneer hij het lied begint te zingen schiet ik vol. En als ik tegen dat moment de radio niet heb uitgezet, of hollend de supermarkt heb verlaten begin ik te huilen.

Ja, huilen.

Iedereen huilt. Toch?
Of ga je nu beweren dat het je nooit overkomt?

Huilen door droevige dingen, verlies, verlating, (ik kan even geen derde woord dat met een v begint verzinnen). Dat gebeurt iedereen wel eens.

Maar daar gaat het hier niet over. Want het is vrijdag, en dan gaat het over muziek.

Cat Stevens nam Father and Son op in 1970. Volgens de website Songfacts gaat het lied over een familie waarvan de zoon in de revolutie wil gaan vechten, terwijl zijn vader wil dat hij thuis op de boerderij blijft.
Het was me, tot ik het net las nooit opgevallen. Ik ben niet zo van de tekstuitleg.

Maar, elke keer als ik het lied hoor moet ik huilen. Niet dat de tranen in vloedgolven over mijn wangen stromen maar ze zijn er wel. Zelfs bij de gladderige cover die Boyzone van het lied maakte moet ik enigzins slikken. En nu ik toch bezig ben, hetzelfde overkomt me als  Independence Day van Bruce Springsteen voorbij komt.

Verder gaat het wel goed hoor. U hoeft zich nog geen zorgen te maken.

De lezers die regelmatig(er) dit of het andere blog lezen zullen na 7 seconden wel kunnen bedenken wat de achterliggende huilreden is. Of in ieder geval een beetje. Want waarom het nu precies bij deze twee liedjes gebeurt, dat weet ik zelf niet eens.

En nu vraag ik me natuurlijk ook af, tenslotte wil niemand alleen zijn, hebben andere mensen dat ook?
Zijn er liedjes waarvan je aan het huilen slaat?
En, als dat zo is, durf je dat dan hieronder neer te schrijven?

Of hou je toch maar liever vol dat je nooit huilt?

Luisteren naar de Bieb

"Maar, doet hij het nog dan?"
De meneer van de telefoonwinkel kon zijn verbazing niet echt onderdrukken toen hij de Simkaart uit mijn oude telefoon haalde.
Ik knikte.
"Jawel, al kan er niet heel veel meer met het ding"
De meneer keek me aan en vertelde dat ik het toestel twee jaar geleden al in had kunnen ruilen. En ik bedacht me dat het vast weinig zin had hem uit te leggen dat er nog mensen zijn die niet de hele tijd met hun telefoon in de weer zijn.

Maar goed, het is dus zover. Ik heb een nieuwe mobiele telefoon. Nou ja, bellen doe ik met ding eigenlijk nauwelijks. Mobiele telefoons heb je tegenwoordig geloof ik meer voor wat er verder allemaal nog mee kan. Al zit ik nog wat in de ontdekkende fase. De hele hype met Wordfeud heb ik bijvoorbeeld tot nu toe vanaf de zijkant bekeken. De oude telefoon kon daar niets mee. En nu ik er wel wat mee kan zoek ik me plots rot naar woorden met rare klinkers die ik op een schermpje aan kan leggen. Wat nog niet erg lukt.

Wat wel lukt is luisteren met de LuisterBieb.

Ik zit nogal eens in de trein. En daar wil ik soms ook nog wel eens iets anders doen dan naar muziek luisteren, of naar de passagiers om me heen. En dus kan ik wel wat met de LuisterBieb.

Een handig appje (dat ik dat woord nog eens in een blogtekst zou schrijven!) waarmee je eenvoudig naar voorgelezen boeken kunt luisteren. Een paar klikken op het schermpje en je luistert naar allerlei verhalen. Op dit moment zijn dat nog veel oudere, rechtenvrije titels. Al hoorde ik vanmorgen nog de stem van Maarten van Rossem voorlezen uit eigen werk. In het najaar van 2013 komen er ook een aantal nieuwe, rechtendragende (naar woord maar het is niet anders) boeken beschikbaar in de app.

Het is aanwinst. Voor als je een moderne, werkende telefoon met internetverbinding hebt. Want echt, soms is luisteren naar een boek veel leuker dan het gedachteloos spelen van een spelletje.

O, en mocht u trouwens een woord weten met een x,y en c dan oor ik graag van u.

En Joni zingt over het bed dat te groot is

Ook na 3 jaar zie ik zijn blik weer zo voor me. Een blik van totale uitgelaten vreugde en niets anders. Terwijl hij sprong zal hij zich omgedraaid hebben, zo zag ik zi....

"Zeg. Hoor eens. Ga je het nou weer over dat optreden van Faithless hebben?"
"Ja, eigenlijk wel"
"Maar dat heeft toch helemaal niets met het liedje van vandaag te maken?"
"Nou, het is een liedje van Faithless"
"Ja, maar het is een langzamig lied en jouw herinnering gaat over iets heel anders"
"Het is gewoon een bruggetje, je moet toch wat"
"Het dan is wel een heel krakend bruggetje he?"
"Nou en? Je moet soms over een gammel bruggetje om bij iets moois te komen"

Don't leave staat op de eerste cd die Faithless maakte. Het lied wordt gezongen door Jamie Catto en er gaat het hardnekkige verhaal dat hij zijn regels naakt inzong. Het zal. Misschien is het waar, misschien niet. Het lied klinkt in ieder geval vrij naakt. Een sample met het gekraak van een grammofoonnaald, een droog slome drumtik en een bijna te smekend gezongen "Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben maar ga nou alsjeblieft niet weg".

En er zijn die regels die ergens in mijn hoofd zijn blijven hangen

There's a record you used to play,
there's Joni singing 'bed's too big without you',
And I know just what she's singing it for.

Joni is Joni Mitchell en Prince heeft ook ergens een lied waarin hij naar Joni verwijst. Zelf heb ik nooit begrepen wat er zo bijzonder is aan de muziek van ....

Nee, nu wordt het gewoon warrig.
Zelfs voor een gammel bruggetje.

Kleine huisjes met boeken

Mooi vind ik het.
Dat kan komen door geniale naam van het project, Chaletters. Of misschien komt het doordat het een kleine maar hardnekkig trend aan het worden is die laat zien dat er nog steeds veel mensen het lezen van boeken belangrijk vinden.

Op steeds meer plekken verschijnen "kleine, vrije bibliotheken". Oorspronkelijk een Amerikaans idee kom je ze nu op steeds meer plekken tegen. De chaletters hangen/staan in Belgie maar er zijn er ook in Nederland.

Mocht u nog een vogelhuisje over hebben en wat aan leesbevordering willen doen, hieronder het verhaal uit België.
Ik wil trouwens wel komen helpen met ophangen hoor, als dat lastig is.

(Kopie/plak van een Belgische website)

Chaletters worden zomerse trend 

Wie deze zomer zin heeft om een boek te lezen, kan er een gratis lenen uit een Chaletter. “We willen lezen weer populair maken”, zegt initiatiefnemer Christoffel Hendrickx.Als u de komende weken een houten kastje met boeken ziet, moet u niet vreemd opkijken. Hendrickx: “Op verschillende plekken in de stad hangen we Chaletters op. Dat zijn kastjes vol boeken. Iedereen die wil, kan een er boek lenen en nadien weer terugzetten.” Het idee komt overwaaien uit steden als Berlijn waar boeken in boomstammen staan en in Londen waar de rode telefooncellen dienst doen als mini-bib.”

Lezen bevorderen

In Antwerpen start het project op negen plekken. Hendrickx: “De eerste lading boeken verzamelden we aan bibliotheek Permeke en jongerencentrum Kavka. Je mag ook zelf boeken achterlaten in een Chaletter.” Met het project wil Hendrickx vooral jongeren aanzetten om te lezen. “Ik merk dat jongeren minder lezen. Door de boeken op een originele manier aan te bieden, hoop ik om daar verandering in te brengen.” Wie zelf een chaletter wil ophangen, kan contact opnemen via de Facebookgroep. “Dan helpen we met de aanvraag van de nodige vergunningen”, aldus Hendrickx.

We mogen het certificeringsbordje laten hangen!

Ik wist het wel, zo voor meer dan de helft. Maar sommige dingen geloof ik pas als het zwart op wit staat. Bijgeloof of zo.

Een paar weken terug kwam de auditor van de Stichting Certificering op bezoek in de bibliotheek Langedijk. En nu kan ik daar koeltjes over doen, wegwuiverig en makkelijk. Maar dat zou liegen zijn.

De bibliotheek Langedijk is, om allerlei redenen tot op heden nooit opgegaan in een grote bibliotheekorganisatie. We werken hier met z'n elven. En dat is niet veel.
Het is niet veel wanneer je kijkt naar al het werk dat er gedaan wordt. En het is niet veel wanneer je probeert te voldoen aan alle eisen die er door de Stichting Certificering op papier zijn gezet.

Dus wanneer er zo'n auditor meneer langskomt, dan doe ik daar niet koeltjes en "dat doen we wel even" over.

Een week na het certificeringsgesprek belde de auditor meneer. Er waren nog wat vragen en we kletsten wat. Aan het eind van het gesprek zei hij dat het wel goed zou komen. Dat mailde ik naar de andere tien medewerkers, die me prompt met felicitaties terug mailden. Wat aardig was.

Certificering is een groot goed. Heus. Ik meen het. Kijk maar in mijn ogen. En ik ben erg blij dat we het bordje weer een paar jaar mogen houden. Maar dat bordje blijft hier niet alleen hangen omdat ik en nog iemand de hele papieren bende op orde hadden.

Dat bordje blijft hier eigenlijk hangen omdat hier nog tien mensen zijn die zich stuk voor stuk een slag in de rondte werken, die op de lastigste tijden op komen draven als er plots weer wat "moet". Die dingen doen omdat ze het mooi en belangrijk vinden en die zich met van alles bemoeien, ook met de dingen waarmee ze zich niet zouden hoeven te bemoeien.

Dus was het leuk dat ze mij feliciteerden, na dat telefoongesprek. Maar ze hadden ook zichzelf kunnen feliciteren. Dus doe ik dat hier maar even.

Gefeliciteerd en bedankt!

Agnes

Claudia

Conny

Eveline

Gitta

Karen

Karin

Marianne

Tereza

Toen de bibliotheek Langedijk een jaar of wat geleden het certificeringsbordje kreeg maakte ik daar een filmpje over, of voor. Dat gaat deze keer niet lukken. Dus plak ik het oude filmpje hier gewoon weer onder. Omdat er eigenlijk niets veranderd is. alleen de wethouder is een ander.
Als het de volgende keer weer lukt komt er een nieuw filmpje.

Meneer en mevrouw Masterson doen een crash test

Meneer Masterson zag er uit alsof hij zo uit een stripverhaal was geplukt. Dun, slungelig, met een relatief enorme bril en een prachtgitaar.
Mevrouw Masterson vond het zo te zien allemaal wel best. Het was haar verjaardag en ze moest werken. Misschien wilde ze niet ouder worden, en kwam het daardoor dat ze de avond nogal stuurs kijkend doorbracht. Of ze had net ruzie gehad met meneer Masterson.

The Mastersons stonden een paar weken terug in Paradiso als voorprogramma te spelen voor Steve Earle. Voorprogramma's breng ik vaak wat half slapend door. Je let op dat er niet plots mensen die veel later binnen zijn gekomen opeens voordringen. Dat is het wel.
Maar The Mastersons waren leuk. Zo leuk dat ik hun cd, "Birds Fly South" kocht. Ze maakten hem al in 2012 en het klinkt, voor wie het wil weten een beetje als The Jayhawks maar dan natuurlijk toch weer anders.

Op de cd staat het liedje "Crash Test", en dat liedje klinkt te leuk om niet te noemen. Het is een vrolijk ongeduldig lied, misschien ook wel een tikje puberaal, over zie maar en het maar proberen ook al weet je niet hoe het af gaat lopen. Je kunt wel ergens drie of vier jaar op wachten maar je kunt ook de sprong wagen. En een Crash Test doen.

We're going out of our heads
I'm gonna go straight up the walls with you
I wanna loose my mind, with you
Wanna fly with you, straight off into the western sky with you
I'm so high, with you

I just gotta know, so come on let's go
Don't wanna wait for you baby
There's not enough time

I don't care if we don't make it
I just wanna try
I wanna crash test,
I wanna crash test
I wanna crash test
I wanna crash test
You know it, and I know it
Everyone around us knows it's true
You're crazy, but I'm crazy too

Of mevrouw Masterson zelf nog erg in het lied gelooft, dat weet ik eigenlijk niet. Vriendelijk lachen deed ze alleen naar hoofdact Steve Earle.
Maar dat kan natuurlijk ook een manier zijn geweest om meneer Masterson wat bij de les te houden.

Sell your beats online at ReverbNation.com

Tony Soprano is dood

Vanmorgen las ik om 13 minuten over 8 op mijn langzaam instortende en niet zo smarte smartphone dat James Gandolfini was overleden.

Gandolfini was, en zal waarschijnlijk voor nog heel lang bekend blijven door de rol van Tony Soprano die hij speelde in de serie The Sopranos.

Over veel dingen kun je van mening verschillen, over nog meer dingen kun je twisten maar dat The Sopranos de beste tv-serie is die er ooit gemaakt is staat vast. Punt.

Een tijdje terug zag ik alle afleveringen van de 6 series die er gemaakt zijn achter elkaar. Niet de hele dag door natuurlijk, dat zou gekkenwerk zijn en zoveel vrije dagen heb ik nu ook weer niet. Maar ik zag wel alle afleveringen weer eens. En voor wie er nooit naar keek, herstel dat gemis, gum die fout uit en ga kijken. Iets beters is er niet. Elke aflevering is een perfect geschreven en gespeelde film.

Voor wie nog moet gaan kijken, The Sopranos gaat over de maffia. Maar dan anders. Waar films over de maffia nog wel eens willen blijven hangen in veel geweld en valse romantiek laat The Sopranos genadeloos de kleinzieligheid zien, het familieleven dat aan elkaar hangt van loyaliteit, een conservatieve moraal en leugens, het schooierige, het gedoe om geld.

Ergens in het eerste seizoen zit een aflevering waarin Soprano/Gandolfini met zijn dochter naar een mogelijke universiteit voor haar gaat kijken. Toevallig ziet hij bij een tankstation een man met wie hij nog iets te vereffenen heeft. En van het ene op het andere moment verandert de zorgzame en bezorgde vader in een koud en moorddadig monster. Ja, zoals ik het opschrijf klinkt het plat. Maar Gandolfini speelt die overgang zo intens en geloofwaardig dat je je als kijker plots realiseert dat je een kille maniak sympathiek vindt, terwijl je walgt op hetzelfde moment.

Gandolfini is dood, 51 werd hij maar.
Voor wie naar hem keek werd hij een beetje familie

Ruitschade of "tuig woont overal"

Er zijn natuurlijk ergere dingen.

De burgeroorlog in Syrie.
De economische crisis.
De Fyra.

Misschien is zelfs de dreigende hittestress die morgen toe schijnt te gaan slaan vervelender.

Maar toch, ik kan zeldzaam wild woedend worden als ik 's ochtends op het werk kom en ik zie dat er drie grote ramen van de bibliotheek zijn ingegooid.

Er helemaal doorheen zijn de bakstenen die men gebruikte niet gegaan. Daar zijn de ramen dan ook te dik en te stevig voor. Maar gaten zitten er wel in. En de bakstenen liggen nog voor het pand.

Nu schijnt het zo te zijn dat je over dit soort vandalisme maar niks moet zeggen, want dat schijnt het ego van de daders alleen maar op te poetsen. Maar dat niks zeggen, dat ga ik niet redden.

Langedijk is een mooi dorp, met vriendelijke mensen. Ik werk er graag.
Maar net als overal woont hier dus ook tuig. Want een baksteen steeds maar weer opnieuw tegen een ruit gooien, net zolang tot die ruit stuk is, dat is geen kattenkwaad.

Wat het wel is, dat mag u zelf invullen.

Grace Jones is overal

De vrouwen zaten aan tafel en spraken over dingen.
De mannen stonden voor een kast met cd's en bepaalden, aan de hand van "dit is mooi" en "dat is niks" wat ze aan elkaar hadden.

"He, Michel Petrucciani, mooi hoor."
"Nee, met accordeons heb ik niets".
"Chet Baker, gelukkig, op deze cd zingt hij niet".

"Grace Jones, staat daar ...?".
"Natuurlijk, dat is het mooiste lied. Zal ik het even opzetten?".

En terwijl de ritmebox en de percussiegeluidjes van "La Vie En Rose" door de Franse huiskamer begonnen te tiktikken keek ik door het raam naar de zonnige tuin met daarin het enorme, verplaatsbare zwembad waarin ik later die week heel kort zou denken, "Nou, dat was het dan" om vervolgens in een legig en grauw ziekenhuis mijn hevig bloedende hoofdwond te laten hechten.

En toen de Franse arts me duidelijk probeerde te maken dat er alleen gehecht kon worden als een deel van mijn haar zou worden weggeschoren zong Grace Jones nog steeds van "Il Me Dit Des Mots D'amour".

Het is eigenlijk een lied van Edith Piaf, "La Vie En Rose". Maar van Edith Piaf schiet ik altijd in een onmiddellijke en niet te stuiten aanval van hevige melancholie. Dus daar luister ik niet naar.
De altijd wat angst aanjagende Grace Jones gooide er in 1977 een ander ritme onder, rekte het op met wat uithalen en sindsdien is het een lied dat met grote regelmaat in m'n gedachten glijdt.

"Wat hum je nou?".
"Ik weet het niet. Het zit de hele dag al in mijn hoofd. Is het trouwens nog ver?"
"Ik geloof het wel. Hum het eens wat harder".
(....)
"Oh, dat is La Vie En Rose!"

En zo liepen er daarna twee mensen, klossend door het enkelhoge water in de Wadi Ghwayr La Vie En Rose te zingen. Nou ja, het was meer het wat luider hummen van iets van de onduidelijke tekst. En veel nanananana. En dat nog niet eens tegelijk.

Maar Grace Jones was weer even overal.

 

Mannen die van katten in stoelen houden

Buiten zwiept een boompje angstig ver van links naar rechts

Vanmorgen liep ik drie kwartier te leuren met een stapel papier die gefaxt moest worden. Maar nergens was een werkende fax te vinden. Ook niet bij de buren en de buren van de buren.

Het telefoongesprek met de verder best vriendelijke telefoonmevrouw over de vervanging van een DedicatedAccess lijn was lang en redelijk niet na te vertellen. Vooral ook omdat ik eigenlijk niet goed wist wat een DedicatedAccess lijn was. Nu wel trouwens, al ga ik er u niet mee vervelen.

En daartussendoor was er veel papier, en mail en weet ik niet wat. En alles en iedereen had haast.

Dus is het weer zo'n dag dat ik even moet gaan kijken bij de "Cats love Eames" foto's op de website Flickr.

Eames staat voor de ontwerpers Charles en Ray Eames.
Cats staat voor, nou ja, dat kunt u zelf wel invullen.

Heel rustig kan ik daar van worden, van katten in stoelen.
Even dan.

Eens kijken wat voor onnavolgbaar telefoongesprek ik nu weer kan gaan voeren.

En u maar denken dat het in een bibliotheek alleen over boeken ging.

Het losse been

"Goedemorgen. Misschien kunt u me helpen? Ik zoek een boek dat een tijdje terug in de Vrij Nederland stond. Het ging over een been dat gevonden was in de IJssel. En de schrijver zoekt dan van alles uit over dat been".
"Ja, dat boek hebben we wel. Hmm, wie had dat ook alweer geschreven?".
(Man duikt in pc)
"Joris van Casteren. Loop maar even mee. Het staat bij de True Crime".
(man zoekt in boekenkasten)
"Nee, sorry, we hebben het niet meer. Zal ik het voor je bestellen?".
"Nee, bedankt maar ik woon hier niet".
(Wat later)
"Zeg. Ik heb het boek gevonden hoor. Jullie hebben het wel".
"Oh? Maar waar staat het dan?".
"Beneden, er ligt een stapeltje van op de afdeling literatuur".

Het been in de IJssel van Joris van Casteren is een lastig op te bergen boek. Is het literatuur? Is het iets met misdaad? Met wat moeite zou je er zelfs een reisverhaal van kunnen maken.

In de zomer van 2005 vindt een visser een onderbeen in de IJssel, bij het plaatsje Wijhe. Van de rest van het lichaam wordt niets gevonden. Van Casteren schrijft een stukje over de lugubere vondst en denkt er daarna niet meer aan. Tot hij jaren later leest dat de man die bij het been hoorde geïdentificeerd is en dat het waarschijnlijk is dat de man in Düsseldorf van een brug is gesprongen.

Dusseldorf ligt zo'n driehonderd kilometer van Wijhe verwijderd. Hoe komt zo'n onderbeen nu van Duitsland helemaal bij dat kleine plaatsje terecht.

Sommige van ons zouden zich dat afvragen. Van Casteren deed dat ook maar ging het daarna ook uitzoeken. Helemaal. Volledig en onovertroffen.

Na het lezen van het boek weet je van alles en meer over hoe men kon bepalen van wie het been was, hoe dat zit met stromingen in een rivier en hoe een been los kan komen van de rest van het lichaam. Maar je denkt, net als de schrijver ook na hoe het zit met iets als het bepalen of degene die bij het been hoorde en van wie verder nooit meer iets is gevonden, wel echt dood is. En of dat dan ook officieel zo is. Kan een deel van een been begraven worden? En wie betaalt dat dan?

Het lijkt misschien een beetje een raar, luguber boek. Maar dat is het niet. Van Casteren schrijft knap en, zeker als hij met vrienden en familie van de man van het been praat, menselijk. Voor je het weet is de voormalig beenbezitter iemand die je je hele leven al gekend lijkt te hebben.

Aan het eind van het boek loopt de schrijver de vermoedelijke tocht die het been in het water heeft afgelegd na.

"Het zit erop, het is volbracht. Niet langer rent het been zelfstandig rond, zoals in het verhaal van Faulkner. Het is versmolten met de oorspronkelijke eenheid waar het niet meer dan een onderdeel van was."

in al zijn maniakale uitzoekerij en zucht naar volledigheid lijkt het boek soms op de non-fictie boeken die Boudewijn Buch ooit schreef. En naast die schrijver staat het boek dan ook hier thuis in de boekenkast.
En dat is een ereplaatsje.

Vrijdag, soms wel en een Heart of Gold

"Ik heb gisteren drie rozen voor 'm gekocht".
"Ik zie ze staan, ze zijn mooi".
"Ze zijn echt hoor, geen nep".
"Nee, nep rozen, dat is niet mooi".
"Nee, dat verdient hij niet".

"Ik werd helemaal niet lekker, gisteren, toen ik ze kocht. Net als laatst".
"Bij de bloemenman?".
"Ja, net als laatst".
"Gaat het nu wel weer?".
"Ja. Maar het is een rotdag vandaag".
"Ja".

"Denk je nog wel eens aan hem?".
"Natuurlijk, ik heb toch die kastanje".
"O ja. Heb je die altijd bij je?".
"Hij ligt naast de sleutels op tafel, bij de vissenbak. Ik vergeet hem nooit".

"Het was warm toen he".
"Ja. Ik weet nog dat we in de trein zaten en dat die stil stond, vlak voor Amsterdam, naast een begraafplaats en dat we naar buiten keken en dat er een konijn over de rails huppelde".
"Een konijn?".
"Ja, bij een begraafplaats. Gek he. Dat weet ik nog heel goed".

"Jullie waren in Amsterdam he. Dat was zo ingewikkeld. Ik weet niet meer hoe we jullie gevonden hebben. De huisarts was er natuurlijk en buurman Rob. Die is toen gaan bellen. Naar theaters. Maar hoe die jullie nu precies gevonden heeft weet ik eigenlijk niet meer".
"Wij zaten in de zaal. In de Stadsschouwburg. We zouden naar een toneelstuk gaan kijken, in het Engels".
"Hoe heette dat dan?".
"The Homecoming. De thuiskomst. Raar eigenlijk".

"Maar hoe wisten jullie het dan, van pa?".
"Dat weet je toch. We zaten in de zaal. Het zou bijna beginnen. En toen ging er een harde zoemer en werd er omgeroepen dat er telefoon voor me was en of ik naar de receptie wilde komen. Al weet ik niet meer zeker of de stem receptie zei. Toen wist ik het eigenlijk al. Ik ben opgestaan en ben heel snel gaan lopen. Ik weet nog dat ik van een trap liep en dat ik omkeek en dat Ger een heel stuk achter me aan liep, bijna holde. Beneden stond een meneer. Die vertelde het, "Uw vader is overleden", zei hij. En hij bracht ons naar een telefoon, toen heb ik jou gebeld. Eerst kreeg ik de buurman, en daarna jou".

"Ik moest zo huilen toen".
"Ja, Rob ook. We zijn met de tram naar het station gegaan. Ik weet nog dat die meneer van de schouwburg ons nakeek, misschien om te zien of het wel ging. Van de trein terug weet ik niks meer. Toen zijn we naar je toe gekomen. We fietsten heel snel. En ik denk vaak dat het toen regende, heel erg hard regende. Maar volgens mij was dat helemaal niet zo".

"Zestien jaar is het al. Wat is het al lang geleden he"
"Soms wel".
 

Vrijdag Muziekjesdag over de zanger met die band, waar die drummer in speelde, met die witte tanden

"Vindt je het wat?".
"Wie?".
"Haar".

"Mwah. Niet echt. Al heeft ze wel wonderlijk haar".
"Ha. Leuk".

"We hebben haar eens eerder zien spelen".
"Wie? Zij? Waar dan?".
"Volgens mij in De Melkweg, als voorprogramma".

"Hoe heet ze eigenlijk?".
"Gut. Tja".
"Nou?".

(wat minuten later) 

"Hmm. Kris Berry. Zo heet ze. Best leuke muziek hoor, die gitarist speelt fijn maar de liedjes vind ik een beetje moeizaam".
"Ja. En dat ze de hele tijd dat haar voor het gezicht weg moet halen ...".

"Maar voor wie was ze dan het voorprogramma?".
"Och kom. Hoe heette die nou toch..".
"Nou?"
"Hij had een leuke band. Ze hadden een hoop lol op het podium met elkaar".
"Ja? En?".
"Wat nou ja en? Jij was er toch ook bij? Heb jij het onthouden dan?".

"De drummer had vreselijk witte tanden, akelig wit. En hij lachte de hele tijd. Met die tanden".
"O ja, dat weet ik nog. De hele tijd lachen. En ze gooiden met waterflesjes naar elkaar".
"Echte meligheid".
"Ja. Maar hoe heette de zanger nou? ".

(2 uur later)

"Eli 'Paperboy' Reed, die was het!".
"Och ja. Leuk optreden was dat".
"Ja. Hij heeft dat liedje, weet je nog?".
"Dat liedje?".
"Ja. Dat liedje. Met dat basloopje in het begin. Zo'n retro-soul nummer. Zo'n gezellig zonnig leuk liedje".
"En het heet?".
"Ja, gut. Het heet, het heet ...".

(dagen later)

De stukke man

Hij ligt er wat raar en vooral nogal gedeeltelijk bij, de oefenmeneer voor de BHV.
Er lijkt weinig meer te redden eigenlijk.
Als je zo stuk bent helpt ook hartmassage niet meer.

Vandaag was het weer zo ver. Het was tijd voor de jaarlijkse BHV training.
BHV? Bedrijfs Hulp Verlening.

Want ja, we zijn natuurlijk van de boeken, de informatie, de dvd's en tijdschriften. We zijn ook van de lezingen, de bezoekende scholen, de cursussen en de workshops. En we zijn ook nog van de leeskringen en de gesproken boeken.

Maar, en dat is misschien best een veilig gevoel, we (of in ieder geval een aantal van ons) zijn ook bedrijfshulpverlener.

Dus als er iets gebeurt, brand, of u wordt niet lekker als u in de bibliotheek bent, dan zijn er altijd mensen die rustig blijven en die precies weten wat ze moeten doen.

Hoeft u zich daar ook niet meer druk om te maken.

Vrijdag Muziekjesdag met The Doors

 De eerste lp die ik ooit kocht was misschien de tweede.

O ja, laten we ingewikkeld doen.

Ik weet niet meer welke lp het eerst door de kassamevrouw bij V&D werd afgerekend. Officieel is dat dan de eerste lp die ik ooit kocht. Maar ik kocht er twee. Vandaar het "probleem" van het niet meer weten wat de eerste was.

Wat ik me nog wel herinner was het wat gênante moment toen bleek dat ik precies 5 cent te weinig had. Ja, lp's, centen, het is erg lang geleden.

De kassamevrouw bij V&D streek echter over hart, of het kon haar gewoon niet schelen dat de kas niet precies zou kloppen aan het eind van de dag, dat kan natuurlijk ook.
Ik kreeg beide lp's mee.

Meer herinneringen zitten er niet aan de eerste plaat. Die misschien de tweede ... jaja. Behalve dan dat ik er zwaar van onder de indruk was. Het ding heeft weken door het huis gegalmd. Prachtig klonk het, en prachtig klinkt het nog steeds.

Deze week overleed Ray Mazarek, Met Jim Morrison richtte Mazarek in 1965 The Doors op. Hij was verantwoordelijk voor het onovertroffen orgelgeluid van de groep. En hun eerste lp, die gewoon The Doors heette draaide ik grijs toen ik veel jonger was dan ik nu ben.

Om eerlijk te zijn ben ik niet zo heel gek op de andere platen die de groep maakte. Maar dat komt voornamelijk omdat ik de zanger een nogal brallerige pseudo-dichter vond, al denk ik niet dat ik toen wist wat een pseudo-dichter was. De veel aanbeden Morrison gebruikte, voor mij dan, teveel woorden,. Het was teveel "kijk mij eens", teveel bestudeerde gekte.
Maar de muziek, die klonk prachtig. Vol, en luid en krachtig.

En dan natuurlijk vooral het orgel van Ray Manzarek.

Galmend hard afspelen.

Vrijdag Muziekjesdag met Bob Marley

Abdul leunde nog wat naar voren en rommelde wat met een stok in het smeulende kampvuur. Lang en slank zat hij daar te zijn. Een bedoeïen met een verschoten legerjasje aan. Hij duwde de stok nog wat heen en weer en keek omhoog.
Zijn wimpers, die sprekend leken op de sierlijke wimpers van een kameel knipperden rustig. Hij glimlachte wat melancholiek naar twee Italiaanse meisjes en knipperde nog eens met zijn wimpers.

Wij hadden deze truc al eens gezien. De meisjes zo te zien niet. Gevleid giechelend gingen ze nog wat dichter tegen elkaar aan zitten. Abdul blikte nog eens melancholiek in het vuur, rommelde nog wat met de stok en begon zachtjes het refrein van "No woman, no cry" te zingen.

Bob Marley zong "No woman, no cry" voor het eerst in 1974 maar echt heel beroemd werd het lied in de uitvoering op de lp/cd "Live" uit 1975. Opgenomen in Engeland met een uiterst levendig publiek erbij borrelde het nummer zich in die uitvoering in het collectieve muziekgeheugen. Ook in dat van Abdul, een bedoeïen in Katharina in de Sinaï.
Alleen maakte Abdul, zoals zoveel anderen ergens een fout. Hij dacht dat het lied ging over liefde, verloren liefdes waarschijnlijk. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Het is juist een lied dat hoop probeert te geven in harde tijden. Een lied dat zegt dat het beter wordt en dat je niet moet huilen en juist vol moet houden.

Say I remember when we used to sit
in the government yard in Trenchtown
Ob- observing all the hypocrites
as they'd mingle with the good people we met
Good friends we had and good friends we lost
along the way
in this bright future
you can forget your past
so dry your tears I say.
no woman no cry
no woman no cry 

Maar voor Abdul maakte het lied deel uit van zijn verleidingstruc. Hij keek bij het zingen wat melancholiek en knipperde met zijn prachtwimpers. Voor ik met een groepje anderen het door god en iedereen verlaten Tih plateau in de Sinaï bezocht had ik hem de truc al eens succesvol zien toepassen. En nu leek het voor hem ook de goede kant op te gaan.

We hoorden hem ze zingen, die beginregels. En het groepje waar ik mee reisde keek elkaar aan. We waren vrolijk, uitgelaten. Eerder die week hadden we de diep eenzame plek die Tih is doorstaan en 's ochtends waren we bijna achteloos nog even Jebel Musa/ de Mozesberg op en daarna weer af gestuiterd.

Dus toen hij weer even, haast smachtend opkeek in de richting van de nu blozende Italiaanse meisjes barstte er een uitgelaten Nederlands groepje uit in een luid ondersteunend 

ev'rything's gonna be alright
ev'rything's gonna be alright
ev'rything's gonna be alright
ev'rything's gonna be alright

De sfeer rond het smeulende vuur sloeg onmiddellijk om. Weg en geheel verdwenen was de romantiek. Abdul stopte met zingen, de Italiaanse meisjes ontwaakten uit hun betovering. Wij gierden haast kinderachtig van het lachen.

Abdul stond op, lachte naar ons. Want sportief was hij wel. Hij trok zijn legerjasje recht en slofte naar een kampvuur dat wat verder weg brandde.
Ik geloof dat de vrouwen die daar zaten uit Duitsland kwamen.

Vrijdag Muziekjesdag met Vader Abraham

"Nee! Daar ga ik dus echt niet overheen!".
"Wat wil je dan? Teruglopen? Hier blijven staan? Dat kan toch ook niet, en echt, het valt wel mee. Het is maar een meter of drie".
"Ja, drie meter naar voren en paar honderd naar beneden".

Petra in Jordanië is een klassieke, oude stad. Dat wat er nog van over is, en dat is best veel ligt verstopt in een vallei.
De normale manier om er binnen te komen is via de beroemde Siq, een ruime opening van anderhalve  kilometer lang tussen twee bergen in. Je sjokt dan achter grote groepen toeristen aan. Niks aan de hand.

We gaan op dit blog eens wat meer met muziekjes doen. Op vrijdag. Omdat dat ooit een goede gewoonte was op een andere plek. En nee, heel veel muziek hebben we niet meer in de bibliotheek Langedijk maar het hoeft dan toch ook niet altijd over de bibliotheek te gaan. Toch?

Maar, Petra dus. Je kunt er ook op een andere manier naar binnen. Via de zogenaamde "achterdeur". Je loopt dan via een niet al te breed pad, waarnaast om de paar honderd meter een bordje staat met "This is not an entrance to Petra" tegen een vrij hoge berg op. Je kijkt rond, geniet van het uitzicht en al klimmend kom je steeds hoger en hoger. Tot je een bocht om gaat en het goed onderhouden pad opeens een richel wordt.
De richel is zo'n 40 centimeter breed en zo'n drie meter lang. De afstand naar beneden, en je blik wordt onwillekeurig naar de afgrond getrokken is een paar honderd meter.

Voor iemand met hoogtevrees is het een maagkrimpende ramp.

Natuurlijk "deden" we de richel. En natuurlijk vielen we niet naar beneden. Er valt maar heel soms iemand de afgrond in.

'S avonds in het plaatsje Wadi Musa, dat tegen Petra ligt aangeplakt dronken we een te sterk Jordaans bier. We bibberden nog wat na over de richel. En dat het best meeviel, toen we er eenmaal overheen waren. In de bar draaide een al grijs gedraaide cd. Allemaal zestiger jaren muziek. Uit Engeland en Amerika. Maar raar genoeg zat daar, net tussen Steve Winwood en The Rolling Stones opeens een liedje van Vader Abraham.

Een Nederlands liedje, in een Jordaanse hotelbar. We bibberden nog wat verder na en ik bedacht me dat ik voortaan "Het kleine café aan de haven" altijd aan Petra en de richel zou koppelen.

Rundskop

Ik ben nog van dat je zelf je spullen koopt en ze niet download. De dvd Rundskop kocht ik dus. Meer dan een jaar geleden. In Rotterdam, al doet dat er niet toe.

Je schaft zo'n dvd in een soort van impuls aan. Ik kende de titel, had er wel eens iets over gelezen, je weet hoe dat gaat.
Maar kijken ho maar.

Misschien werkt dat bij andere mensen anders maar bij mij thuis kunnen dvd's, cd's en boeken tijdenlang ongebruikt ergens liggen. Omdat ze niet in de sfeer passen of zoiets. Gisteren begon ik nog in een boek dat ik 4 jaar terug in Zwolle kocht. Maar dat doet er ook niet toe.

Rundskop dus.
Wikipedia zegt over de film: "Rundskop is een Belgische dramafilm uit 2011 onder regie van Michaël R. Roskam. Het is een misdaaddrama over boeren en gangsters tegen de achtergrond van de Belgische hormonenmaffia. Het is voornamelijk gesproken in een Limburgs dialect, het Truierlands." (de film kun je gelukkig ondertiteld bekijken).

Nu heeft Wikipedia altijd gelijk maar zelf zou ik het geen misdaaddrama noemen. Meer een drama dat me in het begin maar matig boeide maar dat me ergens na een half uur bij de keel greep om me na afloop van de film stilletjes achter te laten.
Ik heb het niet zo op navertellen, je kunt het beter zelf bekijken. Maar wat een film, over vriendschap, verraad, weglopen. Wat een tragiek. En hoe mooi gefilmd.

Vaag he? Er staat hierboven niets waar je echt wat mee kunt. Maar geloof me, na het zien van deze film kijk je nooit meer hetzelfde naar het Vlaamse platteland.

Stil

Stil?
Tja, dat is wel zo.

Het is inderdaad al een tijdje stil op dit blog.
Uitleg?

Over het algemeen hebben we het al best druk hier in de bibliotheek. En zo'n beetje met z'n allen volgen we naast het gewone werk nu ook een cursus, VerdiepDingen. Over van allerlei digitale dingen. Met sommige dingen gaan we misschien wat doen, met weer andere niet. Maar daar hoort u nog van.

Dus de tijd ontbreekt gewoon een beetje, om te bloggen. We zijn ook maar menselijk.

Maar, nu er toch weer wat staat, ik heb zowaar laatst een roman gelezen. Dat doe ik niet erg vaak dus zeg ik er maar wat over.

Stoner heet het boek. Van John Williams. Waarom ik nu net dat boek oppakte, dat weet ik niet precies. Misschien kwam het door de prachtfoto op de voorkant. En ik kwam de titel al maanden tegen, dat ook. Het boek is nogal een sluipende hit in Nederland.

Ik kan natuurlijk het verhaal dat Stoner verteld na gaan schrijven. Maar dat kunt u ergens anders ook nalezen. Hier bijvoorbeeld.  Laat ik het er wat mij betreft op houden dat ik de laatste jaren zelden, nee nooit, een boek heb gelezen waar mooiere zinnen in staan dan dit boek.

Voorbeeld?

Ergens in het boek, als het verhaal net wat op gang komt, bezoekt Stoner een meisje dat hem intrigeert. De hele avond zegt ze niets, haar ouders praten de tijd vol. Pas als hij aanstalten maakt om weg te gaan begint het meisje plots te praten. Knap is dat Williams dan niet opschrijft wat ze zegt. Hij beschrijft slechts hoe Stoner luistert. En als het meisje klaar is met praten schrijft Williams:

"En na afloop had hij het gevoel dat ze van elkaar waren vervreemd in een mate die hij niet voor mogelijk had gehouden, en hij wist dat hij verliefd was".

Zo'n zin kunnen schrijven, daar kan ik jaloers op worden.

Leen het, koop het, maakt niet uit. Lees het.

Schrijfhulp gevraagd

Ik, of we, hebben een probleem. Maar misschien kunt u mij, of ons, helpen.

Een tijdje terug deden flink wat leden van de bibliotheek Langedijk mee aan een Klanttevredenheidsonderzoek (ga dat maar eens Wordfeuden). We kregen een 7,9 en dat is mooi maar dat betekent natuurlijk niet dat er niks te verbeteren valt.

Een van die dingen die ik las was dat bezoekers van de website en volgers op sociale media graag meer nieuws over boeken zouden willen lezen. Boekbesprekingen enzo.

En daar komt het probleem om de hoek kijken.

Kijk, ik schrijf soms iets op dit blog. Maar, en daar komt ie, ik lees nooit een boek. Ja, die opmerking doet het altijd goed.

Veel mensen, misschien wel de meeste, verstaan onder boeken allereerst verhalen, romans, lectuur/literatuur, zulke dingen. En natuurlijk lees ik boeken maar ik lees alleen nooit verhalen, romans, lectuur/literatuur, zulke dingen. Vroeger wel hoor, maar op een bepaald moment ben ik er mee gestopt. Nu lees ik alleen maar non-fictie over landen, geschiedenis, biologie en dat soort onderwerpen. Thuis ligt nu een mooi boek uit 1948 over de geschiedenis van Jordanië. Een prachtboek, met veel mooie belevenissen en het ruikt ook nog eens fijn naar oud boek. Maar .... het is geen boek waar de meeste lezers iets over zouden willen lezen. De meeste lezers willen stukjes over verhalen, romans en lectuur/literatuur, en ook nog van tegenwoordig.

U wilt lezen over boeken, en ik lees niet wat u wilt lezen. Dus, vandaar dat probleem.

Maar, misschien kunt u mij, of ons helpen. Misschien leest u wel boeken, en wilt u daar zo af en toe best een tekstje over schrijven.

Mocht dat zo zijn, laat dat dan even weten. Zet iets onder dit blog of stuur een mail naar tdekruyff_at_bibliotheeklangedijk.nl (zet u zelf dat @-tekentje ertussen, als ik mijn adres hier neerzet komt er weer een lading spam binnen).

Pieter de papegaaiduiker (prentenboek)

Op een rotseiland wonen twee papegaaiduikers, Pieter en Pim. Zoals dat hoort in een prentenboek hebben ze samen de grootste lol. Tot Pieter tijdens een storm te ver van het eiland afraakt en helemaal alleen in open zee is.

Nou ja, gelukkig komt er een walvis langs. Aan de walvis legt Pieter uit dat hij verdwaalt is en dat hij Pim zo mist. De walvis helpt Pieter met zoeken. Maar Pieter beschrijft Pim steeds net niet duidelijk genoeg. Als ze samen langs veel dieren zijn geweest die Pim niet zijn vinden ze, eigenlijk per ongeluk het rotseiland en Pim Terug.

Ok, het verhaal is misschien niet bijster origineel, er zijn meer kinderboeken waarin er naar iemand gezocht wordt aan de hand van onduidelijke beschrijvingen maar "Pieter de papegaaiduiker" is ondanks dat een mooi prentenboek met heldere kleuren en tekeningen die spreken.

Voorleesaanradertje voor kinderen vanaf een jaar of 4.

En mijn wachtwoorden laat ik na aan ...

Mijn LinkIn contacten laat ik na aan mijn neven Max en Bas. Zij kunnen met hun zieltogende winkel wel wat nieuwe contacten gebruiken.

Mijn Pinterestaccount gaat naar tante Annie die mijn Pinterest borden met Delfts blauw hopelijk levend zal houden. Tenslotte heeft zij interesse in aardewerk. Beweert ze al jaren.

Mijn Facebookaccount dient te worden opgeheven. Het verschijnen van feestjes op mijn tijdlijn na mijn dood is me iets te letterlijk een leven na de dood.

Steeds meer mensen zijn lid van sociale media webdingetjes. Twitter, Facebook, Hyves, LinkdIn noem ze allemaal maar op. Dat is natuurlijk vaak reuze leuk maar wat gebeurt er met die accounts als je dood gaat?

Ok, het is misschien niet iets waar je bij nadenkt. Maar toch. Als niemand je Twitteraccount opheft na je overlijden blijf je misschien opduiken in de "Wie je ook nog zou kunnen volgen" suggesties. en dat is misschien toch wel een beetje raar. En pijnlijk.

Nu kun je natuurlijk iemand de wachtwoorden geven die je hebt voor al die accounts. Maar dat is ook weer zoiets. Die accounts zijn van jou. Je schrijft erin wat jij wilt. En om aan die privacy een eind te maken door je wachtwoorden vast aan iemand te geven omdat je ooit dood gaat. Dat is misschien ook weer niet de oplossing.

Vanmorgen las ik in één van de gratis treinkrantjes over de Sociale Media Executeur. Een dienstverlening (die ongetwijfeld geld kost maar dat gaat het nu even niet om) van notarissen. Aan deze strikt onpartijdige meneer of mevrouw geef je een soort testament met daarin wat er moet gebeuren met al je sociale media webdingetjes. Helemaal nieuw is het niet. Met wat googelen kwam ik al bij een begrafenisondernemer uit die hetzelfde aanbood. 

Ik had aan dit "probleem" nog nooit een millimeter hersenruimte besteedt. Maar dat ga ik nu toch maar doen. alweer iets voor op het moderne "to do" lijstje. We hebben het er maar druk mee, met al die vooruitgang.

"Was ik er geweest dan had ik graag een antwoord gegeven" of Een andere afwezigheidsmelder

Het instellen van de afwezigheidsmelder in het mailprogramma is één van de kleine, maar erg fijne genoegens in het leven van de hardwerkende kantoorarbeider. Je hebt al bijna vrij en met wat muisklikken en ingetikte zinnen zorg je er voor dat de mensen die jou de komende tijd amechtig gaan proberen te bereiken een vriendelijke doch duidelijke boodschap krijgen.

Zelf kom ik vaak niet verder dan "ik ben afwezig tot en met ..." en dan nog wat zinnen over dat men in nood die en die kan proberen te bereiken. Ik heb een keer "het is zinloos, ik ben er niet" ingetikt, maar dat vond ik toch wat wuft.

Maar het kan natuurlijk anders.

Gisteren was het Gedichtendag. Eigenlijk had dit bericht dus gisteren geplaatst moeten worden, maar ja toen stonden we weer in de krant.

Op een pagina van de website die helemaal over de Gedichtendag gaat staan een aantal gedichten die je in plaats van de saaie, voorspelbare zinnen als "out of office" bericht zou kunnen intikken.

afwezigheidsassistent(e)

raak niet in paniek, sla geen alarm.
robotfoto’s hoeft u niet te verspreiden,
die flatteren me niet. 

en, er is geen misdaad in het spel,
ik verliet het schip zonder slag of stoot.

tot [de datum van mijn terugkeer]
heeft het geen zin mij te zoeken,
ik heb mij in een wekkerloze tijd verstopt.

zodra ik weer tevoorschijn spring,
zit ik zo snel als kan in uw postvak in
met een veelkleurige vakantieherinnering.

in geval van grote nood neemt u contact
met de dichtstbijzijnde hulpdienst, mijn collega
[met de naam, het e-mailadres en het al dan niet
directe telefoonnummer].

met wat geluk slaat de bliksem
tussen u beiden in.

David Troch

Kijk, dat ziet er toch meteen heel anders uit. Op de pagina staan nog wat voorbeelden, het zal nog lastig kiezen worden. Maar gelukkig heb ik nog even voor ik er één hoef te gebruiken.

We staan weer in de krant!

Gisteren stond de bibliotheek in de krant. En vandaag ook al.

Ik kan niet echt een link plaatsen naar het artikel in het Noord Hollands Dagblad, dus ik tik wel even wat zinnen over.

"Leerlingen van de brugklas van het Jan Arentsz hebben de afgelopen maanden gewerkt aan het project [Jacademics], waarin het thema water centraal staat. De leerlingen van havo en vwo stortten zich in verschillende vakken op het thema. Wat dat allemaal opleverde, wordt nu getoond in de bibliotheek. School en boekenuitleen [dat is een beetje raar woord, zullen we er bibliotheek van maken?] zijn namelijk allebei gevestigd in het gebouw De Binding in Zuid-Scharwoude. De hele bovenetage van de bibliotheek werd omgetoverd tot tentoonstellingsruimte [nou ja, niet de hele bovenverdieping, dat niet. Maar wel een flink stuk]."

We zullen proberen morgen niet in de krant te komen.
Er moet tenslotte ook ruimte blijven voor ander nieuws.

We staan in de krant!

De bibliotheek Langedijk staat in de krant. Kijk maar. Nu is het zo dat we wel vaker in de krant staan.

(Nee, nee, dat is niet arrogant of zo. Maar er staan gewoon wel vaker activiteiten van de bibliotheek in de krant.)

Toch ben ik deze keer wat extra trots op het kranten bericht. Omdat het om een bijzonder project gaat. De boeken die leerlingen van het Jan Arentsz College voor hun literatuurlijst mogen lezen staan voortaan niet meer in een kast op school maar in de bibliotheek, tussen andere boeken die voor de lijst gelezen mogen worden.

Want waarom zou je in één gebouw op verschillende plekken dezelfde boeken hebben staan?

In de toekomst gaat u er vast nog wel wat meer over horen. Want een volgende stap zou kunnen zijn dat leerlingen van de school zelf de boeken aan gaan schaffen die ze mogen lezen en die dan in de bibliotheek komen te staan.
Maar daar zijn we nog mee bezig. Want dat gaat ook over geld, geld van de school en geld van de bibliotheek. Dus daar moet je goede afspraken over maken. Maar als iets een leuk idee is, dan komen de afspraken vaak vanzelf wel.

Nieuwsbrief voor B&W en de gemeenteraad

Net drukte ik op de "send" knop van mijn mailprogramma en daarmee werd de derde nieuwsbrief voor B&W, raads- en burgerraadsleden verstuurd.

Altijd weer een fijn moment. 

Op deze manier proberen we de mensen die het druk hebben met alles wat er in de gemeente gebeurd een beetje op de hoogte te houden van waar de bibliotheek mee bezig is. 

Maar dat betekent natuurlijk niet dat er iets in staat dat u niet zo mogen weten. Zo geheimzinnig zijn we niet. 

Dus, de nieuwsbrief kunt u lezen door hierboven even te klikken. Bent u ook een beetje een raadslid, en weet u meteen weer wat meer van de bibliotheek.

Is dat alles? (prentenboek)

 

"Dirk heeft drie opa's. Ze wonen allemaal bij elkaar in hetzelfde huis. Dirk heeft natuurlijk ook drie oma's. Maar die werden zo gek van de opa's dat ze heel ergens anders zijn gaan wonen. Verweg. Helemaal aan de overkant van de straat. Deze week mag Dirk bij zijn opa's gaan logeren".

Met deze zinnen begint "Is dat alles?" van Jan Paul Schutten en Kees de Boer. En ze geven al een beetje aan dat de opa's van Dirk, misschien wat afwijkend zijn. Of vermoeiend.

Omdat het huis van de opa's nogal ver van de school van Dirk af ligt krijgt hij een fiets. Een leuke fiets, maar er mankeert van alles aan. Als Dirk dat tegen zijn opa's zegt gaan die helemaal los. Over hoe zij vroeger moesten fietsen. Vierkante wielen, geen zadel en maar één trapper. En dan moeten de opa's nog beginnen over alle gevaren die zij tegenkwamen. Piraten, struikrovers en overstromingen. De ene opa is nog niet klaar met zijn ongeloofwaardige verhaal of de andere gaat er nog even wat overheen.

Erg grappig verhaal met nog grappigere tekeningen. Voor kinderen vanaf een jaar of 4. En voor volwassenen, want die zullen er ook om moeten lachen.

Voor altijd samen (prentenboek)

De naam van de schrijver/tekenaar van het prentenboek verraadt het natuurlijk ook al een beetje. Allemaal tekentjes op letters in zijn achternaam, tekentjes die ik zo gauw niet uit m'n toetsenbord krijg. Horacek, dat moet een Oostblok naam zijn. Oostblok ja, ik ben al wat ouder.

Maar, ook als je de naam van het omslag zou gummen zie je meteen dat het boek van een Oost-europese schrijver/tekenaar is. Die kleuren, die vormen. Vroeger zag je dat veel vaker, onmiskenbaar Oostblok.

Voor altijd samen gaat over twee wormen. Ze wonen elk aan een kant van dezelfde boom. Tot ze door een hun eetlust letterlijk met elkaar in een knoop komen te zitten. En hoe leef je verder als je in elkaar verstrikt zit?

Mooi prentenboek voor vanaf een jaar of 3.

Voorlezen is goed, de prinses zegt het zelf

2013 is het jaar van het voorlezen. Het is maar even dat u het weet.

Voorlezen is natuurlijk leuk om te doen. Zelf vond ik het ooit zo leuk dat ik meer dan 30 uur achter elkaar voorlas, maar dat is een ander verhaal. Voorgelezen worden is ook fijn. Misschien kunt u het zich nog herinneren of anders kunt u het nog eens herbeleven door naar een LuisterBoek te luisteren.

Maar, voorlezen heeft ook een economisch nut. Ja heus. Prinses Laurentien zegt het zelf. Nu weet ik niet of je de waarde van alles terug moet brengen tot het al dan niet hebben van economisch nut maar toch.

Elke reden die je verzint om te gaan voorlezen is wat mij betreft een goeie.

Twitter geeft leesadvies (nou ja, een beetje)

Je kon er natuurlijk een beetje op wachten. Dat iemand iets zou verzinnen waardoor Twitter je van leesadviezen zou voorzien.

En zie. Het is zover.

BookRx werkt simpel. Je tikt je Twitternaam in het vakje en na wat secondes krijg je een aantal adviezen. De makers van BookRx vertelden aan de HuffingtonPost hoe hun idee werkt.

"BookRx works in two phases. In the first phase, it analyzes your tweets (in terms of the words, Twitter usernames, and hashtags you use) and compares them to terms that are correlated with book categories. In the second phase, it looks within those categories to find specific books to recommend, again based on correlations with the terms in your tweets. The first phase is very fast but the second takes a few seconds."

Aan de pluskant: het werkt, ik probeerde natuurlijk mezelf en ik kreeg in ieder geval boeken over onderwerpen waar ik in geïnteresseerd ben.
Aan de minkant: de titels die je krijgt zijn Engelstalig.

Maar, het werkt. Nu eens zien of er ooit een Nederlandse variant komt.  

Gangnam Style in een bibliotheek

Bibliotheken zijn natuurlijk allang niet meer de stille zwijgpaleizen die ze ooit waren. Maar het kan geen kwaad om die verandering af en toe nog even onder de aandacht te brengen.

Zoiets moeten ze wel gedacht hebben op de University of Maryland in de VS. Of misschien hadden ze gewoon eens zin in een hoop onbekommerde lol.

De universiteit maakte een parodie op de onwaarschijnlijke megahit van dit jaar, Gangnam Style van Psy. Misschien moeten wij dat ook eens gaan doen. Mocht u dat een goed idee vinden dan hoor ik het wel.

Nog een keer!

Het is een bekend gegeven waar Emily Gravett in "Nog een keer!" mee aan de slag gaat.
Jonge kinderen willen keer op keer op keer hetzelfde verhaal nog een keer horen.

In "Nog een keer!" is dat niet anders. Alleen is de hoofdpersoon geen kind maar een klein draakje met een redelijk vurig temperament. Moeder Draak, hopeloos als ze aan het worden is van haar dreinende draakje, besluit het verhaal dat ze voorleest steeds wat aan te passen. Steeds meer slaap voegt ze toe aan het verhaal. Maar ook die veranderingen helpen niks. Het kleine draakje wil het verhaal nog een keer horen. En nog een keer! De drakenmoeder valt van haar eigen slaperige teksten tenslotte zelf in slaap.
Waarna het kleine draakje ontdekt dat hij ook een vuurspuwende draak is.

Komisch prentenboek voor kinderen vanaf een jaar of vier.

LangedijkerPas te koop in de bibliotheek

Nee, heel creatief is het natuurlijk niet, een tekst van een andere website plakken en in je eigen blog kopiëren. Maar ik ga het toch even doen. De tekst komt van de site van de gemeente Langedijk en gaat over de LangedijkerPas. Over die pas is lang gedacht en gepraat maar nu is hij er dan toch eindelijk.

Met de pas kun je korting krijgen bij veel winkels en instellingen in Langedijk. Ook in de bibliotheek. En daar kun je de pas dus ook komen kopen.

Hier komt het kopie/plak deel.

De LangedijkerPas is te koop! U kunt hem aanschaffen voor 10 euro. De pas geeft volop voordeel bij bijna honderd winkels, ondernemingen en verenigingen in Langedijk en omgeving.
In het voorjaar van 2012 besloot de gemeenteraad tot invoering van de LangedijkerPas per 1 januari 2013. Inmiddels hebben zich al bijna 100 verenigingen, winkels en ondernemers bij de pas aangesloten. Het aanbod is heel divers en varieert van korting bij de drogist en kledingzaken tot de sportschool, de dierentuin, restaurants en autorijscholen. Met zoveel voordeel heeft u het aanschafbedrag er zo uit! De pas is geldig van 1 januari 2013 tot 1 januari 2014.
Verkooppunten
De Langedijkerpas is vanaf 14 december te koop bij verschillende verkooppunten: bij de drie vestigingen van Spaansen Bloemen, 2Dress, Bibliotheek Langedijk en bij de gemeente Langedijk. 
  Gratis pas
Mensen met een laag inkomen kunnen in aanmerking komen voor een gratis LangedijkerPas. Bij de pas krijgen zij bovendien een ‘participatiebudget’ in de vorm van geldtickets. Zij kunnen deze gepersonaliseerde geldtickets, die een waarde van enkele honderden euro’s vertegenwoordigen, gebruiken om bijvoorbeeld het lidmaatschap van een (sport-)vereniging, een behandeling bij een pedicure of een krantenabonnement mee te betalen. De gemeente Langedijk vindt het namelijk belangrijk dat zoveel mogelijk mensen gebruik kunnen maken van het rijke aanbod van Langedijk en omgeving.

Cru bijgewerkte platenhoezen

In de categorie "Raar en het heeft ook niets met de bibliotheek te maken" vandaag een verwijzing naar de wonderlijke site Live! (i see dead people).

Voor deze site bewerkten Jean - Marie Delbes en Hatim el Hihi platenhoezen. Of, duidelijker, ze haalden overleden bandleden van de hoes af. Wat soms voor wat crue plaatjes zorgt. Zo is op bovenstaand plaatje de punkband Ramones teruggebracht tot het nog enige levende bandlid.

Bij solo artiesten wordt het helemaal nogal leeg. Zie hieronder een lp van George Harrison.

Ik zei toch al dat deze post in de categorie "Raar ..." viel.

Nederland als zoekplaatje

"Staat er echt op iedere pagina een piet? op twee pagina’s heb ik 'm nog niet gevonden.."

Deze vraag is één van de opmerkingen die ik tegen kwam toen ik op het internet rondkeek naar informatie over het boek "Nederland" van Charlotte Dematons.

En het is een nogal typerende opmerking. Al kon ik piet op meer dan twee pagina's niet vinden.

Boeken als "Nederland" zijn er wel meer. De beroemdste, of bekendste zijn de boeken rond het figuurtje Wally van de tekenaar Martin Handford.  In die boeken staan grote, heel volle tekeningen waarop ergens het figuurtje Wally te vinden is. De kunst is Wally te vinden. Voor je tureluurs wordt.

Kinderen zijn er beter in dan volwassenen zegt men. Gelukkig, dan ligt het dus niet aan mij.

Nederland is een prachtig boek op groot formaat dat vol staat met mooie, gedetailleerde tekeningen van Nederland. Je ziet de Euromast en de Afsluitdijk, het verleden en het heden. En op al die grote tekeningen zijn steeds een aantal figuren verstopt. Sietske en Hielke uit "De Kameleon" zijn er, de Kleine Kapitein is ergens en ook zwarte piet staat er op. Al is het makkelijker om op te noemen dan om ze te vinden.
Eerlijk gezegd werd ik er enigszins zenuwachtig van. Maar ik ben dan ook geen kind meer. Kinderen kijken anders.

Een heel erg mooi kijk en zoekboek is het, "Nederland" van Charlotte Dematons. Het prentenboek is gemaakt voor kinderen vanaf een jaar of 4. Al zul je jongere kinderen waarschijnlijk eerst even uit moeten leggen wie Hielke en Sietske zijn. Maar daarna hebben zij ze vast vlug gevonden. Zij wel.

Ingesneeuwd lezen

Je weet het maar nooit. In deze maanden. Je bent onderweg, er is niets aan de hand en zo ben je ingesneeuwd. Het kan zo maar.

En wat dan? Een beetje verantwoordelijk mens neemt tegenwoordig dekens en een voedselpakket mee als hij of zij op reis gaat. Maar dan nog. Dan heb je het redelijk warm en je bent niet hongerig. Wat moet je dan? Uit het raam staren? En hoe lang is dat leuk dan?

Vrees niet langer, ook in situaties van ernstige insneeuwing kan de bibliotheek redding bieden.

Tot 1 juni kan iedereen die in zijn ingesneeuwde auto of trein zit (1 juni is voor insneeuwing misschien wat onwaarschijnlijk maar je weet het nooit zeker in dit klimaat) verbinding maken met de website Lees Meer en daar tien eBoeken lezen. Je moet dan wel, al ingesneeuwd, je laptop, tablet of eReader bij je hebben maar als ik zo om me heen kijk in het openbaar vervoer zijn er maar weinig mensen die zonder zo'n ding van huis gaan.

Lees Meer is een actie die eBoeken koppelt aan locaties en gebeurtenissen. Zo kun je na een museumbezoek inloggen om daarna een kunstboek te lezen. Maar u hoeft zich niks van dat idee aan te trekken. Gewoon een boek lezen kan ook zonder museumbezoek. Bezoek de website, lees een gratis boek. Eenvoudig. En handig voor wanneer u een tijdlang alleen maar uit het raampje kan kijken.

Als u heel erg lang ingesneeuwd bent en klaar bent met 10 boeken dan kunt u vervolgens uitwijken naar de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren. Daar kunt u sinds vorige week 600 klassieke Nederlandse boeken gratis en geheel voor niets downloaden.

Dus, als er weer eens een code oranje of rood wordt rondgeroepen, vergeet uw laptop, eReader of tablet niet mee te nemen. En wat batterijen natuurlijk.

Dave is dood

Het was de eerste jazzplaat die ik ooit kocht, Time Out van het Dave Brubeck Quartet.
Hoewel het lang geleden is kan ik het me nog redelijk goed herinneren. Ik kocht hem in êên van de twee platenzaken die er toen nog waren in Den Helder. Je kocht toen platen bij de één of bij de ander. Ook toen was alles al in hokjes verdeeld. Voor Time Out liep ik kortstondig over naar de andere platenwinkel. Daar verkochten ze jazz, ergens achter in de winkel.

Ik had me voorgenomen een jazzplaat te kopen. Zonder verder maar enig benul te hebben wat er was en wat ik leuk zou kunnen vinden. Alsof je een supermarkt binnenloopt met het idee om een groente te kopen, maakt niet uit welke. De eigenaar, met een enigszins raar zijden sjaaltje om hield me ernstig in de gaten. En dat bleef hij doen. Terwijl ik steeds wanhopiger door de bakken met jazzmuziek bladerde.

Op Time Out staat het wereldberoemde nummer Take Five. Ook al haat je jazz, ook al luister je er nooit naar, dan nog ken je Take Five.

Nadat de meneer met het zijden sjaaltje opzichtig in mijn buurt rond ging hangen terwijl hij deed alsof hij platen opborg kwam ik de lp van Dave Brubeck tegen. Op de hoes stond vermeld dat Take Five er op stond. Uit pure wanhoop heb ik toen die lp uit de bakken gegrist. Gewoon om er maar vanaf te zijn. En om van de achterdocht van de verkoper af te zijn.
Veel plezier ermee zei hij nog toen ik hem geld overhandigde. Al keek hij er helemaal niet bij alsof hij het meende.

Dave Brubeck overleed gister. en het zou mooi zijn als ik kon tikken dat de aanschaf van een lp van hem m'n luisterleven ingrijpend veranderde. Maar dan zou ik liegen. Eerlijk gezegd vond ik er weinig aan. Allemaal rare maatsoorten, en die saxofoon, die klonk wel erg zoetjes. Het duurde nog jaren voor ik me weer aan een jazzplaat waagde en het duurde nog langer voor ik hoorde hoe bijzonder de muziek van Brubeck kon zijn.

Want bijzonder is die muziek. Niet wild of emotioneel zoals veel andere muziek. Brubeck maakte van elk nummer een echt liedje, met aandacht voor elk instrument. Waar sommige jazz kan ontaarden in heftige gepiel klinkt zijn muziek bijna altijd rustig en ingehouden. En dat ingehoudene, dat soms bestudeerd klinkt, dat soms lijkt op het serieuze van klassieke muziek, dat maakte Brucbeck tot een bijzonder muzikant met heel eigen stijl en klank.

Logisch zou het zijn om bij deze tekst Take Five te plakken. Maar dat kennen we nu wel. Fijn pianodreintje en een erg fijne drummer maar ik kies voor Three To Get Ready, ook van Time Out. Een rustig nummer, het begint bijna klassiek. De maat is ook weer raar, echt meetikken met de voeten is lastig. Maar het is mooi, rustig mooi. Mooi als een lentedag met een zonnetje. Het is nog een beetje fris buiten maar toch, je gaat al iets anders lopen en de jas kan open.
Nou ja, zoiets

Nederland Leest! (en je kunt nog een prijs winnen ook!)

De hele maand november staat de bibliotheek in het teken van de nationale campagne Nederland Leest. Aan alle volwassen leden van de bibliotheek wordt het boek De Donkere kamer van Damokles van W.F. Hermans uitgedeeld (zolang de voorraad strekt).
De bibliotheek deelt nog meer uit: In het gratis boek zit dit jaar een actieboekenlegger met een unieke krascode waarmee mooie prijzen te winnen zijn.

Via de website voordeelmetjebiebpas.nl kunt u zien of u met uw code in de prijzen bent gevallen.
Bij het bezoeken van die site zult u ontdekken dat u als lid van de bibliotheek kunt genieten van kortingen of leuke extra's bij theaters, musea, dierentuinen, pretparken en nog veel meer.
De actie loopt van 1 tot en met 30 november. Kom snel naar de bibliotheek, want op = op!