De eerste maten gaan nog wel. Maar zodra zijn stem te horen is, dan gebeurt het. Wanneer hij het lied begint te zingen schiet ik vol. En als ik tegen dat moment de radio niet heb uitgezet, of hollend de supermarkt heb verlaten begin ik te huilen.
Ja, huilen.
Iedereen huilt. Toch?
Of ga je nu beweren dat het je nooit overkomt?
Huilen door droevige dingen, verlies, verlating, (ik kan even geen derde woord dat met een v begint verzinnen). Dat gebeurt iedereen wel eens.
Maar daar gaat het hier niet over. Want het is vrijdag, en dan gaat het over muziek.
Cat Stevens nam Father and Son op in 1970. Volgens de website Songfacts gaat het lied over een familie waarvan de zoon in de revolutie wil gaan vechten, terwijl zijn vader wil dat hij thuis op de boerderij blijft.
Het was me, tot ik het net las nooit opgevallen. Ik ben niet zo van de tekstuitleg.
Maar, elke keer als ik het lied hoor moet ik huilen. Niet dat de tranen in vloedgolven over mijn wangen stromen maar ze zijn er wel. Zelfs bij de gladderige cover die Boyzone van het lied maakte moet ik enigzins slikken. En nu ik toch bezig ben, hetzelfde overkomt me als Independence Day van Bruce Springsteen voorbij komt.
Verder gaat het wel goed hoor. U hoeft zich nog geen zorgen te maken.
De lezers die regelmatig(er) dit of het andere blog lezen zullen na 7 seconden wel kunnen bedenken wat de achterliggende huilreden is. Of in ieder geval een beetje. Want waarom het nu precies bij deze twee liedjes gebeurt, dat weet ik zelf niet eens.
En nu vraag ik me natuurlijk ook af, tenslotte wil niemand alleen zijn, hebben andere mensen dat ook?
Zijn er liedjes waarvan je aan het huilen slaat?
En, als dat zo is, durf je dat dan hieronder neer te schrijven?
Of hou je toch maar liever vol dat je nooit huilt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten