De vrouwen zaten aan tafel en spraken over dingen.
De mannen stonden voor een kast met cd's en bepaalden, aan de hand van "dit is mooi" en "dat is niks" wat ze aan elkaar hadden.
"He, Michel Petrucciani, mooi hoor."
"Nee, met accordeons heb ik niets".
"Chet Baker, gelukkig, op deze cd zingt hij niet".
"Grace Jones, staat daar ...?".
"Natuurlijk, dat is het mooiste lied. Zal ik het even opzetten?".
En terwijl de ritmebox en de percussiegeluidjes van "La Vie En Rose" door de Franse huiskamer begonnen te tiktikken keek ik door het raam naar de zonnige tuin met daarin het enorme, verplaatsbare zwembad waarin ik later die week heel kort zou denken, "Nou, dat was het dan" om vervolgens in een legig en grauw ziekenhuis mijn hevig bloedende hoofdwond te laten hechten.
En toen de Franse arts me duidelijk probeerde te maken dat er alleen gehecht kon worden als een deel van mijn haar zou worden weggeschoren zong Grace Jones nog steeds van "Il Me Dit Des Mots D'amour".
Het is eigenlijk een lied van Edith Piaf, "La Vie En Rose". Maar van Edith Piaf schiet ik altijd in een onmiddellijke en niet te stuiten aanval van hevige melancholie. Dus daar luister ik niet naar.
De altijd wat angst aanjagende Grace Jones gooide er in 1977 een ander ritme onder, rekte het op met wat uithalen en sindsdien is het een lied dat met grote regelmaat in m'n gedachten glijdt.
"Wat hum je nou?".
"Ik weet het niet. Het zit de hele dag al in mijn hoofd. Is het trouwens nog ver?"
"Ik geloof het wel. Hum het eens wat harder".
(....)
"Oh, dat is La Vie En Rose!"
En zo liepen er daarna twee mensen, klossend door het enkelhoge water in de Wadi Ghwayr La Vie En Rose te zingen. Nou ja, het was meer het wat luider hummen van iets van de onduidelijke tekst. En veel nanananana. En dat nog niet eens tegelijk.
Maar Grace Jones was weer even overal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten