Vanmorgen las ik om 13 minuten over 8 op mijn langzaam instortende en niet zo smarte smartphone dat James Gandolfini was overleden.
Gandolfini was, en zal waarschijnlijk voor nog heel lang bekend blijven door de rol van Tony Soprano die hij speelde in de serie The Sopranos.
Over veel dingen kun je van mening verschillen, over nog meer dingen kun je twisten maar dat The Sopranos de beste tv-serie is die er ooit gemaakt is staat vast. Punt.
Een tijdje terug zag ik alle afleveringen van de 6 series die er gemaakt zijn achter elkaar. Niet de hele dag door natuurlijk, dat zou gekkenwerk zijn en zoveel vrije dagen heb ik nu ook weer niet. Maar ik zag wel alle afleveringen weer eens. En voor wie er nooit naar keek, herstel dat gemis, gum die fout uit en ga kijken. Iets beters is er niet. Elke aflevering is een perfect geschreven en gespeelde film.
Voor wie nog moet gaan kijken, The Sopranos gaat over de maffia. Maar dan anders. Waar films over de maffia nog wel eens willen blijven hangen in veel geweld en valse romantiek laat The Sopranos genadeloos de kleinzieligheid zien, het familieleven dat aan elkaar hangt van loyaliteit, een conservatieve moraal en leugens, het schooierige, het gedoe om geld.
Ergens in het eerste seizoen zit een aflevering waarin Soprano/Gandolfini met zijn dochter naar een mogelijke universiteit voor haar gaat kijken. Toevallig ziet hij bij een tankstation een man met wie hij nog iets te vereffenen heeft. En van het ene op het andere moment verandert de zorgzame en bezorgde vader in een koud en moorddadig monster. Ja, zoals ik het opschrijf klinkt het plat. Maar Gandolfini speelt die overgang zo intens en geloofwaardig dat je je als kijker plots realiseert dat je een kille maniak sympathiek vindt, terwijl je walgt op hetzelfde moment.
Gandolfini is dood, 51 werd hij maar.
Voor wie naar hem keek werd hij een beetje familie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten