Dave is dood

Het was de eerste jazzplaat die ik ooit kocht, Time Out van het Dave Brubeck Quartet.
Hoewel het lang geleden is kan ik het me nog redelijk goed herinneren. Ik kocht hem in êên van de twee platenzaken die er toen nog waren in Den Helder. Je kocht toen platen bij de één of bij de ander. Ook toen was alles al in hokjes verdeeld. Voor Time Out liep ik kortstondig over naar de andere platenwinkel. Daar verkochten ze jazz, ergens achter in de winkel.

Ik had me voorgenomen een jazzplaat te kopen. Zonder verder maar enig benul te hebben wat er was en wat ik leuk zou kunnen vinden. Alsof je een supermarkt binnenloopt met het idee om een groente te kopen, maakt niet uit welke. De eigenaar, met een enigszins raar zijden sjaaltje om hield me ernstig in de gaten. En dat bleef hij doen. Terwijl ik steeds wanhopiger door de bakken met jazzmuziek bladerde.

Op Time Out staat het wereldberoemde nummer Take Five. Ook al haat je jazz, ook al luister je er nooit naar, dan nog ken je Take Five.

Nadat de meneer met het zijden sjaaltje opzichtig in mijn buurt rond ging hangen terwijl hij deed alsof hij platen opborg kwam ik de lp van Dave Brubeck tegen. Op de hoes stond vermeld dat Take Five er op stond. Uit pure wanhoop heb ik toen die lp uit de bakken gegrist. Gewoon om er maar vanaf te zijn. En om van de achterdocht van de verkoper af te zijn.
Veel plezier ermee zei hij nog toen ik hem geld overhandigde. Al keek hij er helemaal niet bij alsof hij het meende.

Dave Brubeck overleed gister. en het zou mooi zijn als ik kon tikken dat de aanschaf van een lp van hem m'n luisterleven ingrijpend veranderde. Maar dan zou ik liegen. Eerlijk gezegd vond ik er weinig aan. Allemaal rare maatsoorten, en die saxofoon, die klonk wel erg zoetjes. Het duurde nog jaren voor ik me weer aan een jazzplaat waagde en het duurde nog langer voor ik hoorde hoe bijzonder de muziek van Brubeck kon zijn.

Want bijzonder is die muziek. Niet wild of emotioneel zoals veel andere muziek. Brubeck maakte van elk nummer een echt liedje, met aandacht voor elk instrument. Waar sommige jazz kan ontaarden in heftige gepiel klinkt zijn muziek bijna altijd rustig en ingehouden. En dat ingehoudene, dat soms bestudeerd klinkt, dat soms lijkt op het serieuze van klassieke muziek, dat maakte Brucbeck tot een bijzonder muzikant met heel eigen stijl en klank.

Logisch zou het zijn om bij deze tekst Take Five te plakken. Maar dat kennen we nu wel. Fijn pianodreintje en een erg fijne drummer maar ik kies voor Three To Get Ready, ook van Time Out. Een rustig nummer, het begint bijna klassiek. De maat is ook weer raar, echt meetikken met de voeten is lastig. Maar het is mooi, rustig mooi. Mooi als een lentedag met een zonnetje. Het is nog een beetje fris buiten maar toch, je gaat al iets anders lopen en de jas kan open.
Nou ja, zoiets