Miek Pot - Naar het hart van mijn ziel (boek)

Wat gebeurt er met een moderne vrouw die ervoor kiest om als een kartuizer te leven? Miek Pot ís zo'n moderne vrouw die in haar boek verslag doet van een opmerkelijke zoektocht.

Al jong heeft Miek Pot een diep besef van leegte en zinloosheid in haar bestaan. Terwijl ze intens deelneemt aan het studentenleven, lid is van het Leidse studentencorps en ogenschijnlijk veel plezier heeft, hongert haar ziel naar iets ondefinieerbaars.

Als zij eens een paar dagen in een klooster studeert om haar achterstand in te halen, wordt zij gegrepen door de stilte. Haar innerlijke zoektocht begint, en brengt haar uiteindelijk in een van de strengste kloosterordes: een kartuizer kluizenaarsklooster. Dat valt niet mee; de Spartaanse manier van leven maakt haar aanvankelijk ziek. Miek zet door en maakt een spirituele reis, waarin mystiek en meditatie een grote rol spelen, die uiteindelijk twaalf jaar duurt.
Na haar uittreding moet zij haar weg weer zien te vinden in de maatschappij. Aan de hand van Neuro Linguïstisch Programmeren (NLP), het Enneagram en de Contemplatie begeleidt ze nu mensen naar het transpersoonlijke bewustzijnsniveau. Deze nieuwe ervaringen hebben een wisselwerking op haar eigen innerlijk leven. Het is juist in deze periode dat ze de sleutel vindt tot haar kindziel.

De auteur beschrijft haar zeer persoonlijke zoektocht naar stilte en religieuze verdieping. Ze oefent nauwgezet in wat 'het innerlijk waarnemen' en 'de verstilling van de geest' wordt genoemd.en zoals Miek ook schrijft, 'Ook in het klooster kun je je focus verliezen.' na twaalf jaar leven in de strenge kartuizergemeenschap besluit ze om deze te verlaten: 'Het was een unieke fase in mijn leven...'

Indrukwekkend en openhartig verhaal over een keuze die men kan maken in het leven.

Het boek van Miek Pot kunt u hier reserveren.

Conny

No Woman, No Drive (viral)

Het zou je zomaar ontgaan kunnen zijn, door de storm of ons nationaal Pieten "debat" dat er buiten ons land ook nog van alles gebeurt.

Zo werd er onlangs weer, op kleine maar moedige schaal door vrouwen in Saoedi Arabië geprotesteerd tegen het verbod dat er voor zorgt dat zij geen auto mogen besturen.

Dat verbod, dat nergens in een wet staat bestaat sinds 1991 en is gebaseerd op een fatwa. Mocht u de tekst van die fatwa willen lezen, die staat hier.

Nu is dit niet de plek om mijn mening over dat verbod neer te zetten. Hoogstens kan ik hier zetten dat ik zelf geen rijbewijs heb en dus blij ben met iedereen die wel een auto kan besturen.

Om het protest tegen het verbod dit jaar wat op te leuken maakte Hisham Fageeh samen met Fahad Albutairi en Alaa Wardi een lied. Ze namen een lied van Bob Marley, en deden er het hunne mee.

Afgelopen zaterdag verscheen het lied op YouTube en de kijkersteller staat nu op 5.208.166.

  Ton

Jon Allen - Sweet Defeat (liedje)

Het is vrijdag, en ik worstel met de logica van een iMac.
Thuis. In de bibliotheek hebben we gewoon normaal geprijsde computers. Voor u zich daar zorgen om gaat maken.

En volgende week is het de week van twee maal Bob.
Maar om dan nu al een voorbereidingsliedje van hem te plaatsen gaat ook wat ver.

Een niemendalletje dan maar, dat bleef hangen in het hoofd.

Bijna alles in het lied is een cliché.
Het orgeltje, de piano, het koortje, de blazers.
Het filmpje is ook nogal duf eigenlijk.

En de tekst is deels rijmelarij.
Maar het is bijna december, dus dan mag dat.
En nee, ik zeg niets over Sinterklaas of Zwarte Piet.

Prachtlied, misschien wel door alle clichés.
Simpele dingen die gewoon zijn wat ze zijn
kun je misschien maar het best
ook gewoon zo omzingen.

I wanna call you up on Sunday  

When I've nothing much to say

I wanna hold on to you, darling  

Throw everything else I got away

 

Sweet defeat I'm lying helpless at your feet  

And so it's goodbye to the street

I'm so pleased to meet you, sweet defeat

 

You're like the morning breeze a-blowing

Right through this weary soul  

You give me a feeling

From my head down to my toes

Ton

Schilderijen van Isa Vacas

Over plaatjes aan de muur, kunst, geef het een naam
kun je eindeloos praten.
Tenminste, sommigen kunnen dat.

In een museum hoor ik bezoekers soms nauwelijks navolgbare gesprekken houden over wat ze zien.
Zelf kan ik dat niet.
Iets is mooi. Of niet. Klaar

In de bibliotheek Langedijk hangen nu een aantal werken van Isa Vacas.

Ze is geboren in Portugal, werkt met olieverf, acryl en gips.
Een inspiratie voor haar werk is Georgia O'Keeffe.
Die informatie haal ik van een papier dat bij haar schilderen te vinden is.

Zelf houd ik het gewoon bij alleen kijken.
Meer hoef ik niet te weten.

Mocht u langs komen, loop dan even naar boven.
Daar hangt nog een mooie.

Ton

Deadwood (dvd)

Dit is een televisieserie die zich afspeelt aan het einde van de negentiende eeuw in Deadwood, een plaats waar gelukzoekers op af komen die koortsachtig op zoek zijn naar goud. 

 

Veel personages zijn op ware personages gebaseerd zoals de legendarische Wild Bill Hickok en de saloonbaas Al Swearengen hebben een rol in deze drie seizoenen durende serie. Intriges en verwikkelingen in deze goudzoekersnederzetting (eigenlijk 1 lange modderstraat) in South Dakota.

 

Het heeft niks van de standaard cowboyklassiekers, het is een echte HBO serie. Voor teerhartigen is deze serie niet geschikt: er wordt in gevochten, gemoord en gevloekt.

 

Met veel plezier naar gekeken. Nu de dagen korter worden en de avonden langer,  komt de tijd om veel afleveringen achter elkaar te zien van series zoals Deadwood. 

 

Deze DVD kunt u reserveren via www.bibliotheeklangedijk.nl voor slechts €0,50 vanuit een andere bibliotheek.

Claudia

De blauwe brief

Laatst zat er tussen de post een blauwe envelop, nee niet van de belastingdienst.

Het was een klein formaat envelop, lichtblauw met een ouderwets geschreven adres erop.

Zo’n envelop die mij gelijk deed terugdenken aan mijn jeugd toen je nog wel brieven kreeg van familie of vrienden.

Na het openen van de envelop kwam er een keurig geschreven briefje uit van een mevrouw die op deze manier haar abonnement wilde opzeggen.

Het was van dat dunne papier in een blauwe kleur.

De mevrouw beschreef in de brief de omstandigheden waardoor zij de concentratie niet meer op kon brengen om een boek te lezen, waarom zij dus genoodzaakt was het abonnement op te zeggen.   

Soms horen wij dit soort verhalen, heel open, persoonlijke ontboezemingen, van mensen die al jaren bij ons langskomen.

De brief eindigde met de vraag of ik wel door wilde geven dat haar opzegging door heel vervelende omstandigheden kwam.

Dit doen wij natuurlijk voor haar en toen ik in het systeem haar abonnement ging opzeggen stond er nog 0,20 op haar pas.

Dat wordt dan met een wat trietse glimlach kwijtgescholden, voor dit soort verzoeken doe je alles.

Agnes

Joshua Redman en zijn wens (liedje)

Als hij echt enthousiast wordt, echt opgaat in wat hij doet, dan maakt hij een beetje een loopbeweging met zijn linkerbeen. Alsof hij een heel grote, hoge stap neemt.

Stap!

Joshua Redman maakt geen meefluitmuziek.
Of je moet erg goed kunnen fluiten.

Tot vorige week zag ik hem vijf keer optreden. Twee keer was het fantastisch, drie keer liep ik weg. Redman speelt saxofoon, en saxofonisten willen nog wel eens meer blazen dan ze eigenlijk te zeggen hebben.

Vorige week klopte het verhaal precies en dus staat de stand nu op 3 tegen 3. Omdat je tijdens het optreden niet mocht filmen staat hierboven een filmpje van een nummer dat hij wel speelde maar dat ergens anders is gefilmd. Het is een bekend liedje, zo'n lied dat je eigenlijk niet echt meer hoort als je het voorbij hoort komen. Tot het anders gespeeld wordt, met een ander geluid, met een andere intentie.

Maar eigenlijk gaat het vandaag om een lied van meneer Redman uit 1994. Omdat het onovertroffen mooi is. Tenminste dat vind ik dan. Zelden heb ik iemand zijn hart zo door een saxofoon horen luchten.

Wish heet het lied. Aan welke wens Redman denkt als hij staat te spelen weet ik niet.
Wensen zijn persoonlijk, je moet ze niet delen, of alleen in heel beperkte kring.
Anders tellen ze niet meer.

Mocht u ook een wens hebben, en dat komt voor, neem even de tijd om er aan te denken.
Het lied duurt 15 minuten. Dat lijkt lang.
Maar echt belangrijke wensen hebben die tijd wel nodig

Ton

Loes den Hollander - Wisselgeld (boek)

Alweer zo n spannend boek van Loes den Hollander.
Hoe doet ze het? En dat terwijl ze haar werk met slechts twee vingers typt ;-)

Lenie en Michael zijn al jaren lang een redelijk gelukkig stel, met drie volwassen kinderen. Dan wordt hun jongste dochter vermoord aangetroffen in een hotel. Nergens lijkt een aanknopingspunt te vinden om de dader te achterhalen.

Wat doet zo een gebeurtenis met je relatie? Michael en Lenie gaan totaal anders om met hun gevoelens, de een sluit zich af, de ander gaat erop uit. Ze raken steeds verder van elkaar verwijderd.  Soms kan je je vinden in de gevoelens van de hoofdpersonen, ander moment zijn ze erg vreemd en onherkenbaar.

Langzaam maar zeker komt er meer naar boven over hun leven, over de misstap die Michael jaren geleden maakte...
Een naam uit dat verleden duikt op.
Het Lenie en Michael blijken al jaren een geheim mee te dragen in hun leven.
Steeds meer puzzelstukken vallen op hun plaats, het onbehaaglijk gevoel blijft, groeit en ...als lezer bekruipt je steeds meer een gevoel van onzekerheid.

Een lekker spannend boek om een warm op de bank een gure herfstavond mee door te brengen

Wisselgeld is te leen in de bibliotheek Langedijk. En als het er niet is kan het hier gereserveerd worden.

Karin

"Wat zit je nou te turen op dat schermpje? Ik zit hier hoor!"

Ik doe het natuurlijk nooit.
En u waarschijnlijk ook niet, zo'n type lijkt u me niet.
Maar anderen ....

Mobiele telefoons, vooral die waarmee je ook toegang hebt tot het internet zijn natuurlijk een zegening voor de mensheid. Overal en altijd heb je toegang tot je email, Twitter en andere handige appjes waarmee je met de halve wereld in verbinding staat.

Alleen, zijn die mensen waarmee je aan het praten bent, in het echt, die dan midden in een zin plots hun telefoon pakken om even wat te doen niet vreselijk onovertrefbaar irritant? Denk je dat je een fijn, misschien zelfs belangrijk gesprek hebt, gaan ze een beetje op hun mobiele schermpje zitten loeren!

Niet dat ik dat doe, en u ook niet.
Maar degene die dat wel doen ....

Om u te steunen in uw waarschijnlijke afkeer van de om de vier minuten zenuwachtig naar hun mobieltjes graaiende medemens is er nu de website Stopphubbing.

Op de website staan voorbeelden van dit sociaal afkeurenswaardige gedrag, een voorbeeldbrief die u iemand kunt sturen, poster die zijn te downloaden en er kunnen zelfs foto's worden opgestuurd van mensen die zich schuldig maken aan dit gruwelijke anti-sociale gedrag.

Bij NOS op 3 vond ik nog een filmpje over phubbing. Dat heb ik op tv nooit gezien. Maar toen was ik dan waarschijnlijk ook met mijn telefoon aan het spelen, uh, werken.
En ik was alleen.

Honderd boeken en twee liedjes van David Bowie

David Bowie leest.

Goh.

Goed, het zou pas echt opzienbarend zijn geweest wanneer Bowie niet las. Maar toch.
David Bowie leest.  En omdat hij beroemd is is er ergens een lijst opgedoken met de favoriete boeken van meneer Bowie.

Nu ken ik zelf maar een boek of zes, misschien zeven van die hele lijst maar het is toch leuk om even door te nemen wat de man aan letters tot zich nam en neemt.

De lijst kopieer en plak ik hieronder.
Het oorspronkelijke artikel staat hier.

En na die lijst komt er gewoon een liedje. Omdat het vrijdag is.
Ach, en omdat er vorige week geen liedje stond doe ik er meteen twee.

Ooh ooh
Ooh ooh
Doo doo doo doo doo doo
Doo doo doo doo doo doo doo

The Age of American Unreason, Susan Jacoby, 2008
The Brief Wondrous Life of Oscar Wao, Junot Diaz, 2007
The Coast of Utopia (trilogy), Tom Stoppard, 2007
Teenage: The Creation of Youth 1875-1945, Jon Savage, 2007
Fingersmith, Sarah Waters, 2002
The Trial of Henry Kissinger, Christopher Hitchens, 2001
Mr. Wilson’s Cabinet of Wonder, Lawrence Weschler, 1997
A People’s Tragedy: The Russian Revolution 1890-1924, Orlando Figes, 1997
The Insult, Rupert Thomson, 1996
Wonder Boys, Michael Chabon, 1995
The Bird Artist, Howard Norman, 1994
Kafka Was The Rage: A Greenwich Village Memoir, Anatole Broyard, 1993
Beyond the Brillo Box: The Visual Arts in Post-Historical Perspective, Arthur C. Danto, 1992
Sexual Personae: Art and Decadence from Nefertiti to Emily Dickinson, Camille Paglia, 1990
David Bomberg, Richard Cork, 1988
Sweet Soul Music: Rhythm and Blues and the Southern Dream of Freedom, Peter Guralnick, 1986
The Songlines, Bruce Chatwin, 1986
Hawksmoor, Peter Ackroyd, 1985
Nowhere To Run: The Story of Soul Music, Gerri Hirshey, 1984
Nights at the Circus, Angela Carter, 1984
Money, Martin Amis, 1984
White Noise, Don DeLillo, 1984
Flaubert’s Parrot, Julian Barnes, 1984
The Life and Times of Little Richard, Charles White, 1984
A People’s History of the United States, Howard Zinn, 1980
A Confederacy of Dunces, John Kennedy Toole, 1980
Interviews with Francis Bacon, David Sylvester, 1980
Darkness at Noon, Arthur Koestler, 1980
Earthly Powers, Anthony Burgess, 1980
Raw (a ‘graphix magazine’) 1980-91
Viz (magazine) 1979 –
The Gnostic Gospels, Elaine Pagels, 1979
Metropolitan Life, Fran Lebowitz, 1978
In Between the Sheets, Ian McEwan, 1978
Writers at Work: The Paris Review Interviews, ed. Malcolm Cowley, 1977
The Origin of Consciousness in the Breakdown of the Bicameral Mind, Julian Jaynes, 1976
Tales of Beatnik Glory, Ed Saunders, 1975
Mystery Train, Greil Marcus, 1975
Selected Poems, Frank O’Hara, 1974
Before the Deluge: A Portrait of Berlin in the 1920s, Otto Friedrich, 1972
In Bluebeard’s Castle : Some Notes Towards the Re-definition of Culture, George Steiner, 1971
Octobriana and the Russian Underground, Peter Sadecky, 1971
The Sound of the City: The Rise of Rock and Roll, Charlie Gillete, 1970
The Quest For Christa T, Christa Wolf, 1968
Awopbopaloobop Alopbamboom: The Golden Age of Rock, Nik Cohn, 1968
The Master and Margarita, Mikhail Bulgakov, 1967
Journey into the Whirlwind, Eugenia Ginzburg, 1967
Last Exit to Brooklyn, Hubert Selby Jr. , 1966
In Cold Blood, Truman Capote, 1965
City of Night, John Rechy, 1965
Herzog, Saul Bellow, 1964
Puckoon, Spike Milligan, 1963
The American Way of Death, Jessica Mitford, 1963
The Sailor Who Fell From Grace With The Sea, Yukio Mishima, 1963
The Fire Next Time, James Baldwin, 1963
A Clockwork Orange, Anthony Burgess, 1962
Inside the Whale and Other Essays, George Orwell, 1962
The Prime of Miss Jean Brodie, Muriel Spark, 1961
Private Eye (magazine) 1961 –
On Having No Head: Zen and the Rediscovery of the Obvious, Douglas Harding, 1961
Silence: Lectures and Writing, John Cage, 1961
Strange People, Frank Edwards, 1961
The Divided Self, R. D. Laing, 1960
All The Emperor’s Horses, David Kidd,1960
Billy Liar, Keith Waterhouse, 1959
The Leopard, Giuseppe Di Lampedusa, 1958
On The Road, Jack Kerouac, 1957
The Hidden Persuaders, Vance Packard, 1957
Room at the Top, John Braine, 1957
A Grave for a Dolphin, Alberto Denti di Pirajno, 1956
The Outsider, Colin Wilson, 1956
Lolita, Vladimir Nabokov, 1955
Nineteen Eighty-Four, George Orwell, 1948
The Street, Ann Petry, 1946
Black Boy, Richard Wright, 1945
The Portable Dorothy Parker, Dorothy Parker, 1944
The Outsider, Albert Camus, 1942
The Day of the Locust, Nathanael West, 1939
The Beano, (comic) 1938 –
The Road to Wigan Pier, George Orwell, 1937
Mr. Norris Changes Trains, Christopher Isherwood, 1935
English Journey, J.B. Priestley, 1934
Infants of the Spring, Wallace Thurman, 1932
The Bridge, Hart Crane, 1930
Vile Bodies, Evelyn Waugh, 1930
As I lay Dying, William Faulkner, 1930
The 42nd Parallel, John Dos Passos, 1930
Berlin Alexanderplatz, Alfred Döblin, 1929
Passing, Nella Larsen, 1929
Lady Chatterley’s Lover, D.H. Lawrence, 1928
The Great Gatsby, F. Scott Fitzgerald, 1925
The Waste Land, T.S. Eliot, 1922
BLAST, ed. Wyndham Lewis, 1914-15
McTeague, Frank Norris, 1899
Transcendental Magic, Its Doctrine and Ritual, Eliphas Lévi, 1896
Les Chants de Maldoror, Lautréamont, 1869
Madame Bovary, Gustave Flaubert, 1856
Zanoni, Edward Bulwer-Lytton, 1842
Inferno, from the Divine Comedy, Dante Alighieri, about 1308-1321
The Iliad, Homer, about 800 BC

De nieuwste versie van Sound And Vision, eigenlijk een reclameding.
En hieronder nog even zoals het eigenlijk hoort te klinken.

Blue Blue 

Twee boeken van Willy Vlautin, De ruwe weg en Noordwaarts

Rauw, invoelend, naïef, hopeloos en toch ook vol hoop. Zo schrijft Willy Vlautin (schrijver en singer/songwriter van de band Richmond Fontaine)  zijn verhalen over de levens van jonge mensen in moeilijke situaties.

“Noordwaarts” en “De ruwe weg”  zijn de twee romans die ik gelezen heb.

Beide levensverhalen zijn bijna te heftig om te lezen. Jonge mensen aan de onderkant van de samenleving. Getekend door hun familie en de situatie waarin zij opgroeien. Als je alleen af zou gaan op de tekst op de achterkant van de boeken, dan zou je al bijna afhaken, maar de foto op de cover deden mij besluiten om “De ruwe weg”  te gaan lezen. Desolaat, triest en toch sfeervol en vol hoop op een goede afloop. Na het lezen van “De ruwe weg” zat het  verhaal nog lange tijd in mijn hoofd. 

Verrast was ik, toen ik bij het opruimen van de materialen een ander, eigenlijk eerder, boek tegen kwam van Willy Vlautin: “ Noordwaarts”. Dit verhaal nog desolater dan “de ruwe weg”.

Als ik niet wist wat voor schrijver ik in mijn handen had, had ik het misschien wel weggelegd, zo schrijnend is het verhaal.

Sfeervol is de CD die bij het boek zit. Melancholische, akoestische muziek. Beide prachtig en een aanrader!

“De ruwe weg” (ondertitel Lean on Pete, prachtige, symbolische naam

Een ontroerende roman over de vriendschap tussen een jongen en zijn paard.

De ruwe weg verhaalt over een reis die de lezer lang zal bijblijven, een tocht vol levensechte personages tegen het decor van een grimmig Amerikaans landschap. Het verhaal van een vriendschap tussen mens en dier, en van een jongen die probeert de hoop levend te houden. Charley Thompson is vijftien jaar en zoekt een thuis. Eten op tafel, een school om naartoe te gaan en iemand die om hem geeft. Zijn moeder is weg en aan zijn vader heeft hij niks, dus zoekt hij zijn toevlucht op de plaatselijke renbaan. Op die plek ontmoet Charley het versleten renpaard Lean on Pete, dat Charleys reisgenoot wordt wanneer deze zijn leven in eigen hand neemt. Samen met Pete gaat Charley op zoek naar zijn tante, de enige persoon uit zijn verleden die hem een toekomst kan geven.

“Noordwaarts”

Allison Johnson is tweeëntwintig, zwanger van een vriendje dat haar mishandelt, en hopeloos aan de drank. Als de gelegenheid zich voordoet om aan haar troosteloze bestaan in Las Vegas te ontsnappen, neemt ze de benen.

Met slechts een paar dollar op zak belandt ze moederziel alleen in de godverlaten woestijnstad Reno, waar ze wanhopige pogingen doet een nieuw bestaan op te bouwen. Ze warmt zich aan de gesprekken met haar denkbeeldige beste vriend, de bekende filmacteur Paul Newman, en aan de vriendelijke gebaren van mensen die ze nauwelijks kent.

Beide boeken zijn te leen in de bibliotheek. en als ze zijn uitgeleend kunt u ze natuurlijk reserveren.
Klik hier voor de "De ruwe weg" en hier voor "Noordwaarts"

Eveline

Remco Campert - Dagboek van een poes (boek)

Leuk om te lezen: Dagboek van een Poes

Schrijver Remco Campert

Dit is een boek geschreven uit het oogpunt van de poes, wat een leuk lees perspectief geeft.

De leest makkelijk weg, het is luchtig geschreven. Een poes met verteltalent.

Binnen zo nu en dan een vaas omver lopen, op vakantie mee gaan naar Frankrijk, buiten andere katten en een heersende buurkat tegenkomen.

Het is geen dik boek maar erg amusant om te lezen voor de poesliefhebber.

Het boek is te leen in de Bibliotheek Langedijk en als het is uitgeleend kunt u het hier reserveren. 

Agnes

De weemoed van Bob en Johnny

Dan kun je er wel weer een heel verhaal omheen schrijven.
Of er van alles aan ophangen.
Je kan alles wel uitleggen, doorgraven, en omspitten ook.
En voor je het weet ben je een paar jaar verder.
En dan is het verhaal nog net zo duidelijk of onduidelijk,
in ieder geval is het hetzelfde.

Twee mannen, twee gitaren, en een verhaal.

Well, if you’re travelin’ in the north country fair
Where the winds hit heavy on the borderline
Remember me to one who lives there
She once was a true love of mine

Well, if you go when the snowflakes storm
When the rivers freeze and summer ends
Please see if she’s wearing a coat so warm
To keep her from the howlin’ winds

Please see for me if her hair hangs long,
If it rolls and flows all down her breast.
Please see for me if her hair hangs long,
That’s the way I remember her best.

I’m a-wonderin’ if she remembers me at all
Many times I’ve often prayed
In the darkness of my night
In the brightness of my day

So if you’re travelin’ in the north country fair
Where the winds hit heavy on the borderline
Remember me to one who lives there
She once was a true love of mine

Bob Dylan & Johnny Cash - Girl From The North Country from brilliant orks on Vimeo.

Paul van Loon - Allemaal onzin (boek)

Als er een schrijver van kinderboeken bekend is, dan is het Paul van Loon wel.
Hij valt keer op keer in de prijzen met de boeken van Dolfje Weerwolfje, de Griezelbus, Foeksia, de Leeuwenkuil etc en allemaal even leuk.
Die man weet duidelijk heel goed hoe kinderen denken, doen en wat hun angsten zijn en vooral, hoe je dat aan kunt pakken!

Minder bekend is zijn boek met korte verhalen, Allemaal Onzin.
Op de voorkant staat dat het voorleesverhalen zijn voor kleuters.
Maar voor oudere kinderen is het nog net zo leuk en voor de ouders ook, want tijdens het voorlezen, kan ik ook smakelijk lachen om het mannetje dat achter het behang woont, genaamd Onzin, het jongetje Vladimir waar Onzin op bezoekt komt en het land achter het behang waar ze samen naartoe gaan.

In dat land kan alles. Er zijn bomen waaraan hoeden groeien, de sneeuw is er soms warm, als er ijs ligt dan schaatsen ook de sneeuwmannen en er woont een draak je je kunt aaien.  Er woont ook een Pampier ( nee dat is geen schrijffout, ...lees het boek maar....) en het Maanmannetje komt soms van de maan  via een maanstaal naar beneden, op bezoek bij Vladimir.

Vladimir is bang voor weerwolven. Onzin neemt hem mee naar het land achter het behang om daar zijn weerwolf vrienden te ontmoeten. Het blijken niet zómaar weerwolven te zijn....het is de Mooiweerwolf...en de Alweerwolf...en de Onweerwolf. Alle drie even aardig en met hun eigenaardigheden allemaal om van te houden. Vladimir is niet meer bang en kan rustig gaan slapen.

Onzin laat zich nooit zien aan de ouders van Vladimir.
Als hij een ' groterik' hoort aankomen, vlucht hij snel weg, achter het behang.

De ouders van Vladimir komen zachtjes de kamer van Vladimir in, slaapt hij al, hoorden ze niet iets raars?
Nee....dat kan niet...dat is natuurlijk allemaal onzin!

Allemaal onzin is natuurlijk in de bibliotheek te leen, en als het is uitgeleend is het te reserveren.

Karin

Een kat als assistent bibliothecaris

Ik heb iets met katten. Eigenwijze, licht autistische pluizenbollen zijn het. Dus als er dan plots een kat in Rusland assistent bibliothecaris blijkt te zijn dan wil ik dat nieuws graag delen.

Kuzya heet hij, de kat. En hij werkt in een bibliotheek in Novorossiysk. Als ik het allemaal goed begrijp is het een binnenloopkat die bleef. Wat ik snap, er zijn slechtere plaatsen om te zijn dan een bibliotheek. Nog niet zo heel lang terug zag ik door een gang hier in De Binding nog een muis lopen dus ook aan eten wordt gedacht.

Volgens de tekst uit het artikel waarvan ik dit stukje schaamteloos overtik is hij onlangs gepromoveerd tot assistent bibliothecaris. Met een heus papieren diploma erbij. In het filmpje over Kuzya wordt dat vast helemaal uitgelegd, maar helaas versta ik geen woord Russisch dus zal ik er wel nooit achter komen waarom Kuzya met schijnbaar gemak zomaar een diploma kreeg waarvoor ik toch ooit een jaar of twee naar school moest.

Maar, ik gun het hem. Al was het maar als compensatie voor het afzichtelijke strikje dat hij moet dragen. Katten houden niet van strikjes. Of van zakdoeken om hun nek. Ik kom wel eens een kat met een zakdoek om zijn nek tegen. En je kunt zien dat hij dat niet fijn vindt.

Maar ik dwaal af.

Blader langs de Russische tv mevrouw die de eerste 26 seconden het beeld in beslag neemt en geniet van de rest.

Met dank aan Fabiola voor de tip

The Strypes en het jammere

"O trouwens. Ik heb geen werk meer".

Afgelopen dinsdag speelden The Strypes in Paradiso. Rond het bandje waait een hyperig windje. Ze speelden naar het schijnt bij DWDD en werden geknuffeld op de radio. Want ze zijn jong en verder ook nog heel erg jong.

Voor het allemaal begon, toen het nog niet druk en zwetend heet was kwam E. binnen. Ik heb geloof ik met hem op de middelbare school gezeten, dertig of vijfendertig jaar terug. Maar we kennen elkaar vooral van muziek waar we eindeloos over spraken en van concerten waar we heen gingen. Prince, The Feelies, The Ramones.
Ja, wij zijn lang niet zo jong meer als The Strypes. Wat weken terug waren we elkaar ook al tegen gekomen in Paradiso. Veel gepasseerde tijd was er pratend dus niet te overbruggen.

Ik vertelde wat over het soms lastige werken in de bibliotheek in een tijd van de plots ontdekte participatiesamenleving. En toen zei E. dus:

"O trouwens. Ik heb geen werk meer".

Toen we nog zo jong waren als The Strypes was dat een opmerking geweest waar we waarschijnlijk wat schouderophalend om hadden gelachen. Geen werk hebben was een tijdelijk en oplosbaar iets. Maar nu, veel ouder, is dat opeens anders. Heel anders.

Op het podium stonden vier jongens van 16 of 17. Ja, The Strypes waren echt jong. Zo jong dat de lens van mijn fototoestel waar ik meestal een filmpje mee maak onvoldoende harde lijnen op hun gezichten vond om goed op scherp te stellen.

Het was leuk, het concert. Hard, snel en met lef. Al waren de paar momenten waarop de jongens op het podium even naar elkaar giechelden eigenlijk het leukst. Omdat ze toen even waren wat ze eigenlijk nog steeds zijn, erg jong.

Misschien worden ze ooit nog wel echt heel goed. Maar dan moeten er wel eerst nog wel wat jammerlijke gebeurtenissen plaats vinden in hun leven. Er moeten wat dingen gebeuren die tegen zitten, of vallen.

De tegenstelling tussen hen op het podium en wij in de zaal ligt zo voor de hand dat ik hem maar niet opschrijf. Maar de jongens mogen altijd even bellen.