"O trouwens. Ik heb geen werk meer".
Afgelopen dinsdag speelden The Strypes in Paradiso. Rond het bandje waait een hyperig windje. Ze speelden naar het schijnt bij DWDD en werden geknuffeld op de radio. Want ze zijn jong en verder ook nog heel erg jong.
Voor het allemaal begon, toen het nog niet druk en zwetend heet was kwam E. binnen. Ik heb geloof ik met hem op de middelbare school gezeten, dertig of vijfendertig jaar terug. Maar we kennen elkaar vooral van muziek waar we eindeloos over spraken en van concerten waar we heen gingen. Prince, The Feelies, The Ramones.
Ja, wij zijn lang niet zo jong meer als The Strypes. Wat weken terug waren we elkaar ook al tegen gekomen in Paradiso. Veel gepasseerde tijd was er pratend dus niet te overbruggen.
Ik vertelde wat over het soms lastige werken in de bibliotheek in een tijd van de plots ontdekte participatiesamenleving. En toen zei E. dus:
"O trouwens. Ik heb geen werk meer".
Toen we nog zo jong waren als The Strypes was dat een opmerking geweest waar we waarschijnlijk wat schouderophalend om hadden gelachen. Geen werk hebben was een tijdelijk en oplosbaar iets. Maar nu, veel ouder, is dat opeens anders. Heel anders.
Op het podium stonden vier jongens van 16 of 17. Ja, The Strypes waren echt jong. Zo jong dat de lens van mijn fototoestel waar ik meestal een filmpje mee maak onvoldoende harde lijnen op hun gezichten vond om goed op scherp te stellen.
Het was leuk, het concert. Hard, snel en met lef. Al waren de paar momenten waarop de jongens op het podium even naar elkaar giechelden eigenlijk het leukst. Omdat ze toen even waren wat ze eigenlijk nog steeds zijn, erg jong.
Misschien worden ze ooit nog wel echt heel goed. Maar dan moeten er wel eerst nog wel wat jammerlijke gebeurtenissen plaats vinden in hun leven. Er moeten wat dingen gebeuren die tegen zitten, of vallen.
De tegenstelling tussen hen op het podium en wij in de zaal ligt zo voor de hand dat ik hem maar niet opschrijf. Maar de jongens mogen altijd even bellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten