Ik kom M.'s vader nog wel eens tegen. Of eigenlijk, haar vader en ik lopen elkaar nog wel eens voorbij.
Niet dat we daar verder iets mee bedoelen hoor. We kennen elkaar niet.
Muziek is herinnering.
Dat liedje, die herinnering. Ze zitten aan elkaar vast. Al kunnen ze er soms niets aan doen.
Ba de ya - say do you remember
Ba de ya - dancing in september
Ba de ya - never was a cloudy day
Ba de ya - dancing in september
Ba de ya - never was a cloudy day
Het was een gewoon verjaardagsfeestje. Wat meisjes, wat jongens. Van de meeste weet ik niet eens meer hoe ze heetten. Of we, drie jongens, de lp van Earth, Wind & Fire voor M. kochten weet ik eigenlijk niet eens. Van die drie jongens kan ik me trouwens alleen mezelf herinneren.
Was M. nou jarig? Wie waren er allemaal op het feestje? Waarom was ik daar? Was het een onbewolkte dag?
En waarom een lp van Earth, Wind & Fire? Onverbiddelijk als je kunt zijn op je zeventiende ging ik niet echt om met mensen die van "die" muziek hielden. Alleen "September" kwam toen door de stalinistische smaakkeuring. Dus misschien kwam het door dat lied?
Het is ook maar een herinnering van niets. Een vaag beeld van kletsende mensen. Op een kamer. Met steeds dat liedje op de achtergrond.
En als M. later niet van die flat was gesprongen was dat vage beeld misschien niet eens een herinnering geworden.
En als M. later niet van die flat was gesprongen was dat vage beeld misschien niet eens een herinnering geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten