Genoeg (tijdschrift)

Dit zijn voetnoten die genoeg zeggen over het tijdschrift  “GENOEG”  dat nu ter inzage ligt op de leestafel in  bibliotheek Langedijk. 
 

Het tijdschrift gaat over ‘consuminderen’ en staat vol met advies en tips over hoe u meer kunt doen/kopen met minder geld. Hoe u materialen weer opnieuw kan gebruiken, kleding met kleine aanpassingen weer draagbaar kan maken. Leuke dingen kan doen die niet duur zijn of helemaal gratis zijn. 

Een klant van onze bibliotheek heeft ons attent gemaakt op dit tijdschrift voor jong en oud. Bent u nieuwsgierig geworden kom dan naar de bibliotheek om het blad te lezen en laat ons weten wat u  vindt van deze nieuwe aanwinst.

Heeft u niet genoeg aan alleen het tijdschrift? Genoeg heeft ook een website.

Gitta

Underworld en lang voorlezen

Ergens in de flat moet het liggen. Het mapje met dingen over het record "langdurig hardop voorlezen". Omdat ik zelf niet zo'n al te best geheugen heb zou ik het mapje graag vinden. Want ik ben helemaal vergeten hoelang ik toen voorgelezen heb. Lang. Heel lang, meer dan een dag of zo, dat weet ik nog wel. En dat het in de bibliotheek Ursem was. Er zaten mensen te luisteren, bekenden en volslagen vreemden. Ik heb mensen legpuzzels zien maken, dat soort dingen. En ik las maar door. Gekmakend lang.

Het is echt gebeurd. Maar ik kan er nu niets van terugvinden. En omdat het internet toen nog lang niet zo aanwezig was zijn er ook daar geen sporen.

Ik was zelfs dat hele voorlezen al bijna vergeten. Maar ik herinnerde me het door het muziekje van deze week. Underworld. Die muziek zat toen vaak op de walkman (ja, zolang is het geleden) onder het fietsen van het station in Obdam naar De Goorn of Ursem. In Den Helder waait het, maar daar waait het volgens mij minstens zo hard. De maar voortdenderende dreun van Underworld zorgde dan voor afleiding.

Al hielp ook die niet toen ik met fiets en al omwaaide.

Kat/Hond

Vroeger, toen bibliotheken nog alleen over boeken gingen werd er wel eens door de een en de ander beweert dat je, als je heel goed naar de collectie keek je de hobby's, interesses van degene die de boeken aankocht terug kon zien.

Net iets meer boeken over, zeg schilderen, of een bepaald huisdier.

Nu loop ik nog wel eens langs de kasten hier, maar ik zie de hobby's van de medewerkers hier er niet in terug.

Gelukkig is er dan tegenwoordig het bibliotheekblog. Daar kun je wel wat dingen terug zien komen, boeken, muziek en de huisdiervoorliefde.

Ik heb thuis een kat. Daar kunnen dan meteen weer heel veel zinnen achter waarin ik me afvraag of de kat eigenlijk mij heeft. Maar ik laat het even bij een raar filmpje dat ik tegen kwam.

Hoe zou het zijn als je vrienden op huisdieren leken?
Boeiende vraag.
Boeiend uitgewerkt.


Ton

Reiskookboek Frankrijk - Onno Kleyn (boek)

Vorige week kwam ik met veel plezier het  “Reiskookboek” van Onno Kleyn tegen in de bibliotheek. Tot mijn verbazing is het al enkel keren  herdrukt. Thuis gekomen zag ik voorin mijn eigen exemplaar, gekregen voor een  verjaardag, de datum 2004 staan. Mijn herinneringen gingen terug………
 

Al weer zo’n 10 jaar  jaren  gingen we met onze bijna achttienjarige zoon en zijn vriend op vakantie naar de Franse Alpen. De caravan, afgeladen met fietsen, kano’s, spatzeilen, zwemvesten, tenten  en nog veel meer. De jongens wilden veel trainen voor de kampioenschappen kano-polo die net na de zomervakantie gehouden werden. Het meer lag aan de camping dus dat konden ze niet beter treffen. De twee verbruikten de hele dag enorm veel energie met kanoën, trainen, fietsen en uitgaan natuurlijk!

Kortom, ze moesten goed eten vond ik en  dat hebben ze ook zeker gedaan.

Iedere dag haalde ik een “culinair, snel  klaar en  gerecht” uit het handige kookboekje. (Ik had zelfs een schortje meegenomen i.v.m. de vetvlekken.) Met een  glaasje wijn erbij genoot ik van het koken. Het leuke van de gerechten is dat ze echt Frans zijn zoals bijvoorbeeld de beroemde Coq au vin, mmmm, uiensoep, pasta’s en visgerechten. Op de lokale markt en in hypermarchés  konden we veel van die verse streekproducten en specialiteiten kopen. Op onze kleine tweepitter kon ik  alle gerechten  met succes klaarmaken. Er staan ook recepten in voor de skottelbraai en de barbecue. Bovendien geeft de auteur informatie over wijnen en kruiden.

Een echte aanrader dit fantastische kookboekje met overheerlijke eenvoudig klaar te maken recepten.

Er zijn ook reiskookboeken van hem verschenen over Italië en Spanje.

In ieder geval vonden de mannen het geweldig en ik zie ze nog elke avond met verwachtingsvolle gezichten aan de campingtafel schuiven. Dat  was echt genieten met ons allen.

Boeken van Onno Kleyn vindt u hier.  

Marianne van Vliet

Wat Ankie zegt

Soms moet je op een tekstje voor het blog erg, of lang je best doen.

Maar op andere dagen tikt Ankie van 9 wat zinnetjes op een pc op de jeugdafdeling.

En daar kun je het dan maar het best bij laten.

(Opgelucht) glimlachen om The Bad Plus

Jazz is lastig.
Ook voor mij.

Terwijl ik het toch leuke muziek vind.
Ook, soms zelfs juist terwijl ik werk.

Maar daar is dus lang niet iedereen het mee eens.

Zit ik eens fijn een ongetwijfeld belangrijke nota te schrijven, met wat fijne piano jazz als begeleiding, komt er iemand binnen en die zegt "Wat is dat voor (...) (vul een negatief en krachtig woord naar keuze in) muziek!".

Dan kan ik wel zeggen, "Je moet er naar leren luisteren".
Maar dat klinkt ook zo oubollig.

"Jazz has a sense of humor", zo heet een trouwens best wel slechte lp van Horace Silver. En misschien gaat dat mensen over een streep trekken, dat je om jazz kunt glimlachen.

Daarom vandaag een liedje van The Bad Plus. Hun "hit". Een glimlachsucces bij elk optreden. Eerst fijn ingewikkeld doen en dan mag eindelijk de "hit". De zaal wacht op het liedje en de muzikanten ook. En als het er dan eindelijk is, glimlacht, of schaterlacht iedereen bijna opgelucht.

Het filmpje is van een tijdje terug, toen de "hit" nog als een verrassing kwam. Let vooral op de drummer. Dave King zit zich altijd glimlachend te verheugen. Eindelijk mag hij eens lekker in de maat meppen. Even tellen, en dan fijn meppen.

Cd's van The Bad Plus zijn hier te leen.

Ton

Hoelang leef ik al? (app)

Je kunt het natuurlijk ook zelf uitrekenen.
Pen/potlood, een papiertje en een niet al te ingewikkelde rekenmachine, meer heb je niet nodig.

Maar, waarom moeilijk doen als er ook een app voor is?

Over sommige dingen voor je telefoon of tablet kun je lang schrijven.
Maar deze app kan zo weinig dat ik de zinnen er haast uit moet wringen.

Hoelang ben ik al in leven?

Op meer vragen geeft deze app geen antwoord.

En terwijl ik deze zinnen tik ben ik weer wat langer in leven.

Je zou er vast heel filosofisch van kunnen worden.
Maar je kunt het ook gewoon houden bij het kijken naar de wegtikkende minuten.

Download de app voor de iPhone hier.
Bezitters van een Androidding moeten zelf aan het rekenen, of kunnen een soortgelijke app hier downloaden. Al zit er wel een foutje in.

En nu leef ik al nog wat langer. 

Het lied van de beul - Norman Mailer (boek & plaat)

"Toen de bestuurder het contactsleuteltje omdraaide, sprong de radio weer aan. Er heerste genoeg spanning binnen om iedereen op te laten schrikken. De bestuurder wilde onmiddellijk de radio afzetten, maar Gary keek op en zei:'Alsjeblieft, laat het aan.' De tekst van het liedje ging over de vlucht van een witte vogel - Una paloma blanca.
Voor alle zekerheid vroeg de bestuurder:'Moet ik het echt aan laten?' 'Ja,' zei Gary.
'Er is een nieuwe dag, er is een nieuwe weg,'luidden de woorden, 'en ik wiek omhoog de zon tegemoet.'
Terwijl ze traag voortreden en het liedje gespeeld werd, merkte pater Meersman dat Gary niet meer naar de foto keek. Het leek of de tekst belangrijker was geworden.
Keer op keer kreeg ik de klappen,
Eens lag ik geketend vast,
Ja, ze wilden mij vertrappen,
De pijn bezorgt me nog steeds last.
Niemand zei meer iets en het lied ging verder.
Geen mens neemt mij mijn vrijheid af,
Ja, geen mens neemt mij mijn vrijheid af.
Toen het afgelopen was bleven ze zwijgen. Bij de conservenfabriek stapte iedereen op zijn beurt uit, zoals de bewakers hadden geleerd tijdens de oefening met een vervanger voor Gary. Nu brachten ze hem zonder hapering naar binnen."

Het lied van de beul - Norman Mailer. Eerste Nederlandse druk 1980, pagina 537.

In 1976 vermoorde Gary Gilmore twee mensen. Voor één van de moorden werd hij ter dood veroordeeld. Gilmore weigerde tegen de uitspraak in beroep te gaan. Dat weigeren en het feit dat zijn executie de eerste na een pauze in het ten uitvoer brengen van doodvonnissen was maakte zijn naam en zijn zaak "beroemd".
Mailer beschrijft in "Het lied van de beul" op minutieuze wijze het leven van Gilmore, de rechtzaak en de juridische verwikkelingen.

Gilmore werd op 17 januari 1977 door een vuurpeloton geëxecuteerd. Zijn laatste woorden waren 'Lets do it!'.

Heel lang geleden kocht ik "Het lied van de beul". Niet vanwege Norman Mailer. Ik bladerde door het boek en kwam de naam Gary Gilmore tegen. En die naam kon ik door het lied dat The Adverts ooit over hem maakten, "Looking through Gary Gilmore's eyes".

Het lied dat in het fragment hierboven voorkomt is natuurlijk een ander. Gilmore hoort het wanneer hij wordt overgebracht naar de plek waar hij geëxecuteerd zal worden.

Ton

De Griffeljury versus de Kinderjury

Het leek van te voren zo’n leuk idee….. Het openen van de Kinderjury 2014 verkleed als hofdame om de kinderen te stimuleren mee te doen aan de jury en ze zo aan het lezen te krijgen.

Het aantrekken van een prachtig blauwe jurk van dik velours met gouden biezen dat ging nog wel, maar daarna….die pruik. Ik moest mijzelf overtuigen dat dit echt een leuk idee was en de kinderen in de bieb zonder twijfel zich daardoor gelijk zouden aanmelden voor de Kinderjury. Dus pruik op en keurig geschminkt inclusief rode pruillip de jeugdafdeling op, wetende dat de directeur al klaar zou staan met telefoon om een foto van mij gelijk te kunnen verspreiden via een Tweet. Volledig  in mijn rol als deftige dame uit de Middeleeuwen schreed ik door de bieb op zoek naar zieltjes voor de Kinderjury. En waarom eigenlijk?

Elk jaar, tijdens de Kinderboekenweek in oktober, delen volwassenen Gouden en Zilveren griffels & Penselen toe aan de beste en mooiste kinderboeken van het jaar. Tijdens de kinderjury bepalen kinderen zelf wat zij de mooiste kinderboeken vinden. Alle kinderen tussen de 6 en 12 jaar kunnen meedoen. De keuze van het deskundig volwassenpanel en die van de kinderen verschilt enorm. Terwijl de volwassenen over het algemeen kiezen voor een ‘literair’ werk van een ‘Literaire schrijver’ kiezen kinderen voor een boek dat lekker leest, aansluit bij hun belevingswereld en een pakkende titel heeft zoals Izzylove of De wraak van Lorre. En kreeg het zoveelste boek van Geronimo Stilton alweer voor de vierde keer in 2013 de Prijs van de Kinderjury in de leeftijdsgroep 6-9 jaar. Dit keer voor Fantasia VII.

Het is een feit dat de gekozen boeken door de volwassenenjury bijna niet de kast uitkomen. Ondanks dat er juweeltjes tussen zitten, laten kinderen de griffelboeken staan. Ouders en leerkrachten zijn degene die de boeken juist meenemen omdat men er vanuit gaat dat dit hele goede jeugdboeken zij

Maar wie heeft er nu gelijk? 

Wat zijn nu toch de mooiste en beste kinderboeken?

In het artikel ‘Wat zegt de kinderjury? De stem vandekinderen bij de canonisering van kinderboeken’ door Anne de Vries schrijft de auteur: ‘De Prijs van de Nederlandse Kinderjury is geen alternatief voor de Griffels en Penselen, maar biedt een aanvulling vanuit een andere invalshoek’. Mooi gezegd! Een interessant artikel over hoe we landelijk zowel de Griffel als de Kinderjury in hun waarde kunnen laten en naast elkaar kunnen laten bestaan zonder steeds in de discussie te belanden welke jury ‘beter’ is.

Natuurlijk heb ik als jeugdbibliothecaris ook een mening over wat goede boeken zijn. Goede boeken zijn boeken die goed geschreven zijn, er spannend en aantrekkelijk uitzien en door heel veel kinderen gelezen worden. Een combi dus van de twee jury’s? Maar ja, zolang er volwassenen én kinderen zijn die allebei mogen kiezen blijft er waarschijnlijk een verschil in keuzes

Een probleem? Lees het artikel  maar eens.

Karen

"Uh, maar het is, uh ook pas Maart"

Vrijdag is vrij schrijven dag.
Bijpassend muziekje erbij, vrij.

Soms hoor je zinnen die schreeuwen om een uitgeschreven stukje.
Omdat ze mooi zijn, leuk of giechelig grappig.

Afgelopen week was er een licht surrealistische dialoog die niet ging waar het over ging en die eindigde met "Uh, maar het is, uh ook pas Maart".

Zo opgeschreven is die zin niet leuk, al was hij dat in de context wel.
Om leuk te worden moet het hele verhaal erbij.
En op vrijdag moet er dan ook een liedje bij.

En daar ging het fout.
Want na lang zoeken blijken er nauwelijks liedjes te zijn die over de maand maart gaan. Er zijn misschien heel veel liedjes met "march", maar dan wordt er eigenlijk iets over marcheren gezongen.

Ja, er is een liedje van Iron Maiden, maar dat vind ik niks. En Julie London is te oudbollig.

Dus blijft het verhaal voor "Uh, maar het is uh ook pas Maart" onuitgeschreven.
Jammer, maar dan had er iemand maar een aardig lied moeten maken.

Ander muziekje, met in ieder geval een "uh".

Dave Eggers - De cirkel (boek)

Ik hou van de boeken van Dave Eggers. "Wat is de wat?". "Zaitoun", de kunstige buitel zinnen in "U zult verstelt staan van onze bewegelijkheid", de woestijn beschrijvingen in "Een hologram voor de koning". Schrijven met hoofdletters is het.

Toen een paar maanden terug "De cirkel" uitkwam bestelde ik het zonder er een letter over gelezen te hebben. Ik trok het boek uit het kartonnen pakje (waar ik woon is geen boekhandel dus mag dat, je boeken bestellen bij een internetbedrijf) en ...

"Mae Holland kan haar geluk niet op als ze wordt aangenomen bij de Cirkel, het machtigste internetbedrijf ter wereld. De persoonlijke e-mails van de gebruikers, hun sociale media, betalingsverkeer en aankopen zijn met elkaar verbonden door een universeel besturingsprogramma. Het resultaat: iedereen heeft slechts één online identiteit. Een nieuw tijdperk van openheid en gemeenschapszin is aangebroken.

Mae laat zich meeslepen door de energie van het bedrijf, de groepsactiviteiten en de feestjes, de oneindige mogelijkheden – zelfs als ze het leven buiten de campus langzaam uit het oog verliest, een ontmoeting met een collega haar in verwarring brengt, en haar bijdrage aan de Cirkel steeds meer openbaar wordt.

De Cirkel is een intelligente, geestige en spannende roman die vragen oproept over ons geheugen, onze geschiedenis, privacy, democratie en de grenzen aan onze kennis van de wereld."

Bovenstaande heb ik even gekopieerd van de site van de uitgever. Het is een redelijke samenvatting. Al had het wel wat duidelijker mogen worden dat hoofdpersoon Mae totaal de weg kwijt raakt en geheel op gaat in de Cirkel. Haar privacy (en de privacy van haar ouders, haar ex en anderen) laat ze achter zich, openheid en openbaarheid is alles.

Best modern en relevant enzo.
Maar "een intelligente, geestige en spannende roman" ?

Nee.
Ik heb het nog net niet in een hoek gekwakt toen ik het uit had. Dat komt omdat ik nooit met boeken gooi. Maar verder ...

Het was een aardig idee om een kritisch boek over sociale media en privacy te schrijven. Daar is het best tijd voor. En er staan ook heus heel aardige, "Oom Wim vertelt" gesprekken in die pijnlijk duidelijk maken dat het bedrieglijk makkelijk is om te zeggen "nou ok, dan hou ik dat toch niet meer voor mezelf" en daarmee je privacy op te geven.

Maar meneer Eggers had er wel een beetje beter zijn best op mogen doen. Zeldzaam suf, oubollig, bloedeloos en oppervlakkig geschreven is het.En voorspelbaar. En zo over the top en ongeloofwaardig dat de boodschap die Eggers probeert over te brengen verzuipt in onzin, bakvisromantiek, overbodige herhalingen en overdrijvingen.

Al zou je het misschien toch even moeten lezen, vanwege de oubollig verzonnen maar wel bedrieglijk verleidelijke gesprekken over het opgeven van je privacy.

En daarna mag je het ook niet in een hoek kwakken. Want dat mag nu eenmaal niet met bibliotheekboeken. Daar zijn we hier heel ouderwets in.

Reserveer het boek, toch, hier.

Catch-22 (boekbespreking) (maar dan anders)

Catch-22 is een nogal beroemd boek.
Van Joseph Heller.

Volgens mij heb ik het nog op de middelbare school gelezen.
Ik zal er ook wel een boekbespreking van of over gemaakt hebben.

Maar zo als die hieronder ...
Nee.
Maar ik heb dan ook niet zo'n mooie gouden ketting.

Ton

Monster Physics (app) en BibliotheekPlaza

Afgelopen donderdag was in Amsterdam BibliotheekPlaza. Een dag waarop ideeën over de toekomst (van de bibliotheek) de ronde doen. Waar verschillende sprekers aan het woord komen. Waar het woord inspiratie voorop staat.

De korte omschrijving van hoe de dag zou worden was:
Hebben we één stip aan de horizon nodig voor het werk van Openbare Bibliotheken? Of kunnen we voort met meerdere visies? Want hoe verhoudt de landelijke visie zich tot de lokale realiteit. Bijten die elkaar of streven we uiteindelijk toch allemaal naar hetzelfde?

En daarmee kun je werkelijk alle kanten op...en dat gebeurde dus ook.

Van auteur Thomése naar auteur en scenario planner Richard Watson, naar bedrijfsverloskundige Guido Thys naar lifehacker Martijn Aslander naar futurist Thomas Frey. En bij die laatste ging het mis.

Waar de dag verder vol ideeën, realiseerbare tips en een soort omdenken naar je bedrijf zat...kreeg ik bij Thomas Frey van het DaVinci instituut het gevoel dat ik in een slechte science fiction film beland was.  En raakte ik de link naar de bibliotheek volledig kwijt ...

Waar de anderen lieten blijken dat de bibliotheek een toekomst heeft, maar dat er meer moet zijn dan alleen de papieren boeken, dat was prettig, soms zelfs logisch, vaak verhelderend.

De Openbare Bibliotheek is een prachtige plek, een van de weinige plaatsen die écht openbaar zijn, waar iedereen mag en kan komen, om te zitten, te snuffelen, lezingen bij te wonen , enfin, je kent het wel. En dat we dat moeten uitbreiden, laat er naast de boeken meer mogelijk zijn in de bieb. Prachtig.
Dat het leerzaam zal zijn om een 3D printer te hebben, samen te werken met anderen, is geweldig. De bibliotheek als leer-, inspireer- en ontmoetingsplaats.

Maar toen kwamen de plannen om huizen te printen en auto' s en daarna een bord met geprint eten... Help....geprint eten? En ja, misschien is het wel zo dat we dat in 2025 allemaal doen en heel normaal vinden. Ik ben er nu nog even niet aan toe..
En ik ga ook nog geen nieuw huis laten printen... Laat maar even.

Daarmee bedoel ik niet dat het niet leuk is dat het zou kunnen en dat het geweldig is om te brainstormen over de toekomst en toekomstige uitvindingen.
Thuis heb ik daar al regelmatig mee te maken.
Mijn 8- jarige wil uitvinder worden. Willy Wortel uit Donald Duck is zijn held.
Aan mijn muren hangen tekeningen en ruim 2, 5 jaar terug tekende hij een 3 D printer. Want zou het niet leuk zijn als dat kon... Dat het ding al uitgevonden was kwam ik iets later pas achter. Tot grote teleurstelling bij mij thuis...

Om hem bij te staan in de passie voor uitvinden, heb ik een leuke app gekocht. Monster Physics ( ja, de titel van het blog slaat ergens op! ). In de Appstore vind je een Lite (gratis) en een betaalde versie.
Je kunt je eigen monstertje maken, dat graag fruit eet en je kunt bijvoorbeeld een ruimteschip bouwen, een auto, een helicopter etc. Belangrijker nog, je kunt ze testen! Als je een constructiefout maakt, dan werkt het niet. Je uitvinding gaat alleen rijden, vliegen of glijden wanneer het een goed ontwerp is.
Niet alleen kun je dingen uitvinden, je kunt ook problemen oplossen of natuurkundige dingen leren over hoe bv de zwaartekracht werkt.
Alles is in het Engels en geschikt vanaf 9 jaar volgens de makers van de app.
Dat Mike hier naar de maan gaat en dat Glunk met een superpropeller vliegt is allemaal prima.
Dat is beter te pruimen dan geprint eten...

Karin

De Rolling Stones spelen op Pinkpop? Nou en?

"Goed he?".
"Wat?".
"Nou, dat de Stones op Pinkpop komen".
"Mwah".

"Wat nou mwah? Je vindt het zeker weer niks?".
"Nee, ik vind het inderdaad erg weinig. Ouwe mannen, ouwe muziek. Niks aan".
"Hoe oud was jij zo langzamerhand ook alweer?".
"Flauw. Ik ga toch ook niet in een mal pakje een beetje raar lopen struikelhuppen op een podium".
"Nee, en daar zijn we je ook allemaal erg dankbaar voor".

"Maar je valt zelf haast in een mentaal katzwijm als je bij een net zo bejaarde Bob Dylan helemaal vooraan kunt staan".
"Dat is iets anders en Dylan doet niet alsof hij nog 16 is".
"Dat is hetzelfde en Dylan is nooit 16 geweest!".

"Waarom doe je toch altijd zo dwars? Zonder de Stones had de popmuziek toch heel anders geklonken".
"Niet. Dan was er gewoon een ander bandje gekomen".

"Heb je ze wel eens zien spelen dan?".
"Nee. Maar ik ken wel iemand die bij hun beruchte optreden in het Kurhaus was".
"Echt? Zo. Dat is een heel beroemd optreden".
"Ja. En het erge is dat L kaarten had, en dat hij en zijn vriendje weggingen tijdens het voorprogramma. Omdat ze toen al bang waren dat het uit de hand zou lopen. Dus hij was er wel. Maar hij ging te vroeg weg".
"Och. Dat is tragisch".
"Erg he? Hij is ook bij het optreden van The Beatles in Blokker geweest. Nou ja. Ze zijn nooit binnen gekomen".
"Wat ken jij toch wonderlijke mensen".

"Maar ze hebben toch heel veel goeie liedjes?".
"Heel veel oude goede liedjes. Dat is wel zo. Maar de meeste zijn na een minuut al voorbij. Geniaal beginnen en dan herhalen. Saai".
"Je bent een zeurpiet".
"Welnee. Het eerst echte bandje dat ik ooit op een echt podium zag werd beroemd met een liedje van de Stones".
"Echt? En denk je dat ik dat leuk vindt?".
"Nee".

"Doe nou een liedje van de Stones, je hoeft toch niet altijd dwars te liggen".
"Pfff, nou goed dan. Dan doe ik er eentje die voor de verandering leuk eindigt, ergens bij 2:30".
"Zeurpiet!".

Borgen en The Killing (dvd)

Dit keer gaat mijn blog niet over een boek maar over twee dvd’s n.l. “Borgen” en “The Killing”, allebei Deense series. Het zijn vlotte afleveringen waarin veel gebeurt.

“BORGEN” bestaat uit 3 boxen met ieder 10 afleveringen van een uur.

“THE KILLING” bestaat uit 3 boxen met ieder 20 afleveringen van ongeveer een uur.

Er moet dus flink wat tijd voor uitgetrokken worden maar het is de moeite waard. In beide series is politiek, misdaad en de economische crisis verweven. Dit geeft de series iets extra’s. 

BORGEN gaat over politiek. Ons voormalige voorzitter van de tweede kamer Gerdi Verbeet heeft gezegd dat, wanneer je meer wilt weten over hoe het achter de schermen gaat in de politiek, deze serie waarheidsgetrouw overkomt.  Hoofdpersoon Birgitte Nyborg wordt verkozen tot eerste vrouwelijke premier van Denemarken. Dit heeft veel invloed op haar privéleven.  Ze begint als integere politica maar wordt langzaam meegezogen in de intriges en machtsbelangen die in de politiek heerst. Spindokter Kasper Juul, slim en geslepen en de gedreven verslaggeefster Katrine Fonsmark dragen heel veel bij aan het spannend en boeiend maken van de serie.

THE KILLING is een misdaad serie. De titel doet vermoeden dat er veel moorden worden gepleegd en heeft me er eerst van weerhouden de serie te gaan kijken maar nadat ik meermalen werd gewezen op het mooie van de serie was ik na de eerste aflevering verslaafd. Elk deel is een dag en het blijft tot aflevering twintig spannend. Je weet dat wanneer aflevering twintig begint de misdaad opgelost gaat worden maar dat is alleen maar jammer omdat het tot het einde blijft boeien.  Hoofdpersoon Sarah Lund, inspecteur bij de politie in Kopenhagen is een workaholic, sociaal onaangepast en loopt steeds in dezelfde kleren rond. Ze wordt tegengewerkt door haar chef en collega’s maar gaat toch op eigenzinnige manier door. Alle clichés die bij een politieserie horen komen dus ook in deze serie voor maar zijn niet storend.

Kijken dus.  Ik heb weer een nieuwe serie ontdekt : “THE BRIDGE”, ook Deens…...

) Gitta

Mijn Bibliotheek Moet Blijven!

Nu ben ik niet zo van de manifesten, of de handtekeningenacties, maar deze van de Vereniging van Openbare Bibliotheken, daar kan ik niet tegen zijn.

Iedere gemeente een bibliotheek!
 
Iedere gemeente heeft recht op een bibliotheek. Bibliotheken zijn onmisbaar voor kennis en informatie, digitale vaardigheden en educatie, lezen en literatuur, ontmoeting en debat, kunst en cultuur. De bibliotheek is een toegankelijke plek waar mensen zonder verplichting naar toe kunnen gaan om zich te ontwikkelen, samen of individueel.  Dit mogen gemeenten hun inwoners niet ontnemen.
Jaarlijks bezoeken 70 miljoen kinderen en volwassenen hun openbare bibliotheek, het aantal jeugdleden is het afgelopen jaar gestegen en 66% van alle jongeren tot 18 jaar is lid van de openbare bibliotheek.
Steeds meer kinderen maken in de bibliotheek kennis met boeken, leren dat lezen leuk is en hoe ze zich verder kunnen ontwikkelen.  En de bibliotheek is zoveel meer. Het is ook de plek waar volwassenen zonder verplichting naar toe kunnen gaan om zich te ontwikkelen, samen of individueel, om kennis te maken met cultuur of om bijeenkomsten en debatten bij te wonen.

De digitalisering van boeken zorgt dat de dienstverlening van de bibliotheek nog beter wordt. En dat is nodig, want om te kunnen meedoen in onze digitale samenleving is lezen essentieel. De bibliotheek speelt een belangrijke rol in het stimuleren van lezen.
De bibliotheken staan echter onder druk: de laatste jaren zijn ongeveer 200 bibliotheken verdwenen door bezuinigingen bij de gemeenten. Dit betekent dat volwassenen bijvoorbeeld niet meer kunnen deelnemen aan alfabetiseringsprojecten en kinderen niet langer spelenderwijs kunnen ontdekken welke boeken hen aanspreken.

Wij, de ondertekenaars van dit manifest, doen een beroep op de overheid en de politiek om de verschraling van het bibliotheekaanbod tegen te gaan. Iedere gemeente heeft recht op een bibliotheek. In de wet ‘Stelsel openbare bibliotheek voorziening’ moet daarom opgenomen worden dat iedere gemeente de verantwoordelijkheid heeft om een volwaardige bibliotheekvoorziening aan haar inwoners te bieden.

Teken hier het manifest.

De capaciteit om de dood te besturen

Kan een drone kunst zijn?
Of, kan muziek over een drone mooi zijn?

Vijay Iyer en Mike Ladd werkten vorig jaar aan een bijzonder project, "Holding it down", als ondertitel, of verklarende titel of weet ik het kreeg het "The veterans' dreams project" mee.

Iyer en Ladd zochten naar veteranen van de oorlogen in Irak en Afghanistan. Nu zijn er meer projecten voor en met veteranen maar deze onderscheidde zich door het woord "dreams". Het ging niet om echte gebeurtenissen maar om de dromen.

Dromen die er waren om her te beleven, of misschien wel om te verwerken. De realiteit van de oorlog, daar kunnen wij ons als burgers misschien nooit echt een reële voorstelling van maken. Maar dromen zouden, volgens Iyer en Ladd voor iedereen herkenbaar kunnen zijn omdat we nu eenmaal allemaal dromen.

Op de cd die van het project werd gemaakt staat een lied, een nummer van Lynn Hill, zij bestuurde drones. Drones die ver, heel ver weg van haar, door haar vingers de dood brachten.

Haar vertelling en droom heet "capacity".
Over het hebben van de capaciteit om op afstand de dood te besturen.

De cd "Holding it down", je kunt er van zeggen dat het een erg mooie cd is, maar mooi past niet goed. In ieder geval, de cd is hier te reserveren. 

Ton

Drone aanvallen (app)

De Metadata+ app op mijn telefoon deed de laatste paar dagen 4 maal "ping". En er kwam steeds een 1 bij het icoontje te staan.

Als de app een geluidje maakt, of als er een 1 komt te staan betekent dat dat er ergens een drone van het Amerikaanse leger een aanval heeft uitgevoerd. Over het algemeen betekent het ook dat er ergens mensen zijn dood gegaan.

Metadata+ doet het op de iPhone, al was het nog een heel gedoe om Apple zover te krijgen om de app te accepteren. Josh Begley maakte het verontrustende appje.
Op een harde en onontkoombare manier maakt Begley een oorlog die grotendeels onzichtbaar is zichtbaar, op je telefoon.

De app geeft een kort berichtje met wat er gebeurd is, en hoeveel mensen er om het leven zijn gekomen. Er is ook een kaartje, waar je alle aanvallen van drones op kunt zien.
Aanvalllen in Yemen, Somalië, Pakistan en Afghanistan.

Voor wie aan deze app niet genoeg heeft.
Er is een twitteraccount dat ongeveer dezelfde informatie geeft, @dronestream en op Instagram zijn satellietopnames van de plekken waar drones toeslaan te vinden, dronestagram.

En nee, dit was geen amusante blogpost.
Niks aan te doen, het is niet allemaal leuk en lollig.

Een jaar offline - Bram van Montfoort (boek)

Om de haverklap Facebook checken.
 
In november 2011 maakte Bram van Montfoort, student aan de School voor Journalistiek in Utrecht, op de crowdfundingsite Nieuwspost bekend een jaar zonder internet en mobiele telefoon te willen leven. Als experiment, want hij merkte dat hij meer en meer online was. Om de haverklap checkte hij Facebook, Twitter en Gmail en ook nog even YouTube om te kijken hoe vaak zijn filmpjes waren bekeken. Hij kon zich geen leven zonder internet voorstellen.

In een wereld waar er steeds meer online te doen valt en moet gebeuren, was ik er benieuwd naar waar hij dan tegen aan zou lopen en of het ook zou lukken. Het leek mij lastig om zonder internet te zijn. Dat bleek ook zo, hij had 2 regels: 1) hij mocht zelf geen internet gebruiken en 2) hij mocht ook een ander niet internet voor hem laten raadplegen.

Voor zijn studie kwam het wel goed uit, zo’n tijd offline. Hij kon zich beter concentreren en ook zijn resultaten werden beter. Een feit, wat als bibliotheekmedewerker natuurlijk leuk is, is dat hij veel meer tijd in de bibliotheek door ging brengen. Hij moest van te voren goed nadenken waar hij naar op zoek was en waar hij antwoord op wilde hebben. Hij zocht informatie op, las tijdschriften en kranten om bij te blijven en bracht er ook tijd door om sociale redenen.

Het verhaal in 12 maanden wordt afgewisseld door Offline survivaltips, brieven van en aan vrienden, opdrachten van zijn vriend Geo en de aantekeningen van zijn verslavingsverzorger. Het boek leest makkelijk en zet toch even aan tot nadenken over mijn eigen gebruik van internet en mobiele telefoon.

Uit een interview: 

Wil je dat mensen een les trekken uit jouw ervaringen?

“Nee, dat is niet mijn doel. Je kan er een les uit trekken, dat hoeft niet. Mensen zouden wel meer moeten rond kijken. Vaak als je even niks te doen hebt, pak je je mobiel. In de trein, bij de bushalte; iedereen zit met zijn mobiel te klooien. Als je op die momenten gewoon rondkijkt heb je meer rust en zie je een hoop. Vrijheid is voor sommigen constant bereikbaar zijn, maar alleen en onbereikbaar zijn is dat ook.”

Een jaar offline is hier te reserveren

Eveline

Praat eens met een politicus

Het schijnt dat minder mensen dan ooit tevoren van plan zijn om te gaan stemmen op 19 maart.
Zelf snap ik dat niet zo goed.
Iedereen moet natuurlijk zelf weten wat hij/zij doet, maar snappen doe ik het niet.

Gemeentes krijgen steeds meer taken die voor ieders leven van belang zijn. En omdat geld steeds schaarser wordt en daardoor keuzes moeilijker is laten weten wat je ergens van vindt van steeds groter belang.
Denk ik.
Al mag u natuurlijk best iets anders vinden.

Mocht u door de neiging die landelijke politici hebben om van gemeenteraadsverkiezingen een soort populariteitspoll te maken het allemaal niet meer zo weten. Of mocht u door de vrolijke dan wel ferme taal in kleurrijke folders en reclames van partijen  de weg wat zijn kwijt geraakt, of mochtu het om een andere reden nog niet weten dan zou u dinsdagmiddag 11 maart even langs de bibliotheek kunnen komen.

Van 3 tot 5 uur zijn daar van alle partijen die meedoen aan de gemeenteraadsverkeizingen in Langedijk vertegenwoordigers aanwezig.
En daar kunt u mee praten. En u kunt ze vragen stellen.
Over wat u belangrijk vindt. Zodat u uit kunt vinden wat de verschillende partijen denken te gaan doen aan de zaken die in Langedijk spelen.

De wegen, het groen of, ik verzin het maar, u zou kunnen vragen hoe ze denken over de bibliotheek en hoe dat moet met geld enzo.

Ongetwijfeld zijn er folders, en krantjes.
Maar er zijn dus ook echte mensen, waar je gewoon mee kunt praten.
Probeer het eens, misschien trekken ze u over een streep.