De weemoed van Bob en Johnny

Dan kun je er wel weer een heel verhaal omheen schrijven.
Of er van alles aan ophangen.
Je kan alles wel uitleggen, doorgraven, en omspitten ook.
En voor je het weet ben je een paar jaar verder.
En dan is het verhaal nog net zo duidelijk of onduidelijk,
in ieder geval is het hetzelfde.

Twee mannen, twee gitaren, en een verhaal.

Well, if you’re travelin’ in the north country fair
Where the winds hit heavy on the borderline
Remember me to one who lives there
She once was a true love of mine

Well, if you go when the snowflakes storm
When the rivers freeze and summer ends
Please see if she’s wearing a coat so warm
To keep her from the howlin’ winds

Please see for me if her hair hangs long,
If it rolls and flows all down her breast.
Please see for me if her hair hangs long,
That’s the way I remember her best.

I’m a-wonderin’ if she remembers me at all
Many times I’ve often prayed
In the darkness of my night
In the brightness of my day

So if you’re travelin’ in the north country fair
Where the winds hit heavy on the borderline
Remember me to one who lives there
She once was a true love of mine

Bob Dylan & Johnny Cash - Girl From The North Country from brilliant orks on Vimeo.

Paul van Loon - Allemaal onzin (boek)

Als er een schrijver van kinderboeken bekend is, dan is het Paul van Loon wel.
Hij valt keer op keer in de prijzen met de boeken van Dolfje Weerwolfje, de Griezelbus, Foeksia, de Leeuwenkuil etc en allemaal even leuk.
Die man weet duidelijk heel goed hoe kinderen denken, doen en wat hun angsten zijn en vooral, hoe je dat aan kunt pakken!

Minder bekend is zijn boek met korte verhalen, Allemaal Onzin.
Op de voorkant staat dat het voorleesverhalen zijn voor kleuters.
Maar voor oudere kinderen is het nog net zo leuk en voor de ouders ook, want tijdens het voorlezen, kan ik ook smakelijk lachen om het mannetje dat achter het behang woont, genaamd Onzin, het jongetje Vladimir waar Onzin op bezoekt komt en het land achter het behang waar ze samen naartoe gaan.

In dat land kan alles. Er zijn bomen waaraan hoeden groeien, de sneeuw is er soms warm, als er ijs ligt dan schaatsen ook de sneeuwmannen en er woont een draak je je kunt aaien.  Er woont ook een Pampier ( nee dat is geen schrijffout, ...lees het boek maar....) en het Maanmannetje komt soms van de maan  via een maanstaal naar beneden, op bezoek bij Vladimir.

Vladimir is bang voor weerwolven. Onzin neemt hem mee naar het land achter het behang om daar zijn weerwolf vrienden te ontmoeten. Het blijken niet zómaar weerwolven te zijn....het is de Mooiweerwolf...en de Alweerwolf...en de Onweerwolf. Alle drie even aardig en met hun eigenaardigheden allemaal om van te houden. Vladimir is niet meer bang en kan rustig gaan slapen.

Onzin laat zich nooit zien aan de ouders van Vladimir.
Als hij een ' groterik' hoort aankomen, vlucht hij snel weg, achter het behang.

De ouders van Vladimir komen zachtjes de kamer van Vladimir in, slaapt hij al, hoorden ze niet iets raars?
Nee....dat kan niet...dat is natuurlijk allemaal onzin!

Allemaal onzin is natuurlijk in de bibliotheek te leen, en als het is uitgeleend is het te reserveren.

Karin

Een kat als assistent bibliothecaris

Ik heb iets met katten. Eigenwijze, licht autistische pluizenbollen zijn het. Dus als er dan plots een kat in Rusland assistent bibliothecaris blijkt te zijn dan wil ik dat nieuws graag delen.

Kuzya heet hij, de kat. En hij werkt in een bibliotheek in Novorossiysk. Als ik het allemaal goed begrijp is het een binnenloopkat die bleef. Wat ik snap, er zijn slechtere plaatsen om te zijn dan een bibliotheek. Nog niet zo heel lang terug zag ik door een gang hier in De Binding nog een muis lopen dus ook aan eten wordt gedacht.

Volgens de tekst uit het artikel waarvan ik dit stukje schaamteloos overtik is hij onlangs gepromoveerd tot assistent bibliothecaris. Met een heus papieren diploma erbij. In het filmpje over Kuzya wordt dat vast helemaal uitgelegd, maar helaas versta ik geen woord Russisch dus zal ik er wel nooit achter komen waarom Kuzya met schijnbaar gemak zomaar een diploma kreeg waarvoor ik toch ooit een jaar of twee naar school moest.

Maar, ik gun het hem. Al was het maar als compensatie voor het afzichtelijke strikje dat hij moet dragen. Katten houden niet van strikjes. Of van zakdoeken om hun nek. Ik kom wel eens een kat met een zakdoek om zijn nek tegen. En je kunt zien dat hij dat niet fijn vindt.

Maar ik dwaal af.

Blader langs de Russische tv mevrouw die de eerste 26 seconden het beeld in beslag neemt en geniet van de rest.

Met dank aan Fabiola voor de tip

The Strypes en het jammere

"O trouwens. Ik heb geen werk meer".

Afgelopen dinsdag speelden The Strypes in Paradiso. Rond het bandje waait een hyperig windje. Ze speelden naar het schijnt bij DWDD en werden geknuffeld op de radio. Want ze zijn jong en verder ook nog heel erg jong.

Voor het allemaal begon, toen het nog niet druk en zwetend heet was kwam E. binnen. Ik heb geloof ik met hem op de middelbare school gezeten, dertig of vijfendertig jaar terug. Maar we kennen elkaar vooral van muziek waar we eindeloos over spraken en van concerten waar we heen gingen. Prince, The Feelies, The Ramones.
Ja, wij zijn lang niet zo jong meer als The Strypes. Wat weken terug waren we elkaar ook al tegen gekomen in Paradiso. Veel gepasseerde tijd was er pratend dus niet te overbruggen.

Ik vertelde wat over het soms lastige werken in de bibliotheek in een tijd van de plots ontdekte participatiesamenleving. En toen zei E. dus:

"O trouwens. Ik heb geen werk meer".

Toen we nog zo jong waren als The Strypes was dat een opmerking geweest waar we waarschijnlijk wat schouderophalend om hadden gelachen. Geen werk hebben was een tijdelijk en oplosbaar iets. Maar nu, veel ouder, is dat opeens anders. Heel anders.

Op het podium stonden vier jongens van 16 of 17. Ja, The Strypes waren echt jong. Zo jong dat de lens van mijn fototoestel waar ik meestal een filmpje mee maak onvoldoende harde lijnen op hun gezichten vond om goed op scherp te stellen.

Het was leuk, het concert. Hard, snel en met lef. Al waren de paar momenten waarop de jongens op het podium even naar elkaar giechelden eigenlijk het leukst. Omdat ze toen even waren wat ze eigenlijk nog steeds zijn, erg jong.

Misschien worden ze ooit nog wel echt heel goed. Maar dan moeten er wel eerst nog wel wat jammerlijke gebeurtenissen plaats vinden in hun leven. Er moeten wat dingen gebeuren die tegen zitten, of vallen.

De tegenstelling tussen hen op het podium en wij in de zaal ligt zo voor de hand dat ik hem maar niet opschrijf. Maar de jongens mogen altijd even bellen.

Appjenou?! (geniale muziekapp)

Echt hardop lachen overkomt me niet vaak tijdens een jazzconcert.
En nou niet meteen afhaken omdat er jazz in de vorige zin stond.

Tin Men and the Telephone is een Nederlandse groep, en ze maken jazz.
Ik dacht, ik durf het, ik zeg gewoon nog een keer jazz. Niet wegklikken nou.

Ooit lachte ik hardop tijdens een nummer dat Tin Men and the Telephone speelden waarin samples van een TomTom stem waren verwerkt. Het begon gewoon, met "Ga hier links" maar het ontaarde al vlug in "Wat zei ik nou? Keer om!", "Ach, kijk, jonge eendjes" en "Je moeder zei al dat je slecht luisterde".

Om jazz kun je dus ook lachen.

Na hun laatste cd "Moetjenou?!" had de groep natuurlijk een nieuwe cd kunnen maken. Zo hoort het. Cd maken, optreden, cd maken, optreden.

Maar in plaats van een cd is er nu een app, "Appjenou?!".

En die is geniaal, echt. Ook als je normaal alleen meefluit met Robin Thicke is het de moeite waard om de app te downloaden. Het ding is gratis al is de content dan beperkt, voor 2 euro nog wat krijg je toegang tot de volledige content.
De app zorgt ervoor dat je verschillende versies van een nummer kan horen, instrumenten kunnen aan en uit worden gezet en je kunt schuiven met de graphics.
In het nummer "Gimme some moo", dat inderdaad over koeien gaat kan bijvoorbeeld het weer veranderd worden, van zonnig naar vuig regenend. En de muziek veranderd mee.

Het stukje van de app dat me het meest nieuwsgierig maakt is het deel waarmee je, tijdens een concert van de groep schijnbaar de gemaakte muziek kunt beïnvloeden.
Volgende week wordt de app officieel gepresenteerd. Eindelijk hoeft de telefoon dan eens niet uit.
En kan ik ook eens meespelen tijdens een heus concert.

Appjenou?! is er voor de iPhone en iPad, de gratis versie staat hier.

Simone van der Vlugt - Aan niemand vertellen (boek)

Simone van der Vlugt

Aan niemand vertellen

Dit is het eerste deel van een serie die Simone schrijft, met Lois Elzinga, rechercheur in Alkmaar, in de hoofdrol. Samen met haar bijna gepensioneerde collega Fred probeert zij de puzzel op te lossen.
Het is een spannend verhaal, dat gemakkelijk weg leest.

Het  gaat over een gruwelijke moord op een man, een leraar van de basisschool.  Eerst  lijkt nergens een aanknoping gevonden te worden, tot er nóg een moord op een man gepleegd wordt. Wat hebben deze moorden gemeen? Stukje bij beetje komt er meer informatie. De personage van Lois wordt mooi uitgewerkt. Ze is menselijk, met een verleden dat haar tekent en ze heeft herkenbare trekken.  Een karakter waarvan je meer wilt weten.

Wat vooral erg leuk is aan deze misdaadroman, is dat het zich afspeelt in Alkmaar. Er worden diverse bekende locaties genoemd zoals de Daalmeer en het Waagplein. Daardoor lijkt het echter of persoonlijker, lastig uit te leggen, maar het geeft het boek iets extra's.
Het verhaal op zich is leuk gevonden, op enig moment wel wat voorspelbaar,  het is haar vergeven want taaltechnisch onderscheid Simone zich in positieve zin van Saskia Noort en Esther Verhoef.

Deel twee is alweer als toptitel te vinden op onze tafel met nieuwe boeken.
"Morgen ben ik weer thuis" heet het vervolg, wat een opzichzelf staand verhaal is, maar waarin Lois de hoofdpersoon opnieuw zal zijn.

Karin

Het kan altijd triester

Nee, het gaat niet echt heel goed met bibliotheken in Nederland. Niet dat er geen mensen komen hoor, helemaal niet. Het is meer dat in tijden van schaars publiek geld ze herontdekt zijn als instellingen waar (fors) op bezuinigd kan worden.

Maar het kan altijd triester.

Verplaatst u zichzelf bijvoorbeeld eens naar Zab, een plaats in de buurt van Kirkuk, Irak.

De bibliotheek daar bestaat sinds 1978. En, als ik het artikeltje over die bibliotheek goed begrijp stammen de meeste boeken die er staan ook uit dat jaar. Dertig jaar lang al werkt er één mevrouw, Nahla heet ze.

Nahla heeft het niet makkelijk. Haar boeken veranderen langzaam tot stof, er is geen goed licht en er is één airconditioner, en die heeft ze ook nog uit eigen zak betaald. Lezers zijn er wel. Maar geld om nieuwe boeken te kopen, dat ontbreekt. Al krijgen ze nog wel eens een nieuw boek.

Het schrijnendste stukje vond ik:

“We have submitted official documentation demanding the needs be met but no one ever answered, and unfortunately we don’t have any allowance.  I even repaired the windows on my own,” she said frustrated.

En dan vooral "no one ever answered". 

Dat is pas triest.

Ton

Carly Simon - You're so vain (liedje)

De man was naar de toonbank gelopen zonder naar de hond, of de tennisbal te kijken.

Misschien kwam het door zijn te trendy, net niet glad geschoren zijn. Of door het overbodige, zijerige sjaaltje. Al was het waarschijnlijk zijn "Ik kan deze zooi kopen en doorverkopen zonder echt wakker te worden" blik die hem echt uit de toon deed vallen.

Terwijl hij wachtte op de bestelde kroket bladerde hij als een ontdekkingsreiziger door het sportgedeelte van De Telegraaf.

Hier was een man niet op zijn plek.

De leukste snackbar van Nederland is een wagen met een tent ervoor. Meer is het niet, en meer wil het ook niet zijn.
De eigenaar helpt je terwijl hij mobiel verder belt. Een oudere meneer schilt er aardappels voor de zelfgemaakte friet.
En er is de hond.

Zwart is hij, iets te dik en met een enthousiaste staart.
Wanneer je naar de toonbank loopt om een bestelling op te geven kijkt de hond je hoopvol aan. Met in zijn bek een versleten tennisbal. Een weggegooide tennisbal weer ophalen vindt hij het leukste dat er is. Nou ja, een weggefrisbeede deksel van waarschijnlijk een mayonaise-emmer ophalen vindt hij nog leuker.

Terwijl hij naar zijn glanzende, licht roze scooter liep hield de net niet  glad geschoren man het kartonnetje met daarop één kroket in zijn rechterhand. Misschien was de kroket gloeiend heet en zag het vasthouden er daardoor wat ongemakkelijk uit.
Het kartonnetje legde hij op het zadel van de scooter.

Uit de ruimte onder het zadel haalde de man vervolgens een trommeltje. Uit dat trommeltje kwam een broodje. En met dat broodje liep hij naar een vuilnisvat.
Hij vouwde het broodje open en schudde het beleg dat er op zat het vuilnisvat in. Er bleef een blaadje sla achter. Maar ook dat werd zorgvuldig van het broodje verwijderd.

Terug bij de scooter prakte hij de kroket op het broodje waarna hij een tijdje smakelijk stond te kauwen. En toen reed hij weg.

Misschien ging hij wel terug naar degene die in de ochtend liefdevol het broodje voor hem had gesneden, gesmeerd en belegd.

Ik keek naar de hond maar die begreep het ook allemaal niet zo en frisbeede daarna de deksel van de mayonaise-emmer net niet tegen een geparkeerde auto aan.

Ton

De bibliotheek (app)

 

Ja, de bibliotheek kan ook op je telefoon. 

Nou ja, natuurlijk niet letterlijk. Het hele gebouw past er niet in maar de app "De bibliotheek" kan wel een hoop:

 - Lenen: in één oogopslag zien welke materialen geleend zijn.
- Alarmeren: via pushberichten weten wanneer items retour moeten.
- Verlengen: materialen direct verlengen.
- Reserveren: materialen direct reserveren.
- Zoeken: zoeken op basis van titel of auteur
- Verlanglijst alle interessante titels opslaan.
- Leden: overzicht van geleende items van gezinsleden of huisgenoten die lid zijn van dezelfde bibliotheek.
- Contact: snel contact met de bibliotheek via email, bellen of navigeren.

De app bestaat al een tijdje, veel mensen gebruiken hem al maar het kan geen kwaad om er nog een keer op te wijzen.

Vorige week kwam er een nieuwe versie uit. Dat ging nogal dramatisch fout. Maar als ik het allemaal goed begrepen heb zijn die fouten er in de versie die nu te downloaden is weer allemaal uitgehaald.

Dus, als u voortaan een biepje wilt horen wanneer u bijna uw boeken, dvd's, tijdschriften of andere spullen terug moet brengen dan kunt u de app downloaden.

Voor de iPhone kan dat hier en voor een Android telefoon kan het daar.

Ton

Kader Abdolah - De Kraai (boek)

Het overkwam mij deze week weer: een klant bracht een boek terug en verzuchtte: “Wat een prachtig boek hè?” Het voelt als een intiem onderonsje dat ik vervolgens bruut verstoor omdat ik moet bekennen het boek niet gelezen te hebben. Komt vaak voor. Menig klant gaat ervan uit dat je als medewerker van de bibliotheek de volledige collectie verslonden hebt. Dat is niet zo. Zou ik best willen, maar het is niet zo. Het is gewoon niet te doen.

Toch is er een kans dat ik in het vervolg het onderonsje langer in stand kan houden en wellicht zelfs meer kracht kan bijzetten. Dat zit zo: Ik wil graag zinvol advies geven aan leerlingen die gaan ‘lezen voor de lijst’.  Sinds begin dit jaar staat een prachtige collectie voor die doelgroep te pronken in een kast. Ik ga die hele verzameling lezen en met gepaste trots kan ik vermelden dat ik in de zomer systematisch van start ben gegaan: gewoon begonnen bij de letter A. Echt waar.

Nederlandse literatuur,  auteur met een A. Mooie vraag voor Pim Pam Pet, maar dat spelen we nu niet. Kunnen we er wat noemen? Ik geef de drie auteurs die ik op de bovenste plank in deze volgorde aantrof: Kader Abdolah, Özcan  Akyol en Rodaan Al Galidi.  Verrassende namen (én boeken) van Nederlandse auteurs met oorsprong uit een andere cultuur.  

Ik wil mijn leeservaringen delen, geheel in stijl, in alfabetische volgorde. Mocht er eens een boek voorbij komen dat u ook gelezen hebt, zoek mij dan even op in de bibliotheek, dan kunnen we samen fijn nagenieten!  

Hier Nummer 1:

Auteur: Kader Abdolah

Titel: De Kraai (2011)

De Kraai is het Boekenweekgeschenk geweest in 2011, een  flinterdun boekje dat ik met aandacht gelezen heb. Die aandacht was nodig om de mooie stijl van de zinnen tot mij door te laten dringen. Het verhaal over de uit Iran (toen nog Perzië) gevluchte schrijver die koffiemakelaar wordt in Amsterdam, is wat stoffig en nodigt niet uit om met ingehouden adem in één ruk uit te lezen. En dat is maar goed ook. Dit is typisch een boekje dat je vanwege de poëtische manier van schrijven regelmatig even moet wegleggen om mijmertijd te nemen. Bijvoorbeeld na de zin:

Wie nooit meer naar huis mag, raakt in een staat van verbeelding.

Zo’n zin maakt het boekje voor mij de moeite waard.

Tereza

Earth, Wind & Fire - September (liedje)

Ik kom M.'s vader nog wel eens tegen. Of eigenlijk, haar vader en ik lopen elkaar nog wel eens voorbij.

Niet dat we daar verder iets mee bedoelen hoor. We kennen elkaar niet.

Muziek is herinnering.
Dat liedje, die herinnering. Ze zitten aan elkaar vast. Al kunnen ze er soms niets aan doen.

Ba de ya - say do you remember
Ba de ya - dancing in september
Ba de ya - never was a cloudy day

Het was een gewoon verjaardagsfeestje. Wat meisjes, wat jongens. Van de meeste weet ik niet eens meer hoe ze heetten. Of we, drie jongens, de lp van Earth, Wind & Fire voor M. kochten weet ik eigenlijk niet eens. Van die drie jongens kan ik me trouwens alleen mezelf herinneren.

Was M. nou jarig? Wie waren er allemaal op het feestje? Waarom was ik daar? Was het een onbewolkte dag?

En waarom een lp van Earth, Wind & Fire? Onverbiddelijk als je kunt zijn op je zeventiende ging ik niet echt om met mensen die van "die" muziek hielden. Alleen "September" kwam toen door de stalinistische smaakkeuring. Dus misschien kwam het door dat lied?

Het is ook maar een herinnering van niets. Een vaag beeld van kletsende mensen. Op een kamer. Met steeds dat liedje op de achtergrond.

En als M. later niet van die flat was gesprongen was dat vage beeld misschien niet eens een herinnering geworden.

Ton

Natalie Righton - Duizend dagen extreem leven (boek)

"We zijn de allereerste twee Nederlandse journalisten die komen logeren bij de Nederlandse militairen in Kunduz. We hebben net een autorit van tien uur [...] achter de rug om het kamp e bereiken, door onveilig gebied.
'We hebben een vergadering. [...]' , zegt de Nederlandse voorlichter van het militaire kamp. 'Kunnen jullie jezelf even vermaken in Kunduz? In een restaurant of zo?'.
Ik leg uit dat het niet handig is voor ons, omdat we kogelvrije vesten en helmen met ons meedragen. Het is niet bepaald de uitrusting waarmee je ongewapend in een restaurant in het straatarme Kunduz gaat zitten, waar tientallen talibansympathisanten rondstruinen.
[...] Toch mag ik het kamp niet betreden. Ook in oorlogsgebied geldt kennelijk bij Nederlanders: afspraak is afspraak."

Natalie Righton werkte drie jaar als correspondent voor De Volkskrant in Afghanistan, "Duizend dagen extreem leven" is het boek dat ze over die tijd schreef.

Afghanistan is voor Nederland al weer bijna oud nieuws. "We" waren in Uruzgan en Kunduz en nu zijn "we" er al bijna niet meer. Righton schrijft over haar verblijf en dat had me gemak een aaneenschakeling van spannende avonturen uit een jongensboek kunnen worden.
 
Maar dat is het boek niet, of niet alleen. Er zijn veel boeken over Afghanistan en daar in wordt vaak een hoop uitgelegd. Over de geschiedenis, de barbaarsheid van de taliban, wat "we" er deden. Righton heeft het natuurlijk over die dingen. En ze reist, soms verscholen in een boerka het land door. Maar daarnaast gaat het ook erg over haar eigen leven daar. Hoe het is om onder een bijna continue dreiging te leven en te werken. Maar ook over hoe is om er te wonen, als vrouw. Over hoe ze omgaat met haar tolken, de stress, maar ook over hoe een bruiloft er daar uitziet. En er wordt ook gelachen. Vriendschappen ontstaan, ruzies vinden plaats.

"Duizend dagen extreem leven" leest fijn weg, je kunt merken dat ze journalist is en goed kan schrijven. En het geeft je een goed inzicht in hoe het daar, in Afghanistan is, echt is. Veel optimistische dromen over dat het goed zal komen met het land heeft Righton niet. Misschien komt dat wel omdat er nogal een verschil is tussen wat "wij" en "zij" precies verstaan onder goed komen.

Righton werkt nu als parlementair journalist in Den Haag. Op Twitter is ze te volgen onder de naam @Natalie_Kabul.