Laatste werkdag

Het heeft wel wat, zo'n laatste werkdag van het jaar. De laatste dingetjes van dit jaar wegwerken en dan, hup volgend jaar met fris plezier weer verder.
En het wordt een leuk jaar.
Het begint in ieder geval druk, en goed.

Op 16 januari geeft verkeersschool Hoekstra informatie over 2todrive, rijles krijgen als je 16 en een half jaar oud bent.
Op zondag 22 januari is er de peuter/kleutervoorstelling "Oma kwijt".
En maandagavond 23 februari komt de populaire schrijver Gerbrand Bakker naar de bibliotheek in Langedijk.

Het Boekstartproject, waar hier al eerder iets over stond gaat in januari ook nog eens officieel van start.

En ergens in april of maart zullen de boeken op de benedenverdieping er heel anders bij gaan staan.
Daar zullen we wel even voor dicht gaan denk ik. Maar daar hoort u later nog over.

Tot in 2012.

Rabat, kijken!

Zo. De films met kerstmannen en rendieren kunnen weer een jaar naar zolder. Tijd voor iets anders.

Vanmorgen las ik in een treinkrantje dat Rabat de beste Nederlandse film van het afgelopen jaar was. En laat ik die film nu gezien hebben. Dus ik kan er meteen een mening over hebben.

Rabat gaat over 3 vrienden. Ze hangen rond, doen soms wat maar vaker niet. Samen hebben ze een toekomst, binnenkort beginnen ze met z'n drieën een zaak. Daar komt wat vertraging in als één van de drie voor zijn vader een auto naar Marokko moet gaan brengen. Eigenlijk wil hij de auto alleen weg gaan brengen, maar dat vinden de andere twee niet zo'n goed idee. Ze zijn tenslotte met z'n drieën.

Rabat is, letterlijk een roadmovie. De jongens zijn onderweg en beleven dingen. Dingen die hun leven zullen veranderen en die hun vriendschap ernstig op de proef zullen stellen.

Oh, dat klinkt serieus. Maar, vrees niet, bij Rabat kan ook vaak breed geglimlacht worden, of hardop gelachen. Dat komt vaak door de dialogen, die soms redelijk hilarisch zijn. Mits je ze kunt verstaan. Gelukkig kwam ik er op tijd achter dat de film op dvd ondertiteld kan worden bekeken.

Terecht dat Rabat genoemd is als Beste Film.
Aanrader. En nog in de bibliotheek te leen ook.

Kerst voor kinderen, de derde keer

Niets vermoedend kwamen ze afgelopen woensdag de trap, de bezoekers van "Kerst met Kinderen". Nu was er niets om bang voor te zijn, dat niet. Sommige bezoekers kwamen al voor het derde jaar dus die wisten wat er zo'n beetje zou gaan gebeuren.

Het kerstverhaal, maar dan toch een beetje anders, nogal wat uitzinniger ook. Ja, Jozef en Maria (aka Herman de jager en Pauline Swart) maakte er weer een uitgelaten verhaal van.

Ik zat achter een bureau, ander werk ging gewoon door, en zag het van een afstand. Mij bleef bij hoe mensen die net nog nietsvermoedend een kerstmuts hadden geaccepteerd wat wit weg trokken bij het horen van de zin "En de mensen die net een kerstmuts hebben gekregen zijn het koor. Een applausje voor het koor!". En daarna gingen de wit weggetrokkenen gewoon op de stoeltjes voor het koor zitten.

Bij deze ook mijn applaus nog voor het koor.

Voorgelezen worden moet even wennen

Gisteren werd er in de bibliotheek Langedijk voorgelezen. Aan volwassenen. Dat was natuurlijk een gok. De meeste mensen koppelen voorlezen aan kinderen, misschien zelfs wel aan heel jonge kinderen.

Heel mooi en prachtig was het natuurlijk geweest als ik had kunnen schrijven dat het overdonderend druk was, dat de mensen tot op de trap zaten. Maar dat was niet zo. Er waren tussen de 12 en de 15 mensen.

Ja, we hadden het fijn gevonden als er meer waren geweest. Maar, de mensen die er waren vonden het helemaal fantastisch. De bibliotheek zag er prachtig uit, het verhaal was mooi, het was gezellig, er waren hapjes, en een drankje.

Soms moet iets klein beginnen voor het een groot succes kan worden. Volgend jaar doen we het gewoon nog een keer. En misschien ergens tussendoor ook nog wel.

Een eBoek lenen kan nu ook al hoor

Vorige week stond het in een aantal dagbladen. En ik heb begrepen dat er zelfs op de radio over gesproken is. Eind 2012 zouden alle bibliotheekleden van alle bibliotheken in Nederland via een website eBooks (die ik zelf altijd liever eBoeken noem) kunnen gaan lenen.

Er stond iets als:
"Er komt één landelijke, digitale bibliotheek. Alle leden van openbare bibliotheken hebben toegang tot deze digitale bibliotheek. Iedereen die lid is van de plaatselijke bibliotheek, kan al eind volgend jaar van achter de computer ebooks lenen uit de digitale collecties van vrijwel alle bibliotheken in het land. Dat schrijft staatssecretaris Halbe Zijlstra in een brief aan de Tweede Kamer."

Het lijkt me goed, maar ook wat hoopvol nieuws. De eBoeken worden steeds populairder maar er is ook nog een hoop te regelen rond rechten, dus of het echt eind 2012 allemaal klaar is?

Maar, leden van de bibliotheek Langedijk hoeven geen jaar meer te wachten. Een aantal (nee, lang niet alle, zie het als een begin) eBoeken zijn bij ons nu ook al te leen.

Probeer het eens en als u er niet uitkomt dan helpen we er even bij.

Bezig met Boekstart

Ik schreef al eerder iets over het project Boekstart dat in januari in de bibliotheek van start gaat.

Boekstart is een project van de bibliotheek, in samenwerking met de gemeente en het consultatiebureau dat zich richt op baby's. We zijn er al een tijd mee bezig, hopen geregel, gesprekken, dingetjes bestellen. Nee, niks gaat vanzelf.

Maar nu staat er dan eindelijk iets echt tastbaars. Officieel start het allemaal pas in januari. Maar omdat je toch lastig precies op 1 januari de meubels, de box, het kleed en de boekjes neer kunt zetten hebben we dat nu maar alvast gedaan.

Volgens ons ziet het er goed uit. We zijn nieuwsgierig naar de reacties. Ook al zijn we dan nog niet echt officieel begonnen.

Kerst voor kinderen

Sinterklaas is natuurlijk nog maar net weg. Maar toch. Je kunt het maar beter op tijd weten.

Op woensdagmiddag 21 december van 15.00 tot 16.00 uur spelen Herman Jager en Pauline Swart voor het derde jaar hun interactieve kerstviering in de bibliotheek van Langedijk. De kinderen mogen verkleed komen als één van de figuren uit de kerststal en een muziekinstrumentje meenemen. Samen met alle Jozefs, Maria's, herders en engelen wordt het kerstverhaal verteld en gespeeld.
Kerst Voor Kinderen is voor alle kinderen en hun (groot)ouders! Kaartjes zijn gratis en kunnen afgehaald worden in de bibliotheek. Reserveren kan hier of bellen met 0226-313304.

Muziek voor één appartement en zes drummers

Er valt natuurlijk best vaak iets over de bibliotheek te vertellen maar dat betekent nu ook weer niet dat het hier altijd over bibliotheken hoeft te gaan.

Daarom vandaag deze mooi gemaakte korte film. Over zes mensen die met van alles en nog wat geluid maken, muziek.

De Zweedse film komt uit 2001 en won een hoop prijzen. Waarna er ook nog een echt lange film met hetzelfde idee werd gemaakt. Die u niet kunnen lenen in de bibliotheek Langedijk. Dat dan weer niet.

Voorlezen, voor volwassenen

Wat is er nu fijner dan dat iemand je voorleest?
Nou ja, goed, misschien zijn twee vakantie in een zonnig klimaat leuker maar worden voorgelezen is toch wel heel fijn.
Je zit, en je luistert naar een verhaal. Er zijn geen plaatjes. Er beweegt niets, er is geen opdringerige achtergrondmuziek. Het is pure ontspanning.

Bij voorlezen denk je toch vaak aan kinderen. Maar waarom zou je daar stoppen met voorlezen? Waarom zou het als volwassenen niet fijn kunnen zijn om naar een mooi verhaal te luisteren? Even geen mobiele telefoons die gaan, even niet jachtig bladeren met de iPad.

Daarom gaan we maar eens voorlezen aan volwassenen. Op maandag 19 december op de bovenetage van de Bibliotheek Langedijk. Een voorleesuur in kerstsfeer.
Met koffie/thee en wat lekkers.

Omdat je echt geen kind hoeft te zijn om voorlezen fijn te vinden

Drinkify, voor het "betere" drankadvies

Misschien kon je er op wachten, op een site als Drinkify.org, maar ik had het niet verzonnen.

Drinkify geeft suggesties voor wat je zou kunnen drinken terwijl je naar muziek luistert. Je tikt een naam in, en hup daar staat het advies. Veel rode wijn, gin en mixdingen.

Natuurlijk tikte ik even de namen in van favoriete muzikanten. Bob Dylan, het advies was een combinatie van gin en hoestsiroop. Dat was al wat raar. Het werd nog iets vreemder bij het intikken van Faithless. Het advies was toen marihuana.

Maar misschien kan dat ook niet anders bij een website waarop staat "Created in twenty-four boozy hours".
Och, nog een rare. Brian Eno. Water.

Is het zinvol? Vast niet. Maar als het buiten rotweer is heb je toch mooi weer even 5 minuten iets te doen.

Nog heel even Nederland Leest

Vorige week was er weer een groep leerlingen van het Jan Arentsz College in de bibliotheek. Dat gebeurt wel vaker. Maar nu kwamen ze om hun exemplaar van het Nederland Leest boek "Het leven is verrukkelluk" op te halen.

Ze keken wat rond, luisterden wat en verzonnen zelf woorden in een, laten we het zestiger jaren spelling noemen. Jierraf was zo'n woord.

Nederland Leest is bijna afgelopen. Als u dit stukje vandaag (16 november) leest dan heeft u nog precies één dag om het boekje van Remco Campert op te komen halen. Maar dan moet u wel een beetje hard lopen of doorfietsen want de boekjes zijn bijna op!

Twitter? Wat kan je daar nu mee?

"Op Twitter ging al vlug ...", "het nieuws deed al vlug de ronde op Twitter", "Sinds op Twitter ...", "Toen op Twitter bekend werd dat ...".

Twitter hier, Twitter daar. Het sociale medium Twitter is zo langzamerhand overal. Nieuws lekt er door uit. Politici geven er hun mening. Tv-programma's worden er van commentaar voorzien enzovoort enzoverder.

Maar wat als je eigenlijk helemaal niet zo goed weet wat Twitter nu eigenlijk is? Wat nu als je best wel zou willen weten hoe het werkt, en wat je er zelf mee kan?

Op dinsdag 22 november is er van 18.30 tot 19.30 in de bibliotheek in De Binding een Twitter demonstratie. Geen saai verhaal, we laten gewoon via een groot scherm zien hoe Twitter werkt en wat er wel en niet mee kan. En natuurlijk kunnen er vragen gesteld worden.

Dus, als u nu wel eens wilt weten wat dat Twitter nu eigenlijk is, loop even binnen op 22 november.

(Untitled) - dvd

Men neme twee broers. De één is een uiterst goedverkopende kunstschilder. De ander is een uiterst onsuccesvolle componist van "moderne klassieke" muziek.
De kunstschilder, hoe goed zijn schilderijen ook verkopen is diep gefrustreerd. De galerie die zijn schilderijen verkoopt wil geen tentoonstelling van zijn werk organiseren. Logisch, de galerie laat alleen "echte" kunst zijn en de schilderijen van broer 1 zijn volmaakt oppervlakkig.
Broer 2, de onsuccesvolle componist wil, nou ja, dat ligt voor de hand, hij wil muziek maken die mensen raakt en waar mensen naar komen luisteren. Vooral meer dan zeven mensen. Want meer komen er eigenlijk nooit naar een uitvoering toe. Wat niet zo heel raar is. Zijn muziek is een verzameling herrie met als hoogtepunt het trappen tegen een emmer die aan een ketting hangt.

Men neme dus twee broers. Men mixt er nog een liefdesverhaaltje door en ... En er ontstaat een rare maar ook vrij grappige film die alle clichés die je hebt over moderne kunst laat zien en alle vooroordelen over diezelfde kunst bevestigt. Niet subtiel, niet erg diepgravend maar sommige scenes zijn redelijk hilarisch. En je kijkt nooit meer op dezelfde manier naar een ijzeren emmer.

Leuk! En nog te leen in de bibliotheek ook.

Vage taal

Ik ben eigenlijk nog niemand tegengekomen die de zin gebruikte, "in je kracht staan". Maar ik geef toe, als ik de zin lees begin ik al te huiveren.
"In je kracht staan" is uitgeroepen tot de meeste vage taal van 2011. Het jaar is dan nog wel niet voorbij maar toch, de website Vaagtaal heeft deze woorden na een enquête onder 1500 deelnemers uitgekozen.
Vaagtaal is, alweer volgens de website een zogenaamde LOA, een door lezen en luisteren overdraagbare aandoening. De definitie, of een omschrijving is;
"Vaagtaal bestaat uit woorden en uitdrukkingen die onduidelijk, dubbelzinnig, misleidend, overbodig of storend zijn. Vaagtaal is taal die verleidt, misleidt, verwart en voor ergernis zorgt."
Nogmaals, ik ben "in je kracht staan" nog niet tegengekomen maar verder erger ik me, net zoals de meeste mensen regelmatig aan vage woorden en zinnen die maar gezegd worden om iets te zeggen. Laatst gebuikte ik zelf nog een vage zin. Iemand was het ergens niet mee eens en ik hoorde mezelf zeggen "Die opmerkingen zal ik zeker meenemen".
Bah, dat was erg vaag. Ik heb mezelf daarna bestraffend toegesproken.
Meer voorbeelden die goed zijn voor een aantal minuten instemmend "Oh ja, dat is ook een heel erge zin" op vaagtaal.nl.

Bijna Boekstart

De inrichting staat nog even in dozen in het magazijn maar nu de intentieverklaring is getekend gaan we binnenkort maar eens aan de slag.

Inrichting? Intentieverklaring?

In al flink wat gemeenten in Nederland loopt (of staat, dat weet ik nooit zo precies) het project Boekstart. Boekstart is een project waarin bibliotheek, gemeente en consultatiebureau samenwerken. Het doel is simpel maar het blijft verrassend, Boekstart richt zich namelijk op baby's en hun ouders.
Baby's? Bibliotheek? Baby's lezen toch geen boeken? Nee, dat klopt. Maar het is juist voor baby's erg belangrijk dat ze bijvoorbeeld worden voorgelezen. Het is aantoonbaar dat kinderen die al heel vroeg regelmatig met boeken in contact komen later beter leren lezen en het daardoor weer beter doen op school. En dat is toch weer niet onbelangrijk.
In het project Boekstart stuurt de gemeente ouders die een baby kregen een brief met daarbij een bon die ze in kunnen leveren bij de bibliotheek. Daar krijgen ze abonnement en een mooi koffertje met een boekje, een cd en informatie. Het consultatiebureau benadrukt het belang van lezen ook nog eens.

En aan dat project gaat Langedijk nu ook meedoen. Deze week werd de intentieverklaring door bibliotheek, gemeente en consultatiebureau getekend. En dat was een mooi moment.
Nu nog even regelen wanneer de eerste brieven worden verstuurd en de speciale hoek voor Boekstart in richten. Het moet er tenslotte wel een beetje leuk uitzien allemaal.

U hoort er nog van

Nederland Leest/Luistert

In de bibliotheek kun je op dit moment niet om Remco Campert heen. Zijn "Het leven is vurrukkulluk" is het Nederland Leest boek van dit jaar.

Een gratis boek kunnen halen bij je bibliotheek, en het niet eens terug hoeven te brengen, dat is toch een fijne actie. Het is ook nog eens een leuk boek, een boek dat iets zegt over het Nederland van nog niet zo heel erg lang geleden.

Maar Remco Campert is natuurlijk meer dan dat ene gratis boek dat je nu van hem kunt lezen. Treuzelend op het internet kwam ik een filmpje tegen over hem, met hem. Hij vertelt wat en draagt een tekst voor. Op de achtergrond hoor je muziek van de saxofonist Benjamin Herman met wie Campert samenwerkte. Het zal nooit in de top zoveel van gedownloade muziekjes komen, dat gaat niet lukken met jazz. Maar het heeft wel wat vind ik.

Lees het boek maar luister ook eens naar Campert.

Kinderboekenweek Superhelden

Kinderen, de bibliotheek en fotografie: de perfecte combinatie, deze foto's willen wij u natuurlijk niet onthouden, geniet mee met deze Superhelden.

De foto's van Reuring

Reuring in De Binding, die dag is ook al weer een week of twee voorbij. Het zou flauw zijn om dan "maar gelukkig hebben we de foto's nog" te zeggen. Al is het natuurlijk wel fijn dat we die foto's nog hebben.

Het was een mooie dag, met best aardig weer. Er waren veel mensen, al waren het misschien niet de drommen waar we op gehoopt hadden. Voor het volgende jaar zullen we eens gaan denken of er misschien iets aan de jaarlijkse gezamenlijke open dag van de instellingen in De Binding moeten veranderen.

Mocht u een idee of een opmerking hebben over de afgelopen "Reuring in De Binding", zet hem hier onder of vertel het op een andere manier, op een andere plek of tijd. We horen die mening erg graag.

Maar eerst nog maar wat foto's.

Hehe, het jaarverslag

Open publication - Free publishing - More 2010

Misschien bent u het al bijna weer vergeten. Het jaar 2010. Maar wij zijn het nog niet kwijt. Vandaar het jaarverslag.
Dat had misschien wat eerder af moeten zijn. Toen u zich 2010 nog kon herinneren misschien.
Maar dat lukte niet, het was te druk met andere dingen.

Omdat een jaarverslag best mooi is maar, ik durf het bijna niet te zeggen maar het is toch echt een beetje waar, nooit door zo heel veel mensen echt gelezen wordt hebben we het meteen maar op het internet gezet. En doen we er geen papieren versie van.
Echt iets uit maken doet dat niet. De tekst is hetzelfde en zelfs het bladeren lijkt op dat wat je met papier ook doet.

Bedankt voor de wol!

Breien voor de Binding, daar gaat het best goed mee. Er zijn al wat meters gemaakt en de kist zit vol wol, al kan er altijd meer bij. Een deel van de wol gaat binnenkort naar een aantal scholen, want die gaan ook Breien voor De Binding.
Mocht u nog een moment overhebben, brei dan ook een stukje. De Binding is best een groot gebouw dus ...

Bijna!

Niet storen! Ik lees!

Natuurlijk, ik irriteer me ook als iemand me stoort tijdens het lezen. Vooral als blijmoedig hun ellende over de telefoon besprekende medemensen in de trein dat doen.
Tot nu toe verbeet ik mezelf dan alleen maar. Sinds Julian "I made this for you" Smith, een liedje/filmpje over dat storen maakte kan ik ... misschien dat liedje gaan zingen?

Why are all these people always interrupting me?

What i gotta do to try to make them see?
(Don't you ever interrupt me while i'm reading a book)
Im reading a book, i'm reading a book

Julian Smith blijkt, lees ik in een Wikipedia stukje een heuse internetcelebrity te zijn. Zijn "25 things i hate about Facebook" is sinds 2009 al 5249008 maal bekeken. Hartstikke fijn voor mr Smith natuurlijk maar mij doet hij voornamelijk aan iemand of iets denken. Maar ik kan er niet opkomen.
Scream?
Nightmare on Elm Street?

I'm at the library, where they call me a crook

I never even pay for my library books
I take them from the shelf
and if anyone looks i say

I'm reading a book, man I'm reading a book

Is het leuk? Mateloos flauw? Effectief? Kijk het filmpje in ieder geval één keer helemaal. Het einde is namelijk nogal raar. Ook dat nog.

Misschien lijkt Smith op die nare godsdienstwaanzinnige monnik uit dat boek van Dan Brown?

Wees aardig voor bibliothecarissen

Toen in het voorjaar van 1971 de openbare bibliotheek van Troy werd geopend vroeg bibliothecaresse Marguerite Hart aan een aantal beroemde mensen om in een brief uit te leggen wat er voor hen persoonlijk zo belangrijk was aan lezen en bibliotheken.
Ze kreeg 97 antwoorden en die zijn allemaal te bekijken op de website van de Troy Public Library.

Tussen de briefschrijvers zitten "grote namen", mensen als Neil Armstrong, Isaac Asimov en Dr. Seuss. De vrouw van Richard Nixon laat van zich horen en het secretariaat van de paus laat weten dat zijne heiligheid voor de bibliotheek zal bidden.

Mijn persoonlijke favoriet is echter de brief van John Burns, gouverneur van Hawaï. Misschien had de man even niets te doen, hield hij ontzettend van bibliotheken of had hij gewoon een erg goed humeur want Burns gaat anderhalf kantje helemaal los. Een bibliotheek is een vliegveld, een station (hé, dat komt goed uit vandaag). Cicero komt voorbij en ik begrijp nu eindelijk waarom honden de bibliotheek niet in mogen.

"I think one of the reasons books become worn

out is because children in the old days used to bring dogs

into libraries and, without thinking, would bend down the

corners of pages like dog's ears lying flat. Never do that."

De gouverneur stelt verder voor dat de kinderen een bloemenkrans voor de bibliothecaris gaan maken, en hij legt ook uit hoe je zo'n krans maakt.
Burns heeft ook nog wat fijne woorden over bibliothecarissen.

"Be very kind to all librarians. They are among the

wisest people in the world. We could do without Governors if

we had to, but we could not get along very well without

librarians. They open up the windows of the world and let

the fresh air and sunshine into our hearts."

Mooi om te lezen, ook al zijn het dan woorden uit 1971.
al weet ik niet of een bloemenkrans mij echt goed staat.

De "kleine bibliotheekjes"

De Little Free Library.

Het is een best serieus project, ook al ziet het er op het eerste gezicht misschien een beetje raar uit. Bouw een soort vogelhuisje, maar dan wat groter. Doe er boeken in. Zet het langs de straat en, om met die film te spreken "If you build it they will come".
Nou ja, blader maar even door de website. Echt moeilijk is het allemaal niet.
De bibliotheekjes lijken een beetje op de boekenkasten of boekenplanken die je soms in hotels wel eens ziet. Met boeken die vaak door gasten zijn achtergelaten, of zijn omgeruild.

Nu nog alleen in Amerika. Maar. Kijk nog eens goed naar het plaatje.

Zo'n "Kleine bibliotheek" kan ook best ergens in een straat in Langedijk. Gewoon om de buurt nog wat meer op te fleuren.

Het eerste boek

Ik kwam er op toen ik naar een filmpje van een enthousiast jongetje in een boekwinkel aan het kijken was. Het filmpje was me in een tweet aangeprezen.

Het viel me nogal tegen, dat filmpje. Ik vond het jongetje overdreven, aanstellerig en een beetje vroeg oud in zijn taal en in zijn gebaren. Maar dat waren misschien weer eens geen aardige gedachtes.

Dus ik vergat het jongetje maar vroeg me af, zonder dat ik precies wist waarom, wat het eerste boek ook alweer was dat ik ooit kocht. Zelf kocht, niet cadeau kreeg, maar zelf kocht. Met geld. Dat ik dan misschien wel weer gekregen had.

Mijn eerste zelf gekochte boek was "Samen op 't eiland Zeekraai" van Astrid Lindgren. Ik kocht het in Den Helder. In een boekwinkel waar ook kantoorspullen en pennen werden verkocht. In mijn herinnering rook het erg donker, naar leer. Maar dat kan ook weer komen omdat er op die plek later een schoenwinkel zat. Soms halen je herinneringen wel eens iets door elkaar.

Ik kocht het boek waarschijnlijk naar aanleiding van de tv serie die er van het boek was gemaakt en die toen werd uitgezonden. Prachtig vond ik die. Toen. Later zag ik hem eens terug en toen bleek er in groeiend gras meer dynamiek te zitten dan in een aflevering van "Samen op 't eiland Zeekraai".

Maar het boek is nog steeds erg mooi. Onschuldig, vrolijk, met mooie kinderavonturen die iedereen wel zou willen beleven. Ook wanneer je allang geen kind meer bent.

De glimmende vloer

Bezoekers van de bibliotheek lopen gewoon over de vloer. Na misschien een eerste schrik als "Zo, die is blauw" (voor de bovenverdieping) of "Zo zeg, die is rood" (voor beneden) went het vlug. Zo'n vloer.

Gisteravond zijn die vloeren, die blauwe en die rode, van een nieuwe, glimmende beschermlaag voorzien. Een heel werk, gelukkig hoeven we dat niet zelf te doen.

Toen ik vanmorgen naar binnen liep en zo'n beetje mezelf weerspiegeld in de vloer zag worden moest ik weer eens denken aan hoe het allemaal gegaan is, met die vloer. Want de bezoeker loopt er gewoon over heen en ik zie hem soms niet eens meer. Dingen wennen vlug.

Maar die vloer, dat was tijdens het ontwerpen en het bouwen nog een heel gedoe. Er is zelf een tijd geweest dat we er over spraken in termen als "de oorlog van de vloeren". Al was dat natuurlijk glimlachend bedoeld.

Ik zou het hele verhaal achter het gedoe met de vloeren op kunnen gaan schrijven. Maar dat zou niet beleefd zijn. Of aardig. Dus ik doe het maar niet.
Maar mocht u weer eens binnenlopen, over de mooi glanzende vloer, bedenk dan dat zelfs een vloer er niet zomaar ligt. En dat je over kleuren, vlakken en patronen ontzettende meningsverschillen kunt hebben. Schreeuwende ruzies zelfs.
Al is het gelukkig wel allemaal weer goed gekomen.

Harry Potter in zeven minuten

Ik geef het toe. Harry Potter ontgaat mij helemaal.
Nee, niet boos worden.
We trekken ons hier in de bibliotheek niets aan van de smaak van de mensen die hier werken. Dus er staan gewoon rijen boeken over Harry in de rekken. Nou ja, ze staan er als ze niet uitgeleend zijn.

Zelfs Harry Potter-afwijzers zoals ik zal het zijn opgevallen dat er iets is met een nieuwe film over de jongen. De laatste schijnt het te zijn.

Rondhangend op het internet kwam ik het filmpje hierboven tegen. Twee mannen vertellen de vorige films na, in zeven minuten. Ze doen dat in het Engels, dat is een nadeel, dat is waar. Maar ik vond het toch te knap gedaan om het niet even in dit blog te zetten.

Mocht iemand de films in het Nederlands na kunnen vertellen, in zeven minuten, reageer of mail dan even. Dan komen we een filmpje maken.

Boeken voor een onbewoond eiland

"Wat doe je?"
"Ik zoek tien boeken voor een onbewoond eiland."
"We gingen toch naar Jordanië? En dan past er maar één boek in je tas."
"Nee, het is vanwege iets op Twitter. Ik moet gewoon even tien boeken voor een onbewoond eiland uitzoeken."

"Het schiet nog niet echt op he, met die tien boeken."
"Het is ook lastig. Kies je de beste tien boeken die je ooit las? Of doe je boeken die je ooit nog wilde lezen? Neem ik plotseling toch ook fictie mee? Doe je vrolijke boeken? Of juist niet, of een mix?"

"Heb je er al één?"
"Twee zelfs al. Nou ja, die ken ik eigenlijk alle twee al heel goed. Dus misschien ...."
"Je neemt het allemaal wel weer heel serieus he?"
"Het is ook serieus!"
"Nou. Zeker."
"Of vind jij van niet?"
"Natuurlijk. En ik ben nu al nieuwsgierig naar wat er nog meer komt."
"Hoezo?"
"Nou. Tien films voor een onbewoond eiland. Tien cd's. En natuurlijk het hoogtepunt, tien Bob Dylan liedjes voor een ..."
"Je neemt het niet serieus."
"Juist wel, dan kun je weer fijn zoeken naar die ene opname van dat liedje van Bob toen hij in Jezus was en dat werd opgenomen met "mijn eerste cassetterecorder", door een openstaand raam terwijl er een trein voorbij komt."
"Je neemt me niet serieus."

"Hoeveel heb je er nu?"
"Nog steeds twee."
"Nergens om hoor, maar we zouden nog naar het schema kijken. Je zou bandjes gaan schrappen."
"Dat heb ik gedaan."
"Van de 32 er één weghalen is niet echt schrappen hoor. Kijk dan, op zondag zijn we om zeven uur volgens het schema op drie verschillende plekken. Dat kan niet."
"Eerst dit afmaken, we gaan pas vrijdag naar Rotterdam."

"Nog steeds twee?"
"Drie al."
"Weet je, misschien moet je doen alsof we op een schip zitten."
"Sorry?"
"Ja. Als je nu doet alsof al je boeken op een schip staan en er wordt plotseling omgeroepen dat het schip aan het zinken is en dat we met vijf minuten van boord moeten."
"Dan worden de boeken nat."
"Het schip is heel dicht bij land!"
"Dan kun jij toch ook wat boeken meenemen?"
"Ja kom, het is jouw lijstje. En bovendien, ik moet de poes al dragen."

"De vijf minuten zijn om hoor."
"Ik heb er tien. Maar weet je, ik bedacht me wel, als jij en de poes ook aan land kunnen komen is het geen onbewoond eiland meer."
"Mannen en lijstjes! Je neemt dit echt allemaal veel te serieus, doe toch niet zo ingewikkeld. Tien boeken, foto, klaar!"
"Maar er moet nog een onderbouwing bij!"
"Dan doe je dat een andere keer. Het is echt wel goed zo. Kom, we moeten nog een cadeautje verzinnen voor je moeder."

(wordt misschien nog een keer vervolgd)

Even iets proberen

Open publication - Free publishing - More bibliotheek

Er staat wel vaker iets op dit blog over wat we doen als de bibliotheek gesloten is. Maar de dingen die dan gebeuren gebeuren natuurlijk niet plotseling en/of zomaar. Ze worden van tevoren uitgedacht.

Elk jaar gaat er een programma naar bijvoorbeeld de basisscholen met daarin de dingen waaraan ze mee kunnen doen. Het programma voor het volgend schooljaar (2011-2012) is net af en opgestuurd. Maar, leerkrachten zijn net mensen, soms wil zo'n programma wel eens zoekraken.

Daarom staat het programma voor de basisscholen dit jaar ook online. Voor als het met de post verstuurde exemplaar kwijt is, of gewoon om zomaar eens via de pc door te bladeren. Kleine moeite, zo klaar.

En, omdat iedereen natuurlijk mag weten wat de basisscholen in de bibliotheek kunnen komen doen plak ik het programma even in dit blog. Dan weet u ook weer wat beter wat we hier doen

"De baas van de bibliotheek"

Er staat een houten kist in de flat. Plat, niet zo heel groot en er zit wat stof op. De kist staat daar sinds de laatste verhuizing van mijn moeder. We kwamen hem tegen onder wat andere dingen op zolder.
Er zit een bijna weggesleten etiket op, "Uitleenbibliotheek Loenersloot" staat er. Er staat ook een naam, iets met een M en een paar o's. Het is geen naam die me wat zegt.

"Maar wat deed pa dan met die kist?"
"Nou, ja, dat weet ik allemaal niet zo heel goed meer, er zaten boeken in."
Hoewel mijn moeder graag over vroeger praat moet ze vaak een beetje op gang komen voor ze komt bij wat ik nog niet weet.
"Na de kerk konden mensen boeken bij hem halen, en die lazen ze dan."
Maar hoe zat het met "hoeveel", "hoelang" en wat het kostte?
"Nee, dat weet ik allemaal niet meer hoor. Ik dacht dat ze de boeken vier weken later weer terugbrachten. Na de kerk haalde hij de kist tevoorschijn, in een gebouwtje, en daar zat hij dan, en dan kwamen er mensen om boeken uit te zoeken."
We dronken koffie en ik vroeg wanneer hij dat dan deed.
"Dat zeg ik, na de kerk."
"Nee, ik bedoel, hoe oud was hij toen?"
"Oh, ik denk dat hij ermee begon toen hij nog geen twintig was, en hij heeft er denk ik wel tot ons trouwen gezeten."

Volgende week zou mijn vader 87 zijn geworden. In de jaren dat hij leefde heb ik hem nooit, geen enkele keer een boek zien lezen.

"Maar waarom deed hij dat? Daar zitten met die boeken?"
Mijn moeder keek verbaasd. "Och jongen, maar hij deed van alles, dat weet je toch. Ik weet ook niet precies waarom hij dat deed. Ze zochten iemand die het wilde doen. En toen is je vader het gaan doen. Zo ging dat."

We namen nog een slok koffie en kwamen bijna bij een ander onderwerp terecht. Opeens lachte mijn moeder. "Eigenlijk was hij de baas van de boekenkist. Was hij ook de baas van de bibliotheek."
Daar moesten we allemaal om lachen.

Veel meer herinneringen aan mijn vader en hoe het nu zat met de "Uitleenbibliotheek Loenersloot" zullen er denk ik niet meer komen.
Het is allemaal te lang geleden.
Ik had er natuurlijk naar kunnen vragen toen hij nog leefde.
Maar ja.

Ruimte, geld en punaises

In november 2010 won Hans-Peter Feldmann $100.000,-. Er zijn natuurlijk meer mensen die een groot geldbedrag winnen maar Feldmann is een conceptueel kunstenaar en het geld kwam niet van de postcodeloterij maar hoorde bij de Hugo Bos Prize.

Over de waarde van conceptuele kunst kun je lang en hartgrondig van mening verschillen. En dat is dan meteen weer het aardige ervan. Ga maar eens bij één van de "Beginpunt van een door Stanley Brouwn op 20 december 1984 gelopen afstand van xxxx-stappen" bordjes staan in de beeldentuin van het Kroller Muller Museum. Aanspraak, gegrinnik of mogelijke ruzies zijn vrijwel gegarandeerd.

Feldmann deed iets bijzonders met zijn $100.000,-. Of, als conceptueel kunstenaar, bedacht hij iets bijzonders dat met het geld gedaan kon worden. In een ruimte in het Guggenheim Museum liet hij 100.000 biljetten van 1 dollar met punaises op de muren prikken.
Om te laten zien hoeveel dat nu eigenlijk is $100.000,- of misschien gewoon omdat het kan.

Ik kwam foto's van de ruimte in het Guggenheim tegen op het internet en het viel me op dat de biljetten niet horizontaal maar verticaal waren opgehangen. Horizontaal leek me eigenlijk het meest logisch, zo ken je tenslotte een bankbiljet. Maar verticaal had misschien een bijzondere betekenis. Misschien was het een reflectie op het uitgeven van geld, het overhandigen, of misschien had het iets met de uitgifterichting van een geldautomaat te maken. Of zou het een beetje wapperen, als je het verticaal ophangt?
Ja, kunst zet je aan het denken.

Maar het antwoord is anders, en eigenlijk vind ik dat antwoord mooier dan het idee en de realiteit van een hele kamer vol met geld.

Why vertically? Mr. Feldmann said it was an entirely pragmatic decision: “It’s easier because they only will need one pin.”

De geldruimte is tijdelijk. Na afloop neemt Feldmann het geld mee naar huis. Al zal dat nog een hele sjouw worden.

Het is een heel eind

D. ging dood, zomaar, heel veel jaren terug. HIV positief. De besmetting liep hij op tijdens een bloedtransfusie. Niemand kon er wat doen. En hij al helemaal niet.
Een HIV besmetting is nu in veel gevallen redelijk te controleren, maar D. had het ongeluk één van de eerste mensen te zijn die een besmetting opliep.

Nee, dat is geen vrolijk begin van een stukje. Maar soms is het allemaal niet even vrolijk.

Eens kijken of er toch nog een luchtigere draai kan komen.

Maandag 9 juni om 14.00 's middags vertelt Henk Heemskerk in de bibliotheek in De Binding over de voettocht die hij gaat maken naar Santiago de Compostella. Dat is die plaats heel ver weg in Spanje. Heemskerk vertelt over het organiseren van zo'n tocht, je bent tenslotte wel even onderweg. Wat neem je mee, hoe ga je je voorbereiden, dat soort dingen.
En hij vertelt over hoe hij die tocht niet alleen voor zichzelf maakt. Met zijn megawandelinspanning hoopt hij geld in te zamelen voor de stichting Nomphilo, die is opgericht door dorpsgenote Aty Leegwater. Deze stichting zet zich in voor kinderen in Zuid-afrika die hiv-besmet zijn. Aty Leegwater is ook aanwezig op deze middag en zal het aangrijpende verhaal vertellen van haar overleden dochter die zij verloor aan aids.

De draai werd niet erg luchtig. Maar soms kan dat niet.
Wij zagen D. langzaam doodgaan, jaren terug. Toen was er niets aan te doen.
Nu wel.

Al moet je er soms voor naar Santiago de Compostella lopen.

Klik op "klacht"

Ik ben nogal makkelijk. Of misschien klinkt het beter als ik zeg "Ik vind dat iedereen moet kunnen zeggen wat hij of zij vindt".
En dat vind ik echt. Niet dat ik me niet vaak ongelofelijk irriteer aan ongenuanceerde meningen die je hoort of leest. Maar, ik vind dat iedereen moet kunnen zeggen wat hij of zij denkt.

Toch deed ik gisteren iets wat ik daarvoor nog nooit had gedaan.

Zo tussen de middag lees ik nog wel eens De Telegraaf. Niet de papieren krant maar de digitale versie op het internet. Niet omdat het een fantastische krant is maar wel omdat je via die site op de artikelen kunt reageren, iets dat heel veel mensen doen. Mensen met wie ik het vaak niet eens ben maar van wie ik wel graag wil weten wat ze denken.

Op donderdag 5 mei kwam ik een artikel tegen over de verstoring van de dodenherdenking in een buurt in Utrecht, Kanaleneiland. Op dat artikel werd fel gereageerd. En één van de reacties die ik las was deze (ik heb hem gister gekopieerd):

"Natuurlijk weer deze kanker marokanen...ik roep iederene vanaf nu op om met schepr deze ongenode gasten dood te schieten...niet meer mee praten niks emer aan doen, alle amilie kan uitgezet worden en deze lui simpel weg afschieten.ik accepteer dit niet; welke marokaan durft het aan om mij rechtstreeks te beledigen?"

Ik heb een tijdje getwijfeld, iedereen mag tenslotte vinden wat hij vindt maar toen heb ik toch maar op "ik heb een klacht over deze reactie" geklikt. Iets dat ik nog niet eerder had gedaan. Ik kwam terecht op een meerkeuzepagina waar ik vinkjes in hokjes kon zetten voor de reden van mijn klacht. Ik vond "Doodsverwensingen worden niet geplaatst" wel passend.

Na een drie kwartier kreeg ik een vriendelijk mailtje terug. Men was het eens met mijn klacht en de reactie was verwijderd.

Ik vind nog steeds dat je moet kunnen zeggen wat je vindt. Maar ergens is een lijn, ergens wordt het te gek.

de wet van Mike

De oorlog, die van 1940 tot en met 1945, is nooit ver weg, ook op het internet niet. De site die luchtopnames van Nederland in de oorlog laat zien is vandaag al de hele tijd overbelast. En dat is maar één voorbeeld.

Ergens deze week schreef Mei Li Vos een stuk waar ik verder niets over ga zeggen maar dat veel reacties losmaakte. En ja hoor, "Godwin" stond er ook tussen. Elke week is er wel zo'n stuk en elke week kom ik dan in de reacties op het artikel wel ergens het woord "Godwin" tegen.

Elke groep heeft zijn eigen taal. En "Godwin" is een woord dat tot de taal van het internet gaan behoren.

Het begrip "Godwin" verwijst naar een echt mens, Mike Godwin, maar vooral naar de "wet" die hij formuleerde. En die gaat zo: "Naarmate online discussies langer worden, nadert de waarschijnlijkheid van een vergelijking met de nazi's of Hitler één." Met andere woorden "als een discussie op het internet maar lang genoeg doorgaat is er altijd wel iemand die een vergelijking met het nazisme of Hitler maakt".

Godwin maakte de "wet" omdat hij zich mateloos irriteerde aan de felheid van sommige discussies op het internet en vooral omdat het in die discussies gebruiken van de beschuldiging van fascisme vaak niet ter zake doend is ongepast is en ook nog eens elke discussie doodslaat.

Tijdens discussies wordt nu vaak "Godwin" geschreven, iemand meent dan een (onterechte) vergelijking met Hitler of het nazisme te hebben opgemerkt.

Maar ik heb helaas nog nooit gemerkt dat de discussie daarna beter of inhoudelijker werd.

Eregalerij

De toekomst, dat zijn ze, de eBooks, die ik ijzerenheinig eBoeken blijf noemen. Jong, slim, handig, sexy enzo.

En je kunt ze zelfs lenen in de bibliotheek. En om het nog gekker te maken, je kunt hier in de bibliotheek zelfs een eReader (inderdaad, die noem ik dan weer eLezer) lenen om eens te zien waar iedereen het toch steeds over heeft.

Een beetje een probleem is wel dat er nog niet zo heel vreselijk veel eBoeken zijn die bibliotheken mogen uitlenen. Dat heeft dan weer alles met rechten, schrijvers, uitgevers en natuurlijk geld te maken.

Maar deze week dook er plots een mooi bibliotheekinitiatief op, de eregalerij.
Klassieke Nederlandse boeken, 25 in totaal die je kunt downloaden voor je eLezer. Misschien niet heel jong en sexy maar wel handig gedaan. De site geeft je namelijk niet alleen het boek maar ook informatie over de schrijver, hoe er in die tijd en later op het boek gereageerd werd en meer van dat soort dingen.

Ik geef toe, het is misschien met dit mooie weer, een bruiloft en morgen een oranje feestdag geen nieuws waar het hart een paar keer van op hol slaat.
Maar het is wel mooi gedaan.

"Wel!" "Niet!" "Wel!" "Niet!"

(Interview van Robert Jensen met Marcel Crok)

De aarde warmt op. Daar zijn veel mensen het over eens.
De aarde warmt op en dat is erg. Daar zijn al wat minder mensen het over eens.
De aarde warmt op, dat is erg maar we kunnen er wat aan doen. Nog lastiger.

In een vorig stukje zei ik al dat ik een voorstander van wetenschap ben, wetenschap die met cijfers en koele argumenten dingen aantoont. Sommige mensen denken dan dat ik gek ben op simpele feiten en dat ik denk dat iets of waar of onwaar is. Maar dat is maar schijn. Over weinig dingen kun je zo van mening verschillen als over wetenschappelijke zaken.

Een ultiem voorbeeld daarvan is wel het klimaatdebat. Bergen cijfers maar de interpretaties schieten alle kanten op.

Om eens iemand aan het woord te laten met een andere, kritische kijk hebben we Marcel Crok gevraagd om in de bibliotheek zijn verhaal te komen doen.

Marcel Crok studeerde fysische chemie in Leiden en was o.a. redacteur van het tijdschrift Natuurwetenschap & Techniek. Aan zijn boek, 'De staat van het klimaat' ging een lange en intensieve studie vooraf. Na publicatie deed het veel stof opwaaien omdat Crok in het boek een verhaal schetst waaruit blijkt dat we volgens hem op het verkeerde been worden gezet omdat vriendjespolitiek en misleiding het internationaal klimaatonderzoek zouden verzieken.

De ondertitel van zijn verhaal op maandagavond 9 mei is "Een koele kijk op een verhit debat". Een verstandig idee lijkt me, koel en nuchter kijken. Een woordspeling met "koel" en opwarming van de aarde" ligt voor de hand. Maar die maakt u zelf wel even denk ik.

Crok begint om 20.00 uur. Kaartjes kosten €3,- voor leden en €4,50 voor niet-leden

Lezen is ook goed voor hun salarisschaal

Tijdens het eten tussen de middag, hier op het werk, wil ik nog wel eens in verhitte discussies verzeild raken over astrologie en andere onbewijsbare zaken. Het woord "onbewijsbaar" maakt, denk ik, meteen wel duidelijk wat mijn mening tijdens die discussies is.

Ja, ik geef het toe, ik ben zo'n type dat vind dat wat niet wetenschappelijk te bewijzen is er niet echt toe doet.
Nee, niet boos worden nu. Mijn mening zorgt er niet voor dat we over onderwerpen als astrologie geen boeken aanschaffen of zo. Mijn voorliefde voor meningen die bewijsbaar zijn is alleen maar een bruggetje naar een belangrijk artikel in de krant.

Ik kopieer en plak gewoon even.

"'Lezende tieners krijgen later betere baan'
AMSTERDAM – Tieners die buiten schooltijd veel lezen, hebben later meer succes in hun carrière. Dat stelt socioloog Mark Taylor van de Universiteit van Oxford

© NU.nl/Alphons NieuwenhuisTaylor volgde voor zijn onderzoek 17.200 mensen, allen geboren in 1970. Hij onderzocht zowel de buitenschoolse activiteiten die deze mensen op hun zestiende uitoefenden, als hun carrière op 33-jarige leeftijd.

Meisjes die op hun zestiende regelmatig boeken lazen, bleken op latere leeftijd 39 procent kans op een professionele of leidinggevende baan te hebben. De meisjes die niet lazen, hadden daar slechts 25 procent kans op. Bij de jongens lagen deze percentages respectievelijk op 58 procent en 48 procent.

Andere activiteiten

Het lezen van boeken blijkt de enige activiteit voor 16-jarigen die later effect heeft op hun loopbaan.

Geen van de andere activiteiten, zoals sport, bezoeken aan een museum, bioscoop of concert, of praktische activiteiten als koken of naaien, blijken een significant effect op de carrière te hebben.

“Volgens onze resultaten blijkt er iets bijzonders aan de hand te zijn met lezen voor het plezier”, aldus Taylor. Volgens hem kan lezen een belangrijke factor zijn omdat het helpt bij het aanscherpen van de geest.

Universiteit

Het lezen van boeken blijkt verbonden te zijn met een hogere kans om aan de universiteit te gaan studeren.

Als 16-jarigen boeken lezen en daarnaast ook een andere culturele activiteit doen, zoals het bespelen van een instrument of het bezoeken van musea, stijgt de kans op een universitaire studie van 24 procent naar 54 procent voor jongens en van 20 procent naar 48 procent voor meisjes.

© NU.nl/Monique van Loon"

Lees het nog maar eens, voor de zekerheid.

"Het lezen van boeken blijkt de enige activiteit voor 16-jarigen die later effect heeft op hun loopbaan."

Mocht u, al lijkt het me stug, lezen dus iets vinden wat er niet zo erg toe doet. Of mocht u wel eens zeggen "Hou toch eens op met lezen. Ga toch eens buiten spelen". Stop dan met die gedachtes of zinnen.

U speelt met de toekomst van uw kind!

Een (waarschijnlijk) overbodig bericht

Voor sommige activiteiten moet je je best doen. Om mensen neer binnen te krijgen zeg maar. Posters, persberichten, de lokale radio, nieuwsbrieven, hyven, twitteren, bidden, smeken, dat soort dingen allemaal.
En dan nog komt het voor dat hele volksstammen niet blijken te weten dat er iets in de bibliotheek gebeurde.

"Oh. Wat jammer dat ik dat niet wist. Anders was ik zeker gekomen".

Het rare is dat zo'n "Nee, echt? Dat wist ik niet!" reactie nooit voorkomt bij een verkoop van oude, afgeschreven boeken. Als we aanstaande zaterdag om 10 uur beginnen dralen de eerste bezoekers al zeker een kwartier om de kraampjes heen.

Dus dit is een (waarschijnlijk) overbodig bericht.

Aanstaande zaterdag (16 april) verkoopt de bibliotheek Langedijk weer afgeschreven boeken. Voor bijna niks. En het lijkt ook nog mooi weer te worden.

Maar dat wist u dus eigenlijk allemaal al.

De bibliotheek is niet saai! De Metro zegt het zelf!

Elke dag ga ik met de trein van Den Helder, waar ik woon, naar Heerhugowaard. Daar staat mijn fiets. En vanaf Heerhugowaard is het maar een klein stukje naar Langedijk.
Op maandag heb ik vrij en dus lees ik op die dag geen treinkrantje. Dat is eigenlijk nooit erg maar toen ik ergens afgelopen maandag eens op Twitter keek viel me een stroom verheugde berichten over een artikel in de Metro op.

"Bieb in de lift dankzij Twitter" stond er op de voorpagina (de voorpagina!) en iets verderop stond dat bibliotheken geen saai imago meer hebben omdat ze nu hyven, facebooken, twitteren en eBoeken uitlenen.

En dat is toch mooi en goed nieuws. Dat bibliotheken niet saai meer zijn. Nu vond ik zelf een bibliotheek ook nooit saai. Maar dat kan komen omdat ik er al heel lang werk. Daardoor weet ik waarschijnlijk dat de stereotype mevrouw met het grijze knotje dat "stil" siste al heel lang is uitgestorven. Ik zie de stromen schoolklassen elke week de trap opkomen en ik weet hoeveel activiteiten er plaatsvinden. Ik zie de bezoekers gesprekken met elkaar hebben en ik hoor het gelach tussen de boekenkasten op de jeugdafdeling. En dat we hier twitteren, hyven, facebooken en bloggen is al zo gewoon geworden dat ik me nog nauwelijks kan herinneren dat we het niet deden.

Maar goed, het is nu officieel, de bibliotheek is niet saai. De Metro zegt het zelf.
En mocht u, net als ik, maandag niet in de trein hebben gezeten, hier kunt u het artikel nalezen.

Smoelen

Hé.
Kijk.
Er staat een nieuw dingetje op de website van de bibliotheek.

U ziet ons natuurlijk als u in de bibliotheek komt. Velen van ons komt u al jaren tegen. We hebben een naambordje op (nou ja, ik ben de mijne kwijt, maar de rest heeft een naambordje). Maar wat we verder doen, bijvoorbeeld als de bibliotheek dicht is, daar moet u maar naar raden.

Tot nu toe dan.
Fotootje, mailadres en wat we doen hier.

Misschien komt er nog meer bij te staan maar in ieder geval weet u nu iets meer.

Mocht u trouwens zelf een naambordje op willen doen als u langs komt, zodat wij ook weten wie u bent, dat mag.
Maar het hoeft niet hoor.


Ton

Een duur formulier

Het is bijna 1 april, dus moet het nu toch eindelijk eens afgemaakt worden.
De voorbereidingen voor een 1 april grap?
Nee, sorry, zo lollig zijn we nu ook weer niet.
Nee, 1 april is de uiterste datum waarop een bibliotheek de opgave van de stichting Leenrecht ingevuld moet hebben.

Pardon, de stichting Leenrecht? Wat is dat nou weer?

Over leenrecht kun je uren praten. Maar dat zou te gek zijn. Tenslotte moet het formulier nog worden ingevuld.
Schrijvers schrijven boeken. Voor elk verkocht boek krijgt een schrijver geld. Simpel. Maar zodra een boek in een bibliotheek wordt uitgeleend werkt het niet meer. De bibliotheek koopt het boek maar leent het vervolgens aan soms wel 100 of nog veel meer mensen uit. En dat scheelt een schrijver inkomsten.

Om dat inkomstenverlies wat te compenseren betaalt de bibliotheek voor elke uitlening een bedrag aan de stichting Leenrecht. En die stichting verdeelt dat geld dan weer onder de schrijvers.

En, kost dat nou veel?

Nou, voor elk boek dat een lener leent betaalt de bibliotheek 12 cent.
Nee, dat lijkt niet veel. Maar ik tik net het aantal uitleningen van boeken voor volwassenen in van vorige jaar, 97.274. Het formulier vertelt me vervolgens dat die uitleningen de bibliotheek Langedijk gaan € 11.672,88 kosten.
Het is bijna 1 april, het formulier moet af, dus ik ga vlug verder met het invullen van het aantal uitleningen van jeugdboeken, dat zijn er ook meer dan 90.000.

ja, het bedrag loopt snel op.

De springende bibliothecaris

Ik ben iets van 1,93 lang. Niet echt heel zwaar maar ik zal de laatste zijn om te beweren dat er niet zwaar geïrriteerd gekeken wordt wanneer ik per ongeluk op iemands tenen ga staan of tegen iemand aan val.

Komende vrijdagavond ga ik, op flink wat tenen terecht komen en ook mijn ellebogen of dat soort dingen zullen stevig tegen mensen die ik in het geheel niet ken terecht gaan komen.

Toch zal er niemand boos kijken en er zal ook niet gesnauwd worden. Ik zal vriendelijk lachen en degene die ik enige pijn heb gedaan zal lachend zeggen "dat het het niet uitmaakt".

Vrijdagavond speelt Faithless voor het laatst als band in Nederland. In Eindhoven. Daarna stoppen ze er mee. Een deel van de groep speelt later nog op het Indian Summer Festival maar dat zal toch niet helemaal hetzelfde zijn.

Vernieuwd is de band al een hele tijd niet meer en men teert al even op successen uit het verleden. Maar ik ken geen bandje dat zo'n gevoel van saamhorigheid en feest op kan roepen. Als normaal, zelfs weldenkend individueel mens begin je aan de avond maar voor je het weet ben je veranderd in een springend deel van een vrolijk collectief.

Zegt dit stukje iets over de bibliotheek?
Nee, niet echt. Al weet u nu wel wat de directeur van de bibliotheek in Langedijk vrijdagavond gaat doen.

Een bibliothecaris is net een mens, een springende mens.


Ton

"Net zat hij er nog!"

Schrijven over je huisdier is vaak een laatste oplossing voor als je echt niet meer weet wat je moet schrijven. Een beetje leuk huisdierverhaal heeft tenslotte een instant "ach gut, wat lief" gehalte.
En kom daar maar eens om bij de gemiddelde bibliotheekmededeling.

Ik had wel een onderwerp, een heus onderwerp zelfs. Het leenrecht. Een geheimzinnig iets waar de gemiddelde bibliotheekbezoeker geen weet van heeft.

Maar dat komt een andere keer.

Want het huisdier zat plots in de weg. Of beter. Een wonderlijke internetsite over huisdieren zat in de weg.

Failedcatphotos.com heet de site. En de titel zegt meteen waar het over gaat. Mislukte foto's van katten.

"We estimate that 97% (99.7% if you exclude photos of sleeping cats) of all cat photos didn't turn out the way they were supposed to. Often deleted immediately and erased forever. A great loss, we think."

De teksten zijn in het Engels. Maar dat mag de pret niet drukken. Iedere kattenliefhebber zal herkennend grinniken. Ik deed dat wel want ook de kat die in mijn huis woont heeft een wonderlijke hekel aan gefotografeerd worden. Zodra hij een fototoestel ziet loopt hij weg. En de laatste tijd herkent hij zelfs mijn mobiel zodra ik die als camera wil gebruiken.

Wonderlijk. Misschien wel net zo wonderlijk als een hele website met alleen maar mislukte foto's van katten.

Stenen beeldjes staren naar me

Tussen half zes en zes is het niet druk op de jeugdafdeling. Door die niet-drukte ben ik me nogal bewust van de rare wezentjes die me aanstaren. Strak. Ze zitten op de balie. En verderop zit er nog een stel in het raam. Ze zitten maar wat te zitten. En strak voor zich uit te kijken.

Gruffalo's. Gemaakt door leerlingen van het Jan Arentsz. Die school zit aan de overkant van de gang en zo af en toe gaan ze aan de slag met "iets" uit een boek. En nu was dat boek "De Gruffalo".

U kende het niet? Geeft niks. Mij zei het ook niet meteen wat. Na wat zoeken op het internet weet ik nu dat het een erg beroemd boek is. Er is zelfs een toneelstuk van gemaakt. En de Gruffalo heeft zijn eigen website.

We werken er hier mee. In een programma voor kinderen. De leerlingen van het Jan Arentsz schilderden een decor en maakten kleine Gruffalootjes (als je dat zo zegt tenminste). En daar genieten veel jongere kinderen dan weer van.

Het is misschien niet wereldschokkend. Maar wel leuk.

Nico Dijkshoorn komt

Het staat op de website en op posters. Het stond zelfs in de krant.

Nico Dijkshoorn komt.

Op 7 maart is hij te zien in de bibliotheek in De Binding. Het kost bijna niets. Vijf euro voor leden en zeven euro vijftig voor niet-leden. Om Dijkshoorn te zien. Maar natuurlijk vooral om hem te horen. Met die stem. Met zijn scherpe venijn. Waar je het misschien niet altijd mee eens bent. Maar meningen waar je het niet mee eens bent zijn, mits goed verwoord natuurlijk, ook erg prikkelend voor de hersenen.

Niet iets om te missen lijkt me.

Lezen helpt tegen stress, ook dit jaar weer

Over sommige blogpostjes moet je nadenken. Je leest ergens wat of er is een nieuwtje en dan moeten er woorden in volgorde gezet worden.

Maar vandaag doe ik gewoon kopiëren en plakken.

"Onderzoek aan de universiteit van Sussex (GB) toont aan dat zes minuten lezen het stressniveau van proefpersonen met 68 procent laat dalen. Het feit dat iemand zich moet concentreren tijdens het lezen, helpt hart en spieren ontspannen, menen de onderzoekers. Lezen werkt beter dan het luisteren naar muziek, een kop thee drinken of een wandeling doen."

Het bericht vond ik op een Belgische website.
En het stond her en der in een Nederlandse krant.
Mooi nieuws. Zeker als je in een bibliotheek werkt of er graag komt. Het is toch prachtig wanneer iets dat je leuk vindt ook nog razend gezond blijkt te zijn.

Had ik daar dan niet een eigen tekstje van kunnen maken?

Dat had inderdaad best gekund. Maar het rare is, toen ik het bericht las had ik het idee dat ik het al eens eerder gelezen had. En nog raarder is, dat blijkt ook zo te zijn. Bijna precies hetzelfde bericht, over precies hetzelfde onderzoek stond begin 2009 ook al op het internet.

Dat je van lezen rustig wordt, daar kijk ik niet echt van op. Maar dat hetzelfde bericht twee jaar later weer als nieuws gebracht wordt, daar verbaas ik me dan weer wel over.

Liefde in Langedijk!

Afgelopen zondag was het "Liefde in Langedijk". Nu is er natuurlijk vaker liefde in Langedijk maar zelden zal er zo'n leuke avond over georganiseerd zijn.

In het hele gebouw De Binding was het druk. En ook in de bibliotheek. Daar werden aan het begin van de avond gedichten voorgedragen. Vrolijke, droevige of weemoedige. Er was sfeer, gelach, stilte en rumoer Er was van alles. Mooi. Mensen op een podium die hun eigen zinnen voordragen.

Dat gaan we vaker doen.

Gefilmd werk (2)

Eind vorig jaar stond er in dit blog al een filmpje over wat "we" doen in de bibliotheek. Eigenlijk zou ik er elke week wel één kunnen maken.
Maar de tijd, die ontbreekt vaak.

Gelukkig was die tijd er vorige week wel even. Waardoor een langskomende groep peuters gefilmd kon worden.

De huilende man

Je kunt om veel dingen huilen. Het leed van de wereld, persoonlijk ongeluk, een zielig zeehondje.
De man in het filmpje huilt omdat de bibliotheek waar hij al jaren kwam gaat sluiten.

Op het internet werd een beetje gegniffeld om de man. En zijn tranen. Er zijn tenslotte tegenwoordig computers. En bijna alle alles kun je vinden via een computer.

Maar ik snap de man wel eigenlijk.

Trouwen op het plein

Twitter.

Zucht.

Ik heb er, als ik heel eerlijk ben, een beetje een haat/liefde relatie mee. Met Twitter. Natuurlijk, de bibliotheek twittert (@oblangedijk) , zelf twitter ik ook (@tondekruyff). Maar toch, zo soms lijkt het wel alsof er alleen maar berichtjes over "wat eten we vanavond?", vertraagde treinen en droefenis over het werk te lezen zijn.

Het principe van Twitter is simpel. In 140 tekens zeggen wat je doet. Of wat je leest. Of wat je ergens van vindt. En de mensen die jou "volgen" kunnen die boodschapjes dan weer lezen en er op reageren.

Maar zo heel veel valt er vaak niet te reageren op "ik zit in de trein en die staat stil".

Net toen ik twitter een beetje op begon te geven begonnen de protesten in Egypte. En toen bleek Twitter weer een fantastische uitvinding te zijn. Door te zoeken op wat trefwoorden en door het volgen van wat mensen die die trefwoorden gebruikten kon ik plotseling bijna live volgen wat er daar allemaal gebeurde.

De foto boven dit tekstje kwam ik zo ook tegen. Een net getrouwd stelletje dat een foto laat maken in het tumult van het Tahrirplein. Wonderlijk.

De geschiedenis die aan het gebeuren is, zomaar direct op je telefoon of op je pc. Indrukwekkend, beangstigend, verslavend en ontroerend.

Liefde in langedijk

"Heb je altijd al een gedicht, rap, haiku of verhaal over liefde willen voordragen aan publiek? Dit is je kans!"

Die zinnen staan op de ene kant van een boekenlegger die sinds gister op de balie van de bibliotheek ligt. Op de andere kant staat dat deze actie deel uitmaakt van een veel groter evenement "liefde in Langedijk" dat op zondag 13 februari in De Binding wordt georganiseerd. Niet alleen in de bibliotheek gebeurt er dan van alles met voordragen, in het hele gebouw De Binding is van alles aan de hand.

Maar goed, dat staat allemaal al op de website van de bibliotheek.

Mocht je dus willen dichten, rappen of schrijven rond het idee/begrip/verzin een ander woord "liefde" doe het nu, en draag het de 13e voor.
Een formulier kun je halen in de bibliotheek. Maar je kunt ook even op deze link klikken.
Al kun je natuurlijk ook meedoen als je het niet zelf wilt voordragen.
We vinden wel iemand die dat wel wil doen.

De bibliotheeksteunpunten

Een jaar of twee, drie bestaan ze nu, de bibliotheeksteunpunten in Oudkarspel en Sint Pancras. Uit nood geboren zijn ze, een beetje. De oude bibliotheek in Sint Pancras moest dicht, die in Zuid-Scharwoude verhuisde naar de Bosgroet.

Omdat niemand in één keer alles kloppend kan krijgen hebben we de afgelopen maanden gesproken met bezoekers van de steunpunten en met de vrijwilligers die het uitlenen in beide locaties verzorgen.

En na die gesprekken zijn we wat dingen gaan veranderen.

De boeken die er staan hebben we allemaal nog eens bekeken en ze daarna beter op de wensen van de bezoekers afgestemd. De avonduitlening in Oudkarspel gaat van de donderdag naar de woensdag en in Sint Pancras gaat het bibliotheeksteunpunt ook op de woensdagochtend open, van 10.00 tot 11.30 uur.

En in beide punten kunnen permanent weer afgeschreven boeken worden gekocht voor een erg klein bedrag. Iets dat in de bibliotheek in De Binding maar een paar keer per jaar kan.

Is het nu perfect? Is het af?
Vast niet. Mocht u nog een op dan wel aanmerking hebben, laat het even weten. Dan gaan we daar weer mee verder.

Millennium

Je hebt van die lezers die weleens bij je om advies komen voor een nieuwe schrijver. Nu heb ik al enige tijd geleden een lener
gewezen op Mankell en het grote aanbod van Scandinavische thriller schrijvers. Hij is me er nog steeds dankbaar voor en als dank krijg ik van hem advies over nieuwe schrijvers die ik misschien nog niet ontdekt zou hebben.

Ook attendeert hij mij op tv-series die naar aanleiding van die boeken uitkomen.

Stond ik laatst mijn boodschappen in de auto te laden fietst dezelfde lezer met zoon langs en groet dan heel uitbundig.

Komt hij een paar dagen later in de bibliotheek en zegt dat hij vergeten was mij erop te wijzen dat de Millenium serie op de tv zou komen en of ik het wel gezien had.

Kijk, dat vind ik nu betrokken lezers!! Dat schept toch een band.
Zal hem de volgende keer wijzen op een nieuwe Deense schrijver, je moet elkaar scherp houden, toch..

"Ook al heeft ie z'n bakkes niet mee"

Voor Raymond van het Groenewoud ging ik niet naar Pinkpop, in 1980. Het is niet snobistisch bedoeld of zo maar toen, in 1980, was Nederlandstalige popmuziek toch een beetje, niet zo heel erg modern. Of zoiets.

In ieder geval, ik ging voor The Specials, Joe Jackson en The Jam. Niet voor een Belgische meneer. En ik denk dat ik niet de enige was.
Toch was het diezelfde Belgische meneer, Raymond van het Groenewoud die het hele veld, nog redelijk vroeg in de middag helemaal en volledig van de sokken zong. Met vooral "Je veux l'amour".

Vanavond speelt Raymond van het Groenewoud in Alkmaar, in De Vest. Agnes, die ook op dit blog schrijft gaat er heen. Zelf ga ik morgen naar de Belgische meneer kijken in Utrecht. Omdat je in De Vest moet zitten. En ik in Utrecht gewoon ouderwets moet staan.

En ook dat staan is jeugdsentiment.

De tv is aan!

Hij stond al een tijdje op de jeugdafdeling, de tv. Het wachten was nog op een kastje waar het ding op moest staan. En waarin plaats was voor een Wii.

Maar, de kast is er nu. De Wii is ingebouwd en aangesloten. Alles doet het.

Dus vanaf vandaag, heden, nu zeg maar kunnen er niet alleen spelletjes geleend worden in de bibliotheek, de Wii-spelletjes kunnen ook nog meteen gespeeld worden.

Ik heb het al geprobeerd. Maar ik heb verloren. Gelukkig kan ik het morgen in mijn lunchpauze nog een keer proberen.


Ton