Het droefste lied

Er zijn treurige liedjes.
Er zijn melancholieke liedjes.
Er zijn zielige liedjes.
Er zijn ronduit depressieve liedjes.

En er is de overtreffende trap van dat alles.

"It makes no difference" van The Band.

Een lied waar een bijvoeglijk naamwoord voor moet.
Alleen zoek ik nog naar dat woord.

De zon schijnt niet meer, het regent, de wolken hangen laag en er is ook al geen redding te bekennen.

And the sun don't shine anymore
And the rains fall down on my door

These old love letters
Well, I just can't keep
Just like the gambler says:
"Read 'em and weep"
And the dawn don't rescue me no more

Alles aan het lied is dat nog niet gevonden bijvoeglijke woord.

De tekst. De melodie. De manier waarop Rick Danko het zingt. De gitaarsolo van Robbie Robertson. Het arrangement. De saxofoon van Garth Hudson.

Leed, leed en nog eens leed is het.

En drie van de muzikanten in het filmpje zijn ondertussen ook al dood.

Met een moderne, ironische kwinkslag zou dit stukje nog wat luchtig kunnen eindigen.

Maar ik bedenk net het ook niet echt toereikende woord droeftse.

Het wordt dat woord,
Ook al is daar dan weer niets ironisch luchtigs aan.


Ton

De schilderijen van Yvonne Leek

In de bibliotheek in De Binding hangen een aantal schilderijen van Yvonne Leek.

Daar kan ik dan wel weer van alles omheen gaan zitten schrijven.
Maar Yvonne schreef zelf een stukje voor bij haar schilderijen.

En een eigen verhaal is altijd beter.

"Mijn naam is Yvonne leek.

Ik ben jaren werkzaam geweest in de sport en daarnaast sportte ik zelf ook fanatiek. Door lichamelijke klachten moest ik stoppen met sporten en het lesgeven daarin.

Gelukkig  lukte het me snel om de draad weer op te pakken in de kunst. Van jongs af aan lagen mijn interesses zowel in de kunst als in de sport. De flow die ik bij het sporten heb ervaren als heerlijke ontspanning  beleef ik nu in het boetseren en schilderen.

Ik ben begonnen met intuïtief  schilderen  bij Marry Veldman en bij A6 met boetseren.

Thuis ging ik hiermee verder en kon heerlijk in een flow belanden.

Na wat zelfstudie en een jaar  rust kon ik m’n schilderijen anders bekijken, en aflezen  wat ik in die tijd emotioneel verwerkt had.

Momenteel geef ik  wat lessen in schilderen en boetseren bij A6 en in m’n eigen kleine atelier.

Intuïtief schilderen en boetseren is als een ontdekkingsreis naar datgene wat er in je leeft.

Het bestaat uit luisteren, voelen en volgen.

Daarna ga je op een intuïtieve manier met verf, en of andere materialen vorm geven aan jouw innerlijke beleving.  Je kunt dingen onbewust verwerken op je doek en/of klei , misschien zie en merk je dat niet meteen.

Naarmate er meer overgave is wordt je intuïtie verfijnder.

Soms zal je blokkades tegenkomen en soms zal de innerlijke stroom je meenemen.

Maar de verbinding met jezelf en voelen wat jou beweegt zijn altijd vreugdevolle momenten.

Tekenen , schilderen of boetseren  vanuit je intuïtie is een manier om in contact te treden met het onbewuste.

Het gaat niet om mooi of goed maar om puur vanuit je zelf iets neer te zetten.

Het kan heel bevrijdend en helend zijn om eens geen woorden maar kleuren en vormen aan je belevingswereld te geven.

Jezelf en je gevoelens naar buiten te brengen in kleur en vorm is een kunst, die iedereen kan leren.

Door onze oordelen over onszelf en door onze geblokkeerde emoties, raken we gestresst en gefrustreerd.

Schilderen en boetseren vanuit je intuïtie is je leren overgeven aan het ontstaan van een schilderij of beeld, zonder dat je werkt aan een vooropgezet doel.

Je leert het oordelen en het presteren los te laten om in vrijheid je creativiteit te laten stromen.

Geniet van de expositie!"

Let niet op de rommel - Henk Plenter (boek)

Een aangrijpend boek, waarvan ik vind  dat  het verplichte lectuur voor alle mensen moet zijn, die op de een of andere manier voor de overheid of in de zorg werken.

Auteur Henk Plenter, sinds 2 ½  jaar gepensioneerd, heeft ruim 40 jaar voor de GGD in Amsterdam woningen ontruimd. Hij heeft zijn functie als het ware zelf uitgevonden en het zelfs tot Inspecteur Hygiënisch Woningtoezicht gebracht. 

Hij geeft de lezer een onthullende blik op een wereld die verborgen ligt achter alledaagse gevels in de Amsterdamse buurten. Met veel verstand van zaken, zachtmoedigheid, hartelijke meelevendheid en inzicht in wat mensen beweegt, ging  hij te werk.

Wat hij tijdens het uitoefenen van zijn beroep allemaal is tegengekomen en heeft meegemaakt beschrijft hij in dit boek op een zeer beeldende manier. 

Het is werkelijk schokkend hoe mensen in totale vervuiling kunnen leven. Vooral de beginnend dementerende en psychiatrisch gestoorde mensen kunnen niet zelfstandig, zonder professionele begeleiding leven. In de grote stad verdwijnen ze in de anonimiteit en worden pas ontdekt vanwege overlast met muizen, ratten of verschrikkelijke stank. Er is veel verborgen eenzaamheid en leed. Ik ben bang dat we daar in de toekomst nog veel meer mee te maken zullen krijgen als de ouderen zo lang mogelijk zelfstandig moeten wonen. En dat zal niet enkel in Amsterdam zijn.

Dit boek vormt een aanbeveling voor betere zorg voor elkaar en voor jezelf. Vereenzaming kan de beste mensen overkomen. In deze tijd met onze drang naar perfectie, snelheid en competitie zullen de mensen die niet bij machte zijn zich volledig aan te passen aan onze “zelfgemaakte maatschappij” ,nog eerder uit de boot gaan vallen. Compassie is een groot woord in deze tijd van zelfontplooiing en jezelf waarmaken.

Het is dan ook niet voor niets dat het woord  plenteren is opgenomen in het Algemeen Nederlands Woordenboek.  Welverdiend , ik ben vreselijk blij dat er zulke mensen bestaan zoals Henk.

Tot slot een gedicht van F. Starik, dichter uit Amsterdam, uit zijn boek “De eenzame uitvaart”.

N.N.

Iedereen kent ze: de grauwe ruiten

Die als doffe ogen in de gevels hangen

De gesloten leden, de moeie lappen

Waarachter onzichtbare mensen wonen.

Iedereen kent ze: de onzichtbare mensen

Die op de banken en bedden liggen, achter

Deuren zonder naam erop, iedereen kent ze

De deuren, de ramen, Niet de mensen.

Marianne

De moeite die je soms moet doen om een liedje van Sam & Dave in een blogpost te krijgen.

Stax.
Of het nu een northern of soutern soul label was, ik zou het niet kunnen zeggen. Ik heb zelf nooit heel erg veel met labels gehad.
Of stickers.

Mocht de naam Stax u zo vlug niets zeggen dan doe ik even een rijtje artiesten wiens muziek uitkwam op het label.

Otis Redding, Sam & Dave, Wilson Pickett, Rufus Thomas, Isaac Hayes, Booker T & The MG's, The Staple Singers.

Teveel namen om allemaal linkjes onder te zetten.

Stax was belangrijk, populair en het geld ging er met bakken doorheen.
Door wat sullige onoplettendheid ging het label in 1967 al bijna failliet.
Dat bijna bankroet zeurde daarna een flink aantal jaren door tot het echt niet meer ging en er iemand op een wel heel wonderlijk idee kwam.

"Waarom vragen we aan de koning van Saudi Arabië niet of hij ons geld wil lenen?"

Een door en door Amerikaans soul platenlabel dat van een Arabische, streng islamitische heerser geld wil lenen. Ik had het niet verzonnen.
Maar raar genoeg werd er een deal gesloten, voor erg veel miljoenen. En bijna was het roemruchte label gered geweest.

Bijna

Want in 1975 werd er een aanslag op koning Faisal van Saudi Arabië gepleegd door een prins die, om het ingewikkeld te maken ook weer Faisal heette.
Koning Faisal overleed.
Prins Faisal werd onthoofd.
En Stax ging alsnog failliet.

Zucht.

De moeite die je soms moet doen om een liedje van Sam & Dave in een blogpost te krijgen.

Ton

Verhuizen, maar dan met z'n heel, heel erg velen

Nu waren we hier in de bibliotheek nogal druk met van alles en meer.
De Nationale Voorleesdagen begonnen en natuurlijk was er het gepeuter aan het eBoekenuitleending waar "we" mee in het nieuws waren.

Dus misschien dat het me daarom even ontgaan was, dat de Nationale Bibliotheek van Letland naar een ander pand verhuisde.

Zelf heb ik dat ook wel eens gedaan, een bibliotheek verhuizen. En ik heb ook wel eens een schattige klas kinderen daarbij laten helpen.

Maar in Riga deden ze het anders.
Daar verhuisden ze met 15.000 mensen.

15.000!

Van de website van de NRC kopieer ik even dit

“De mensen die ook aan de Baltische weg deel hebben genomen konden zich het gevoel van schouder-tegen-schouder staan tegen een volstrekt onbekende nog goed herinneren. De mensen die bereid waren om ondanks de kou aan deze boekenketen deel te nemen hebben een vergelijkbaar gevoel. Ze zijn letterlijk gaan staan voor onze cultuur.”

Nu wordt er nog wel eens zuur gepruimd over het belang van boeken, of over het nut of voortbestaan van bibliotheken.
Maar daar hadden ze met z'n 15.000'en in Letland dus even geen tijd voor.

Daar deden ze even iets belangrijkers.


Ton

Isa Hoes - Toen ik je zag (boek)

Er zijn van die gebeurtenissen die je bijblijven. Bijna iedereen kan bijvoorbeeld nog vertellen wat hij deed, waar hij was toen de vliegtuigen zich in de Twin Towers boorden. En wat het met je deed, was het een ongeluk? Hoe kan dat? Wat nóg een vliegtuig? .... kippenvel momenten.

Zo' n kippenvel moment had ik ook toen ik hoorde van de dood van Antonie Kamerling. Ik zat in Utrecht, bij een bibliotheek bijeenkomst op 7 oktober 2010. Ton stootte me aan en liet het scherm van zijn telefoon zien waarop stond dat Antonie Kamerling was overleden.

Was hij ziek dan? Dacht ik meteen , of was het een ongeluk? Al lezende werd duidelijk dat hij zelf voor zijn einde had gekozen. Waarom toch? Zo' n talentvol persoon die alle voor de wind lijkt te gaan, een fijn gezin heeft en een succesvolle carrière ...

Kippenvel...

Iedereen kent Antonie wel ergens van. In 1990 startte de eerste Nederlandse soap op televisie en iedereen heeft wel eens een aflevering gezien hiervan. Goede tijden slechte Tijden.

Hoe Antonie Peter Kelder neerzette en Isa Hoes was Myriam van der Pol.

Het was qua inhoud en acteren weinig bijzonder en door het boek dat Isa schreef is nu duidelijk hoe dat dan ging, bij die serie, hoe men gecast werd, hoe hoog de tijdsdruk was, hoe hun levens in een klap veranderden door de rol die zij hierin speelden.

Ze groeiden door de rol en zochten andere uitdagingen. Ze werden vooral ook gevraagd voor andere rollen.

In haar boek beschrijft Isa prachtig hoe ze van onwetend meisje opgroeit, haar weg probeert te vinden in deze chaotische tijd. Hoe zij en Antonie verliefd worden op elkaar.

De eerste jaren van hun samenzijn, zijn goed, ze ontwikkelen zichzelf. Isa kijkt op tegen hoe Antonie "lak aan de wereld lijkt te hebben" en hoe the sky nog niet eens de limit is. Zij is daar anders in, denkt ze. Ze heeft meer tijd nodig en meer lef om verder te gaan in de rollen die ze speelt. Langzaam groeit ze steeds verder uit tot wie ze nu is. Met de nodige tegenslagen en onzekerheden. Ze is open in haar onzekerheden en twijfels. Antonie is dat niet. Hij pakt alles aan en wil overal de beste in zijn. Hij legt de lat zó hoog voor zichzelf en geeft zich in iedere rol, bij elke voorstelling helemaal. 

Er blijft dan, als hij vrij is, steeds minder over...

Het gaat slechter met hem, de perioden om op te laden duren almaar langer en ondanks de mooie dingen in het leven, zoals de geboorte van hun kinderen, de verhuizingen, de vakanties samen, komt er een neerwaartse spiraal.

Isa schrijft, dat ze hoopte dat zij niet de vrouw was die als laatste zag wat er met haar man aan de hand was...maar dat het wel zo ging.

Ze laat stukjes van haar dagboek lezen en soms stukjes van het dagboek van Antonie.

Je voelt haar schrik, haar verdriet als Antonie uiteindelijk laat weten, dat hij wil dat alles stopt. Dat hij naar de dood verlangt.

Ze schrijft dit verhaal zo openhartig.

En gedurende de tijd dichterbij 6 oktober komt, hoop je toch nog op een andere uitkomt dan wat je al weet...

Hoe hun laatste dag verliep, hoe het ging na zijn dood.

Ze beschrijft het alsof ze een vriendin is die vertelt wat haar overkomen is. Erg knap om je leven zo op papier te zetten. Ze is laat duidelijk zien dat ze " ook maar een mens" is, met sterke en zwakke kanten. In mijn ogen is ze een heel sterke vrouw, die zich ondanks alles, overal doorheen slaat en het optimale uit het leven haalt. Samen met haar kinderen.

Als ik nu het liedje weer hoor, dat Hero uit All Stars zong, denk ik, de eerste zin die je zingt had voor jou een heel andere lading...

was meer waar dan ik wist..

Ik dacht nooit aan morgen, vandaag was lang genoeg....

Karin

"Sluiting bibliotheken verarmt Nederland", Job Cohen zegt het ook

Jaja. Nou nou.

De bibliotheek is in het nieuws vandaag. We gaan namelijk eBoeken uitlenen.
En daar gaat u nog veel van horen.

En dat is mooi, en belangrijk, en goed. En nog wat termen vol vreugde.

Maar, omdat de lezen van eBoeken er morgen ook nog is, en de dag daarna ook ga ik er nog even geen ronkend tekstje over schrijven. Dat komt nog wel.

Vandaag blijft dit blog even steken bij een artikel in de Volkskrant, "Sluiting bibliotheken verarmt Nederland".

"De grootschalige sluiting van bibliotheken - in de afgelopen tien jaar zijn al 300 bibliotheekvestigingen gesloten - zal Nederland op termijn lelijk opbreken. Ze zal tot een hogere laaggeletterdheid leiden, een minder goed presterende kenniseconomie, slechter onderwijs, minder gemeenschapszin en verarming. Hiervoor waarschuwt een commissie onder leiding van voormalig staatssecretaris, PvdA-leider en burgemeester Job Cohen."

Ik kan dat artikel hier nu een beetje gaan zitten samenvatten. Maar waarschijnlijk leest u het liever zelf. dat kan dus via de deze link.

Het hele artikel is langer, maar dat geeft niet. U kunt De Volkskrant namelijk ook gewoon even in de de bibliotheek komen lezen. Dat is ook wel zo leuk, kunt u er meteen even over van gedachten wisselen met de andere mensen aan de leestafel. 

Dat liedje van Lou Reed, maar dan anders

Er zijn van die regels, die in mijn hoofd zijn blijven hangen.

"You don't need a weatherman to know which way the wind blows" is er één. "Say something once, why say it again?" is een ander

Waarom nu juist die regels soms in mijn hoofd opduiken weet ik niet. Het is lang terug dat ik probeerde bepaalde delen van mijn hoofd te begrijpen.

"Some people, they like to go out dancin'. And other peoples, they have to work", nog zo'n zin.

Deze, uit Sweet Jane van The Velvet Underground wilde ik vandaag doen. Maar dan weer niet van de VU of Lou Reed maar van die prachtige Prozacgroep The Cowboy Junkies.

Dus ik zocht een filmpje.
En luisterde het nog even af.

En dan zingen ze het niet! Ze zingen iets heel anders.
Hetzelfde lied, een andere tekst.
Wat ik na wat zoeken ook wel weer begrijp maar ...

(bent u er nog?)

(Het liedje komt zo hoor)

Ik zit er wel mooi mee.

The Cowboy Junkies zongen Sweet Jane op hun tweede lp, ja zo oud is het. De gitaar dreint mooi zacht dwingend en de stem van Margo Timmins, ach, die was toen al vol van herfstig omfloerste melancholie.

Er zit trouwens ook een erg mooie regel in.

Heavenly blue-eyed roses
Seem to whisper to me
When you smile

En die is net zo waar als die andere.

Ton

"Ik mis dit boek" en wat u daarmee kunt.

Dit staat er nu op de website, hier.

"De bibliotheek Langedijk koopt boeken, dvd’s, tijdschriften, computerspelletjes. Dat doen we niet slecht, de materialen die we aankopen worden veel geleend.
Maar, dat betekent niet we nooit eens iets over het hoofd zien.

De bibliotheek Langedijk houdt in 2014 € 5000,- apart voor die boeken die u mist en waarvan u ons laat weten dat u ze mist.

Spelregels

Die zijn er eigenlijk nauwelijks.
Het moet om een boek gaan (misschien komen dvd’s, spelletjes etc volgend jaar)
Het boek moet in de boekhandel te koop zijn.
Als u ons laat weten welk boek u mist en ook waarom u het mist laten wij u weten of we het gaan kopen en als we het niet gaan kopen waarom we dat niet gaan doen.

In de vakjes hieronder kunt u invullen welk boek u mist. Dat kan een kinderboek zijn, of een boek voor volwassenen. Het kan een roman zijn, of een informatief boek."

En daaronder hangt dan een invulformulier.
Vul het in, klik op verzenden, klaar.

Aan de tekst kan nog wat gesleuteld worden, maar dat komt later wel. Het was al een heel gewurm om de tekst op de website te krijgen (vraag mij niet waarom, ik ga niet doen alsof ik het snap).

Maar het is een begin.

Wilt u dus een boek, vul dan het formulier in. Wij kijken er naar en gaan het kopen.
Mits het een beetje in de collectie past.
Dat is dan weer lastig uit te leggen, hmm ... een roman of een leesboek kopen we. Maar wanneer u erg graag een naslagwerk van 806 bladzijdes over bijen in Peru wilt hebben dat €157,- kost moeten we u waarschijnlijk teleurstellen.
Al kijken we natuurlijk wel of we u dan op een andere manier kunnen helpen.

Ton

Krrrr...okodil - Catherine Rayner (boek)

Stel je eens voor…. Je ligt lekker een beetje lui te dobberen in een fijne koele rivier met je vrienden. Zon op je bol en genietend van de rust.
Maar zonder dat je het door hebt wordt je vanaf de waterkant begluurd. Als je één oog half open zou hebben, dan zou je 2 gemene ogen kunnen ontdekken tussen de bosjes. Nog niet echt iets aan de hand, toch?
Pas als er luid ‘KRRRR….OKODIL’  geschreeuwd wordt en er een enorme krokodil met een grote plons het water induikt…ja dan wordt alles anders. Weg met de rust en zwemmen voor je leven neem ik aan.

Niet echt een lekker prentenboek om voor te lezen aan kinderen tussen de 4 en 6 jaar vlak voor het slapen gaan, zou je misschien denken. Toch komt dit verhaal uit het bekroonde prentenboek van 2014. Krrrr…okodil van Catherine Rayner.
Krrrr….odil jaagt iedereen de stuipen om het lijf. Alle dieren zijn boos op hem en hebben het helemaal gehad met hem.  Je zou denken dat Krrrr…okodil uiteindelijk toch leert dat het niet zo netjes is om anderen aan het schrikken te makken. Ha, mooi niet. Op een dag ontdekt hij dat het nog leuker is dit samen met iemand te doen…..

Ik kan het niet ontkennen dat ik die neiging ook wel eens heb om een bezoeker of één van mijn collega’s in de bieb lekker aan het schrikken te maken. Helaas mag dat niet meer als je zo oud bent als ik. Maar het blijft lastig om de neiging te onderdrukken.

Dus mocht er een keer iemand van achter een kast vandaan springen ...+

Karen