Een verwilderde tuin – gastblog nr 3

 

Misschien komt het doordat ik ouder word, misschien komt het doordat ik tot nu toe al het een en ander in het leven heb meegemaakt. Misschien komt het nergens speciaal door. Maar het is een feit dat ik steeds vaker bij het lezen van een boek niet eens zo zeer getroffen word door het verhaal als zodanig, maar juist door alle herinneringen uit en associaties met mijn eigen familie en mijn eigen leven. En als dat dan ook nog eens wordt gecombineerd met een prachtige schrijfstijl, dan beïnvloedt dat vanzelfsprekend onmiddellijk mijn leesoordeel.

Het toeval bepaalde dat de roman Ik kom terug van Adriaan van Dis (Atlas Contact) deze maand zowel in mijn leesclub in-real-life als in de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur aan de orde kwam. Tijdens de bespreking in mijn leesclub viel het mij dit keer extra op dat ieders mening wordt ingekleurd door eigen ervaringen. Dat is ook logisch (en uiteraard prima), maar de ene keer is het meer te merken dan een andere keer. Het viel mij dit keer bijzonder op, omdat er bijvoorbeeld regelmatig werd gezegd dat de moeder van Adriaan van Dis zeker geen lieve, zorgzame vrouw was. Daar moest ik over nadenken, want ik had haar niet als "de moeder van" gezien. Ik had namelijk in haar mijn grootmoeder en minimaal één tante "herkend". En sommigen leden konden feilloos een aantal gebeurtenissen uit het boek benoemen, terwijl ik mij dat wel herinnerde en erover kon meepraten maar het zelf eigenlijk niet als belangrijke elementen uit het boek had gezien.

De roman is de weergave van gesprekken tussen moeder en zoon tijdens de laatste periode van haar leven. Het kost niet veel moeite om te ontdekken dat moeder en zoon een ingewikkelde, getroebleerde, relatie met elkaar hebben. Tijdens de gesprekken, waarvan is overeengekomen dat Adriaan deze in een boek zou neerleggen, wordt steeds duidelijker hoe deze persoonlijkheden in elkaar steken en welke karaktereigenschappen tot deze relatie hebben geleid. In mijn leesclub werd verzucht dat het jammer was dat het meer om die relatie dan om de moeder zelf ging. Dat kan ik onderschrijven áls het je, als lezer, te doen is om vanuit historisch perspectief meer te weten te komen over de levens van zelfstandige vrouwen vlak na de Eerste Wereldoorlog tot ver na de Tweede Wereldoorlog, waarbij in het geval van de moeder van Van Dis dit leven zich ook nog gedeeltelijk in Indië heeft afgespeeld. Zelf was ik veel meer geïnteresseerd in die bijzonder relatie tussen moeder en zoon.

Van Dis geeft zelf de allermooiste omschrijving van zijn moeder: zij is als een verwilderde tuin. Ik kan mij dat volledig voorstellen. Er komt inderdaad geen beeld van een extreem lieve, hartelijke moeder naar voren. Veel meer zijn de overwoekerende en (bijna) alles verwurgende stekels voelbaar. Zij prikt en steekt regelmatig keihard in de ziel en de gemoedsrust van de schrijver, maar ook bij andere personen die voor kortere of langere tijd deel uitmaken van haar leven. Door alles wat haar heeft gevormd, is het niet makkelijk om tussen het onkruid toch ook mooie, menselijke trekjes te vinden. En toch, af en toe is er een onverwachte, prachtig bloeiende bloem. En dan is het goed opletten en je te goed doen aan dat moois, want het plantje is uitgebloeid voor je er erg in hebt. Maar door die plotseling bloemenpracht is er het besef dat deze vrouw niet zomaar iemand is, met levenservaring, een scherpe geest en een bijzondere humor.

Hoewel ik van een andere (jongere) generatie ben dan Adriaan van Dis, kon ik moeiteloos een aantal signaleringen van hem plaatsen. Ik vind zijn moeder (en hemzelf) echt een product van de tijd. Prachtige rode draad is de koffer die zij met haar leven bewaakt. Niemand, maar dan ook echt niemand mag aan die koffer komen of weten wat er in zit. Tegen de einde van haar leven begint zij op te ruimen (lees: weg te gooien). En drie maal raden wat er na haar overlijden in die koffer blijkt te zitten .... En ziedaar, daar is mijn oma. Mijn oma heeft er eigenhandig voor gezorgd (aldus de overlevering) dat er na haar overlijden geen persoonlijke brieven of andere documenten achterbleven. Ik vind het indrukwekkend als iemand op die manier zelf de regie in handen houdt.

En mijn tante? Die zie ik nog levendig voor mij, door haar huis lopend en overal en nergens aantekeningen makend. Meestal op de achterkant van oude ansichtkaarten of, zoals de moeder van Van Dis, op de achterkant of binnenkant van rouwkaarten. Hoe ouder je wordt, hoe meer rouwkaarten er op de mat vallen, dus altijd genoeg "notitiepapier". Na haar overlijden was er geen enkele notitie terug te vinden.

Een andere "trigger" voor mij is het verschil in doen tussen broer en zus. Zus Saskia komt ook over, om nog bij moeder te kunnen zijn. Zij begint meteen schoon te maken en te poetsen, al foeterend op Adriaan dat hij zijn moeder niet in die omstandigheden had mogen laten zitten. Hij vlucht weg, naar een congres in het buitenland. En precies in de periode komt moeder dan uiteindelijk te overlijden. En dan begint voor hem het proces van aanvaarden en verwerken.

Natuurlijk had ik deze blogpost ook moeiteloos kunnen vullen met mijn mening over het schrijverstalent van Van Dis. Dan had ik een flink aantal superlatieven uit de kast gehaald, want ik ben erg gesteld op de manier waarop hij zijn pen hanteert. Eerder las ik van hem Tikkop en De wandelaar. In het persoonlijke verhaal zoals verwoord in Ik kom terug, is de hak-op-de-tak methode heel functioneel. Zo gaan gesprekken ook, van voor naar achter en van links naar rechts. En zelden heb ik een roman gelezen waarin het venijn (of iets gematigder gezegd: de versterking van het geschrevene) in de laatste zin, een enkele keer in de laatste zinnen, van een hoofdstuk zit.

Is het duidelijk? Of zal ik nog even uitdrukkelijk zeggen dat ik dit een fantastische leeservaring vond? ;)

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

The Leftovers (dvd serie)

Ik ken series met een rare plot maar weinig series met zo'n rare plot als "The Leftovers".

Wat als plotseling, zomaar 2% van de wereldbevolking verdwijnt? En dan niet allemaal uit één land, of een stad of streek maar gewoon geheel toevallig overal een paar mensen. Midden op de dag, van het ene op het andere moment zijn mensen weg, spoorloos, in schijnbare rook opgegaan.

The Leftovers gaat over hoe het met de wereld en meer specifiek de bevolking van een plaatsje in de buurt van New York gaat, drie jaar na het verdwijnmoment. Een verdwijning die nooit is, en ook niet wordt opgehelderd. Hoe ga je daar mee om als achterblijver, hoe draag je dat verlies?

The Leftovers is spannend, dramatisch, heel vreemd en ook nog redelijk verontrustend.

Wat is waar, wat is een droom? Wat willen de mensen die in het wit gekleed gaan en zwijgend rond staan te hangen? Waarom doen herten en honden zo raar? 

Raar, echt fors raar.

Serie 1 is nu te leen.

Bekentenis of The casual vacancy (dvd)

Bekentenis.

Ik ben één van de zestien mensen die nog nooit een boek van J.K. Rowling lazen..
Dus, om het maar nog duidelijker te zeggen, ik heb nog nooit een boek over Harry Potter gelezen.
En nee, ik heb ook geen van de films over Harry Potter gezien.

Zo.
Dat hebben we ook maar weer gehad.

Waarom ik nooit iets van haar las? Ik heb geen idee.
Misschien is het dwarsigheid. Dat zou natuurlijk best kunnen.

Maar, nu we de bekentenis gehad hebben kan ik meteen zeggen dat ik het niet-Harry Potter boek "Een goede raad" ook nooit las. Al deden wel meer mensen dat ook niet.

Van "Een goede raad" dat eigenlijk "The casual vacancy" heette is een korte tv-serie gemaakt.
En die heb ik, op dvd wel bekeken.

Hehe, we zijn er.

De plot van de serie is redelijk makkelijk. Er is een klein, idyllisch dorpje. In het dorpje is een gemeenschappelijk gebouw, een dorpshuis waar allerlei activiteiten voor iedereen worden georganiseerd. De burgemeester van het dorp wil echter van het dorpshuis af. Een luxe hotel met spa is toch veel interessanter? De verkoop gaat niet door omdat de gemeenteraad mer één stem tegen stemt. Maar dan sterft de man die die ene bepalende stem had. Een aantal mensen stellen zich verkiesbaar, maar al die mensen hebben weer een geheim dat natuurlijk openbaar wordt gemaakt.

"The casual vacancy" is een rare serie. Je staat vrijwel continu op een verkeerd been. De toon is soms luchtig, dan weer loodzwaar. Soms heb je het gevoel naar iets Engels stereotypisch als Agatha Christie te kijken, of beter nog, de moorddadige luchtigheid van Midsomer Murders. Maar dan krimpt je hart weer samen door het realistische leed van één van de hoofdpersonen.

Is het wat? Ik ben er niet helemaal uit. De verhaallijn is niet bijzonder maar ach hij werkt, de hoofdpersonen soms boeiend al zijn het er wel erg veel. De serie kiest niet echt tussen realisme en farce. Plusje is wel dat de afloop diep zwart en totaal onverwacht is.

Dat laatste zorgt dan voor een positieve weegschaalbeweging.
Toch maar kijken.

De dvd is hier te reserveren

Ton

Nieuw leven

Hoe schrijf je over een boek als dat van Thomas Verbogt: Als de winter voorbij is? Hoe leg je uit dat er geen concrete lijn van voor naar achter in het verhaal van de hoofdpersoon zit en dat het ontbreken daarvan totaal niet vervelend is? Hoe vertel je dat door het regelmatig verspringen in de tijd van het verhaal, er weliswaar steeds meer wordt vormgegeven aan het leven en de levenservaring van de hoofdpersoon, maar dat je op, pak 'em beet, twee/derde deel van de roman nog steeds niet zeker weet wat de importantie voor de verteller was om zijn verhaal te vertellen?

Toen ik op dat punt in het boek was, ontmoette ik een aantal medebloggers van Een perfecte dag voor literatuur tijdens ons (zeer geslaagde) bezoek aan het Damesleesmuseum en het Letterkundig Museum in Den Haag. Zij hadden het boek inmiddels gelezen of waren er, net zoals ik, nog in bezig. En wij constateerden met elkaar dat het heel mooi geschreven is, dat je niet anders kunt dan doorlezen, dat het weliswaar "makkelijk" leest maar dat het tegelijkertijd (prettige) moeite kost om het ook daadwerkelijk te lezen (in de zin van verwerken, begrijpen, een plaats geven).

En ik constateerde aan de hand van wat er allemaal werd uitgewisseld, voor mijzelf dat er vanaf het begin toch een onderbuikgevoel is en dat ik voortdurend op mijn hoede was om te ontdekken waar het verhaal naartoe leidt. Ondanks en dankzij die onduidelijkheid is er een boeiende sfeer. Ik was erg nieuwsgierig naar die ik-figuur en waarom het verhaal verteld moest worden. En eigenlijk doet het er in die fase niet zo toe óf het ergens naartoe gaat. En dan. Tja dan. Dan wordt in een paar rake zinnen helemaal duidelijk waarom de wereld is stil komen te staan. En waarom de hoofdpersoon, overigens met de naam Thomas, weet dat de wereld in slechts luttele seconden kan veranderen. Onherstelbaar veranderen. Wat ik dan uitermate knap vind, is dat alle ogenschijnlijk losse elementen uit het eerste gedeelte van de roman nu in één keer op hun plek vallen.

Voor Thomas is een rode draad dat hij opnieuw moet leren te leven, in die zin dat hij moet leren loslaten en opnieuw beginnen. Hij heeft in zijn leven een aantal verpletterende, traumatische ervaringen meegemaakt en dat maakt voor hem steeds concreter hoe belangrijk het is om te leren leven, ademhalen, bewust zijn. Een thema dat ook zo mooi naar voren komt in de door mij wel vaker aangehaalde roman Joe & ik van Mireille Geus (Lemniscaat), over een vader en zoon die met elkaar ook moeten leren hoe zij met hun levens omgaan.

Het indrukwekkende van lezen vind ik dat ik soms het gevoel heb dat een schrijver mij rechtstreeks aanspreekt of de juiste woorden weet te vinden om te verwoorden wat ik voel, denk en doe. Andere keren heb ik juist het gevoel dat een schrijver schrijft over iemand in mijn naaste omgeving. Dat laatste was dit keer het geval. Door de manier waarop de schrijver een aantal opmerkingen en gedachten heeft beschreven, moest ik regelmatig aan een mij dierbaar persoon denken. Ik ben er van overtuigd dat de manier waarop Thomas moet leren omgaan met zijn leven, een eye-opener zou kunnen zijn voor die persoon. Thema's als loslaten, het verleden het verleden laten en geen overbodige ballast meesjouwen, zowel letterlijk als figuurlijk, passen prima bij die persoon. Tegelijkertijd ben ik mij ervan bewust dat ik Als de winter voorbij is wel aan die persoon zou kunnen aanraden, maar dat mijn emoties bij deze roman mijn persoonlijke emoties zijn en niets zeggen over wat het boek voor die andere persoon zou kunnen betekenen. En wat voor mij belangrijk is, hoeft dat voor een ander niet te zijn. Daar moest ik ook aan denken tijdens de uitzending op zondag 11 oktober van VPRO Boeken waarin de schrijver Ap Dijksterhuis gevraagd werd een definitie van "geluk" te geven. Geluk is een subjectief begrip dat door persoonlijke gevoelens en door feiten en omstandigheden wordt ingekleurd.

In deze roman zitten van die echte "nadenkertjes", bijvoorbeeld over het verschil tussen werkelijkheid en waarheid. Wat betekent dat en hoeveel invloed kan dat op iemands levensinstelling hebben. Ook hier kun je nadenken over het lidwoord "de": dé werkelijkheid en dé waarheid .... of een werkelijkheid en een waarheid. Of een werkelijkheid en dé waarheid. Fantastisch om over te filosoferen.

Thomas Verbogt heeft een indrukwekkende hoeveelheid boeken geschreven. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik alleen een aantal jaren geleden Perfecte stilte van hem heb gelezen. Hoewel ik niet meer alle details van dat boek weet, herinner ik mij wel dat hij ook daarin een meeslepende manier van schrijven heeft met een licht ontroerende ondertoon. Een ander element dat zowel in Perfecte stilte als in Als de winter voorbij is van belang is, is de plotselinge omslag (althans voor de lezer) in bewustwording en besef van de situatie. Verbogt schrijft heel duidelijk en concreet, maar met meer dan genoeg ruimte om een eigen invulling aan het geheel te geven. In mijn beleving betekent dit dat hij een geweldig schrijverstalent heeft en dat hij het verdient om meer gelezen te worden.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Mijn hartelijke dank gaat uiteraard uit naar Nieuw Amsterdam, alwaar deze roman van Thomas Verbogt is uitgegeven.

Vergeet-mij-nietje

Extreme bewondering en obsessie, uitmondend in een verregaande afhankelijkheid. Ik kan mij daar zelf weinig bij voorstellen. Natuurlijk zijn er schrijvers, artiesten en musici die ik bewonder om hun prestaties, maar het leidt er zelden toe dat ik echt meer wil weten over de persoon zelf. En ik heb al helemaal niet het idee dat ik voor mijn eigen ontwikkeling en gedrag afhankelijk ben van het gedrag van een ander. Voor Nadine Sprenger, de hoofdpersoon in de roman Ica, ligt dat anders. Zij is zo vol van de schrijfster Ica Metz, dat zij heeft besloten haar volgende boek te laten draaien om het personage Ica.

Om zo veel mogelijk over haar protagonist te leren en zo veel mogelijk materiaal te verzamelen voor de roman, ontwikkelt Nadine een plan om Ica in haar nabijheid te laten verblijven. Uiteindelijk resulteert dit in een verblijf voor (in principe) onbepaalde tijd in het vakantiehuisje van de familie van Nadine in een Frans dorpje in de Morvan. De periode is niet alleen onbepaald doordat er niet is afgesproken voor hoeveel weken zij daar zullen verblijven, maar ook doordat Ica en Nadine alle klokken, mobiele telefoons en andere apparatuur met tijdsaanduiding uit hun samenleven daar verbannen.

Uit alles blijkt natuurlijk dat Ica is gebaseerd op de schrijfster Connie Palmen. Schrijfster Eva Posthuma de Boer heeft dat ook nooit onder stoelen of banken willen steken. Zij wilde een roman schrijven over Connie en heeft haar daarom geruime tijd "bestudeerd". Dit vinden we in de roman dus terug in de hoedanigheid van Nadine, die over de gevierde schrijfster Ica Metz wil schrijven. Een aantal voorvallen in de roman zijn rechtstreeks te herleiden naar gebeurtenissen in het leven van Eva en Connie. Deze wetenschap geeft een voortdurende, licht kietelende, spanning tussen fictie en feit. Wat is daadwerkelijk gebeurd en waar heeft de schrijfster haar talent aangewend voor een flinke portie fictie? En in hoeverre is die scheidingslijn eigenlijk aan te brengen. Eva laat het personage Ica in de roman licht spottend de vraag stellen: "is dit het werkelijke leven?" (vrije quote).

Ik moet trouwens bekennen dat ik nog nooit een roman van Connie Palmen heb gelezen. Er staat wel het een en ander van haar hand in mijn boekenkast, maar het is er nog niet van gekomen om het te lezen. Het is wel apart om te constateren dat ik nu meer óver dan ván Palmen heb gelezen. Zij komt namelijk ook voor in een boek dat ik zo'n 2 jaar geleden heb gelezen: Een blikjodenkoeken (Uitgeverij Prometheus). Dit boek is geschreven door Jessica Meijer, de dochter van Ischa Meijer. Ischa Meijer en Connie Palmen hebben tot aan het overlijden van Ischa een relatie gehad en Jessica verbleef vanaf een bepaalde leeftijd regelmatig bij hen. Een blik jodenkoeken is het persoonlijke verslag van Jessica, over het overlijden van haar vader, de relatie met haar moeder, de invloed van de verbroken verhouding tussen haar ouders, haar moeizame relatie met eten en met zichzelf. Het grote verdriet dat Connie heeft ervaren door het wegvallen van Ischa maakte dat zij misschien niet op de meest optimale manier naar Jessica heeft gereageerd. Haar gedrag heeft grote invloed op het zelfbeeld van Jessica en het duurt heel lang voordat Connie en zij hierover op een neutrale, uitgebalanceerde manier kunnen communiceren.

Het is simpelweg niet voorspelbaar hoe iemand onder extreme omstandigheden reageert en handelt. Dat blijkt ook wel als Nadine onder extreme druk staat tijdens haar verblijf met Ica in het Franse huisje. Ik vond het bijzonder beklemmend om te lezen hoe Nadine haar plan opstelt, hoe zij te werk gaat en hoe extreem afhankelijk zij is van Ica. Ica heeft al enige tijd niets geschreven en dat voert de spanning op. Nadine blokkeert zelf in haar schrijven zolang er geen nieuwe impuls van Ica komt. Daarom heeft zij een dubbel belang bij de heilzame invloed van het buitenleven in Frankrijk.

In de proloog wordt al de vraag gesteld of iemand met een alfabetisch gesorteerde boekenkast in staat zou zijn tot moord. Of het ook tot moord komt, dat ga ik hier echt niet vertellen :) Wat ik hier nog wel wil vertellen, is de grappige opbouw van het boek. Het volgt de lijnen van een klassieke tragedie volgens de opvatting van Aristoteles. Het geheel is opgebouwd uit een aantal bedrijven en tussendoor komt er een koor opdraven om de verbinding tussen de bedrijven te duiden. Dit gaf iets extra's aan het geheel.

Nadine vertelt aan Ica dat zij geen geheugen heeft voor planten- en bloemennamen, behalve voor het vergeet-mij-nietje. Tekenend voor de sfeer (zowel gespannen als zo nu en dan bijna hilarisch ontspannend) en de stijl is dan de terloopse opmerking van Ica dat Nadine dus blijkbaar dat plantje gehoorzaamt. Of deze roman zelf een vergeet-mij-nietje gaat worden? Daar ben ik nog niet helemaal van overtuigd. Het is nu, door de herkenbaarheid van Palmen en enige andere opgevoerde bekende personages, aantrekkelijk om te lezen, maar ik heb geen idee hoe dat voor bijvoorbeeld een volgende generatie lezers zal zijn. Eva Posthuma de Boer heeft een soepele en toch doordachte schrijfstijl. Daardoor was Ica in ieder geval een prettige leeservaring en dat is ook zeker wat waard.

Overigens mocht ik Ica lezen in het kader van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur. Mijn dank gaat uit naar Ambo Anthos voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Bijna klaar

Het begint al aardig op te schieten, de verhuizing. De meeste dingen staan zo langzamerhand op hun nieuwe plek. We gaan misschien patent aanvragen op de "zet iets heel zwaars op een dekbed en verschuif het daarop door de hele bibliotheek zodat de vloer niet krast" methode.

11 april 2014, ik heb het net nagekeken, dat was de datum waarop er op dit blog voor het eerst iets stond over de bezuinigingen. Anderhalf jaar geleden. Tijd vliegt als het spannend is. En het was spannend. Het scheelde misschien maar een paar centimeter en ... Maar, we zijn er nog. Er is nog steeds een bibliotheek in Langedijk.

Nu de verhuizing bijna afgelopen is ook pas die rommelige, spannende, stressperiode echt afgelopen. De kasten, de boeken, de andere dingen die op de bovenverdieping stonden, het staat nu allemaal beneden. En, ook al dachten we zelf niet altijd dat dat kon, het ziet er goed uit. We schuiven nog wat. Vegen de vloer, schuiven dan weer wat naar een andere plek maar het is bijna klaar, en af. En goed.

De verhuizing was hard werken. Voor iedereen die hier werkt, in een vaste functie of als vrijwilliger. We kregen veel hulp. Er was een onderwijzeres die na haar lessen en voor een vergadering vlug nog even kwam helpen met het in de kast zetten van de jeugdboeken. En toen ik haast een kast op mijn hoofd kreeg bleek er plots een scholier van het Jan Arentsz naast me op de grond te zitten die gewoon was binnengelopen en hielp de kast overeind te houden.
Maar er waren er veel meer.

Jaap, die wielen onder de bakken voor de prentenboeken zette zodat we ze voortaan makkelijk kunnen verplaatsen.

Rob en Tjerk van het Jan Arentsz die sterk, precies en vol humor de eerste versjouwdag opleukten.

De mannen van de Kringloop. Een aantal dingen moesten weg, omdat er geen ruimte meer voor was. En hoewel ze met dat wat er weg moest niet altijd wat konden namen ze het wel mee. Wat voor de broodnodige ruimte om te bewegen zorgde.

Hoewel de eerder genoemde dekbed methode vaak werkte waren er ook spullen die te groot, te zwaar waren. Dank aan de WNK mannen die kwamen helpen om die spullen te verplaatsen.

Boven is het leeg, heel leeg. Daar ga ik geen foto van plaatsen. Dat stuk is voorbij, klaar. We gaan verder met dat wat er is. En dat wat er is, dat ziet er goed uit. Vinden wij. Aanstaande dinsdag om 14.00 uur gaan we open, dan kunt u komen kijken of u het ook geslaagd vindt.

Goed, we gaan nog even verder met schuiven.

Muziekje erbij, en verder.

Bijna verhuizen

Na wat inleidende verhuisbewegingen is het dan nu bijna echt zover. We gaan de jeugdafdeling naar beneden brengen en voegen bij dat wat daar al stond.

Het verhuizen van een bibliotheek is, misschien is het beroepsdeformatie of een uit de hand gelopen hobby of zo, maar meestal is het verhuizen van een bibliotheek leuk. Heel leuk zelfs. Erg chaotisch, een hoop gedoe, er gaat altijd wel iets fout maar het komt altijd ook weer goed, zoiets.

Maar deze keer is het anders, voelt het anders.

Toen we een aantal jaren geleden naar het gebouw De Binding verhuisden is er lang nagedacht om alles er zo goed mogelijk uit te laten zien. En je kon het mooi, of lelijk vinden maar er stond wel iets. Een bibliotheek die er, denken we over 10 jaar nog vrolijk, fris en modern had uitgezien Ook al hadden we er niets meer aan gedaan.

En dat gaan we nu zelf helemaal veranderen en inkrimpen. Niet omdat er minder mensen komen of omdat er geen behoefte meer is aan een bibliotheek. Als dat nu zo zou zijn dan was het makkelijker, minder pijnlijk. Geen vraag, dan ook geen aanbod. Maar zo is het niet. Het is hier druk en er gebeuren steeds meer dingen. Het is "eenvoudig" omdat het geld op is.

En het is niet zo dat we dat niet snappen hoor, dat van dat het geld op is. Maar het blijft pijnlijk om iets drastisch in te krimpen terwijl .... nou ja, u snapt het wel.

Vanaf vrijdag 11 september tot dinsdag 22 september is de bibliotheek gesloten. Dan gaan we dus inpakken, kasten uit elkaar halen, verplaatsen, opbouwen en ze weer inpakken.

En nee, blij of vrolijk worden we er niet van. Maar we gaan wel zorgen dat ondanks de beperkingen die er straks zijn in de ruimte er op 22 september een bibliotheek staat die nog steeds de moeite waard is, leuk is, die dicht bij de bezoekers staat, nou ja, die zoveel mogelijk is/blijft zoals hij altijd was.

Als er tijd is, als de chaos niet te groot is en als er niets omvalt dan komen er misschien wat foto's van de verhuizing op dit blog te staan. Mocht dat niet lukken dan kunt u vanaf 22 september zelf zien hoe het geworden is.

Goed, het begint bijna.
Maandag komt de Kringloop om de eerste spullen op te halen die we beneden niet meer kwijt kunnen. Wie de bibliotheek nog even wil zijn zoals die een aantal jaren was moet dus voor maandag nog even langs komen.

De op twee na warmste dag van het jaar

Het zal de gewone bibliotheekbezoeker ontgaan zijn, al heeft er wel een stukje over in het Langedijkertje gestaan, maar de afgelopen weken is er erg hard gewerkt aan de schoolbibliotheek in de Wijde Veert.

Lezen, met plezier en goed kunnen lezen is van groot belang voor de ontwikkeling van kinderen. Daarom hebben de Bibliotheek Langedijk en de basisschool De Wijde Veert een overeenkomst gesloten waardoor de schoolbibliotheek in die school flink uitgebreid wordt.

Flink meer boeken. Een aantal kasten erbij zelfs, binnenkort volgt nog een computer waardoor er in alle bibliotheken in Nederland gezocht kan worden en de jeugdbibliothecaris van de bibliotheek gaat twee uur per week op de school werken om daar met leerkrachten echt aan leesbevordering te werken.

Dat staat er allemaal wat klinisch misschien. Maar, iets minder klinisch, de afgelopen weken is er loeihard gewerkt om de boeken die al in De Wijde Veert aanwezig waren in het computersysteem te zetten, boeken uit te kiezen en natuurlijk daar neer te zetten. Dat laatste was een aardige oefening voor de echte verhuizing, binnenkort hier in de bibliotheek in De Binding.

En echt, het leek alsof we het er om deden maar de dag dat we kasten in de bibliotheek afbraken om ze in De Wijde Veert weer op te bouwen was geloof ik de op twee na warmste van het jaar. Ik was onder het sjouwen in ieder geval erg blij met de tuinslang die de kinderen van de dagopvang op me richtten.

Maar, nu is het haast af, het ziet er mooi uit en nu aan de slag met het werken aan taal- en leesbevordering.

"Er gaat iets nieuws gebeuren!"

Er gaat hier iets nieuws gebeuren! Vanaf volgende maand schrijf ik hier namelijk een zogeheten gastblog over lezen en boeken. Deze blogpost verschijnt overigens ook op mijn eigen boekenblog (vooralsnog te vinden op dobbinga.wordpress.com) en daar schrijf ik vaker (maar zonder echte regelmaat) over mijn leeservaringen. Ik ben trouwens Johanna Dobbinga, vergevorderde veertiger en woonachtig in Noord-Scharwoude. Lezen hoort al van jongs af aan tot mijn favoriete tijdsbestedingen en sinds ruim twee jaar vind ik het leuk om mijn ervaringen te delen via mijn boekenblog.

Wat mijn smaak betreft, tja, over smaak valt niet te twisten :) Maar ik houd van afwisseling, dus af en toe een chicklit, een feelgoodroman, dan weer eens een spannende thriller of fantasyverhaal, maar stiekempjes ligt mijn hart het meest bij "literatuur". Wat dan precies literatuur is, daarover kunnen we heel lang met elkaar discussiëren, maar wat ik er onder versta zijn boeken die niet alleen draaien om de verhaallijn, maar die juist door een bijzondere schrijfstijl of prachtig taalgebruik prettig zijn om te lezen. En als de inhoud dan ook nog tot nadenken aanzet, ook als het boek al lang uit is, ja dan ben ik echt tevreden.

Misschien heb jij ook wel eens dat jij tijdens het lezen van een boek, terug moet denken aan een ander boek. Dit noem ik "associaties" en die laat ik graag terugkomen in mijn leeservaringen. Soms zijn die spontane associaties heel voor de hand liggend, maar soms word ik ook bijna door mijzelf verrast. En ook hier zul je zien dat ik rijp & groen, jong & oud etc. met elkaar verbind. Ik trek mij niet veel aan van wat anderen ergens van vinden, want ik wil plezier hebben en houden in lezen en maak daarom mijn eigen keuzes.

De bibliotheek is een plek waar je mij regelmatig kunt treffen. Ik snuffel daar graag rond, kijkend op de tafels en met een schuin hoofd de titels in de schappen lezend. Maar ik ben ook erg blij met de online-mogelijkheden die de bibliotheek tegenwoordig kent: vanuit mijn luie stoel een boek reserveren en een seintje op mijn smartphone krijgen als het voor mij klaar ligt. Zo makkelijk! En dan is het dus ook helemaal niet belangrijk of dat boek ook echt tot de collectie van Langedijk hoort, want door het landelijke netwerk is er meestal op redelijke termijn wel ergens een exemplaar beschikbaar.

Ik hoop dat mijn leeservaringen jou kunnen inspireren met welke boeken jijzelf in de bibliotheek kiest om te lenen en te lezen. En natuurlijk vind ik het leuk om te horen wat je van mijn leeservaringen vindt en of jij eenzelfde of juist een totaal andere mening over een bepaald boek hebt. Dus reageer vooral, via de blogpost of via mijn facebookpagina Theonlymrsjo of twitter (ja, ik geef het toe. Ik ben verslingerd aan sociale media).

Veel leesplezier!

theonlymrsjo