Verlengen

U gaat op vakantie en neemt boeken van de bibliotheek mee. Lekker weg met een boek erbij. Of DVD's voor de kinderen in de auto onderweg. 

U kunt via de website van de bibliotheek Langedijk uw materialen verlengen tijden de vakantie (bij gereserveerde exemplaren kan dit niet).

U klikt op "Mijn gegevens", de afbeelding die ook boven deze tekst staat.

En logt in met u bibliotheekpasnummer en het pin/wachtwoord is als u deze zelf niet heeft veranderd u geboortedag (ik ben geboren op de zevende dan wordt het bij mij 07) en de laatste 2 cijfers van u geboortejaar.

Dit kunt u doen via u tablet met de Bibliotheek Wise app, uw laptop of via een internetcafé.

Als u bent ingelogd dan kunt u klikken op de materialen die u thuis heeft en deze daarna verlengen.

In de zomer wordt er voor 6 weken uitgeleend en buiten deze periode kunt u 2x zelf verlengen via de app of de website.

Claudia

Philippe Claudel - Rivier van vergetelheid (boek)

Na de dood van zijn te jong overleden vriendin Paule zoekt
de hoofdpersoon zijn toevlucht tot Feil, een dorpje aan de
oever van de Maas. 

'Ik moest er vandoor, weg van deze plek. ergens anders heen...
Ik moest kilometers afleggen en heel veel kruispunten passeren.
Ik wilde een onherroepelijk doolhof neerleggen tussen de grond
van Paules leven en de wereld waarin ik zonder haar verder
zou moeten..'

 
Hij huurt een kamer bij de vriendelijke Madame Outsander
en raakt bevriend met de cafébezoekers, de pastoor en de
doodgraver. In het ooit bruisende dorp zijn de mensen
ongelukkig, maar stuk voor stuk helpen ze hem over het
verlies heen. En de Maas, die ouwe trouwe onopzichtige
rivier, wordt voor hem een plek waar hij de rust vindt om
verder te gaan. Langzaam drijven de seizoenen voorbij
en heelt de verse wond van het verlies.
Een bleek litteken is datgene wat overblijft.

'Er is tijd overheen gegaan, tijd die niets met Paula te maken wilde
hebben. De tijd die verdriet brengt, neemt het ook op zich dat verdriet
te verzachten, en het is merkwaardig te zien hoe hij zijn best doet om
ons kapot te maken en daarna te troosten, mijn rouw is bijna voorbij:
daar ben ik zo bang voor als voor een lafheid.'

Met Rivier van vergetelheid schreef Claudel een intense roman
waarin hij het verlangen naar de ander en de eeuwige
zoektocht naar zelfinzicht in al zijn heftigheid heeft verwoord.
Dit verhaal over rouw en herinnering valt op door de precisie
waarmee de beelden worden opgeroepen aan de hand
van beeldend proza.

Hieronder een interview met de schrijver.
In het Frans.



Conny

De gemeenteraad kwam langs

"Wat zeg je?"
(...)
"Sorry, er stond een hyperige muziekje op. Dat krijg je in drukke tijden".
(...)
"Hoe de avond met de gemeenteraad ging? Goed. Prima opkomst. Van alle partijen waren er mensen aanwezig".
(...) 
"Nee, we hebben helemaal niet staan weeklagen of zielig lopen doen. Deze gemeente zit in financieel zeer zwaar weer en dan gaan lopen roepen dat er helemaal niet bezuinigd mag worden is een beetje je kop in het zand steken".
(...)
"Nee, we hebben niet staan actievoeren nee. De bedoeling van de presentatie was om duidelijk te maken wat we allemaal doen, en dan weer vooral de dingen die minder zichtbaar zijn als je gewoon de bibliotheek binnenloopt. En natuurlijk hebben we het gehad over de bezuiniging van €80.000,- die er al een tijd stond en over het bedrag van €262.000,- waar we nu mee te maken lijken te hebben".
(...)
"Nee, helemaal niet. De enige bedoeling van deze avond was aan mensen die straks een beslissing nemen duidelijk maken waarvoor of waartegen ze kiezen en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn".
(...)
"Ja, er werd aandachtig geluisterd en er werden veel vragen gesteld en nee, natuurlijk zijn we nu niet klaar. Dat zou wel heel makkelijk zijn he? Nee, we gaan nu verder met een uitwerking die laat zien wat er bezuinigd zou kunnen worden en hoe je dan toch nog een bibliotheek over zou houden die voor de mensen in Langedijk van grote waarde is".
(...) 
"Nee, dat blijft niet steken bij een paar honderd euro hier of daar. Er zal heel fors in zaken gesneden moeten worden maar het is of dat, of bijna helemaal niks meer".
(...)
"Een liedje? Omdat het vrijdag is? Oh, ok dan. Eentje met een aardig refrein dan maar".

You can't always get what you want
But if you try sometimes well you might find
You get what you need

"Wat? Nee, daar heb ik nu echt geen tijd voor. Ik ga nu net even kijken naar huisvesting op een andere plek in de gemeente die misschien stukken goedkoper is. Dus ik spreek je volgende week vrijdag wel weer". 

Ton

Buiten regent het

Buiten waait het, als het al niet regent.
Binnen zitten we nog steeds met die aangekondigde bezuinigingen.

We verstuurden deze week een extra nieuwsbrief.

Maar verder,
als ik eerlijk ben wordt het er allemaal niet helderder op.

En als ik maar lang genoeg naar die zin kijk wordt zelfs die nog cryptisch.

Dus doe ik maar vlug een muziekje.
En heb ik het er maar even niet meer over.

Gekkigheid.

Takuya Kuroda speelt trompet. Dat vinden sommige mensen niet fijn.
Maar na 2 minuut nog wat gaat José James zingen.

En dan regent het misschien nog wel buiten,
maar binnen niet meer.

Ton

Verder

Nog maar net terug uit Bulgarije, ik stond nog wat 's ochtends vroeg suf naar de bagageband op Schiphol te staren, kreeg ik een sms'je. Het nieuwe college van Langedijk had het nieuwe subsidiebeleid naar de prullenbak doorverwezen.

Ik was even voorzichtig blij. Zou dat betekenen dat de aangekondigde 40% bezuiniging waardoor we hier in tranen waren nu ook niet doorging?

Nee dus.

Hoe nu verder? Met die bezuiniging, en met dit blog?

Tja.

Kijk, we lopen hier natuurlijk niet nog steeds met tranen in de ogen rond. Maar om nou te doen alsof er niks aan de hand is, dat zou ook onzin zijn.

Dus. De komende tijd, naar januari 2015 toe zal ik zo regelmatig en open als maar kan vertellen over hoe we die aangekondigde bezuiniging van meer dan €260.000,- gaan proberen in te vullen.

De gevolgen zullen meer dan duidelijk waarneembaar zijn, voor iedereen. Niet iedereen die hier nu nog werkt zal hier in 2015 nog zijn, en de bibliotheek zoals u die nu kent zal er anders uitzien, zal kleiner zijn, fors kleiner misschien wel.
En of we alles wat we nu doen dan ook nog kunnen doen ...

Maar dat komt allemaal nog. Nu schuif ik nog aarzelend onwennig met bedragen, personeelskosten, de huurprijs per vierkante meter van dit mooie maar ook prijzige pand, de bedragen die we aan boeken uitgeven. Het is nog wennen, laat ik het zo maar noemen, ik bezuinig al jarenlang maar dat wat nu wordt weggestreept is echt weg.

Op woensdag 14 mei hebben we de leden van de nieuwe gemeenteraad uitgenodigd, dat waren we toch al van plan na de verkiezingen. We gaan vertellen wat we doen, wat het belang, het nut daarvan is. En ik gok dat de bezuiniging ook wel ter sprake zal komen.

Vrijdags liedje. Een dreinerig ding over het (weer) oppakken van de stukjes. Met een meneer in een Schots rokje.
Glimlachen kan geen kwaad.

Ton

En alle vier hadden we tranen in onze ogen

Zelden zal een liedje zo ontoepasselijk zijn geweest als het liedje van vandaag.

Vrijdags mag er een liedje, en ergens in de dagen voor vrijdag verzin ik welk lied.
Happy van Pharrell Williams zou het worden. Niet omdat het zou mooi is, ook al is het zeldzaam lastig uit het hoofd te krijgen als je het voorbij hoort komen, maar omdat er overal op de wereld van die leuke filmpjes bij gemaakt worden.

Maar dat was dus voor we met tranen in onze ogen zaten.

Na vandaag ben ik twee weken met vakantie. En daar kon ik die Happy filmpjes mooi bij gebruiken. Eerst één uit Dahab in Egypte, omdat het de tijd van het jaar is om daar te zijn en om daarna de Sinaï in te trekken. Maar de Sinaï is onveilig dus zou het volgende filmpje uit Jordanië komen. Maar dat ging ook niet door omdat ik plots op twee honden ga passen die eerst in Turkije woonden (filmpje) maar die nu net naar Bulgarije zijn verhuisd. En dan een Happy filmpje dat in Bulgarije is gemaakt.

Maar dat was dus voor die tranen, alleen kan ik nu niet meer op een ander liedje komen.

Afgelopen woensdag kregen we te horen dat de bibliotheek volgend jaar 40% minder subsidie zal krijgen. Zo'n 260.000 minder is dat. In één keer.

En die boodschap breng ik nu nog gauw over aan de mensen die hier werken. Voor ik naar Bulgarije ga.

En er is boosheid, verslagenheid, opstandigheid. En er is een vreemd soort melancholie. Omdat we om ons heen kijken naar wat we in de afgelopen jaren hebben opgebouwd hier. Een plek waar mensen graag komen, waar bezoekers Noord-Hollands nuchter maar met veel persoonlijke vriendelijkheid worden geholpen, waar alle scholen komen, waar dingen gebeuren, waar we met een klein team zonder al teveel nota's en planningen heel veel doen.

En ik zou willen dat ik nu mooie, hoopgevende zinnen kon zeggen, of schrijven. Maar ik ben nooit een voorstander geweest van liegen, of je groter voordoen dan je bent.
Op dit moment weten we het gewoon even niet.

Natuurlijk gaan we onze vreselijkste best doen om er wat van te maken. En natuurlijk gaat dat ook lukken. Maar een zo forse bezuiniging zal een enorme impact hebben op wat we voor de inwoners van Langedijk kunnen doen.

En daarom zaten we, denk ik met tranen in onze ogen.

Een ontoepasselijk liedje, niks aan te doen, ik kan even niks anders verzinnen.

Ton

Genoeg (tijdschrift)

Dit zijn voetnoten die genoeg zeggen over het tijdschrift  “GENOEG”  dat nu ter inzage ligt op de leestafel in  bibliotheek Langedijk. 
 

Het tijdschrift gaat over ‘consuminderen’ en staat vol met advies en tips over hoe u meer kunt doen/kopen met minder geld. Hoe u materialen weer opnieuw kan gebruiken, kleding met kleine aanpassingen weer draagbaar kan maken. Leuke dingen kan doen die niet duur zijn of helemaal gratis zijn. 

Een klant van onze bibliotheek heeft ons attent gemaakt op dit tijdschrift voor jong en oud. Bent u nieuwsgierig geworden kom dan naar de bibliotheek om het blad te lezen en laat ons weten wat u  vindt van deze nieuwe aanwinst.

Heeft u niet genoeg aan alleen het tijdschrift? Genoeg heeft ook een website.

Gitta

Underworld en lang voorlezen

Ergens in de flat moet het liggen. Het mapje met dingen over het record "langdurig hardop voorlezen". Omdat ik zelf niet zo'n al te best geheugen heb zou ik het mapje graag vinden. Want ik ben helemaal vergeten hoelang ik toen voorgelezen heb. Lang. Heel lang, meer dan een dag of zo, dat weet ik nog wel. En dat het in de bibliotheek Ursem was. Er zaten mensen te luisteren, bekenden en volslagen vreemden. Ik heb mensen legpuzzels zien maken, dat soort dingen. En ik las maar door. Gekmakend lang.

Het is echt gebeurd. Maar ik kan er nu niets van terugvinden. En omdat het internet toen nog lang niet zo aanwezig was zijn er ook daar geen sporen.

Ik was zelfs dat hele voorlezen al bijna vergeten. Maar ik herinnerde me het door het muziekje van deze week. Underworld. Die muziek zat toen vaak op de walkman (ja, zolang is het geleden) onder het fietsen van het station in Obdam naar De Goorn of Ursem. In Den Helder waait het, maar daar waait het volgens mij minstens zo hard. De maar voortdenderende dreun van Underworld zorgde dan voor afleiding.

Al hielp ook die niet toen ik met fiets en al omwaaide.

Kat/Hond

Vroeger, toen bibliotheken nog alleen over boeken gingen werd er wel eens door de een en de ander beweert dat je, als je heel goed naar de collectie keek je de hobby's, interesses van degene die de boeken aankocht terug kon zien.

Net iets meer boeken over, zeg schilderen, of een bepaald huisdier.

Nu loop ik nog wel eens langs de kasten hier, maar ik zie de hobby's van de medewerkers hier er niet in terug.

Gelukkig is er dan tegenwoordig het bibliotheekblog. Daar kun je wel wat dingen terug zien komen, boeken, muziek en de huisdiervoorliefde.

Ik heb thuis een kat. Daar kunnen dan meteen weer heel veel zinnen achter waarin ik me afvraag of de kat eigenlijk mij heeft. Maar ik laat het even bij een raar filmpje dat ik tegen kwam.

Hoe zou het zijn als je vrienden op huisdieren leken?
Boeiende vraag.
Boeiend uitgewerkt.


Ton

Reiskookboek Frankrijk - Onno Kleyn (boek)

Vorige week kwam ik met veel plezier het  “Reiskookboek” van Onno Kleyn tegen in de bibliotheek. Tot mijn verbazing is het al enkel keren  herdrukt. Thuis gekomen zag ik voorin mijn eigen exemplaar, gekregen voor een  verjaardag, de datum 2004 staan. Mijn herinneringen gingen terug………
 

Al weer zo’n 10 jaar  jaren  gingen we met onze bijna achttienjarige zoon en zijn vriend op vakantie naar de Franse Alpen. De caravan, afgeladen met fietsen, kano’s, spatzeilen, zwemvesten, tenten  en nog veel meer. De jongens wilden veel trainen voor de kampioenschappen kano-polo die net na de zomervakantie gehouden werden. Het meer lag aan de camping dus dat konden ze niet beter treffen. De twee verbruikten de hele dag enorm veel energie met kanoën, trainen, fietsen en uitgaan natuurlijk!

Kortom, ze moesten goed eten vond ik en  dat hebben ze ook zeker gedaan.

Iedere dag haalde ik een “culinair, snel  klaar en  gerecht” uit het handige kookboekje. (Ik had zelfs een schortje meegenomen i.v.m. de vetvlekken.) Met een  glaasje wijn erbij genoot ik van het koken. Het leuke van de gerechten is dat ze echt Frans zijn zoals bijvoorbeeld de beroemde Coq au vin, mmmm, uiensoep, pasta’s en visgerechten. Op de lokale markt en in hypermarchés  konden we veel van die verse streekproducten en specialiteiten kopen. Op onze kleine tweepitter kon ik  alle gerechten  met succes klaarmaken. Er staan ook recepten in voor de skottelbraai en de barbecue. Bovendien geeft de auteur informatie over wijnen en kruiden.

Een echte aanrader dit fantastische kookboekje met overheerlijke eenvoudig klaar te maken recepten.

Er zijn ook reiskookboeken van hem verschenen over Italië en Spanje.

In ieder geval vonden de mannen het geweldig en ik zie ze nog elke avond met verwachtingsvolle gezichten aan de campingtafel schuiven. Dat  was echt genieten met ons allen.

Boeken van Onno Kleyn vindt u hier.  

Marianne van Vliet

Wat Ankie zegt

Soms moet je op een tekstje voor het blog erg, of lang je best doen.

Maar op andere dagen tikt Ankie van 9 wat zinnetjes op een pc op de jeugdafdeling.

En daar kun je het dan maar het best bij laten.

(Opgelucht) glimlachen om The Bad Plus

Jazz is lastig.
Ook voor mij.

Terwijl ik het toch leuke muziek vind.
Ook, soms zelfs juist terwijl ik werk.

Maar daar is dus lang niet iedereen het mee eens.

Zit ik eens fijn een ongetwijfeld belangrijke nota te schrijven, met wat fijne piano jazz als begeleiding, komt er iemand binnen en die zegt "Wat is dat voor (...) (vul een negatief en krachtig woord naar keuze in) muziek!".

Dan kan ik wel zeggen, "Je moet er naar leren luisteren".
Maar dat klinkt ook zo oubollig.

"Jazz has a sense of humor", zo heet een trouwens best wel slechte lp van Horace Silver. En misschien gaat dat mensen over een streep trekken, dat je om jazz kunt glimlachen.

Daarom vandaag een liedje van The Bad Plus. Hun "hit". Een glimlachsucces bij elk optreden. Eerst fijn ingewikkeld doen en dan mag eindelijk de "hit". De zaal wacht op het liedje en de muzikanten ook. En als het er dan eindelijk is, glimlacht, of schaterlacht iedereen bijna opgelucht.

Het filmpje is van een tijdje terug, toen de "hit" nog als een verrassing kwam. Let vooral op de drummer. Dave King zit zich altijd glimlachend te verheugen. Eindelijk mag hij eens lekker in de maat meppen. Even tellen, en dan fijn meppen.

Cd's van The Bad Plus zijn hier te leen.

Ton

Hoelang leef ik al? (app)

Je kunt het natuurlijk ook zelf uitrekenen.
Pen/potlood, een papiertje en een niet al te ingewikkelde rekenmachine, meer heb je niet nodig.

Maar, waarom moeilijk doen als er ook een app voor is?

Over sommige dingen voor je telefoon of tablet kun je lang schrijven.
Maar deze app kan zo weinig dat ik de zinnen er haast uit moet wringen.

Hoelang ben ik al in leven?

Op meer vragen geeft deze app geen antwoord.

En terwijl ik deze zinnen tik ben ik weer wat langer in leven.

Je zou er vast heel filosofisch van kunnen worden.
Maar je kunt het ook gewoon houden bij het kijken naar de wegtikkende minuten.

Download de app voor de iPhone hier.
Bezitters van een Androidding moeten zelf aan het rekenen, of kunnen een soortgelijke app hier downloaden. Al zit er wel een foutje in.

En nu leef ik al nog wat langer. 

Het lied van de beul - Norman Mailer (boek & plaat)

"Toen de bestuurder het contactsleuteltje omdraaide, sprong de radio weer aan. Er heerste genoeg spanning binnen om iedereen op te laten schrikken. De bestuurder wilde onmiddellijk de radio afzetten, maar Gary keek op en zei:'Alsjeblieft, laat het aan.' De tekst van het liedje ging over de vlucht van een witte vogel - Una paloma blanca.
Voor alle zekerheid vroeg de bestuurder:'Moet ik het echt aan laten?' 'Ja,' zei Gary.
'Er is een nieuwe dag, er is een nieuwe weg,'luidden de woorden, 'en ik wiek omhoog de zon tegemoet.'
Terwijl ze traag voortreden en het liedje gespeeld werd, merkte pater Meersman dat Gary niet meer naar de foto keek. Het leek of de tekst belangrijker was geworden.
Keer op keer kreeg ik de klappen,
Eens lag ik geketend vast,
Ja, ze wilden mij vertrappen,
De pijn bezorgt me nog steeds last.
Niemand zei meer iets en het lied ging verder.
Geen mens neemt mij mijn vrijheid af,
Ja, geen mens neemt mij mijn vrijheid af.
Toen het afgelopen was bleven ze zwijgen. Bij de conservenfabriek stapte iedereen op zijn beurt uit, zoals de bewakers hadden geleerd tijdens de oefening met een vervanger voor Gary. Nu brachten ze hem zonder hapering naar binnen."

Het lied van de beul - Norman Mailer. Eerste Nederlandse druk 1980, pagina 537.

In 1976 vermoorde Gary Gilmore twee mensen. Voor één van de moorden werd hij ter dood veroordeeld. Gilmore weigerde tegen de uitspraak in beroep te gaan. Dat weigeren en het feit dat zijn executie de eerste na een pauze in het ten uitvoer brengen van doodvonnissen was maakte zijn naam en zijn zaak "beroemd".
Mailer beschrijft in "Het lied van de beul" op minutieuze wijze het leven van Gilmore, de rechtzaak en de juridische verwikkelingen.

Gilmore werd op 17 januari 1977 door een vuurpeloton geëxecuteerd. Zijn laatste woorden waren 'Lets do it!'.

Heel lang geleden kocht ik "Het lied van de beul". Niet vanwege Norman Mailer. Ik bladerde door het boek en kwam de naam Gary Gilmore tegen. En die naam kon ik door het lied dat The Adverts ooit over hem maakten, "Looking through Gary Gilmore's eyes".

Het lied dat in het fragment hierboven voorkomt is natuurlijk een ander. Gilmore hoort het wanneer hij wordt overgebracht naar de plek waar hij geëxecuteerd zal worden.

Ton

De Griffeljury versus de Kinderjury

Het leek van te voren zo’n leuk idee….. Het openen van de Kinderjury 2014 verkleed als hofdame om de kinderen te stimuleren mee te doen aan de jury en ze zo aan het lezen te krijgen.

Het aantrekken van een prachtig blauwe jurk van dik velours met gouden biezen dat ging nog wel, maar daarna….die pruik. Ik moest mijzelf overtuigen dat dit echt een leuk idee was en de kinderen in de bieb zonder twijfel zich daardoor gelijk zouden aanmelden voor de Kinderjury. Dus pruik op en keurig geschminkt inclusief rode pruillip de jeugdafdeling op, wetende dat de directeur al klaar zou staan met telefoon om een foto van mij gelijk te kunnen verspreiden via een Tweet. Volledig  in mijn rol als deftige dame uit de Middeleeuwen schreed ik door de bieb op zoek naar zieltjes voor de Kinderjury. En waarom eigenlijk?

Elk jaar, tijdens de Kinderboekenweek in oktober, delen volwassenen Gouden en Zilveren griffels & Penselen toe aan de beste en mooiste kinderboeken van het jaar. Tijdens de kinderjury bepalen kinderen zelf wat zij de mooiste kinderboeken vinden. Alle kinderen tussen de 6 en 12 jaar kunnen meedoen. De keuze van het deskundig volwassenpanel en die van de kinderen verschilt enorm. Terwijl de volwassenen over het algemeen kiezen voor een ‘literair’ werk van een ‘Literaire schrijver’ kiezen kinderen voor een boek dat lekker leest, aansluit bij hun belevingswereld en een pakkende titel heeft zoals Izzylove of De wraak van Lorre. En kreeg het zoveelste boek van Geronimo Stilton alweer voor de vierde keer in 2013 de Prijs van de Kinderjury in de leeftijdsgroep 6-9 jaar. Dit keer voor Fantasia VII.

Het is een feit dat de gekozen boeken door de volwassenenjury bijna niet de kast uitkomen. Ondanks dat er juweeltjes tussen zitten, laten kinderen de griffelboeken staan. Ouders en leerkrachten zijn degene die de boeken juist meenemen omdat men er vanuit gaat dat dit hele goede jeugdboeken zij

Maar wie heeft er nu gelijk? 

Wat zijn nu toch de mooiste en beste kinderboeken?

In het artikel ‘Wat zegt de kinderjury? De stem vandekinderen bij de canonisering van kinderboeken’ door Anne de Vries schrijft de auteur: ‘De Prijs van de Nederlandse Kinderjury is geen alternatief voor de Griffels en Penselen, maar biedt een aanvulling vanuit een andere invalshoek’. Mooi gezegd! Een interessant artikel over hoe we landelijk zowel de Griffel als de Kinderjury in hun waarde kunnen laten en naast elkaar kunnen laten bestaan zonder steeds in de discussie te belanden welke jury ‘beter’ is.

Natuurlijk heb ik als jeugdbibliothecaris ook een mening over wat goede boeken zijn. Goede boeken zijn boeken die goed geschreven zijn, er spannend en aantrekkelijk uitzien en door heel veel kinderen gelezen worden. Een combi dus van de twee jury’s? Maar ja, zolang er volwassenen én kinderen zijn die allebei mogen kiezen blijft er waarschijnlijk een verschil in keuzes

Een probleem? Lees het artikel  maar eens.

Karen