Bij Sint Maartensvlotbrug ligt het Wildrijk. Je ziet het liggen als je over de N9 rijdt. Het bos, of eigenlijk bosje (en als je een matig humeur hebt kun je ook "groot uitgevallen struik" zeggen) is weinig opzienbarend. Behalve in het voorjaar, dan bloeien er overweldigende hoeveelheden wilde hyacinten. Zomaar, daar waar ze zin hebben om te bloeien. Dit voorjaar liep ik door het Wildrijk. Corona was nog vers, de angst om het te krijgen door zelfs maar naar een deurknop te kijken die iemand zomaar had aangeraakt was reëel. Een ijverige boswachter had van het Wildrijk een éénrichtingsbos gemaakt. Daar mocht je alleen rechtsaf, daar weer niet verder, en hier dan naar links. Een bos met pijlen, en afsluitkruisen. Een coronaproof bos.
Het is december, en de bibliotheek Langedijk is dicht. Voor alweer de derde keer dit jaar. Aan een bibliotheek heb je weinig als die niet open is. En toch is de bibliotheek gesloten. Dicht door corona.
Elk jaar hebben we rond kerst een ochtend voor de vrijwilligers die werken in de bibliotheek. Een vertrouwd hoogtepunt (of alleen punt, dat kan ook) is mijn speech. Die gaat eigenlijk nooit echt goed. Ik ben m'n briefje met de tekst kwijt, of mijn leesbril. Of alle twee. Dus improviseer ik, onder redelijke hilariteit maar wat zinnen. Die elk jaar neerkomen op hetzelfde. Omdat ze elk jaar waar zijn. De Bibliotheek Langedijk zou zonder alle vrijwilligers niet dat kunnen doen wat ze doet, zou zelfs niet kunnen bestaan zonder hen. Bedankt daarvoor. Ik gebruik iets meer woorden, maar daar komt het toch wel op neer. Dit jaar ging het bedankje via een kaartje bij een cadeautje.
Bezoekers van, of aan de bibliotheek worden zelden bedankt. Al zijn we toch erg blij wanneer u komt. Dit jaar ging dat langskomen maar moeizaam. Een tijd dicht in het voorjaar, een week of twee in het najaar en nu weer tot half januari. Ondanks dat de bibliotheek vaak, heel vaak dicht was zag ik het aantal leden niet plots helemaal inzakken. En dat is fijn. Erg bedankt daarvoor. En op de momenten dat de bibliotheek open mocht kwam iedereen toch weer gewoon (hoe ongewoon gewoon ook is in deze tijd) langs. Boeken werden ingeleverd en in grote aantallen weer meegenomen, er werd weer gestudeerd, informatie werd opgezocht, activiteiten voor mensen die het Nederlands een lastige taal vinden werden weer bezocht. Al met al, ook in dit rare jaar was het plots weer normaal in de bibliotheek. En dat was mooi om te zien, omdat het nooit vanzelfsprekend is dat iedereen weer langskomt. Ook daarvoor dus erg bedankt. Want een bibliotheek zonder bezoekers, dat is helemaal niks.
Ooit, over een hele tijd is deze hele corona periode een herinnering geworden. De lege straten, de paniek, de bibliotheekboeken die in quarantaine moesten, het zullen allemaal herinneringen zijn. En het in het Wildrijk bloeien dan hopelijk nog steeds wilde hyacinten. Zonder dat iemand zegt waar ze dat moeten doen. Zonder dat er nog ergens een bordje met een kruis of een dwingende richting aangevende pijl staat.
Hopelijk tot snel.
Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten