Zit je in, of met een lockdown en dan vergeet je dat toch weer bijna omdat Emma Cline zo'n weergaloos boek heeft geschreven.
De bibliotheek is gesloten, corona, wat moet je er meer over zeggen? Nou, bijvoorbeeld dat de bibliotheek wel gesloten is maar dat dat niet betekent dat je helemaal geen nieuwe boeken kunt lenen. Hoogstens kost het wat meer moeite dan anders. Hoe je toch aan boeken kunt komen staat op de website van de bibliotheek, hier.
Terwijl de bibliotheek dicht is schrijf ik af en toe iets over een schrijver, of een boek waarvan ik denk dat het de moeite waard is. Maar dat is dus alleen maar mijn mening, meer niet.
Van Emma Cline verscheen in 2016 het boek "De meisjes". Dat staat er koeltjes maar "De meisjes" was een heuse literaire hit. Op de omslag van dat boek staat "Californië, 1969. Een tienermeisje raakt in de ban van een groep jonge vrouwen en een meedogenloze communeleider". Die zin lijkt te hinten naar een spannend verhaal, in de ban, meedogenloze communeleider, je ziet het verhaal al half voor je.
Maar dat valt mee (of tegen, het is maar waar je op hoopte). "De meisjes" draait om het opgroeien van Evie van 14. De groep vrouwen die ze tegenkomt geven haar een gevoel van waarde, ze wordt gezien. Maar er is ook een andere kant aan de groep, een kant die meer dan losjes gebaseerd is op Charles Manson.
Ik vond "De meisjes" best een aardig boek maar het had ook iets onbevredigends. Nu ik Cline's nieuwe boek gelezen heb snap ik wat er met het vorige boek aan de hand was, en waarom ik dat opnieuw ga lezen.
"Daddy" (Engels titel, maar de rest is gewoon in het Nederlands) (Veel verhalen in "Daddy" gaan over vaders en hun relatie tot hun kinderen) is een prachtboek, fantastisch en mooi is het. Maar het zijn wel korte verhalen. En dat schijnt voor veel mensen een drempel te zijn. Negeer die drempel! Echt. Doe het voor mij, maar vooral voor jezelf.
Neem "Op het spoor". Richard is op weg naar de school van zijn zoon Rowan. Zijn ex vrouw is gebeld en Rowan heeft op school iets vreselijks gedaan. In een paar bladzijdes schildert Cline het leven van Richard. Hier een melancholisch stukje, daar iets ontluisterends. En je hebt beeld. Eenmaal op de school ontmoeten we Rowan. Er is een gesprek met de directeur. En daarna een etentje van Richard met de onuitstaanbare Rowan en diens irritante vriendinnetje.
Een kort verhaal schrijven is schrijven met de beperking van ruimte. Als je even niet oplet heb je toch een boek van 200 pagina's. Cline kan ontzettend goed overweg met die beperking. In "Op het spoor" gaat ze zelfs zo ver met die beperking dat ze niet vertelt wat Rowan nu voor vreselijks gedaan heeft. Even frustreert dat, maar het verhaal gaat om de band van Richard met zijn zoon en daarvoor zijn smeuïge, misschien sensationele details van de daad van Rowan nodig.
In "De meisjes" ga je er vanuit dat er smeuïge details zullen komen over dat wat de commune voor vreselijks doet. Maar daar gaat het verhaal niet echt over, dus laat Cline het weg. Al zie ik dat nu pas. Ik ga "De meisjes" herlezen.
Ik vond "Daddy" één van de beste boeken die ik het afgelopen jaar las. Vrolijk ga je er niet echt van worden en ik heb me beperkt tot één verhaal per dag maar dan heb je er wel mooi tien dagen plezier van. Want ja, je kunt immens genieten van dingen waar je niet vrolijk van wordt. Al geldt dat weer niet voor een lockdown.
Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten