#ikleesthuis over een opwindvogel

Omdat er vandaag podcasts moesten worden opgenomen in de Binding koos ik niet voor links of rechts op de dijk. Het werd lopen naar het station om in een bijna geheel lege trein naar Heerhugowaard te gaan waar ik mijn fiets uit een bijna lege fietsenstalling haalde. Op weg naar Langedijk kreeg ik het idee dat zelfs fietsers nu met een ruim boogje elkaar.

Maar, nu een boek want ondanks die trein van vandaag, #ikleesthuis

Het is niet dat ik saaie hersenen heb of zo. Maar met verhalen die echt niet zouden kunnen gebeuren, daar kan ik vaak niets mee. Een leuk wereldomspannend complot, dat kan nog net. Maar bij vliegende bezemstelen of buitenaardse beschavingen haak ik zuchtend af. Mijn toch echt niet saaie hersenen kunnen denken ik die stap niet maken. Of ze hebben iets van "Doe effe gewoon ja".

In de boeken van de Japanse schrijver Haruki Murakami gebeuren vrijwel altijd dingen die echt niet kunnen. Of die op zijn minst toch ernstig onwaarschijnlijk zijn. Er zitten mensen dagenlang in diepe putten zonder dat ze zich daar erg druk om maken. Er zijn werelden onder die van ons waar de hoofdpersoon doorheen trekt en waar hij (het zijn altijd hij'en) bijzonder vreemde dingen beleeft. Er zijn pratende katten, belangrijke schapen en mysterieuze dolfijnen.

En wonderlijk genoeg accepteren mijn hersenen al die rarigheid onmiddellijk. Sterker nog, ik werk me opgewekt en alles wat er gebeurd aanvaardend vrolijk door de vaak omvangrijke boeken heen.

Naast alle gekkigheid van die mannen in diepe putten zijn Murakami's boeken namelijk de gewoonheid zelve. Ok, dat klinkt raar. Misschien zo. Door de zinnen die Murakami schrijft accepteer je al de opgeschreven onmogelijkheden. Die zinnen zijn namelijk doodnormaal, vaak kort en redelijk kaal. Politiek incorrect zou je het bijna autistische zinnen kunnen noemen. Misschien is het de combinatie van bloednormale taal en de in diezelfde taal beschreven onmogelijkheden die er voor zorgen dat je alle gekkigheid makkelijk accepteert.

Neem De opwindvogelkronieken. Eerst verdwijnt de kat van Toru Okada, en daarna ook zijn vrouw. Al zoekend naar hen ontmoet hij de raarste mensen en bevindt hij zich plots in een metersdiepe put. Waar hij niet in paniek raakt maar wat na gaat zitten denken. Er is een oude militair met gruwelijke verhalen, een vreemde puber, nee, het is niet echt uit te leggen. Zelfs beschrijven is eigenlijk niet te doen.

Het zijn wonderlijke tijden, maar misschien daarom ook juist wel tijden voor een wonderlijk boek. Wat wel heel gewoon leest.

De opwindvogelkronieken staat als eBoek in de Online Bibliotheek hier
Nog een heel stel andere titels van Murakami staan als eBoek hier.

Ton