"Wij zijn bijzonder, misschien zijn wij een wonder" van Ted van Lieshout verscheen vorig jaar al.
Ik pakte het boek vorige week toevallig weer eens op, het lag wat slordig, zomaar ergens op een stoel. En boeken van Ted van Lieshout dienen niet zomaar slordig ergens rond te liggen.
Ik bladerde er wat door en las het volgende gedicht;
Nico
Nico speelt met niemand
en niemand speelt met Nico
en als niemand geen zin meer
heeft dan gaat Nico naar huis.
Na zevenhonderdveertien
stappen tellen is hij thuis
en daar wacht niemand Nico
op met cola of met thee
en niemand eet gezellig
nog een extra koekje mee.
Op het blog van Ted van Lieshout staat over het boek;
‘Anders zijn dan anderen wordt vaak niet gewaardeerd en soms zelfs niet getolereerd. Dikwijls begint dat al op school. Daarom is het zo belangrijk om kinderen te laten kennismaken met anderszijn, liefst op een speelse manier. Aan de ene kant om kinderen die anders zijn een hart onder de riem te steken, aan de andere kant om kinderen, maar ook volwassenen, de onschuld in te laten zien van het anders zijn. Volgens mij moet je daar zo vroeg mogelijk mee beginnen, en daarom maakte ik er een prentenboek over voor kinderen vanaf een jaar of vijf.’
‘Anders zijn dan anderen wordt vaak niet gewaardeerd en soms zelfs niet getolereerd. Dikwijls begint dat al op school. Daarom is het zo belangrijk om kinderen te laten kennismaken met anderszijn, liefst op een speelse manier. Aan de ene kant om kinderen die anders zijn een hart onder de riem te steken, aan de andere kant om kinderen, maar ook volwassenen, de onschuld in te laten zien van het anders zijn. Volgens mij moet je daar zo vroeg mogelijk mee beginnen, en daarom maakte ik er een prentenboek over voor kinderen vanaf een jaar of vijf.’
Ik las het gedicht nog een keer,
en zette het op een niet te missen plek
zodat niemand het over het hoofd kon zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten