Robin of Marvin? (liedje)

"En, vindt je het wat?".
"Och. Het duurt een beetje te lang. En de tekst is ook niet echt subtiel. Maar in de video zit een leuk schaap, dat wel".
"Dat is het? Iedereen vindt het een leuk liedje, neuriet het mee, wordt er vrolijk van  en jij vindt alleen het schaap leuk?".
"Ja, eigenlijk wel ja".

"Maar kun je het dan niet gewoon af en toe voor ons uit je pc laten komen? Zo prettig vinden wij al die saxofoondrek die je uit Spotify haalt niet die je afspeelt als je weer een nota in elkaar aan het schrijven bent".

"Het is trouwens gestolen ook".
"Wat?".
"Dat liedje, van die Robin Thicke, dat is gestolen. Het lijkt sprekend op "Got to give it up" van Marvin Gaye".
"Ach kom".
"Nee, echt. Lees maar, hier staat van alles over een proces enzo. En je hoort het trouwens ook meteen".

"Laat me raden, jij vindt dat liedje van Marvin Gaye zeker wel leuk?"
"Tuurlijk. Wereldnummer. Een grote favoriet van mij, dat lied".

"En je vindt het niet raar dat je dat liedje wel leuk vindt en dat je het lied at er van gestolen is helemaal niks vindt. Terwijl het er volgens jou zoveel op lijkt. Dat vindt je niet raar?".
"Nee, hoezo?".
"Omdat het dan toch heel erg lijkt op wat je wel leuk vindt! Dan kan je het toch nooit helemaal niks vinden!".

"Nou?".
"Marvin Gaye heeft geen schaap nodig!".

Bookshelfies (hype)

Eerst was er de "selfie".
Neem een foto, met de mobiel, van jezelf, al dan niet rond een thema.
Plaats de foto op een sociaal medium, bijvoorbeeld Twitter.
Klaar.

Leuk?
Mwah.

Nu is er de "bookshelfie".
Wat eigenlijk niet meer is dan een "selfie", maar dan voor een plank van je boekenkast.
De gemaakte foto zet je op het internet.
Klaar.

Leuk?
Ach, het is natuurlijk een hype. Maar wel een leuke.

Er zijn allerlei varianten.
Zo kun je eerst je favoriete boeken op een rijtje zetten, om zo te laten zien dat je een wel uitzonderlijk goede smaak hebt. En het dragen van een zonnebril komt ook voor. Wat dan weer zou "moeten" omdat mensen die van boeken houden wat introvert zijn.

Zelf vond ik het nog knap lastig om niet al te appelig te kijken als je een foto van jezelf neemt. Dus misschien is iets als "je favoriete huisdier voor een boekenplank" nog een te overwegen variant.

U heeft nog tot zondag! (app)

Op zondag 1 september zijn de boeken in de app Vakantiebieb niet meer leesbaar.
Dat is jammer, maar het is niet anders.

Naar het schijnt komen er in de app rond de herfst en de kerst weer een aantal boeken beschikbaar. Ik ontdekte deze week toevallig dat Vakantiebieb ook op twitter aanwezig is (@VakantieBieb) dus als u die nu gaat volgen houden ze u wel op de hoogte over welke boeken het gaat.

De app was/is trouwens een groot succes. Binnen een maand registreerden zich 90.000 mensen en die downloaden 400.000 keer een titel.

De top 5 van de meest gedownloade boeken is:

• Zes Jaar van Harlan Coben
• De vergeten brief van Kate Morton
• Trash van Andy Mulligan
• Onder de Ombu-Boom van Santa Montefiore
• De Killing van David Hewson.

Maar goed, u heeft dus nog tot zondag om uw boek uit te lezen.
Dat u dat maar weet.

Poes houdt van James Brown, en The Rift Valley Boys

Poes houdt niet van Bob Dylan. Hij wacht dan ook met nauwelijks verholen minachting op het moment dat de postmeneer de luxe versie van "Another Self Portrait" komt langsbrengen.

En het is niet alleen Dylan waar hij niets van moet hebben. Primal Scream, Palma Violets, Lambchop, Underworld, hij vindt het allemaal niks. Om maar niets te zeggen over zijn blik als ik zelfs maar naar de kast loop waar de jazz cd's staan.

Poes houdt niet van muziek.
Nou ja, dat is niet helemaal waar.
Poes houdt van James Brown.
Het puntje van zijn staart gaat er van trillen.

Een tijd lang dacht ik dat het, vanwege voor de hand liggende uiterlijke kenmerken kwam door Brown's
"Say it loud! I'm black and i'm proud".
Maar door een lied van The Rift Valley Boys weet ik beter.

"Mu Africa" staat op de verzamelcd "Kenya Special: Selected East African Recordings from the 1970s & '80s". Twee cd's vol prachtmuziek, met nog een mooi context biedend boekje erbij ook.

The Rift Valley Boys, die met twee liedje meedoen op deze cd en waarvan verder niets bekend is maakten een soort diep dampende Afrikaanse funk. Je verstaat er geen woord van maar Poes vindt het prachtig. Ook bij The Rift Valley Boys gaat er een trilling door zijn staart.

Pas na een tijdje snapte ik het. Na elke "Mu Africa" uitroep past in de maat daarna precies "James Brown!". Bijna precies zoals The J.B.'s, de begeleidingsband van James Brown dat vroeger riepzong.

"Mu Africa! James Brown!".
Dat hoort Poes. En daarom siddert zijn staart.

Vanavond, voor hij brokjes krijgt ga ik eens proberen hoe diep de liefde van Poes voor James Brown zit. Dan zet ik dat ene lied van The J.B.'s op. Eens kijken of zijn staartje ook gaat trillen bij het klassiek vegetarische "Pass The Peas".

Wij zijn bijzonder, misschien zijn wij een wonder - Ted van Lieshout (boek)

"Wij zijn bijzonder, misschien zijn wij een wonder" van Ted van Lieshout verscheen vorig jaar al.

Ik pakte het boek vorige week toevallig weer eens op, het lag wat slordig, zomaar ergens op een stoel. En boeken van Ted van Lieshout dienen niet zomaar slordig ergens rond te liggen.

Ik bladerde er wat door en las het volgende gedicht;

Nico

Nico speelt met niemand

en niemand speelt met Nico

en als niemand geen zin meer

heeft dan gaat Nico naar huis.

Na zevenhonderdveertien

stappen tellen is hij thuis

en daar wacht niemand Nico 

op met cola of met thee

en niemand eet gezellig

nog een extra koekje mee.

Op het blog van Ted van Lieshout staat over het boek;

‘Anders zijn dan anderen wordt vaak niet gewaardeerd en soms zelfs niet getolereerd. Dikwijls begint dat al op school. Daarom is het zo belangrijk om kinderen te laten kennismaken met anderszijn, liefst op een speelse manier. Aan de ene kant om kinderen die anders zijn een hart onder de riem te steken, aan de andere kant om kinderen, maar ook volwassenen, de onschuld in te laten zien van het anders zijn. Volgens mij moet je daar zo vroeg mogelijk mee beginnen, en daarom maakte ik er een prentenboek over voor kinderen vanaf een jaar of vijf.’

Ik las het gedicht nog een keer,
en zette het op een niet te missen plek
zodat niemand het over het hoofd kon zien.

City Quiz (app)

De vakantie zit er weer op.
We zijn weer aan het werk
Of we zijn weer naar school.
Of we doen iets anders.
Maar in ieder geval, de vakantie is afgelopen.

Mocht u dat allemaal wat erg vervelend vinden dan is er een aardig spel voor op de telefoon.
City Quiz heet het.

Het appje doet weinig meer dan een aantal foto's tonen van een stad met daaronder wat lege vakjes. In die vakjes horen letters en die staan in willekeurige volgorde weer onder de lege vakjes. Zet de letters in de goede volgorde in de vakjes en .... er komen nieuwe foto's van weer een andere stad. Verslaving ligt op de loer.

Simpel, eenvoudig, leuk voor even tussendoor en wie weet doet u er nog een aardig "daar moet ik echt eens heen" idee van op.

City Quiz is er voor Android en iPhone

Over rozen en liefde die stinkt

Er dansten meisjes, die iets riepen ook. 

En daarna was er een man. Met een blauw oog en een enorme bos rozen. Hij keek rond, wachtte even en sloeg toen de bos rozen volledig kapot op de vloer.

Ik weet het nog goed. Tenminste, dat denk ik.

Soms zit het niet mee, met deze stukjes op vrijdag. De video bij het droevigste lied ooit is plots van YouTube verdwenen. En ook het filmpje van Joshua Redman die tijdens "Wish" zijn ziel door zijn saxofoon blaast, lang geleden met Brad Mehldau, is verwijderd.

Gelukkig is de bos rozen niet weg.

Lang terug, toen popfestivals nog geen gehypte "polsbandjes verplicht"  en je moet wel twitteren of facebooken aangelegenheden waren, ging ik één keer naar Pinkpop. Met K, die later plots C genoemd wilde worden. We gingen met de trein, helemaal naar Limburg. We keken naar muziek en gingen daarna weer terug. En terwijl we weg waren lieten we aan niemand weten hoe het was.

We gingen heen voor The Specials, Joe Jackson en The Jam. De man met de rozen was irritant geprogrammeerd voor The Jam. Hij speelde in iets dat de J. Geils Band heette.
Daar hadden we nog nooit van gehoord. Deden ze blues? Oh bah, daar kwamen we niet voor.

Maar ze speelden voor The Jam en ze moesten wel opschieten want na The Jam was het nog een heel eind terug naar Den Helder.

De band kwam op. De man deed dat met de bos rozen en het lied dat iedereen na twee minuten meezong begon. 

You love her
But she loves him
And he loves somebody else
You just can't win
And so it goes
Till the day you die
This thing they call love
It's gonna make you cry
I've had the blues
The reds and the pinks
One thing for sure
 
(Love stinks)
Love stinks yeah yeah
(Love stinks)
Love stinks yeah yeah 

Het was een optreden waarbij iedereen voor het begon iets had van "Ja? Nou? En?". En na een paar minuten gaf de grootste punk zich al gewonnen. Misschien kwam het door de tekst, we waren tenslotte 16 of 17 of zo. Of misschien kwam het door die klap met die bos rozen. 

Hoewel nou net dat stukje niet echt goed te zien is in het filmpje.
Maar het is wel gebeurd!

Dave Eggers - Een hologram voor de koning (boek)

Alan Clay is 54. Zijn toekomst ligt ver in het verleden.
De relatie met zijn ex vrouw is volstrekt verstoord.
Hij heeft schulden, zoveel schulden dat hij het schoolgeld van zijn dochter niet kan betalen.
In zijn hals groeit een abces, iets dat hij negeert. Dat wat je negeert gaat vanzelf wel weg.

Alan Clay is consultant.
Hij probeert een systeem te verkopen waarmee je via hologrammen met elkaar kunt communiceren. Niet dat hij daar iets van snapt. Maar Alan is jaren geleden ooit de neef van een koning tegen gekomen. En die ontmoeting lijkt een ingang om het hologrammensysteem te verkopen.

Alan Clay is in Saoedi Arabië. In een woestijnstad die misschien ooit af zal komen. Maar nu staan er nog maar drie gebouwen, en heel veel palmbomen. Sommige palmbomen zijn nog deels verpakt in plastic

Alan Clay wacht op de koning van Saoedi Arabië. Het is onduidelijk of en wanneer die naar zijn presentatie zal komen luisteren. Hij wacht op hem in een tent. En hij maakt zich druk over de sterkte van het signaal van de wifi. Nou ja, hij probeert zich druk te maken. Maar eigenlijk kan weinig hem meer schelen.

"Een hologram voor de koning" van Dave Eggers gaat over globalisering, eenzaamheid, vriendschap, vervreemding en nog wat zware termen. Maar die termen dringen zich niet op hoor, het verhaal leest als een fijn treintje.

Hoe het allemaal afloopt met Alan Clay weet ik nog niet.
Misschien hoort dat niet, een stukje over een boek schrijven als je het nog niet helemaal uit hebt. Maar wat ik tot nu toe las maakte me zo enthousiast dat ik het niet kon laten om toch alvast wat zinnen te tikken.

Het is misschien geen mooi boek, daar is het net een tikje te afstandelijk voor. Maar de sfeer van verlatenheid en vervreemding die Alan Clay in en om zich voelt is zeldzaam goed opgeschreven. Korte, puntige zinnen. Heldere beschrijvingen.

Enorme aanrader.
Niet te missen enzo.

En, hoeveel echte volgers heeft u?

Twittert u?
En hoeveel volgers heeft u?
Dat klinkt als een wel normaal getal.

Wie twittert kent ze wel, de mensen met ontiegelijk veel volgers. Beroemde mensen zijn het meestal. en anders zijn ze misschien wel beroemd geworden doordat ze zoveel volgers hebben op Twitter.
Kip/ei enzo.

Maar, zijn die volgers ook wel echt? Bestaan ze wel?

Via de website Statuspeople.com kan dat nu gecontroleerd worden. Gratis en voor niks. Je tikt gewoon een Twitternaam in, wacht een tijdje en dan zie je hoeveel van de volgers nep zijn en wie er van die volgers al heel erg lang niets zegt.

Ik probeerde het met een paar politici.

Mark Rutte, de minister president. Hij wordt door 185.112 mensen gevolgd.
Statuspeople zegt: 27% is fake, 24% is inactief en 49% is echt.

Diederik Samsom. Hij wordt gevolgd door 112.432 mensen.
Satuspeople zegt: 22% is fake, 28% inactief en 50% echt.

Geert Wilders. Die wordt door maar liefst 269.400 mensen gevolgd.
Statuspeople zegt: 33% is nep, 26% inactief en 41% echt.

De website kijkt natuurlijk niet alle Twitteraccounts echt na, ze doen een steekproef. En natuurlijk zijn er belangrijker dingen op de wereld. Maar, in een tijd waarin steeds meer waarde wordt gehecht aan hoeveel mensen er naar je luisteren op de sociale media is de Fakechecker van Statuspeople toch een aardig ding om eens te gebruiken.

De volgers van de bibliotheek zijn trouwens voor 93% echt.
Mocht u tot dat percentage behoren, dank voor het echt zijn.

De femme fatale met het kleine ronde hoedje

Edie Sedgwick.
Zegt die naam u iets?
Niet?

Als ik zelf niet een kleine doch ongevaarlijke afwijking had met (of moet dat voor zijn?) de muziek van Bob Dylan kende ik haar naam waarschijnlijk ook niet.

Sedgwick (1943 - 1971) was, volgens Wikipedia, een stijlicoon, actrice en model. Omdat ze in jaren 60 leefde kwam er in haar leven ook een hoop drank en drugs voor. En ze zou de inspiratie zijn geweest voor een aantal liedjes van Dylan. Just Like a Woman, Leopard-Skin Pill-Box Hat en zelfs Like a Rolling Stone. Zelfs geloofde ze een tijdje dat Bob verliefd op haar was. Maar dat bleek een pijnlijke vergissing.

Deze dingen wist ik allemaal wel, toen ik per ongeluk haar naam weer eens tegenkwam op het internet. Wat ik niet wist, er zijn zoveel dingen die je niet blijkt te weten, is dat ze ook al de inspiratie of beter misschien het onderwerp was voor nog een prachtlied.

Nico zong het. Op de lp van The Velvet Undergound uit 1967.
Femme Fatale.
Het klinkt, tussen de bak herrie die de rest van de plaat volgens sommigen is als een rustig, bijna lievig liedje.

Maar ondertussen.

Here she comes, you better watch your step
She's going to break your heart in two, it's true
It's not hard to realize
Just look into her false colored eyes
She builds you up to just put you down, what a clown

'Cause everybody knows (She's a femme fatale)
The things she does to please (She's a femme fatale)
She's just a little tease (She's a femme fatale)
See the way she walks
Hear the way she talks

You're written in her book
You're number 37, have a look
She's going to smile to make you frown, what a clown
Little boy, she's from the street
Before you start, you're already beat
She's gonna play you for a fool, yes it's true

Arme Edie. 

Zelf vergeten, leeft ze voor eeuwig voort als femme fatale.

En ze had al zo'n rotleven.

Een dinosaurus, in een dorpje in Turkije

"Maar, wat bedoel je met ...".
"Wat? In Turkije. Op twee honden passen. Dat deden we".

"Ja. Maar ..."
"Heel leuk. Twee weken in Ortahisar, een klein Turks dorpje in Cappedocie. Volgens mij ben ik sinds ik vroeger met m'n ouders op vakantie ging niet meer zo lang op één plek met vakantie geweest".

"Heel leuk maar wat ...".
"Het is prachtig daar joh, en omdat de honden steeds uitgelaten moesten worden konden we ook niet ergens anders heen dus de hele omgeving van Ortahisar kennen we nu precies, we kunnen er zo gaan gidsen. Da's best handig trouwens, een gids. Zelden zoveel paden en paadjes gezien. en nergens een kaart of van die kekke paaltjes met gekleurde bandjes of cijfers die op een wandelroute wijzen of zo. Welnee, gewoon maar kijken waar je uitkomt".

"Lastig, vast. En hoe zit het nu ..."
"Lastig? Ja, een beetje wel. Vooral als je bovenop een berg loopt met veel paden maar nergens een aanwijzing hoe je weer naar beneden komt. Dan denk je op een bepaald moment toch "Nou, dan hier maar". En die keuze wil nog wel eens tegenvallen".

"Maar, er is niemand gewond ..."
"Welnee, het ging steeds net goed. En als er wat gebeurd was had er vast wel iemand komen helpen. Zeldzaam aardige mensen daar. Liep je over een stoffig breed pad, stopte er een auto, gingen de raampjes omlaag en kreeg je handen met pruimen en abrikozen aangereikt".

"Ja vast, fijn hoor. Maar ...".
"Een ijzeren schema he. Heel vroeg op. Koffie. Honden lang uitlaten. Ontbijten. Zelf lopen. Terug tegen enen omdat de honden weer uitgelaten moesten worden en het toch veel te warm werd. Lezen. Boodschappen doen. Honden uitlaten. Koken. Eten. Lezen. Honden uitlaten. Slapen".

"Zeg! Nergens om hoor, het zal allemaal best maar wat bedoel je nu met die dinosaurus?".
"Dinosaurus? Ik heb er geen gezien hoor. Wel slangen, een das, gieren, een vos en een schildpad maar een dinosaurus, nee".

"Maar wat bedoel je dan met de kop van dit stukje?"
"Wat? Oh. Ach. Om onduidelijke redenen was een liedje van Underworld, "Dinosaur adventure 3D" als wekkergeluid in de mobiel terecht gekomen. Dus met die dreun werden we elke ochtend wakker. En de honden ook. Trouwens, je krijgt de groeten nog van ze.
Van Zeno en Noura".

In een café in Oudkarspel

Ongeveer vijfentwintig moet hij geweest zijn. Reken ik uit mijn hoofd na.
Vijfentwintig zo ongeveer, toen hij optredens regelde voor in het café van zijn vader.

Vandaag werd bekend dat Wout van Liempt is overleden. Van Liempt was impresario, zijn naam kende ik wel. Al geef ik toe dat er bij het lezen van het bericht niet meer kwam dan een "O ja, hij, deed hij niet iets met het boeken van artiesten?".

Toon Hermans, Lou Brandy, Johnny Jordaan, Kees Brusse, Henriëtte Davids en Wim Kan. Oude namen al. Namen van vroeger.

In het rijtje namen van toen stonden ook wat internationale artiesten die Wout van Liempt naar Nederland haalde. En de bekendste naam uit dat rijtje is natuurlijk die van The Beatles.

Wat toch een mooie prestatie is. Het enige concert dat de groep ooit in Nederland gaf.
Geregeld door een man die begon in het café van zijn vader.
En dat café stond dan weer in Oudkarspel.

Waarmee Langedijk misschien wat slinks en met veel bochten en omwegen toch weer eens van groot belang blijkt te zijn.