De stem van Geert Mak

Geert Mak ken ik sinds hij "Toen God verdween uit Jorwerd" schreef. Dat was een prachtig mooi boek over de geschiedenis van een dorp, en de mensen die daar woonden. Mooi, en redelijk klein van onderwerp.

Mak schreef na "Jorwerd" een aantal boeken die ik, om vage redenen, niet las. Al gingen ze toch niet geheel aan me voorbij. Dat kon ook niet want het waren redelijk grote bestsellers, "De eeuw van mijn vader" en "In Europa". Van de laatste titel werd een tv serie gemaakt en daar, het was even een aanloop, ging het wat mis tussen Geert Mak en mij.

Mak is een historicus, en een goede. Maar op de tv bleef bij mij toch vooral zijn wat schoolmeesterachtige stem hangen. Heel erg hangen zelfs. En het was die stem die me dwars zat in Mak's nieuwste boek, "Reizen zonder John: op zoek naar Amerika".

In 1960 reisde de schrijver John Steinbeck door Amerika. In een auto met als enige metgezel zijn hond, Charley. Over die toch schreef Steinbeck een boek, "Travels with Charley". Dat boek geeft een mooi beeld van hoe Amerika was in 1960. Steinbeck beschreef platteland en steden, voerde gesprekken en observeerde.

Vijftig jaar later reisde Geert Mak Steinbeck's reis na. Zonder hond. Maar met zijn vrouw.

Mak schrijft goed. Duidelijke zinnen, niet te lang. Maar, en dat lag natuurlijk aan mij, de eerste 115 bladzijden hoorde ik hem elke zin voorlezen. Heel gek. In mijn gedachten zag ik hem staan. In een dikke winterjas en met wolkjes die uit zijn mond komen omdat het buiten zo koud is. Een beeld dat was blijven hangen van de "Europa" tv-serie. En dan die stem die maar doorging en doorging.

Net toen ik echt helemaal genoeg begon te krijgen van die stem die maar voorlas pakte het boek me. "Reizen met John: op zoek naar John" is een mooi boek. Niet een superprachtig onovertroffen boek. Maar wel een mooi boek.

Mak vertelt over Steinbeck, en het leven in Amerika in 1960 en veel eerder. Daarnaast vertelt hij het verhaal van het Amerika van nu. En dat alles draait hij vakkundig door elkaar heen zodat je over vrijwel elk onderwerp dat je kunt verzinnen wel iets leest; politiek, indianen, discriminatie en ga zo maar door. Niet droog en saai maar vaak met aansprekende kleine anekdotes.

Aanrader. Al moet je Mak's onderwijzersstem stem een beetje negeren.

Voordeeltjes met je bibliotheekkaart

Een bibliotheekkaart begint steeds meer te lijken op een Zwitsers zakmes. In de bibliotheek Langedijk kun je er boeken, tijdschriften maar ook cd's en computerspelletjes mee lenen. En eBoeken, dat kan ook.
Maar er is nu nog meer.
Met je bibliotheekkaart krijg je nu ook korting op een flink aantal musea, uitjes en andere leuke dingen.

Je kunt met korting naar Ecomare op Texel.
Je krijgt korting bij het COBRA museum in Amstelveen.
Je krijgt korting bij speeltuin (kan ook speelparadijs zijn) De Batavier in Alkmaar.

Hopen voordeel. Allemaal met je bibliotheekpas. Hier staan alle voordeeltjes op een rij.

In Langedijk krijg je korting wanneer je naar Het Zoldertheater in Sint Pancras gaat kijken.

Mocht u nog ideeen hebben voor andere uitjes in Langedijk waar we mee zouden kunnen gaan praten, zet het dan even onder dit blog. Dan gaan we dat proberen te regelen.

Treme, de dvd die we over het hoofd zagen

Elke week kopen we een aantal dvd's. Dat gaat op dezelfde manier als met boeken. Aan de hand van zo objectief mogelijke recensies wordt er een keuze gemaakt. Meestal gaat dat goed. Heel soms zien we wat over het hoofd.

Vandaag een stukje over een dvd box die we over het hoofd zagen.

Treme is een Amerikaanse serie die speelt in New Orleans vlak nadat de orkaan Katrina er huis hield. In tien afleveringen worden mensen gevolgd die hun leven en hun stad weer op de rit proberen te krijgen. Een mevrouw probeert haar restaurant open te houden, een professor maakt zich steeds kwader over het uitblijven van echte hulp, een man is vermist.

Misschien klinkt het allemaal niet erg spectaculair. Het is dan ook erg moeilijk om precies te beschrijven waarom Treme nu precies het beste is dat ik het afgelopen jaar op een tv scherm zag. Misschien komt het door de manier waarop de verhalen verteld worden, nergens opdringerig, nergens te uitleggerig. Het is prachtig gefilmd, een beetje rustig, niet al te springerig. Er is heel veel muziek te zien en te horen, ook niet onbelangrijk.

Misschien komt het omdat Treme vooral een heel menselijke serie is. De verhalen zijn allemaal voorstelbaar. Wat er ook gebeurt, nergens denk je "Nee, dat is onzin, dat kan niet". Misschien komt het ook wel omdat, ondanks al het leed na Katrina er vooral heel veel levenslust door New Orleans lijkt te waren. De stad moet weer worden opgebouwd, er moet weer worden geleefd, er moet weer muziek worden gemaakt.

Nou ja, echt goed uitleggen lukt dus niet. Een paar bibliotheken in Nederland kochten de dvd box wel. U kunt hen via de bibliotheek Langedijk tot u laten komen.
Of u kunt hem kopen. Dat heb ik gedaan.

Het Pinterestbord dat de oceaan overstak

Ik ken ze verder niet, Karen de kapster uit Tuscon of Jan de bibliothecaris uit Finland. Maar toch kom ik ze soms tegen.

Een paar maanden terug was het de laatste en nieuwer dan nieuwste sociale media hype, Pinterest. Plaatjes prikken op een digitaal prikbord. Tenminste, dat begreep ik uit de berichten over Pinterest. Zelf gebruiken kon niet want daar had je een uitnodiging voor nodig.

Altijd slim, iets afschermen van het grote publiek. De begeerte naar mee willen doen stijgt er meteen enorm door. Ook bij mij, bibliothecarissen zijn soms net mensen.

Na wat rondhangen had ik dan toch opeens een zogenaamde "invite". Luid gejuich galmde door de bibliotheek, we mochten ook mee doen met Pinterest.

Het principe van de site is kinderlijk eenvoudig, maar dat zijn goede ideeën misschien meestal. Je wordt lid van Pinterest, je sleept een icoontje naar je browser en vanaf dat moment kun je, als je op het internet een leuk plaatje tegen komt op het icoontje klikken en, hup, daar staat het plaatje bij jouw naam, op een zogenaamd "bord" op Pinterest. Iedereen kan het zien, en leuk of niet leuk vinden.

Pinterest groeit en groeit. Vooral in Amerika is het een absolute hit. Maar ook in Nederland wordt de site steeds populairder, misschien wel door de gedachte "een plaatje zegt meer dan honderd woorden", of duizend, dat kan ook.

Een van de leukere dingen van Pinterest vind ik dat je je eigen "bord" ook toegankelijk kan maken voor andere gebruikers van Pinterest, laat ik ze pinners noemen. Bijna meteen nadat de bibliotheek lid werd van de website maakte ik een "bord" met de titel "Mooie Boeken!". De bedoeling was, en is, dat je daarop de boeken pint die je heel erg de moeite waard vindt en waarvan je denkt dat anderen die ook zouden moeten lezen.

Een tijdje ging het leuk maar niet fantastisch met het bord. Tot een paar weken terug. Toen pinde plots iemand uit Amerika iets op het bord. Daarna volgde een Spanjaard, een Fin en al heel vlug nog veel meer mensen uit allerlei landen. Het werden er zoveel dat ik de titel "Mooie Boeken!" maar heb aangevuld met "Great Books!", voor de duidelijkheid.

Het gaat de wereld niet veranderen, en een heel praktisch nut kan ik er ook niet in ontdekken maar mooi vind ik het wel. Mensen uit alle hoeken en gaten op de wereld die een boek dat ze de moeite waard vinden op het bord pinnen en daarmee aan anderen laten zien wat ze lezen. En wie weet denkt die andere dan wel, "Och, laat ik dat boek ook eens proberen".

Een paar maal per week, meestal tijdens de lunchpauze, doe ik nu mijn Pinterest administratie. Mensen toevoegen, mensen volgen, boekje pinnen, dat soort dingen. Eerlijk gezegd heb ik mijn handen nu zo vol aan het toevoegen van belangstellenden dat ik nauwelijks meer toekom aan het maken van een ander bord op Pinterest. Maar dat komt een andere keer dan wel weer.

Ook voor niet-politici

Open publication - Free publishing - More nieuwsbrief

Twee of drie maal per jaar verstuurt de bibliotheek een nieuwsbrief naar de burgemeester, de wethouders, raadsleden en burgerraadsleden. Vorige week verstuurde ik weer zo'n nieuwsbrief.

Politici hebben het druk, en ze komen misschien ook niet allemaal in de bibliotheek. Om ze toch een beetje op de hoogte te houden van de dingen die er in de bibliotheek gebeuren krijgen ze de nieuwsbrief.
Daar staat natuurlijk niets in dat geheim is of dat niet-politici niet mogen weten. Misschien vinden niet-politici het ook wel een leuk nieuwsbriefje om te lezen. Je weet het nooit.

Dus, hierbij de nieuwsbrief. Ook voor niet politici.

Word voor inburgeraars

Nee. Er is nog niemand te zien op de foto. Alleen de spullen staan nog maar klaar. De mensen komen zo.

Op de vrijdagochtend wordt een stukje van de bibliotheek  gebruikt door Vluchtelingenwerk Nederland. Een vrijwilliger van hen geeft dan computercursus aan inburgeraars. Omdat Nederland nu eenmaal een land is waar veel met computers gebeurt. Wie wil solliciteren moet een brief kunnen schrijven, en daar een knap cv bij kunnen doen. Nu kan ik me van heel vroeger herinneren dat je dat met een typemachine deed. Maar dat is natuurlijk helemaal achterhaald.

Dus leert de vrijwilliger een aantal inburgeraars om te gaan met Word. Zodat ze straks meer kans hebben om een baan te vinden.

Het is klein, en het zal de hele wereld niet veranderen. Maar misschien helpt het een paar mensen een stapje vooruit. En dat is ook een functie van een bibliotheek.

Het muizenhuis

Julia en Sam zijn twee muizen die in een groot muizenhuis wonen. Ze wonen er niet alleen, er wonen nog een flink stel andere muizen. Maar Julia en Sam beleven de meeste avonturen. Ze bedwingen een op hol geslagen wasmachine, ontmoeten een zeeman (of misschien moet dat wel zeemuis zijn) en vieren de verjaardag van kleine Sofie.

Het Muizenhuis van Karina Schaapman valt vooral op door de foto's die er in staan. Prachtige foto's waarop goed te zien is wat er allemaal in het muizenhuis gebeurt. De verhaaltjes zijn kort, ideaal om voor te lezen en daarna kun je mooi nog een paar minuten samen kijken naar de foto's.
Geschikt voor kinderen vanaf een jaar of 4.
Het Muizenhuis heeft ook nog een eigen website.

Neushoorns eten geen pannenkoeken

Je zult het maar hebben. Ouders die het zo druk met zichzelf hebben dat ze je opmerkingen over dat er toch echt heus waar een enorme paarse neushoorn door het huis loopt.

Maar Maartje overkomt het. In het begin is ze nog wat bang voor het grote paarse beest maar al vlug wordt het haar vriendje. Zo heel veel anders heeft ze toch niet te doen met ouders die geen tijd voor haar hebben.

Als al het "er is, echt waar een paarse neushoorn, kijk dan!" haar ouders teveel wordt nemen ze haar mee naar de dierentuin. Om haar daar een echte neushoorn te laten zien. Als ze echter bij het hok van de neushoorn komen hangt er daar een groot papier met "Vermist. Neushoorn". En de kooi is leeg.

En nee, dan is het verhaal nog niet afgelopen. De neushoorn moet nog gevangen worden en de ouders moeten nog naar Maartje gaan luisteren. En zelfs als ze dat zijn gaan doen komt er nog een beer om de hoek kijken.

"Neushoorns eten geen pannenkoeken" van Anna Kemp & Sara Ogilvie is een leuk, vrolijk boek met mooie illustraties. Nieuw is het gegeven van een kind dat "dingen" ziet die haar ouders niet zien niet maar deze variant is leuk gevonden.

Om voor te lezen en om hardop om te lachen. Samen natuurlijk.

Megane (film)

We hebben het allemaal druk. Tenminste, zo lijkt het vaak.
Dit moet nog, en dat ook. We moeten hier heen en vooral ook naar daar heen.
Druk, druk, drukker, drukst.

Gisteravond keek ik naar de dvd "Megane". Een Japanse film. Ik kijk niet heel vaak naar Japanse films maar van deze had ik wel eens gehoord. Vaag. Hij moest apart zijn, er zou niet veel gebeuren maar het zou de moeite waard zijn.

En dat klopt.

Wie vindt dat hij/zij het druk heeft, te druk misschien wel zou naar deze film moeten kijken.
Het verhaal is simpel, eigenlijk is elk woord dat je er over zegt al teveel. Want heel veel gebeurd er niet.
Maar goed.
Een mevrouw bezoekt een eiland. Ze logeert er in een hotel. Er is niets te doen. Helemaal niets. Ze komt wat mensen tegen, die ze niet begrijpt. Ze zit op het strand, uiteindelijk eet ze schaafpijs. En ze gaat weer weg.
Geef het maar toe, dat klink niet echt heel spannend of aanprijzend.

En toch is het een prachtige film, licht en grappig.
Aan het eind blijf je met veel vragen zitten. Hoe het zit met het schaafijs, wat de mevrouw met de rode sjaal eigenlijk komt doen en waarom heet de film eigenlijk Brillen?
Maar die vragen die doen er niet toe. Aan het eind zit u zich , zeker weten, met een brede rustige glimlach op uw gezicht te bedenken dat u ook naar zo'n eiland wilt. En dat u er waarschijnlijk niet meer weg zou willen gaan.

Een aanrader met zes uitroeptekens!

Nico Dijkshoorn over vriendschap

Ja, het is weer Boekenweek. Natuurlijk kunt u daar in de bibliotheek Langedijk ook weer van genieten. Maar dat kunt u al op de website lezen.
Voor dit blog laat ik het even bij het filmpje van Nico Dijkshoorn hierboven.
Het duurt een meesterlijke minuut of acht.
Dus, stop met lezen en ga naar het filmpje kijken!

Leenrecht

Sommige dingen in het leven komen altijd terug.
Dus ook dit jaar mag ik weer het formulier van de stichting Leenrecht invullen.

Vorig jaar tikte ik er ook al een stukje over, dus kopieer ik een deel daaruit.

"Over leenrecht kun je uren praten. Maar dat zou te gek zijn. Tenslotte moet het formulier nog worden ingevuld.
Schrijvers schrijven boeken. Voor elk verkocht boek krijgt een schrijver geld. Simpel. Maar zodra een boek in een bibliotheek wordt uitgeleend werkt het niet meer. De bibliotheek koopt het boek maar leent het vervolgens aan soms wel 100 of nog veel meer mensen uit. En dat scheelt een schrijver inkomsten.

Om dat inkomstenverlies wat te compenseren betaalt de bibliotheek voor elke uitlening een bedrag aan de stichting Leenrecht. En die stichting verdeelt dat geld dan weer onder de schrijvers."

In 2011 leende de bibliotheek Langedijk meer boeken, dvd's en games uit dan in 2010. Dat is mooi. Maar het zorgt er ook voor dat het bedrag dat aan de Stichting Leenrecht moet worden overgemaakt stijgt.

Ik ben net klaar met het invullen van het formulier. Het is digitaal verzonden.
Het bedrag dat we dit jaar gaan overmaken is meer dan €37.000,-.

Met voordeel naar Ursul de Geer

Wat als je een man van 57 bent, leraar oude talen, gescheiden. Een man die zwart-wit tv kijkt en een telefoon met draaischijf heeft. Die niet van vliegen houdt. Een bril met jampotglazen draagt en bang is om blind te worden. Een man die lijdt aan slapeloosheid.
En dan, op een dag ontmoet je een mysterieuze Portugese vrouw die een telefoonnummer op je voorhoofd schrijft.
Ineens besef je dat je oud wordt. Je verlaat plotseling het klaslokaal tijdens een les.
In een boekhandel vind je een autobiografische tekst van een Portugese arts, die schrijft: ‘Als het zo is dat wij slechts een klein deel kunnen leven van wat er in ons zit – wat gebeurt er dan met de rest?’
Van de ene op de andere dag besluit je een treinreis naar Lissabon te boeken om deze arts te gaan zoeken.

Dit overkomt Raimund Gregorius in de roman ‘Nachttrein naar Lissabon’ van de Zwitserse schrijver Pascal Mercier (pseudoniem van hoogleraar filosofie Peter Bieri).

"Nachttrein naar Lissabon" was als boek een enorm succes. Ursul de Geer vertelt het boek na op zaterdag 10 maart in Theater de Binding. Leden van de bibliotheek hebben het voordeel dat ze, op vertoon van hun bibliotheekpas, het tweede kaartje voor deze voorstelling gratis krijgen.

De voorstelling begint om 20.15 uur. Kaarten kosten €15,-
Meer informatie en kaartverkoop bij Theater de Binding.

Bieden op kunst van Atelier 6

Nog tot en met 1 maart kan er geboden worden op kunstwerken die gemaakt zijn door docenten en cursisten van Atelier 6.
De werken hangen en staan overal op de benedenverdieping van de bibliotheek in De Binding. Bieden gaat eenvoudig. Schrijf het bedrag dat u voor een werk overheeft op een briefje en doe dat briefje in de groene bus die vooraan in de bibliotheek staat.
De hoogste bieder wint.

Al kunt u natuurlijk ook gewoon komen kijken. Bieden mag, het hoeft niet.

"De bibliotheek is de echte leesmotor van Nederland"

Meestal schrijf ik de tekst van dit blog zelf. Of eigenlijk schrijf ik de tekst altijd zelf. Maar vandaag kopieer en plak ik alleen maar.

Uit de NRC van afgelopen zaterdag:

"De bibliotheek is de echte leesmotor van Nederland, blijkt uit een onderzoek van NRC Boeken. Kinderen en vrouwen lenen het meest.

Nederlanders lezen kinderboeken en door vrouwen geschreven thrillers. Dat beeld rijst op uit de lijst met meest uitgeleende boeken van de Nederlandse openbare bibliotheken.
De helft van de eerste 100 titels op de lijst bestaat uit jeugdboeken, een derde uit thrillers. Vooral de jeugd heeft een voorkeur voor seriewerken, zoals de boeken van Francine Oomen, Paul van Loon, Carry Slee en de boeken over de ‘supermuis’ Geronimo Stilton. De thriller Op klaarlichte dag van Simone van der Vlugt was van midden 2010 tot afgelopen zomer het meest uitgeleende boek.
Dat blijkt uit een Toplijst met de meest uitgeleende boeken, die de Stichting Leenrecht voor NRC Handelsblad heeft gemaakt. Leenrecht, verantwoordelijk voor de leenvergoedingen die schrijvers en vertalers ontvangen, stelde een representatieve lijst samen uit ruim tachtig procent van alle uitleningen in de periode juli 2010-juni 2011."

De rest van het artikel is hier te lezen.

Verder hoef ik er niets aan toe te voegen. Dat is ook wel eens makkelijk.

BereslimmeBoeken, voor 3 weken bij u thuis

Het gebeurt vaak, best heel vaak. Ouders komen met hun jonge kinderen naar de bibliotheek en voor ze goed en wel aan het samen uitzoeken van boeken zijn begonnen zit hun kind al voor de pckast met Bereslimboeken.

Maar, eerlijk gezegd, als ik nog een kind was dan wist ik het ook wel. Eerst even naar één van de voorleesverhalen op de pc kijken, wat dingetjes laten gebeuren door met mn vinger het scherm aan te raken en daarna wat boeken uitzoeken.

Heeft u ook zo'n kind dat in de bibliotheek meteen naar de pc met voorgelezen boeken holt?
Dan kunt u nu in de bibliotheek een kaartje met een inlogcode ophalen. Met die inlogcode kunt u thuis 3 weken lang zelf op de pc de voorgelezen verhalen op uw scherm toveren.

Het zonnestelsel in 12 boeken

Het zonnestelsel in een boek. Of eigenlijk, in 12 boeken.
Ik denk niet dat we het hier in de bibliotheek gaan kopen, het boek van Mishka Henner. Maar mooi, of apart is het wel.

Henner zette ons zonnenstelsel in 12 boeken. Elke pagina is een miljoen kilometer. En het zonnestelsel is erg groot, vandaar dat het 12 boeken werden.

Onduidelijk? Kijk even naar het filmpje en verbaas je.

ASTRONOMICAL - The Movie from Mishka Henner on Vimeo.

via Mijns Inziens

BoekStart start

Langedijk is waarschijnlijk de 541ste, of misschien wel 781ste bibliotheek waar BoekStart is gestart.

Maar, dat maakte de officiële opening niet minder gezellig. Er waren volwassenen, er waren kinderen, ouders, bibliotheekmedewerkers en een wethouder. En natuurlijk was er een baby. Vienna, die kreeg het eerste BoekStart-koffertje.

Het ging, maar dat zijn we hier in Langedijk eigenlijk niet anders gewend, allemaal een beetje rommelig. Al noemen wij dat liever ongedwongen.

Attention, attention, baby, attention!

De bibliotheekparkeergarage

Voor de bibliotheek in Langedijk is genoeg parkeerruimte.
Meer dan genoeg zelfs.
En het zit er ook niet echt in dat Langedijk zo groot zal worden dat er ooit genoeg mensen zullen wonen om de bouw van een parkeergarage bij de bibliotheek nodig te maken.

Nu had ik nooit gedacht dat ik daarvan nog eens zou zeggen, "Jammer".

Maar als ik de foto's van de parkeergarage van de openbare bibliotheek in Kansas City in de VS zie dan ga ik het toch zeggen, "Jammer".

Nog een foto, omdat het er hier wel nooit van zal komen.

via Brekend.nl

En de Oscar gaat naar .....

Meneer Lessmore zit op het balkon van een hotel en schrijft een boek. Een vreselijke storm tilt hem op en brengt hem naar een vreemd land vol letters en boeken.
De korte animatiefilm "The Fantastic Flying Books Of Mr. Morris Lessmore" werd gemaakt door The Moonbot studios. Tot nu toe won de film 13 prijzen.

Of  "The Fantastic Flying Books Of Mr. Morris Lessmore" echt een Oscar gaat winnen, dat wordt pas eind februari duidelijk.

Mooi dat je de film gewoon, zonder piraterij op het internet kunt bekijken.
En het gaat ook nog over boeken!

De gemeente Langedijk twittert ook al

De buren van de overkant, zo noemen we hier in de bibliotheek soms de gemeente Langedijk. Het gemeentehuis staat tenslotte aan de overkant van de straat. En we komen er wel eens. En zij komen wel eens hier.

Sinds ergens aan het begin van dit jaar, dat is dus nog maar erg kort, twittert de gemeente Langedijk. Op Twitter heet de gemeente @GemLdijk. Mocht u de gemeente nog niet volgen en dat wel willen dan weet u nu hoe ze heten. Want, laten we eerlijk zijn, @GemLdijk, dat had u zelf niet verzonnen.

Zelf vind ik het erg fijn dat de gemeente twittert. Twitter gaat immers over communiceren, je kunt er handig en vlug nieuws mee delen en het is ook nog eens erg laagdrempelig. Of je nu rijk of arm bent, twitteren kan iedereen, op Twitter heeft iedereen een stem.

Maar, ja er is een maar, dat twitteren van de gemeente dat moet nog een beetje wennen denk ik. Nee, het is geen kritiek, als buren moet je elkaar wat kunnen zeggen.

De gemeente Langedijk heeft nu iets meer dan 60 volgers op Twitter. Maar volgt zelf slechts de leverancier van de Twitter software. En dat vind ik dan weer jammer. Wie gevolgd wordt volgt terug, dat geeft een gevoel van gelijkheid. En je kunt makkelijker met iemand praten als dat gevoel er is.
Terug praten op Twitter doet de gemeente tot nu toe ook niet. Iemand heeft hen wel eens gevraagd waarom ze zichzelf niet gewoon GemeenteLangedijk op Twitter noemden, en wij hebben ze wel eens gewezen op een link die niet werkte. Maar er kwam geen respons. Dat is jammer. Alleen maar zenden is geen communiceren maar meedelen, en daar is Twitter niet voor uitgevonden.

Maar, het zal allemaal een kwestie van wennen zijn. Alle begin is lastig enzo. Dus, volg de gemeente. Met wat aanhouden gaan ze u vast wel terug volgen.