Even iets proberen

Open publication - Free publishing - More bibliotheek

Er staat wel vaker iets op dit blog over wat we doen als de bibliotheek gesloten is. Maar de dingen die dan gebeuren gebeuren natuurlijk niet plotseling en/of zomaar. Ze worden van tevoren uitgedacht.

Elk jaar gaat er een programma naar bijvoorbeeld de basisscholen met daarin de dingen waaraan ze mee kunnen doen. Het programma voor het volgend schooljaar (2011-2012) is net af en opgestuurd. Maar, leerkrachten zijn net mensen, soms wil zo'n programma wel eens zoekraken.

Daarom staat het programma voor de basisscholen dit jaar ook online. Voor als het met de post verstuurde exemplaar kwijt is, of gewoon om zomaar eens via de pc door te bladeren. Kleine moeite, zo klaar.

En, omdat iedereen natuurlijk mag weten wat de basisscholen in de bibliotheek kunnen komen doen plak ik het programma even in dit blog. Dan weet u ook weer wat beter wat we hier doen

"De baas van de bibliotheek"

Er staat een houten kist in de flat. Plat, niet zo heel groot en er zit wat stof op. De kist staat daar sinds de laatste verhuizing van mijn moeder. We kwamen hem tegen onder wat andere dingen op zolder.
Er zit een bijna weggesleten etiket op, "Uitleenbibliotheek Loenersloot" staat er. Er staat ook een naam, iets met een M en een paar o's. Het is geen naam die me wat zegt.

"Maar wat deed pa dan met die kist?"
"Nou, ja, dat weet ik allemaal niet zo heel goed meer, er zaten boeken in."
Hoewel mijn moeder graag over vroeger praat moet ze vaak een beetje op gang komen voor ze komt bij wat ik nog niet weet.
"Na de kerk konden mensen boeken bij hem halen, en die lazen ze dan."
Maar hoe zat het met "hoeveel", "hoelang" en wat het kostte?
"Nee, dat weet ik allemaal niet meer hoor. Ik dacht dat ze de boeken vier weken later weer terugbrachten. Na de kerk haalde hij de kist tevoorschijn, in een gebouwtje, en daar zat hij dan, en dan kwamen er mensen om boeken uit te zoeken."
We dronken koffie en ik vroeg wanneer hij dat dan deed.
"Dat zeg ik, na de kerk."
"Nee, ik bedoel, hoe oud was hij toen?"
"Oh, ik denk dat hij ermee begon toen hij nog geen twintig was, en hij heeft er denk ik wel tot ons trouwen gezeten."

Volgende week zou mijn vader 87 zijn geworden. In de jaren dat hij leefde heb ik hem nooit, geen enkele keer een boek zien lezen.

"Maar waarom deed hij dat? Daar zitten met die boeken?"
Mijn moeder keek verbaasd. "Och jongen, maar hij deed van alles, dat weet je toch. Ik weet ook niet precies waarom hij dat deed. Ze zochten iemand die het wilde doen. En toen is je vader het gaan doen. Zo ging dat."

We namen nog een slok koffie en kwamen bijna bij een ander onderwerp terecht. Opeens lachte mijn moeder. "Eigenlijk was hij de baas van de boekenkist. Was hij ook de baas van de bibliotheek."
Daar moesten we allemaal om lachen.

Veel meer herinneringen aan mijn vader en hoe het nu zat met de "Uitleenbibliotheek Loenersloot" zullen er denk ik niet meer komen.
Het is allemaal te lang geleden.
Ik had er natuurlijk naar kunnen vragen toen hij nog leefde.
Maar ja.

Ruimte, geld en punaises

In november 2010 won Hans-Peter Feldmann $100.000,-. Er zijn natuurlijk meer mensen die een groot geldbedrag winnen maar Feldmann is een conceptueel kunstenaar en het geld kwam niet van de postcodeloterij maar hoorde bij de Hugo Bos Prize.

Over de waarde van conceptuele kunst kun je lang en hartgrondig van mening verschillen. En dat is dan meteen weer het aardige ervan. Ga maar eens bij één van de "Beginpunt van een door Stanley Brouwn op 20 december 1984 gelopen afstand van xxxx-stappen" bordjes staan in de beeldentuin van het Kroller Muller Museum. Aanspraak, gegrinnik of mogelijke ruzies zijn vrijwel gegarandeerd.

Feldmann deed iets bijzonders met zijn $100.000,-. Of, als conceptueel kunstenaar, bedacht hij iets bijzonders dat met het geld gedaan kon worden. In een ruimte in het Guggenheim Museum liet hij 100.000 biljetten van 1 dollar met punaises op de muren prikken.
Om te laten zien hoeveel dat nu eigenlijk is $100.000,- of misschien gewoon omdat het kan.

Ik kwam foto's van de ruimte in het Guggenheim tegen op het internet en het viel me op dat de biljetten niet horizontaal maar verticaal waren opgehangen. Horizontaal leek me eigenlijk het meest logisch, zo ken je tenslotte een bankbiljet. Maar verticaal had misschien een bijzondere betekenis. Misschien was het een reflectie op het uitgeven van geld, het overhandigen, of misschien had het iets met de uitgifterichting van een geldautomaat te maken. Of zou het een beetje wapperen, als je het verticaal ophangt?
Ja, kunst zet je aan het denken.

Maar het antwoord is anders, en eigenlijk vind ik dat antwoord mooier dan het idee en de realiteit van een hele kamer vol met geld.

Why vertically? Mr. Feldmann said it was an entirely pragmatic decision: “It’s easier because they only will need one pin.”

De geldruimte is tijdelijk. Na afloop neemt Feldmann het geld mee naar huis. Al zal dat nog een hele sjouw worden.

Het is een heel eind

D. ging dood, zomaar, heel veel jaren terug. HIV positief. De besmetting liep hij op tijdens een bloedtransfusie. Niemand kon er wat doen. En hij al helemaal niet.
Een HIV besmetting is nu in veel gevallen redelijk te controleren, maar D. had het ongeluk één van de eerste mensen te zijn die een besmetting opliep.

Nee, dat is geen vrolijk begin van een stukje. Maar soms is het allemaal niet even vrolijk.

Eens kijken of er toch nog een luchtigere draai kan komen.

Maandag 9 juni om 14.00 's middags vertelt Henk Heemskerk in de bibliotheek in De Binding over de voettocht die hij gaat maken naar Santiago de Compostella. Dat is die plaats heel ver weg in Spanje. Heemskerk vertelt over het organiseren van zo'n tocht, je bent tenslotte wel even onderweg. Wat neem je mee, hoe ga je je voorbereiden, dat soort dingen.
En hij vertelt over hoe hij die tocht niet alleen voor zichzelf maakt. Met zijn megawandelinspanning hoopt hij geld in te zamelen voor de stichting Nomphilo, die is opgericht door dorpsgenote Aty Leegwater. Deze stichting zet zich in voor kinderen in Zuid-afrika die hiv-besmet zijn. Aty Leegwater is ook aanwezig op deze middag en zal het aangrijpende verhaal vertellen van haar overleden dochter die zij verloor aan aids.

De draai werd niet erg luchtig. Maar soms kan dat niet.
Wij zagen D. langzaam doodgaan, jaren terug. Toen was er niets aan te doen.
Nu wel.

Al moet je er soms voor naar Santiago de Compostella lopen.

Klik op "klacht"

Ik ben nogal makkelijk. Of misschien klinkt het beter als ik zeg "Ik vind dat iedereen moet kunnen zeggen wat hij of zij vindt".
En dat vind ik echt. Niet dat ik me niet vaak ongelofelijk irriteer aan ongenuanceerde meningen die je hoort of leest. Maar, ik vind dat iedereen moet kunnen zeggen wat hij of zij denkt.

Toch deed ik gisteren iets wat ik daarvoor nog nooit had gedaan.

Zo tussen de middag lees ik nog wel eens De Telegraaf. Niet de papieren krant maar de digitale versie op het internet. Niet omdat het een fantastische krant is maar wel omdat je via die site op de artikelen kunt reageren, iets dat heel veel mensen doen. Mensen met wie ik het vaak niet eens ben maar van wie ik wel graag wil weten wat ze denken.

Op donderdag 5 mei kwam ik een artikel tegen over de verstoring van de dodenherdenking in een buurt in Utrecht, Kanaleneiland. Op dat artikel werd fel gereageerd. En één van de reacties die ik las was deze (ik heb hem gister gekopieerd):

"Natuurlijk weer deze kanker marokanen...ik roep iederene vanaf nu op om met schepr deze ongenode gasten dood te schieten...niet meer mee praten niks emer aan doen, alle amilie kan uitgezet worden en deze lui simpel weg afschieten.ik accepteer dit niet; welke marokaan durft het aan om mij rechtstreeks te beledigen?"

Ik heb een tijdje getwijfeld, iedereen mag tenslotte vinden wat hij vindt maar toen heb ik toch maar op "ik heb een klacht over deze reactie" geklikt. Iets dat ik nog niet eerder had gedaan. Ik kwam terecht op een meerkeuzepagina waar ik vinkjes in hokjes kon zetten voor de reden van mijn klacht. Ik vond "Doodsverwensingen worden niet geplaatst" wel passend.

Na een drie kwartier kreeg ik een vriendelijk mailtje terug. Men was het eens met mijn klacht en de reactie was verwijderd.

Ik vind nog steeds dat je moet kunnen zeggen wat je vindt. Maar ergens is een lijn, ergens wordt het te gek.

de wet van Mike

De oorlog, die van 1940 tot en met 1945, is nooit ver weg, ook op het internet niet. De site die luchtopnames van Nederland in de oorlog laat zien is vandaag al de hele tijd overbelast. En dat is maar één voorbeeld.

Ergens deze week schreef Mei Li Vos een stuk waar ik verder niets over ga zeggen maar dat veel reacties losmaakte. En ja hoor, "Godwin" stond er ook tussen. Elke week is er wel zo'n stuk en elke week kom ik dan in de reacties op het artikel wel ergens het woord "Godwin" tegen.

Elke groep heeft zijn eigen taal. En "Godwin" is een woord dat tot de taal van het internet gaan behoren.

Het begrip "Godwin" verwijst naar een echt mens, Mike Godwin, maar vooral naar de "wet" die hij formuleerde. En die gaat zo: "Naarmate online discussies langer worden, nadert de waarschijnlijkheid van een vergelijking met de nazi's of Hitler één." Met andere woorden "als een discussie op het internet maar lang genoeg doorgaat is er altijd wel iemand die een vergelijking met het nazisme of Hitler maakt".

Godwin maakte de "wet" omdat hij zich mateloos irriteerde aan de felheid van sommige discussies op het internet en vooral omdat het in die discussies gebruiken van de beschuldiging van fascisme vaak niet ter zake doend is ongepast is en ook nog eens elke discussie doodslaat.

Tijdens discussies wordt nu vaak "Godwin" geschreven, iemand meent dan een (onterechte) vergelijking met Hitler of het nazisme te hebben opgemerkt.

Maar ik heb helaas nog nooit gemerkt dat de discussie daarna beter of inhoudelijker werd.

Eregalerij

De toekomst, dat zijn ze, de eBooks, die ik ijzerenheinig eBoeken blijf noemen. Jong, slim, handig, sexy enzo.

En je kunt ze zelfs lenen in de bibliotheek. En om het nog gekker te maken, je kunt hier in de bibliotheek zelfs een eReader (inderdaad, die noem ik dan weer eLezer) lenen om eens te zien waar iedereen het toch steeds over heeft.

Een beetje een probleem is wel dat er nog niet zo heel vreselijk veel eBoeken zijn die bibliotheken mogen uitlenen. Dat heeft dan weer alles met rechten, schrijvers, uitgevers en natuurlijk geld te maken.

Maar deze week dook er plots een mooi bibliotheekinitiatief op, de eregalerij.
Klassieke Nederlandse boeken, 25 in totaal die je kunt downloaden voor je eLezer. Misschien niet heel jong en sexy maar wel handig gedaan. De site geeft je namelijk niet alleen het boek maar ook informatie over de schrijver, hoe er in die tijd en later op het boek gereageerd werd en meer van dat soort dingen.

Ik geef toe, het is misschien met dit mooie weer, een bruiloft en morgen een oranje feestdag geen nieuws waar het hart een paar keer van op hol slaat.
Maar het is wel mooi gedaan.

"Wel!" "Niet!" "Wel!" "Niet!"

(Interview van Robert Jensen met Marcel Crok)

De aarde warmt op. Daar zijn veel mensen het over eens.
De aarde warmt op en dat is erg. Daar zijn al wat minder mensen het over eens.
De aarde warmt op, dat is erg maar we kunnen er wat aan doen. Nog lastiger.

In een vorig stukje zei ik al dat ik een voorstander van wetenschap ben, wetenschap die met cijfers en koele argumenten dingen aantoont. Sommige mensen denken dan dat ik gek ben op simpele feiten en dat ik denk dat iets of waar of onwaar is. Maar dat is maar schijn. Over weinig dingen kun je zo van mening verschillen als over wetenschappelijke zaken.

Een ultiem voorbeeld daarvan is wel het klimaatdebat. Bergen cijfers maar de interpretaties schieten alle kanten op.

Om eens iemand aan het woord te laten met een andere, kritische kijk hebben we Marcel Crok gevraagd om in de bibliotheek zijn verhaal te komen doen.

Marcel Crok studeerde fysische chemie in Leiden en was o.a. redacteur van het tijdschrift Natuurwetenschap & Techniek. Aan zijn boek, 'De staat van het klimaat' ging een lange en intensieve studie vooraf. Na publicatie deed het veel stof opwaaien omdat Crok in het boek een verhaal schetst waaruit blijkt dat we volgens hem op het verkeerde been worden gezet omdat vriendjespolitiek en misleiding het internationaal klimaatonderzoek zouden verzieken.

De ondertitel van zijn verhaal op maandagavond 9 mei is "Een koele kijk op een verhit debat". Een verstandig idee lijkt me, koel en nuchter kijken. Een woordspeling met "koel" en opwarming van de aarde" ligt voor de hand. Maar die maakt u zelf wel even denk ik.

Crok begint om 20.00 uur. Kaartjes kosten €3,- voor leden en €4,50 voor niet-leden

Lezen is ook goed voor hun salarisschaal

Tijdens het eten tussen de middag, hier op het werk, wil ik nog wel eens in verhitte discussies verzeild raken over astrologie en andere onbewijsbare zaken. Het woord "onbewijsbaar" maakt, denk ik, meteen wel duidelijk wat mijn mening tijdens die discussies is.

Ja, ik geef het toe, ik ben zo'n type dat vind dat wat niet wetenschappelijk te bewijzen is er niet echt toe doet.
Nee, niet boos worden nu. Mijn mening zorgt er niet voor dat we over onderwerpen als astrologie geen boeken aanschaffen of zo. Mijn voorliefde voor meningen die bewijsbaar zijn is alleen maar een bruggetje naar een belangrijk artikel in de krant.

Ik kopieer en plak gewoon even.

"'Lezende tieners krijgen later betere baan'
AMSTERDAM – Tieners die buiten schooltijd veel lezen, hebben later meer succes in hun carrière. Dat stelt socioloog Mark Taylor van de Universiteit van Oxford

© NU.nl/Alphons NieuwenhuisTaylor volgde voor zijn onderzoek 17.200 mensen, allen geboren in 1970. Hij onderzocht zowel de buitenschoolse activiteiten die deze mensen op hun zestiende uitoefenden, als hun carrière op 33-jarige leeftijd.

Meisjes die op hun zestiende regelmatig boeken lazen, bleken op latere leeftijd 39 procent kans op een professionele of leidinggevende baan te hebben. De meisjes die niet lazen, hadden daar slechts 25 procent kans op. Bij de jongens lagen deze percentages respectievelijk op 58 procent en 48 procent.

Andere activiteiten

Het lezen van boeken blijkt de enige activiteit voor 16-jarigen die later effect heeft op hun loopbaan.

Geen van de andere activiteiten, zoals sport, bezoeken aan een museum, bioscoop of concert, of praktische activiteiten als koken of naaien, blijken een significant effect op de carrière te hebben.

“Volgens onze resultaten blijkt er iets bijzonders aan de hand te zijn met lezen voor het plezier”, aldus Taylor. Volgens hem kan lezen een belangrijke factor zijn omdat het helpt bij het aanscherpen van de geest.

Universiteit

Het lezen van boeken blijkt verbonden te zijn met een hogere kans om aan de universiteit te gaan studeren.

Als 16-jarigen boeken lezen en daarnaast ook een andere culturele activiteit doen, zoals het bespelen van een instrument of het bezoeken van musea, stijgt de kans op een universitaire studie van 24 procent naar 54 procent voor jongens en van 20 procent naar 48 procent voor meisjes.

© NU.nl/Monique van Loon"

Lees het nog maar eens, voor de zekerheid.

"Het lezen van boeken blijkt de enige activiteit voor 16-jarigen die later effect heeft op hun loopbaan."

Mocht u, al lijkt het me stug, lezen dus iets vinden wat er niet zo erg toe doet. Of mocht u wel eens zeggen "Hou toch eens op met lezen. Ga toch eens buiten spelen". Stop dan met die gedachtes of zinnen.

U speelt met de toekomst van uw kind!

Een (waarschijnlijk) overbodig bericht

Voor sommige activiteiten moet je je best doen. Om mensen neer binnen te krijgen zeg maar. Posters, persberichten, de lokale radio, nieuwsbrieven, hyven, twitteren, bidden, smeken, dat soort dingen allemaal.
En dan nog komt het voor dat hele volksstammen niet blijken te weten dat er iets in de bibliotheek gebeurde.

"Oh. Wat jammer dat ik dat niet wist. Anders was ik zeker gekomen".

Het rare is dat zo'n "Nee, echt? Dat wist ik niet!" reactie nooit voorkomt bij een verkoop van oude, afgeschreven boeken. Als we aanstaande zaterdag om 10 uur beginnen dralen de eerste bezoekers al zeker een kwartier om de kraampjes heen.

Dus dit is een (waarschijnlijk) overbodig bericht.

Aanstaande zaterdag (16 april) verkoopt de bibliotheek Langedijk weer afgeschreven boeken. Voor bijna niks. En het lijkt ook nog mooi weer te worden.

Maar dat wist u dus eigenlijk allemaal al.

De bibliotheek is niet saai! De Metro zegt het zelf!

Elke dag ga ik met de trein van Den Helder, waar ik woon, naar Heerhugowaard. Daar staat mijn fiets. En vanaf Heerhugowaard is het maar een klein stukje naar Langedijk.
Op maandag heb ik vrij en dus lees ik op die dag geen treinkrantje. Dat is eigenlijk nooit erg maar toen ik ergens afgelopen maandag eens op Twitter keek viel me een stroom verheugde berichten over een artikel in de Metro op.

"Bieb in de lift dankzij Twitter" stond er op de voorpagina (de voorpagina!) en iets verderop stond dat bibliotheken geen saai imago meer hebben omdat ze nu hyven, facebooken, twitteren en eBoeken uitlenen.

En dat is toch mooi en goed nieuws. Dat bibliotheken niet saai meer zijn. Nu vond ik zelf een bibliotheek ook nooit saai. Maar dat kan komen omdat ik er al heel lang werk. Daardoor weet ik waarschijnlijk dat de stereotype mevrouw met het grijze knotje dat "stil" siste al heel lang is uitgestorven. Ik zie de stromen schoolklassen elke week de trap opkomen en ik weet hoeveel activiteiten er plaatsvinden. Ik zie de bezoekers gesprekken met elkaar hebben en ik hoor het gelach tussen de boekenkasten op de jeugdafdeling. En dat we hier twitteren, hyven, facebooken en bloggen is al zo gewoon geworden dat ik me nog nauwelijks kan herinneren dat we het niet deden.

Maar goed, het is nu officieel, de bibliotheek is niet saai. De Metro zegt het zelf.
En mocht u, net als ik, maandag niet in de trein hebben gezeten, hier kunt u het artikel nalezen.

Smoelen

Hé.
Kijk.
Er staat een nieuw dingetje op de website van de bibliotheek.

U ziet ons natuurlijk als u in de bibliotheek komt. Velen van ons komt u al jaren tegen. We hebben een naambordje op (nou ja, ik ben de mijne kwijt, maar de rest heeft een naambordje). Maar wat we verder doen, bijvoorbeeld als de bibliotheek dicht is, daar moet u maar naar raden.

Tot nu toe dan.
Fotootje, mailadres en wat we doen hier.

Misschien komt er nog meer bij te staan maar in ieder geval weet u nu iets meer.

Mocht u trouwens zelf een naambordje op willen doen als u langs komt, zodat wij ook weten wie u bent, dat mag.
Maar het hoeft niet hoor.


Ton

Een duur formulier

Het is bijna 1 april, dus moet het nu toch eindelijk eens afgemaakt worden.
De voorbereidingen voor een 1 april grap?
Nee, sorry, zo lollig zijn we nu ook weer niet.
Nee, 1 april is de uiterste datum waarop een bibliotheek de opgave van de stichting Leenrecht ingevuld moet hebben.

Pardon, de stichting Leenrecht? Wat is dat nou weer?

Over leenrecht kun je uren praten. Maar dat zou te gek zijn. Tenslotte moet het formulier nog worden ingevuld.
Schrijvers schrijven boeken. Voor elk verkocht boek krijgt een schrijver geld. Simpel. Maar zodra een boek in een bibliotheek wordt uitgeleend werkt het niet meer. De bibliotheek koopt het boek maar leent het vervolgens aan soms wel 100 of nog veel meer mensen uit. En dat scheelt een schrijver inkomsten.

Om dat inkomstenverlies wat te compenseren betaalt de bibliotheek voor elke uitlening een bedrag aan de stichting Leenrecht. En die stichting verdeelt dat geld dan weer onder de schrijvers.

En, kost dat nou veel?

Nou, voor elk boek dat een lener leent betaalt de bibliotheek 12 cent.
Nee, dat lijkt niet veel. Maar ik tik net het aantal uitleningen van boeken voor volwassenen in van vorige jaar, 97.274. Het formulier vertelt me vervolgens dat die uitleningen de bibliotheek Langedijk gaan € 11.672,88 kosten.
Het is bijna 1 april, het formulier moet af, dus ik ga vlug verder met het invullen van het aantal uitleningen van jeugdboeken, dat zijn er ook meer dan 90.000.

ja, het bedrag loopt snel op.

De springende bibliothecaris

Ik ben iets van 1,93 lang. Niet echt heel zwaar maar ik zal de laatste zijn om te beweren dat er niet zwaar geïrriteerd gekeken wordt wanneer ik per ongeluk op iemands tenen ga staan of tegen iemand aan val.

Komende vrijdagavond ga ik, op flink wat tenen terecht komen en ook mijn ellebogen of dat soort dingen zullen stevig tegen mensen die ik in het geheel niet ken terecht gaan komen.

Toch zal er niemand boos kijken en er zal ook niet gesnauwd worden. Ik zal vriendelijk lachen en degene die ik enige pijn heb gedaan zal lachend zeggen "dat het het niet uitmaakt".

Vrijdagavond speelt Faithless voor het laatst als band in Nederland. In Eindhoven. Daarna stoppen ze er mee. Een deel van de groep speelt later nog op het Indian Summer Festival maar dat zal toch niet helemaal hetzelfde zijn.

Vernieuwd is de band al een hele tijd niet meer en men teert al even op successen uit het verleden. Maar ik ken geen bandje dat zo'n gevoel van saamhorigheid en feest op kan roepen. Als normaal, zelfs weldenkend individueel mens begin je aan de avond maar voor je het weet ben je veranderd in een springend deel van een vrolijk collectief.

Zegt dit stukje iets over de bibliotheek?
Nee, niet echt. Al weet u nu wel wat de directeur van de bibliotheek in Langedijk vrijdagavond gaat doen.

Een bibliothecaris is net een mens, een springende mens.


Ton

"Net zat hij er nog!"

Schrijven over je huisdier is vaak een laatste oplossing voor als je echt niet meer weet wat je moet schrijven. Een beetje leuk huisdierverhaal heeft tenslotte een instant "ach gut, wat lief" gehalte.
En kom daar maar eens om bij de gemiddelde bibliotheekmededeling.

Ik had wel een onderwerp, een heus onderwerp zelfs. Het leenrecht. Een geheimzinnig iets waar de gemiddelde bibliotheekbezoeker geen weet van heeft.

Maar dat komt een andere keer.

Want het huisdier zat plots in de weg. Of beter. Een wonderlijke internetsite over huisdieren zat in de weg.

Failedcatphotos.com heet de site. En de titel zegt meteen waar het over gaat. Mislukte foto's van katten.

"We estimate that 97% (99.7% if you exclude photos of sleeping cats) of all cat photos didn't turn out the way they were supposed to. Often deleted immediately and erased forever. A great loss, we think."

De teksten zijn in het Engels. Maar dat mag de pret niet drukken. Iedere kattenliefhebber zal herkennend grinniken. Ik deed dat wel want ook de kat die in mijn huis woont heeft een wonderlijke hekel aan gefotografeerd worden. Zodra hij een fototoestel ziet loopt hij weg. En de laatste tijd herkent hij zelfs mijn mobiel zodra ik die als camera wil gebruiken.

Wonderlijk. Misschien wel net zo wonderlijk als een hele website met alleen maar mislukte foto's van katten.

Stenen beeldjes staren naar me

Tussen half zes en zes is het niet druk op de jeugdafdeling. Door die niet-drukte ben ik me nogal bewust van de rare wezentjes die me aanstaren. Strak. Ze zitten op de balie. En verderop zit er nog een stel in het raam. Ze zitten maar wat te zitten. En strak voor zich uit te kijken.

Gruffalo's. Gemaakt door leerlingen van het Jan Arentsz. Die school zit aan de overkant van de gang en zo af en toe gaan ze aan de slag met "iets" uit een boek. En nu was dat boek "De Gruffalo".

U kende het niet? Geeft niks. Mij zei het ook niet meteen wat. Na wat zoeken op het internet weet ik nu dat het een erg beroemd boek is. Er is zelfs een toneelstuk van gemaakt. En de Gruffalo heeft zijn eigen website.

We werken er hier mee. In een programma voor kinderen. De leerlingen van het Jan Arentsz schilderden een decor en maakten kleine Gruffalootjes (als je dat zo zegt tenminste). En daar genieten veel jongere kinderen dan weer van.

Het is misschien niet wereldschokkend. Maar wel leuk.

Nico Dijkshoorn komt

Het staat op de website en op posters. Het stond zelfs in de krant.

Nico Dijkshoorn komt.

Op 7 maart is hij te zien in de bibliotheek in De Binding. Het kost bijna niets. Vijf euro voor leden en zeven euro vijftig voor niet-leden. Om Dijkshoorn te zien. Maar natuurlijk vooral om hem te horen. Met die stem. Met zijn scherpe venijn. Waar je het misschien niet altijd mee eens bent. Maar meningen waar je het niet mee eens bent zijn, mits goed verwoord natuurlijk, ook erg prikkelend voor de hersenen.

Niet iets om te missen lijkt me.

Lezen helpt tegen stress, ook dit jaar weer

Over sommige blogpostjes moet je nadenken. Je leest ergens wat of er is een nieuwtje en dan moeten er woorden in volgorde gezet worden.

Maar vandaag doe ik gewoon kopiëren en plakken.

"Onderzoek aan de universiteit van Sussex (GB) toont aan dat zes minuten lezen het stressniveau van proefpersonen met 68 procent laat dalen. Het feit dat iemand zich moet concentreren tijdens het lezen, helpt hart en spieren ontspannen, menen de onderzoekers. Lezen werkt beter dan het luisteren naar muziek, een kop thee drinken of een wandeling doen."

Het bericht vond ik op een Belgische website.
En het stond her en der in een Nederlandse krant.
Mooi nieuws. Zeker als je in een bibliotheek werkt of er graag komt. Het is toch prachtig wanneer iets dat je leuk vindt ook nog razend gezond blijkt te zijn.

Had ik daar dan niet een eigen tekstje van kunnen maken?

Dat had inderdaad best gekund. Maar het rare is, toen ik het bericht las had ik het idee dat ik het al eens eerder gelezen had. En nog raarder is, dat blijkt ook zo te zijn. Bijna precies hetzelfde bericht, over precies hetzelfde onderzoek stond begin 2009 ook al op het internet.

Dat je van lezen rustig wordt, daar kijk ik niet echt van op. Maar dat hetzelfde bericht twee jaar later weer als nieuws gebracht wordt, daar verbaas ik me dan weer wel over.

Liefde in Langedijk!

Afgelopen zondag was het "Liefde in Langedijk". Nu is er natuurlijk vaker liefde in Langedijk maar zelden zal er zo'n leuke avond over georganiseerd zijn.

In het hele gebouw De Binding was het druk. En ook in de bibliotheek. Daar werden aan het begin van de avond gedichten voorgedragen. Vrolijke, droevige of weemoedige. Er was sfeer, gelach, stilte en rumoer Er was van alles. Mooi. Mensen op een podium die hun eigen zinnen voordragen.

Dat gaan we vaker doen.

Gefilmd werk (2)

Eind vorig jaar stond er in dit blog al een filmpje over wat "we" doen in de bibliotheek. Eigenlijk zou ik er elke week wel één kunnen maken.
Maar de tijd, die ontbreekt vaak.

Gelukkig was die tijd er vorige week wel even. Waardoor een langskomende groep peuters gefilmd kon worden.