Beeld (een beetje) van een komende verbouwing

Naast me, buiten, wordt driftig gebouwd. Eerst stond er iets, toen was het weg en nu staat er al bijna weer het skelet van een nieuw gebouw. Nog twee keer met je ogen knipperen en het staat er helemaal.

Maar dan?

Dat nieuwe gebouw, waar de ingang van de hele Binding komt, is niet het enige dat er gaat veranderen. Ook de bibliotheek gaat, om in verbouwingstaal te blijven op de schop.

Alles opschrijven wat er gaat veranderen, dat zou een te lange lap tekst worden. Dus gaat het in delen.

Eerst maar eens wat beelden die laten zien hoe de bibliotheek er uit gaat zien. Ongeveer. Want het is nog niet allemaal precies uitgedacht en uitgetekend.

De plattegrond.
Waar je nu, op die plattegrond links beneden binnenkomt doe je dat straks, op twee derde van de tekening in het midden. Nee, daar zie je geen deur, dat kon de computer blijkbaar niet. Maar hij komt daar wel.

Nu staat daar dit.

Straks ziet het er, vanaf de andere kant gezien zo uit.

De balie, die we gaan delen met de gemeente, verschuift. Tegenover de balie komt een grote leestafel en daar weer naast komen de uitleenmachines.

Alle kasten worden een slag gedraaid.

Nu ziet het er zo uit.

Straks zo.

Onder de trap staat nu dit

Straks dit.

Zo.
Dat zijn vast wat beelden. Later meer over openingstijden, deuren,  hoe en waar de bibliotheek op meer plekken in het hele gebouw opduikt en wanneer het allemaal gaat gebeuren.

Ton

Beeldjes op een balk

Na al het sloopgeweld begon er vandaag zomaar zonder vuurwerk een nieuwe fase van de verbouwing van de Binding. Er wordt gebouwd! Nieuwe, zwaar stevige metalen balken worden geplaatst. Om die balken wordt dan later de centrale hal en de kantine van het Jan Arentsz gebouwd.

Maar vorige week viel me plots iets anders op.

Het was al wat later, de zon ging onder en toen ik uit het raam van wat nu nog mijn kantoor is keek glinsterde er links iets. En het bleef glinsteren. Omdat het eten toch nog in de magnetron warmig stond te worden zocht ik naar de hardnekkige glinstering.

Ik geef toe, je moet erg goed kijken maar dan, mits je dus goed kijkt zie je een hele rij beeldjes op een balk.

Deze dus.

Enigszins verbaasd maar ook geheel opgetogen deelde ik mijn ontdekking met mijn collega's. Die allemaal zeiden, 'O, die beeldjes, ja, leuk he'.

Wie vanuit het zaaltje naast de bibliotheek omhoog kijkt ziet een rij beeldjes op een balk zitten. Het is geen groot nieuws, ik weet het. Maar het ziet er raar uit, zo'n rij beeldjes midden in al dat verbouwgeweld. Zand, beton, afscheidingen, werkmannen met helm en al, gedreun van boren en apparaten waar ik de naam niet van ken, en die beeldjes staan daar maar. Raar, en ook weer mooi en zelfs rustig.

Als ik het goed begrijp zijn die beeldjes ooit door leerlingen van het Jan Arentsz gemaakt en staan ze al heel lang op die balk. Het gebouw is om hen heen afgebroken en wordt nu weer opgebouwd.

En die beeldjes staan daar maar. Op hun balk.
Hopelijk blijven de herfststormen achterwege en wordt het een winter zonder sneeuw.

Ton

Robin bij het Taalcafé

Er stond al eerder een stukje van en over Robin Corbee en haar hulphond op dit blog. Laatst was Robin aanwezig bij een Taalcafé en daar schreef ze het stukje hieronder over.

Het taalcafé.

Spelen met taal onder het genot van een kopje koffie, dat is het taalcafé in een notendop. Een paar keer in de week komt hier een kleurrijk gezelschap van verschillende culturen bijeen, met allemaal hetzelfde doel: het leren van de Nederlandse taal.

Men begint met zijn allen aan tafel, met een kopje thee, koffie, een koekje en een gezellige babbel.

Iedere maand staat het taalcafé in het teken van een ander thema en in september is het: kleding. Er worden de taalklanten vragen gesteld, zoals: welke kleren draag je in welk seizoen? Wanneer de taalklanten er met woorden niet uitkomen, worden handen en voeten gebruikt. Maar er word vooral veel gelachen.

De drijfveer achter het taalcafé zijn zonder twijfel de vrijwilligers. Zij geven de taalklanten de individuele aandacht die zij verdienen. Iedereen leert op zijn eigen niveau en op zijn eigen tempo. Het taalcafé is laagdrempelig, omdat hier de werkdruk ontbreekt. ‘Ik leer hier meer dan op mijn eigen school!,’ verteld een van de taalklanten enthousiast.

Toen ik het taalcafé binnenreed om er een stukje over te schrijven, was ik redelijk nerveus. Ik was bang dat men mij zou beoordelen op wat zij als eerste zagen: mijn rolstoel. Maar dat gebeurde niet, ik werd door iedereen met een warme glimlach ontvangen. Elkaars verschillen accepteren gaat hier even makkelijk als het drinken van een kopje thee.

Houdt u van taal en wilt u een ander graag een handje helpen? Of heeft u zelf moeite met de Nederlandse taal? Kom dan gerust een keertje langs. Elke maandagochtend is het taalcafé te vinden in de Mariaschool in Noord-Scharwoude om 9.30 tot 11 uur, iedere woensdag- en vrijdagochtend van 9.30 tot 11.30 uur, in de bibliotheek in de Binding, Bosgroet 4.

Iedereen is welkom!

Robin Corbee

Over een peuter bibliotheek en voorlezen

"Kun je er straks niet even een stukje over op het blog zetten?'
"Vast wel, maar ..."
En weg was ze al weer.

Kopieer/plak.

Kinderopvang Langedijk heeft lezen hoog in het vaandel staan. Daar kan je ook niet vroeg genoeg mee beginnen. Daarom start peuteracademie de Kleine Veert, gevestigd in de Wijde Veert, een heuse peuter bibliotheek. In samenwerking met Bibliotheek Langedijk is een mooi aanbod boeken, specifiek voor deze doelgroep, geselecteerd. De bibliotheek werd 20 september geopend door wethouder Marcel Reijven, Monique Mul (directeur van Kinderopvang Langedijk) en Karen Jaspers van Bibliotheek Langedijk

Feitelijk staat daar wat er gebeurde. Samen met de Kinderopvang zorgde de bibliotheek voor een leuke bibliotheek voor peuters. En die werd vanmorgen (donderdag 20 september) geopend. En dat was leuk.

Kijk maar.

Ja, de peuter bibliotheek ziet er mooi uit, fijne boeken, leuke meubels, al met al aantrekkelijk. En ja, het is belangrijk boeken voor jonge kinderen, heel belangrijk.

Maar, toen ik vanmorgen bij de opening was viel de wethouder me het meest op.

Zo'n opening is leuk, woordje, lintje doorknippen, koffie met koek. Maar omdat het een peuter bibliotheek is was er ook een groep peuters aanwezig. en wethouder Reijven besloot niet gepland deze groep peuters voor te gaan lezen.

Nu heb ik in de loop van de jaren veel mensen voor zien lezen. En het lijkt makkelijk maar geloof me, een groep peuters voorlezen is best een dingetje. Zo één op één gaat het best maar als groep ... de aandachtsspanne van zo'n uiterst jong collectief is, nou ja, niet echt heel groot zeg maar. En ze zien ook vaak op een plaatje dat je laat zien net weer dat niet waarvan jij verwacht dat ze het wel zien. Door de jaren heb ik met regelmaat de opkomende paniek in de ogen van de voorlezer verschijnen.

Maar vanmorgen, wacht, ik doe nog een foto.

Kijk, hier zit iemand (en nee, het maakt niet uit dat het een wethouder is) die het leuk vindt om voor te lezen. Niet als truc, niet omdat het moet en ook niet omdat het goed voor de peuters is, belangrijk enzo. Hier zit iemand die het leuk vindt om voor te lezen, gewoon omdat het leuk is. En hoe voor de hand liggend het ook mag zijn dat 'leuk vinden', daar gaat het om. Dat is het belangrijkste. Dat voelt zo'n groep peuters haarfijn aan.

Lessen van vandaag:
De peuter bibliotheek is open, en ziet er goed uit.
Voorlezen gaat veel beter als je het zelf leuk vindt om voor te lezen.

Ton

Er staat een rare trap voor de bibliotheek!

Ik ging even een week met vakantie, kwam ook weer terug en, hup, stond er zomaar een vrij forse ijzeren trap voor de ingang van de Binding.

Nu is het, als je even een stukje doorloopt, ook weer niet zo raar dat die trap er staat. De leerlingen van het Jan Arentsz moeten wel naar hun leslokalen kunnen, en, nou ja, hun oude ingang is nogal verdwenen eigenlijk.

De verbouwing, of misschien zelfs wel herbouwing van de Binding is in de vakantie gewoon verder gegaan. Er is gesloopt, daarna met heipalen geslagen en nu wordt er denk ik iets technisch met ... nou ja, iets met de vloer voor de nieuwe ingang gok ik.

Eerder schreef ik al dat de ingang van het gebouw verplaatst wordt. Dat is natuurlijk niet de enige verandering.

Daar is een plaatje van.

Even opletten, dit plaatje is niet waar straks de tafels etc allemaal staan, het is gewoon een plaatje dat in zijn algemeenheid aangeeft hoe het er een beetje uit gaat zien. Als ik nu alles al precies ga opschrijven is alle spanningsopbouw gauw verdwenen.

Wanneer je straks, volgend jaar, binnenkomt, kom je terecht in een zogenaamd werkcafé dat ook gebruikt gaat worden als raadszaal, rechts zijn kamers voor de wethouders en burgemeester, andere gemeentedingen en linksaf ga je als je naar de bibliotheek wilt.

Ja, de ingang van de bibliotheek verplaatst. Heus het went.

Veel meer over de veranderingen bij de bibliotheek een volgende keer.

Ton

Een andere ingang (de verbouwing van de Binding)

Vorige week, toen de mussen niet eens op het dak gingen zitten om er daarna door de hitte weer af te vallen, werd er bij de Binding nog driftig gewerkt. In de bibliotheek wordt natuurlijk altijd driftig gewerkt maar ik bedoel nu de driftig werkende bouwvakkers.

De Binding wordt anders en één van de dingen die anders, heel anders wordt is de verdieping tussen de bibliotheek en daar waar vroeger de muziekschool zat.

Ooit was het de bedoeling dat er een leescafe kwam, daarna werd het kantine. 

Nu wordt het de ingang van het gebouw.

Nu komt u als bibliotheekbezoeker nog binnen pal naast die toren die ik er altijd als een stukje robotachtig speelgoed uit vind zien, als de verbouwing klaar is gaat u ... wacht ik heb er een plaatje van.

De linker rode pijl gaat naar de ingang van het Jan Arentsz, de rechter naar de ingang van d erest van het gebouw en dus ook naar de bibliotheek.

Ja, wij moesten daar ook wel even aan wennen. Want de verplaatsing van de ingang betekent dat er vervolgens ook andere dingen moeten gaan veranderen.

Maar dat, spanningsopbouw, komt een volgende keer.

Ton

Het Taalcafé op bezoek bij Veldzorg

Ik zou natuurlijk best kunnen liegen. Daar merkt verder niemand wat van. Met wat kunstgrepen kan ik best doen alsof ik er bij was, bij het uitstapje van het Taalcafé naar Veldzorg. Maar ik zat gewoon te praten over de prestatiesubsidieovereenkomst met een ambtenaar. In de Binding, waar de airco het alweer een tijdje niet doet.

Dus ik kopieer en plak een stukje dat Tereza schreef. Want zij was er wel bij.

Mag u kiezen wat leuker was, het uitstapje of mijn gesprek.

"Afgelopen vrijdag werden vrijwilligers en taalklanten van het Taalcafé van de bibliotheek Langedijk gastvrij onthaald bij StichtingVeldzorg. Een zonovergoten ochtend was het. Met twee bootjes werd naar de fruittuin gevaren. 

Tijdens de picknick daar, konden de taalklanten hun vragen stellen aan de werknemers van Veldzorg. Zo werd veel geleerd over de verschillende producten die op de 12 eilandjes verbouwd worden door jongeren met een lichte verstandelijke beperking. De jongens vertelden vol enthousiasme over hun werk; over de wortels, de uien, pompoenen, aardappelen en de knoflook. De bezoekers mochten het zomerfruit proeven dat volop aan de struiken hing.

Het was een fantastische en leerzame ochtend in het prachtige Oosterdelgebied. Dit bezoek was een feestelijke afsluiter van het taalseizoen van de bibliotheek. In september wordt weer gestart met het Taalcafé  en het Open Leercentrum. Mensen die de Nederlandse taal willen leren kunnen vanaf dan weer vier keer per week terecht om onder begeleiding te oefenen."

Zo.

En?

Weet u al wat leuker was?

Dat dacht ik al.

Ton