De springende bibliothecaris

Je kunt er niks aan doen.
Je loopt naar binnen, gaat ergens staan en pas later blijkt of je fijn staat.

Afgelopen vrijdag stonden we in Paradiso dus niet fijn. Maar dat kregen we pas door toen het concert al een tijdje aan de gang was.
De man links bleek van het type boomstam. Groot, breed en met de armen over elkaar. Niet onvriendelijk maar ook niet van plan te bewegen. Voor ons stonden wat Italiaanse toeristen die voornamelijk met elkaar bezig waren en de beste modern ogende jongens rechts keken liever op hun mobiel.

Primal Scream bestaat al jaren. In Nederland zijn ze nooit heel erg populair geworden en sowieso ligt hun artistieke (ahum) hoogtepunt al flink wat jaren achter ons. Hun laatste cd, "More Light" is trouwens best goed. Maar, naar de band ga je ook voor liedjes van een tijdje terug. Uitzinnige liedjes waarbij van te voren vast staat dat iedereen er flink op gaat bewegen.

Ja, er zijn bibliotheekmensen die van dat soort dingen houden. We beantwoorden niet altijd aan het muizig stereotype beeld

Maar goed, we stonden dus verkeerd. Overal was pret, maar niet waar wij stonden.

Tot hij kwam. Van achter. Onverwacht. Breed, wat te zwaar en in een geel t-shirt. Hij had er zin in en dat mocht iedereen weten, en iedereen moest vooral ook meedoen.

"Ik zag je opeens wegspringen met die jongen", hoorde ik later. En zo ging het ook. De jongen in het gele t-shirt sloeg z'n arm om m'n schouders en voor ik het verder doorhad sprongen we wild heen en weer. De Italiaanse toeristen verdwenen al pratend naar achter en de jongens met de mobieltjes besloten dat die beter veilig opgeborgen konden worden. De boomstam liet zich niet verplaatsen. Maar daar sprongen we dan wel omheen.

Rocks hieronder, doorweekt tot op de huid en volstrekt buiten adem. Ik heb goed gekeken en gelukkig filmde de filmer over de meeste hoofden heen.

Met dank aan de jongen in het gele t-shirt. Prachtavond.

Gezichten in dingen (Twitter)

Mocht u twitteren dan volgt u vast allemaal boeiende mensen.
Mensen die iets te zeggen hebben, mensen die iets vinden.
Zinvol, zinvol, zinvol.

Mocht u iets rarigs toe willen voegen aan de accounts die u volgt dan is @facepics of voluit Faces in Things een aardige. U heeft er niets aan, maar het kan een welkome afwisseling zijn tussen alle zinvolle zaken.

Soms zag je vroeger in een krant die even niets te melden had wel eens een berichtje voorbij komen over iemand in een ver weg land die een aardappel had gekweekt die, als je hem in de tuin schuin omhoog hield zo rond zes uur 's avonds op een donderdag en dan alleen in maart, sprekend leek op Jimi Hendrix. Of Jezus, maar dat dan weer alleen bij kunstlicht.

Faces in Things lijkt daar een heel klein beetje op.
Gezichten in dingen.
Nou ja, als je een beetje je best doet.

Een moe dak.

Tired Roof pic.twitter.com/MpnCHYvuN4
— Faces in Things (@FacesPics) 27 november 2013

Een huilende muur

Crying wall pic.twitter.com/vBZpWvEZCp
— Faces in Things (@FacesPics) 21 november 2013

Een kikker in je koffie

Frog in the coffee pic.twitter.com/4lIJThm6Eh
— Faces in Things (@FacesPics) 25 november 2013

Damages (dvd)

Ik ben meer een kijker van DVD's dan een lezer. Lekker veel afleveringen achter elkaar kijken. Dan wil ik eigenlijk gewoon de hele serie meteen zien.

Ik hou van spannende series; detectives, politieseries maar ook series zoals James Herriot, The Sopranos en Cold Feet vond ik ook leuk om te volgen. Robbie Williams Live at the Albert vind ik ook fijn om te kijken en mee te zingen ☺.

Damages is een Amerikaanse televisieserie waar Ellen Parsons in seizoen 1 een net afgestudeerde advocate is die bij de keiharde advocate Patty Hewes gaat werken. Patty heeft er alles voor over om haar rechtszaken te winnen. Al moet ze hiervoor anderen manipuleren en raken hierdoor familie en vrienden van iedereen in gevaar. Corruptie, samenzweringen en verduisteringen zijn zaken die aan bod komen in de verschillende seizoenen van Damages.

Damages laat niemand ongeschonden.

Het is geen gewone advocatenserie die zich alleen in de rechtbank afspeelt. Het onderzoek en de rest van wat er allemaal omheen gebeurt komt ook aan bod, flashbacks en flashforwards, is het één opgelost dan komt er weer iets anders te voorschijn. Deze wendingen maakt de serie Damages. Ik heb bij deze serie steeds iets van welke kant zal het nu op gaan? Aanrader.

Deze serie kan je reserveren bij de bibliotheek Langedijk voor €0,50 per box.

Claudia

De oom van Kyteman speelt piano

Elf uur 's avonds en de zaal zat genant en stampend vol.
Het optreden was op het schema aangekondigd als "Kyteman presents the Jacky Terrasson trio".

Meneer Kyteman had die avond zelf al een meer dan goed bezocht optreden gegeven in een erg grote zaal. Veel van de mensen die daar waren zaten nu op elkaar gepropt in het veel kleinere zaaltje. Ze wachten op Kyteman.

Meneer Benders, zoals Kyteman eigenlijk heet, kwam op, pakte de microfoon en vertelde dat hij blij was dat hij zijn oom Jacky Terrasson uit had mogen nodigen om dit optreden te geven. Daarna liep hij van het podium en begon de muziek.

Na het eerste nummer verliet een derde van de aanwezigen de zaal. 
Tenslotte deed Kyteman niet mee.
Genant.

"Sufferds!", wilde ik nog roepen. Maar dat doe je natuurlijk niet.

Jacky Terrasson wil maar niet wereldberoemd worden. En dat is jammer. Er zijn weinig jazzpianisten (oh gat, jazz) die zo mooi stampend kunnen spelen en die zo fijn Ravel met Cole Porter en Michael Jackson kunnen mengen.

Maar ja, jazz he.
Dat blijft lastig.

Maar, mocht u dit stukje gelezen tot hier gelezen hebben, misschien wel omdat er Kyteman in de titel stond, luister even naar het liedje dat hier boven staat. "Smile" heet het, ooit geschreven door Charlie Chaplin voor zijn film "Modern Times". 

Ton

"Ik weet hoe jij heet!"

Natuurlijk, de boodschap is bekend.
Maar hij kan toch niet vaak genoeg herhaald worden.

Post niet zomaar van alles op Twitter, Instagram en noem het maar op.

Dat kun je wijs kijkend zeggen. Of heel serieus.

Of je kunt er, zoals Jack Vale in het filmpje hierboven, iets als een grap van maken. Vale bekeek postjes op Twitter en Instagram en sprak vervolgens mensen op straat aan. Niet met "Wist u dat u net iets over uzelf op het internet hebt gezet" zinnen, maar hij sprak mensen aan met hun voornaam. En met wat kennis die hij verder verzameld had via de sociale media.

Sommigen dachten even met een medium te maken te hebben.
Sommigen moesten er hartelijk om lachen.
Anderen zeiden "Thanks for invading our privacy" en voegden daar aan toen dat ze een volgende keer de politie zouden bellen.

Het filmpje is in het Engels. Daar is even niets aan te doen. Geniet ervan, en bedenk even wat je zelf zoal post.

Ton

Simone van der Vlugt - Morgen ben ik weer thuis (boek)

Spannende boeken en Simone van der Vlugt, dat gaat goed samen.
Die lees ik graag.

Dit is haar tweede boek met Lois, een rechercheur van de politie Alkmaar in de hoofdrol.
Het blijft gewoon grappig dat er plaatsen beschreven worden die je kent als je in deze omgeving woont.
De Eeuwigelaan van Bergen bijvoorbeeld. De Munnikenweg in Alkmaar-Noord, het station. Dat maakt het verhaal wel echter. Je ziet het gebeuren, de beschreven plaatsen bestaan en ze zijn herkenbaar.

In dit boek gaat het om Britt, ze is 11 jaar oud en na de turnles komt ze niet thuis.
Alle sporen lijken dood te lopen. De vader van Britt zit in de gevangenis...
Heeft de pedofiel in de buurt er iets mee te maken?
De moeder van Britt wordt gek van angst. En haar gevoelens zijn zo goed beschreven, je leeft meteen met haar mee.
Meezoeken naar Britt, dat is wat je wilt doen.

Wat is er met Britt gebeurd...en komt ze heelhuids thuis?

Het blijft tot aan het einde spannend, dit boek. Ook leren we onderweg Lois weer iets beter kennen en keert ook Onno terug in dit verhaal.

Meer wil ik niet verklappen, gewoon zelf gaan lezen.
Ik kijk nu al uit naar het volgende boek in deze serie....

Het boek is te leen, of te reserveren in de bibliotheek Langedijk


 Interview met Simone van der Vlugt over hoe zij schrijft. Naar aanleiding van haar boek "Ooggetuige".  

Karin

DestroyMail (app)

Misschien twittert u niet, of laat u Facebook links liggen.
Maar een mailadres heeft u waarschijnlijk wel.

Iedereen heeft een mailadres.
Nou ja, mijn moeder niet maar dat is een ander verhaal.

Mail. Het is leuk, het is handig. Wie kan er nog zonder?
Maar ongetwijfeld krijgt iedereen wel eens mail waarbij je denkt,
"Bah", of "Waarom?".

Die mail kun je weggooien. Vinkje er voor. Je klikt op "delete" of "verwijderen", klaar.

Maar kan dat niet leuker? Of uitzinniger?
Ik tenminste heb van die buien dat ik hele mailcorrespondenties in één woedende klap wil verwijderen. Niet op het werk natuurlijk, daar ben ik natuurlijk de rust zelve, maar zeg als privépersoon.

Kan het dus niet uitzinniger?

Ja, dat kan. Mits je een iPad of iPhone hebt.

DestroyMail is een app die zich aan je mailaccount van bv Gmail, Hotmail en Outlook koppelt. Je kunt er gewoon berichten mee versturen maar het verwijderen van berichten is wat de app "leuk" maakt. Swipe een mail (of meerdere) naar links of rechts en ... nou ja, kijk naar het filmpje hieronder.

Is het zinvol? Nee
Is het waarschijnlijk eigenlijk puberaal? Ja, eigenlijk wel.
Maar ook als je 50 bent is het soms fijn om even een heel klein momentje puber te zijn.

Ton

Jonathan Richman zingt een wijs advies

In de bibliotheek staan veel boeken. En in die boeken staan verhalen, of informatie. Of alle twee.
Voor je het weet heb je iets geleerd. Een advies gekregen. Zoiets.

Mij overkomt dat tenminste nog wel eens.

Ik mag graag over liedjes schrijven. Al haal ik zelden uit liedjes een wijze raad. Of een advies.
Maar heel soms hoor ik iets, een tekst, waar je iets van leert.

Jonathan Richman heeft zo'n lied.
Walter Johnson heet het. En het gaat over baseball.

Ik kopieer en plak even het stukje advies gevende tekst.

Wacht. Misschien is het goed om te weten dat Walter Johnson een werkelijk geniale honkbalwerper was. Zonder al te zichtbare moeite kon hij zijn tegenstanders van het veld gooien zonder dat ze een kans hadden gekregen om de bal te raken.

Cause Walter Johnson would actually ease up a little on the opposition, that's right
Bum ba bum ba bum ba bum ba bum ba bum ba bum

Now the other team mates they simply didn't get it
They said "Walter how come you let him hit it?"

Now Walter just told them with his gentle smile
"Boys, This game isn't any fun if you don't get a hit once in a while."

Een mooie wijsheid om het weekend mee in te gaan lijkt me.

De rest van de cd "Rockin' and Romance" is, met liedjes over spijkerbroeken, wikkels van kauwgomballen, UFO's  en Vincent Van Gogh, ook ernstig de moeite waard.

Bum ba bum ba bum ba bum ba bum ba bum ba bum.

Ton

Het Pinterest bord dat we per ongeluk vernietigden

De bibliotheek Langedijk is geen grote bibliotheek. We zijn maar met weinig. Alle ontwikkelingen een beetje bijhouden zorgt soms wat amechtig gehol.
Maar als er dan iets lukt, dan zijn we er ook trots op. Noord-Hollands trots, wel trots maar we praten er verder niet over.

Toen Pinterest nog ernstig onbekend was begonnen we, zomaar, zonder plan, met het bord "Mooie boeken!". We plaatsten daar plaatjes op van boeken waarvan we dachten dat andere mensen die ook zouden "moeten" lezen.
En we zorgden dat iedereen die het bord ging volgen zelf ook plaatjes van boeken op dat bord kon pinnen. Want waarom zouden wij de enige zijn die een goed boek zouden kunnen herkennen?

Het bord was, na een tijdje, een ijzingwekkend succes. Overal op de wereld plaatsten mensen boeken op het bord. In Nederland, Finland, Belgie, Thailand, Libanon, de Verenigde Staten en nog wat landen. Aan het begin van deze week waren we hard op weg naar 15.000 pins door een paar duizend mensen.

We hadden een hit!

Zo'n bord, waar iedereen op kan pinnen, dat trekt ook de incidentele spammer. Zinloze, niet ter zaken doende plaatjes verschenen soms. Zo'n account kun je dan weer blokkeren.

En daar ging het ergens ernstig fout.

Een klik op delete, in de drukte, even een moment van onoplettendheid. Nog een klik op delete.

En weg was het.
Helemaal weg.
Niet terug te halen weg.
Voor altijd weg weg.

Krachtige termen vlogen door het gebouw. En toen nog een stel.

Waarna we, halsstarrig als we hier kunnen zijn maar een nieuw "Mooie Boeken!" bord hebben aangemaakt. Daar staan nu 154 pins op.

Dat zijn er nog lang geen 15.000. Maar het is een beginnetje.

Dus, mocht u Pinterest gebruiken en de wereld willen laten weten welke boek iedereen "moet" lezen, volg het bord en wij zorgen dat u uw plaatjes kan pinnen.

En mocht u gaan spammen, dan gaan we u deleten. Maar wel wat oplettender dan tot nu toe.

Dr Seuss - De Lorax (boek/dvd)

De Lorax is een boek en een dvd.

Een jaar geleden las ik het boek voor en van het weekend keken we de tekenfilm versie ervan. Het boek is geschreven door Dr.Seuss.

Dr. Seuss is nu niet bepaald recent materiaal te noemen.

Maar dat geeft niet

Maar de meeste kinderen vinden de verhalen prachtig

Alles is net even anders dan in werkelijkheid.

Hij maakt gebruik van de meest vreemde namen en woorden én, alles is op rijm geschreven. Daardoor klinken de boeken als muziek in de oren en lezen de kinderen zijn boeken nu nog steeds met veel plezier.

The Lorax heeft een erg eigentijds onderwerp.

Het gaat over Arthur, van 12, die woont in een stad waar alles, maar dan ook alles van kunststof is. Arthur is verliefd op een meisje en dat meisje wil graag een echte boom hebben. De bomen in hun stad zijn van kunststof en ze droomt van een echt exemplaar. Arthur gaat op zoek, buiten de stad, waar alles kaal en dor en donker en doods is....daar vindt hij de persoon die verantwoordelijk is voor het verdwijnen van de bossen, de natuur....

Arthur sluit een deal met hem en hoort in een paar dagen het hele verhaal...

Over egoisme en hebtzucht en de drang naar meer ...ongeacht de natuur ...

De Lorax is een harig wezentje, dat als rode draad door het verhaal loopt. De Lorax zorgde voor het bos en de dieren die er woonden.

Zal Arthur erin slagen om een boomzaadje te vinden en een einde te maken aan de vervuilende kunststof wereld?

Hier het boek, en hier de dvd

Karin

Dubble (fotoapp)

Dubble is een fotoapp voor de iPhone en iPad.
Het idee achter de app is simpel, maar wel raar.

Neem een foto met Dubble.
Bijvoorbeeld één zoals hier boven. Poes, niet helemaal wakker op zondagochtend.

Klik in de app op "upload".

Drink een kopje koffie.

Na een tijdje komt Dubble met een "dubbel".
Letterlijk.

Dubble gooit over de foto die je maakte een toevallige andere foto.
En dan zo dat je ze alle twee kunt zien.

Ik zei toch dat het een beetje raar was.
Poes vond het resultaat tenminste nogal vreselijk.

Of Dubble wat gaan doen, ik weet het niet.
Maar, hadden veel mensen eerst ook niet heel veel vraagtekens bij het nut van berichtjes sturen van maximaal 140 tekens?

Billy Taylor - I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free (liedje)

Ooit was er geen internet.
Ooit, in de jaren 80 keek ik elke week naar een Engels tv-programma over films. Nou ja, eigenlijk keek ik er niet naar, ik bleef op tot het begon, luisterde naar de begintune, bleef dan nog even hangen en zette daarna de tv uit.

Want het ging om de begintune.
Waarvan de titel of uitvoerende nergens genoemd werd. Ook niet in de aftiteling van het programma, ik heb me een paar keer door het programma geworsteld om dat zeker te weten.

Ik heb wel eens gedacht om een brief naar het programma te sturen. Maar dat ging me net te ver.

Het niet-weten duurde tot de verschijning van het internet. Toen was het makkelijk. Naam van het programma intikken, nog wat woorden erbij. Klaar.

Mysterie opgelost.

"I wish i knew how it would feel to be free" werd door Billy Taylor en Dick Dallas geschreven in 1952. Het lied werd in de jaren 60 "gebruikt" door burgerrechtenorganisaties in de VS. Nina Simone heeft er ooit nog een mooie versie van opgenomen. Net als veel andere mensen trouwens.

Ja, het staat er allemaal wat kortig. Dan kan ik wel weer een hoop gaan zeggen over Billy Taylor, en dat de rest van zijn muziek ook heel leuk is. Of dat het een mooi gospelachtig soul piano dingetje is.
Maar luister gewoon zelf even.
En wees blij dat u niet jaren hoeft te wachten voor u weet welk lied het is

Özcan Akyol - EUS (boek)

Lezen voor de lijst, nummer 2

EUS van Özcan Akyol

Een boek met een stevige, stoere  uitstraling; een zwarte kaft met uitsluitend  de drie letters EUS er  op. Lekker strak, daar houd ik wel van. Kom maar op!

Al na twee bladzijden is duidelijk wat de drie letters betekenen; het is de Hollandse afkorting van de Turkse naam Özcan. Het boek is gebaseerd op het leven van de schrijver zelf, die uit Turkse ouders geboren en getogen is in het Nederlandse Deventer – in het boek consequent de Koekstad genoemd.

Het eerste half uur heb ik met een brede glimlach gelezen en een aantal keren zelfs schoot ik hardop in de lach. Bizar, want de inhoud is verre van lachwekkend; hij beschrijft het gezin waarin hij opgroeit met een overheersende en mishandelende vader. De schrijver weet deze situatie zo nuchter en observerend te beschrijven dat het een komisch randje krijgt. De frisse schrijfstijl met korte zinnen en het verrassend creatief gebruik van Nederlandse uitdrukkingen maakten het in eerste instantie voor mij een vermakelijk boek, dat gemakkelijk wegleest. Een echte aanrader voor jongeren die gaan starten met het lezen voor de lijst. Dacht ik..

Het boek schetst het beeld van een jongen die opgroeit met een Turkse vader die lui en manipulatief is, zuipend en scheldend de hele wereld vervloekt en het gezin en de omgeving terroriseert. Eus heeft een bloedhekel aan de man en voelt ook geen enkele band met de cultuur van zijn ouders. Hij wil er het liefst niets mee te maken hebben en snel ontsnappen aan zijn milieu. Gaandeweg het boek blijkt dat Eus door de omstandigheden al vliegensvlug zelf net zo dreigt te worden als zijn vader. Al jong belandt hij in het criminele circuit en vanaf daar wordt het verhaal bijzonder rauw,respectloos en een aaneenschakeling van zelf veroorzaakte ellende. Een opsomming daarvan beslaat een groot deel van het boek en daarmee raakte mijn aanvankelijk enthousiasme voor het boek al snel in het slop.

Het Parool schreef in een recensie: ‘een boek om een beetje bang van te worden’. Daar ben ik het mee eens. Als een goedwillende en intelligente jongere met scherpe blik zo gemakkelijk en snel in de problemen raakt, zou de moed je in de schoenen zakken.

Het is best interessant om in het boek te volgen hoe een proces zich ontwikkelt en hoe het komt dat de jonge knul de persoon wordt die hij verafschuwde. Mooi thema, maar toch zou ik aarzelen om het boek te adviseren aan jongeren, omdat ik de beschrijving van het ontspoorde leven nogal heldhaftig gebracht vind. Teveel van hetzelfde en te weinig bezinning; een lange aaneenschakeling van beschrijvingen van onbeschoft gedrag. Daar moet je doorheen kunnen prikken.

Met Özcan is het uiteindelijk goed gekomen, hij heeft zijn leven op het goede spoor weten te krijgen.
Dat is fijn en het zij hem gegund. Sinds zijn boek schuift hij regelmatig als deskundige aan bij diverse actualiteitenprogramma’s. Een beetje als de Turkse evenknie van ‘knuffelmarokkaan’ Ali B. Ik moet er nogal aan wennen. Steeds als ik hem zie denk ik aan alle ellende die hij heeft veroorzaakt in de Koekstad. Ben benieuwd of ze daar trots zijn op hun plaatselijke beroemdheid.

Tereza

Maru, kat en internet celebrity

Het internet is natuurlijk een fantastische plek waar je allerlei belangwekkende informatie kunt vinden. Het vergroot je kennis, maakt de wereld transparanter. Dat soort dingen.

Maar het internet is natuurlijk ook een plek waar je vreselijk kunt lachen en/of glimlachen.

Neem nou Maru.

Maru is een Japanse kat. Hij zal nu een jaar of zes zijn.
Maru is vrij fors. En in al die forsheid zit geen spoortje kwaad.
Maru zit vol enthousiasme. En liefde.
Liefde voor dozen vooral.

Sinds een aantal jaren plaatst de mens die met Maru in één huis mag wonen met regelmaat filmpjes op het internet. En die filmpjes bezorgden Maru de status van internet celebrity.

Je kun er lang over praten, hele beschouwingen over bedenken.
Maar ik denk dat je beter naar de filmpjes kunt kijken.

Ton

Het beste Dylan optreden, ooit.

Buiten, na het beste optreden dat ik na 1996 van Bob Dylan zag stond een schrijver na te praten. Ik kende hem wel. Maar zijn naam raakte zoek in de gitaarlijnen die nog klonken in mijn hoofd. Een stuk naar rechts speelde een man op een akoestische gitaar. Hij zong liedjes van Dylan. Liedjes van vroeger, op de manier zoals sommige mensen vinden dat ze nog steeds moeten klinken.

"Dat was goed he?"
"Zo goed was het nog nooit!".

Een vrouw tikte op mijn schouder. Nadat ik me omdraaide zei ze "Wil je precies zo blijven staan zoals je nu staat. En niet meer bewegen". Ze zei het met een glimlach. Maar ze meende het wel. Ik zei haar dat ik mijn best zou doe, maar dat ik niets kon beloven. Als lange man die vooraan staat weet ik dat ik het zicht ernstig belemmer. De vrouw lachte en zei dat  het om de intentie ging.

 What good am I if I’m like all the rest

"What Good Am I?" klinkt kaal en ingetogen. En al bij dat nummer verdwijnt de eerder nog gemeende intentie.

Alweer een hand op mijn schouder. "Je moet die man helpen" klinkt van ergens achter me. LInks naast me staat een boom van een man. Dat windjack had hij beter uit kunnen doen. En bier drinken in deze hitte is ook geen goed idee. Een even zo omvangrijke boom houdt hem overeind. Ik zwaai naar een bewaker die iets verder achter het hek staat. Hij kijkt naar de man die half gebogen water probeert te drinken. Het zweet druipt van zijn gezicht. "Hij kan hier niet blijven", roep ik naar de ondersteunende boom. Na wat aarzelingen zoeken ze een uitweg. De ene man zijn flauwte is de andere man zijn bewegingsruimte.

I'm sick of love, I'm in the thick of it,
This kind of love, I'm sick of it.

Net als gister gooit Dylan de regels van Love Sick naar het publiek. Puntig, hard. Vindt er maar wat van. Pauze. Twee stellen, zo te zien oudere bankmedewerkers met hun echtgenotes houden het voor gezien. We staan nu haast vooraan.

Tijdens een razend "High Water (For Charley Patton)" dringt een oudere jongere zich wild door rijen naar voren en staat plots veel te dicht naast ons. We duwen wat. Wisselen onvriendelijke woorden. Een bewaker schijnt met zijn zaklamp. 

It's rough out there, high water everywhere

Wat later draait de oudere jongere zich naar me toe en verzekert me dat Bob goed bij stem is vandaag. Door de dranklucht die me toewalmt laat ik na dat te beamen.

Over Dylan bestaan hardnekkige geruchten. Hij zou bijvoorbeeld niet, of niet meer kunnen zingen. Dat is onzin. Gisteravond, en de avond daarvoor zong hij prima. Hoogstens weigert de man te doen wat veel mensen van hem verwachten, het verleden eindeloos herzingen. 

Soms lees ik nog wel eens het woord folk in één zin met zijn achternaam. Maar dat is dus iets van heel erg lang terug. Gisteravond, en de avond daarvoor stond er een man op het podium die blues zingt. Misschien klinkt het soms anders, maar Dylan nu is een blueszanger. 

En dan, bij "Blowin' In The Wind",  het meeste stukgespeelde lied ooit. Bij het lied dat is gezongen door iedereen, door straatmuzikanten, kinderenkoren, Stevie Wonder en beatmisgroepjes, bij dat lied gebeurt het. 

How many ears must one man have
Before he can hear people cry ?

Dylan zingt de regels, de band vult. En ergens komt een gitaarmotiefje opzetten, dat maar doorgaat. De regels gaan door, de muziek wordt een herhalend motief, hoofden gaan knikken. Om me heen wordt geroepen. En net als gister, en de dag hierna loopt Dylan tegen het eind van het lied van de piano naar het midden van het podium. Het geroep, gejuich wordt luider. Mensen gaan klappen. Het geklap wordt harder als uit de mondharmonica een paar in zichzelf simpele tonen komen. Haren in de nek gaan overeind. Even niets en dan weer die tonen. Meer geroep, meer geklap. Het duurt allemaal maar heel kort. Maar ergens verdwijnt alles en is er alleen nog maar plek voor tranen in de ogen.

We liepen snel weg van de straatmuzikant en in de rij voor de geldautomaat in de parkeergarage tikte mijn rechtervoet het maar doordreinende motief van "Blowin' In The Wind".

Nee, zo goed als gisteravond was het nog nooit. 

Maar je had er bij moeten zijn om dat te begrijpen.

Ton