Liedje voor Bernlef

Hendrik Jan Marsman, of duidelijker, J. Bernlef is dood.
Tussen al het nieuws in de verschillende journaals over regeerakkoorden en stormen was er nog net plek voor zijn overlijden.

Bernlef schreef Hersenschimmen. Dat is u waarschijnlijk niet ontgaan. En mocht u dat boek nooit gelezen hebben, ga dat eens heel rap doen dan.

Bernlef had nogal veel met jazz. En daar ken ik hem dan weer van. Nou ja, kennen is overdreven, ik heb nooit een woord met hem gewisseld maar ik heb hem met regelmaat voorbij zien lopen bij concerten in Amsterdam. Meestal bij wat lastige jazz. Bernlef was niet zo van het makkelijke denk ik.

Zo heel veel mensen schrijven er niet over jazz en nog minder schrijven er goed over. Bernlef was één van de weinigen die dat wel deed. Hij kende veel muziek en kon er ook nog goed over denken en vertellen.

"Ik geloof in dingen die door hard werken ontwikkeld zijn. Ik houd altijd van mensen die zich in een lang en moeizaam proces ontwikkeld hebben, vooral door introspectie en veel toewijding. Ik denk dat waar zij op uitkomen iets is dat vaak dieper en mooier is dan waar degene mee aankomt die van meet af aan die mogelijkheid en souplesse lijkt te bezitten. [...] Ik voel mij meer aangetrokken tot kunstenaars die zich door de jaren heen hebben ontwikkeld en betere en intensere musici zijn geworden."

uit: Haalt jazz de eenentwintigste eeuw?

Bernlef leek me een harde werker, een bonkige man ook. Geen extrovert type. Ik denk dat hij zichzelf herkende in de woorden die hierboven staan en die hij schreef over de pianist Bill Evans. Ook al geen extravert mens.

Ik plak een liedje in, van Bill Evans misschien wel de grootste jazzpianist die er ooit was. Voor Bernlef die gemist zal worden.