Iets zeggen over films vind ik nog lastiger dan iets zeggen over boeken. Bij boeken kun je het nog hebben over stijl en taal zonder dat je weggeeft hoe het verhaal gaat. Bij films is dat lastiger, vind ik.
Waarschijnlijk was ik één van de weinigen die de film Intouchables nog niet in de bioscoop had gezien. Zo heel erg veel mensen zaten er niet in de zaal en die zaal was toch al niet groot.
Ik was een beetje huiverig om naar de film te gaan kijken. Frans, en over een zwaar gehandicapte man.
"Kunnen we niet gewoon naar een spannende film gaan?".
"Nee, we gaan hierheen, dit is mooi. Bovendien je kwam er zelf mee".
"Ja, ik heb er over gehoord maar om er dan ook zelf heen te gaan".
"Kom, niet zeuren we gaan er heen".
Intouchables gaat dus over een zwaar gehandicapte meneer in een rolstoel. Hij is totaal verlamd vanaf zijn nek naar beneden. En hij zoekt een hulp. Een werkloze man reageert. Omdat dat moest van het arbeidsbureau.
En meer ga ik er dus niet over zeggen. Want dat zou zonde zijn.
Maar geloof me, bekijk de film.
Stel, het is een dag waarvan je denkt dat die niet mooier of fijner kan worden. Een dag waarop je breed glimlachend rondloopt. De zon schijnt, en de vooruitzichten zijn goed. Het kan niet beter.
Dan nog zul je na het zien van deze film breder glimlachen en de dag nog mooier vinden.
Echt.
Geloof me.
Leen de dvd, hij is net in de bibliotheek
En als het niet zo is moet je het ook even zeggen. Maar dat ga je niet doen. Want je loopt te glimlachen.
Echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten