Liedje voor Bernlef

Hendrik Jan Marsman, of duidelijker, J. Bernlef is dood.
Tussen al het nieuws in de verschillende journaals over regeerakkoorden en stormen was er nog net plek voor zijn overlijden.

Bernlef schreef Hersenschimmen. Dat is u waarschijnlijk niet ontgaan. En mocht u dat boek nooit gelezen hebben, ga dat eens heel rap doen dan.

Bernlef had nogal veel met jazz. En daar ken ik hem dan weer van. Nou ja, kennen is overdreven, ik heb nooit een woord met hem gewisseld maar ik heb hem met regelmaat voorbij zien lopen bij concerten in Amsterdam. Meestal bij wat lastige jazz. Bernlef was niet zo van het makkelijke denk ik.

Zo heel veel mensen schrijven er niet over jazz en nog minder schrijven er goed over. Bernlef was één van de weinigen die dat wel deed. Hij kende veel muziek en kon er ook nog goed over denken en vertellen.

"Ik geloof in dingen die door hard werken ontwikkeld zijn. Ik houd altijd van mensen die zich in een lang en moeizaam proces ontwikkeld hebben, vooral door introspectie en veel toewijding. Ik denk dat waar zij op uitkomen iets is dat vaak dieper en mooier is dan waar degene mee aankomt die van meet af aan die mogelijkheid en souplesse lijkt te bezitten. [...] Ik voel mij meer aangetrokken tot kunstenaars die zich door de jaren heen hebben ontwikkeld en betere en intensere musici zijn geworden."

uit: Haalt jazz de eenentwintigste eeuw?

Bernlef leek me een harde werker, een bonkige man ook. Geen extrovert type. Ik denk dat hij zichzelf herkende in de woorden die hierboven staan en die hij schreef over de pianist Bill Evans. Ook al geen extravert mens.

Ik plak een liedje in, van Bill Evans misschien wel de grootste jazzpianist die er ooit was. Voor Bernlef die gemist zal worden. 

Voor in een pauze

Kijk, wij zijn hier in de bibliotheek de hele dag natuurlijk hard aan het werk. Altijd maar bezig, bezig en nog eens bezig. Druk, druk, druk.

En we zijn natuurlijk ook heel serieus. Zo hoort dat in een bibliotheek.

En ik had natuurlijk weer een stukje kunnen schrijven over dat ene, prachtige en waarschijnlijk ook onovertroffen boek dat we net binnen hebben gekregen. Of over dat nieuwe idee waar we over aan het nadenken zijn.

Maar ik struikelde over bovenstaand filmpje van de poes Maru. En ik heb wat met katten. Dus staat er in dit postje niets over dat ene boek dat uw leven misschien wel gaat veranderen. U moet het vandaag doen met het filmpje van Maru, de enigszins iets te dikke kat.

De volgende keer zet ik dan wel weer wat serieus op of in dit blog.

Een klant in DWDD

Poëzie, gedichten. Het blijft lastig. Het is mooi, maar veel mensen vinden het toch wat kunstig of misschien zelf gekunsteld.

Ramsi Nasr, dichter des vaderlands, bedacht dat gedichten een stuk toegankelijker worden als je ze als een soort clip neerzet.

In De Wereld Draait Door van afgelopen vrijdag sprak hij over zijn project. Ik zat het allemaal eens wat rustig aan te kijken tot er een fragment uit één van die clips werd getoond. Het gedicht is van Lucebert en heet "Er is een grote norse neger in mij neergedaald".

Ik knipperde even met mijn ogen, en toen nog een keer. De man die in het bushokje zit te wachten, in wie de grote norse neger is neergedaald, die herkende ik. Die meneer komt gewoon bij ons in de bibliotheek in Langedijk!

Waardoor een toch al mooi gedicht nog mooier werd.

Maar hoe is hij in die clip gekomen?

Het clipfragment begint op 2 minuut en dertig seconden.

De niet te missen dvd

 Iets zeggen over films vind ik nog lastiger dan iets zeggen over boeken. Bij boeken kun je het nog hebben over stijl en taal zonder dat je weggeeft hoe het verhaal gaat. Bij films is dat lastiger, vind ik.

Waarschijnlijk was ik één van de weinigen die de film Intouchables nog niet in de bioscoop had gezien. Zo heel erg veel mensen zaten er niet in de zaal en die zaal was toch al niet groot.
Ik was een beetje huiverig om naar de film te gaan kijken. Frans, en over een zwaar gehandicapte man.

"Kunnen we niet gewoon naar een spannende film gaan?".
"Nee, we gaan hierheen, dit is mooi. Bovendien je kwam er zelf mee".
"Ja, ik heb er over gehoord maar om er dan ook zelf heen te gaan".
"Kom, niet zeuren we gaan er heen".

Intouchables gaat dus over een zwaar gehandicapte meneer in een rolstoel. Hij is totaal verlamd vanaf zijn nek naar beneden. En hij zoekt een hulp. Een werkloze man reageert. Omdat dat moest van het arbeidsbureau.

En meer ga ik er dus niet over zeggen. Want dat zou zonde zijn.
Maar geloof me, bekijk de film.

Stel, het is een dag waarvan je denkt dat die niet mooier of fijner kan worden. Een dag waarop je breed glimlachend rondloopt. De zon schijnt, en de vooruitzichten zijn goed. Het kan niet beter.
Dan nog zul je na het zien van deze film breder glimlachen en de dag nog mooier vinden.

Echt.
Geloof me.
Leen de dvd, hij is net in de bibliotheek
En als het niet zo is moet je het ook even zeggen. Maar dat ga je niet doen. Want je loopt te glimlachen.
Echt.

"I love my library"

Source: amandaonwriting.tumblr.com via Caro on Pinterest

Op het Pinterest bord waar hier al eerder wat over stond, het bord dat de oceaan overstak, kunnen mensen een boek "prikken" waarvan ze vinden dat iedereen dat zou moeten lezen. Niet iedereen die iets pint neemt die "opdracht" even letterlijk. Op het bord komen ook erg veel "lezen is onmisbaar/heerlijk/belangrijk" plaatjes terecht, en afbeeldingen die het belang van bibliotheken proberen duidelijk te maken. En hoewel het eigenlijk niet de bedoeling is van het "Mooie Boeken!" bord zitten er soms best mooie plaatjes tussen. Ik zet er een paar even op dit blog. Ter stimulering. Of om even instemmend bij te knikken.

Source: Uploaded by user via Liduin on Pinterest

Source: thelifeofabookjunky.tumblr.com via Sally on Pinterest

Source: via Caro on Pinterest

Source: wordpainting.tumblr.com via Liduin on Pinterest

Zet ook een boek in de leukste kinderboekenkast

Iedereen, of in ieder geval toch heel veel mensen hebben wel een favoriet kinderboek.

Misschien hangt er een bijzondere herinnering aan, misschien heb je het onlangs nog gelezen.

Via de website van de bibliotheek kun je de komende weken jouw favoriete kinderboek in "De leukste kinderboekenkast van Nederland" plaatsen.

En dat gaat heel gemakkelijk. Ga naar de website van de bibliotheek, klik op doe mee en op de website waar je dan terecht komt kun je het boek opgeven dat jij het allermooist vindt. En als er een bijzondere herinnering aankleeft kun je die er ook nog bijzetten.

Leuk idee, en het is zo klaar.

Al zit ik nog steeds na te denken over welk boek ik er in ga zetten. Poeh beer? De wind in de wilgen? Iets van Ted van Lieshout? Samen op het eiland Zeekraai van Astrid Lindgren? Of wordt het toch het boek met de verzamelde dierenverhalen van Toon Tellegen?

Ik laat het u nog weten. Als ik eindelijk gekozen heb.

Het is weer Kinderboekenweek

Ja, nu. Nu is het even stil. Nu zijn de meeste even eten. Maar gister en vanmiddag, toen was het druk.

Het is weer Kinderboekenweek. Elk jaar is het Kinderboekenweek. En elk jaar is het weer een beleving. Kinderen zouden niet meer zo van lezen houden, en bibliotheken zouden volgens sommigen maar een beetje achterhaalde gebouwen zijn.

Nou, echt niet. Het is hier in de bibliotheek Langedijk altijd al druk op de jeugdafdeling en met de Kinderboekenweek is het soms helemaal niet meer bij te houden. Gisteren waren er hier nog meer dan 300 (we kunnen er een paar niet of dubbel geteld hebben) die kwamen proeven van allerlei hapjes uit andere landen. En daarna gingen ze nog even aan de slag met de speurtocht door allerlei boeken.

En dat gebeurde vanmiddag weer. Niet dat er weer 300 kinderen kwamen proeven, dat was maar voor één keer, vanmiddag kwamen ze met z'n allen weer even de speurtocht doen.

Nu, tegen zes uur, zijn de meeste even eten. Alleen Soukeina is er nog. Die knutselt gelukspoppetjes in elkaar. En ze moet er nog een paar, één voor haar schoonbroer en dan nog één voor een oom. Maar dan gaat ze ook even eten.

Maar ze heeft belooft dat ze daarna weer terugkomt. Dus ik ga even opruimen, want het moet er wel een beetje knap uit blijven zien.

Alweer een boek

Afgelopen zaterdag viel er om een uur of tien een zware doos op de grote teen van mijn rechtervoet. Dat was even lachwekkend leuk maar daarna vooral pijnlijk. En redelijk bewegingsloos. Ik dan.
Omdat je wat moet ben ik maar twee boeken gaan lezen, door elkaar heen. Over één van die boeken wil ik het even hebben.

Nu stond hier laatst al een dvd box op dit blog die we niet gekocht hadden als bibliotheek en nu komt er weer een boek dat we niet gekocht hebben. Maar goed, alleen omdat wij het niet hebben betekent het nog niet dat het niet de moeite waard is. en reserveren gaat tegenwoordig erg makkelijk.

"Wij zijn arabieren" is een boek van Maarten Zeegers. Zeegers vertelt aan het begin van het boek waarom hij besluit tijdelijk in Syrië te gaan wonen. Hij gaat er studeren, Arabisch recht. Hij is ook nog zo eerlijk om erbij te vermelden dat hij op een Facebook pagina had gelezen dat Syrische vrouwen de mooiste ter wereld waren. Kijk, dat is een eerlijk zinnetje. Of het waar is weet ik niet maar het is wel sympathiek om het op te schrijven.

Zeegers vertelt over het leven in de bureaucratische politiestaat Syrië. Over de universiteit, hoe ingewikkeld het is om een aardige woning te vinden, over zijn vriendinnen. Leuk, maar boeiend is het boek omdat Zeegers bijna terloops en soepel een heleboel dingen uitlegt die misschien niet altijd even bekend zijn.
Wat is toch het verschil tussen Soennieten en Sjiieten? Wat zijn eigenlijk Alawieten waar je nu met al het nieuws uit Syrië zo veel over hoort? Hoe zit dat nu met de Koran? En hoe gaat het nu echt tussen mannen en vrouwen in een Arabisch land? Hoe bedreigend ervaren de bewoners van Syrië hun eigen regering?

Zeegers weet een hoop van zijn onderwerp af maar nergens slaat hij je dood met zijn kennis, het blijft behapbaar en te volgen. Knap en leesbaar gedaan. Iedereen die iets over de Islam en het Midden-Oosten wil weten komt met dit boek een heel eind.

Tegen het eind van het boek breekt ook in Syrië de Arabische lente uit. Zeegers kan niet om de protesten heen, schrijft er artikelen voor Nederlandse kranten over en valt zo nog meer op bij de geheime dienst. Wanneer hij zijn visum wil verlengen wordt hij gearresteerd. Wat in Syrie niet bepaald een lolletje is.

Aanrader, ook als je gewoon kunt lopen.