"Maar, hoe ziet het er dan straks uit?"

De boor wordt even niet gebruikt, er moet ook gegeten worden. 

Maar straks, straks gaan de verbouwers weer verder met verbouwen.

Maar, hoe gaat het er straks uitzien, in de Binding, als het klaar is?

Dit is de ruimte waar eerder, vroeger de lokalen van Atelier 6 waren. 

In deze ruimte op de begane grond komen zitjes, spreekkamers en vergaderruimtes die gebruikt gaan worden door in ieder geval het CJG, de afdeling WMO van de gemeente en MEE & de Wering. OOk. Ook de GGD komt in deze vleugel.

 

Hieronder twee afbeeldingen die een indruk geven van hoe het er op de begane grond straks uitziet.

 

 

En naar Boven.

Dit is nu de verdieping boven de Bibliotheek. Straks is hier een kantoortuin met flexibele werkplekken voor in ieder geval de medewerkers van de GGD, het CJG, de afdeling WMO en MEE & de Wering.

Twee indrukken van hoe het er straks uit gaat zien.

Echt echt wordt het natuurlijk pas als de 3d tekeningen vervangen zijn door echte spullen, en vooral echte mensen maar voor nu is het even een beeld van hoe het er hier uit gaat zien, in de verbouwde Binding.

"Maar, wat zijn ze nou eigenlijk boven aan het doen?"

Het bordje, hierboven op een foto, staat al een paar weken in de bibliotheek. Bij de ingang.
Vanmorgen, toen ik zwaaide naar één van de verbouwmensen bedacht ik me opeens dat mensen die de bibliotheek in deze tijd bezoeken wel weten dat de eerste verdieping, waar vroeger de bibliotheek ook was verbouwd wordt. En ook als je van niks weet dan hoor je het soms. Want verbouwen maakt nu eenmaal herrie.

Maar wat er nu precies gedaan wordt, daarboven, dat ziet natuurlijk niemand. Ja, de mannen die er werken. En wij, omdat er boven kantoren zijn.

Daarom dus even wat foto's.
Om een beeld te geven van hoe het gaat met de verbouwing.

Eentje van het begin. Delen van het plafond werden weggehaald zodat er nieuwe kabels aangelegd konden worden.

Voor je iets nieuws neer kunt zetten moet er altijd veel ouds verwijderd worden.

Het blauwe zeil is weggehaald. Later komt er natuurlijk ander zeil.

Op de eerste verdieping komt een kantoortuin met flexwerkplekken. Om te zorgen dat de mensen die daar werken geen last van de bibliotheek hebben, en om te zorgen dat de bezoekers van de bibliotheek geen last van de werkplekgeluiden hebben wordt de ruimte bovenaan de trap dichtgemaakt. Om dat te kunnen doen werden er deze week steigers geplaatst.

De grote gele kast zal voor de helft worden weggehaald. De (ik noem het maar kozijnen) kozijnen die bovenaan de trap worden geplaatst liggen rechts op de foto.

De verbouwing ligt (zeg je dat zo?) zover ik weet op schema. Het geluid dat een verbouwing maakt, het zal er nog wel zijn. Maar in ieder geval is er zo een heel klein beetje beeld bij waar dat geluid nu eigenlijk vandaan komt.

Praat eens met een wethouder

Over weinig dingen kun je zolang praten als over politiek.

Hier ben je voor.
Daar ben je tegen.
En dat is ook al stom.
Of onbegrijpelijk.

En dat ze dit niet doen!
Of dat!

Je kunt praten over politiek
Maar je kunt ook praten met de politiek.

Om er achter te komen waarom dingen gaan zoals ze gaan
Of niet gaan zoals ze niet gaan natuurlijk.

Dinsdag 8 november is wethouder Fintelman in de bibliotheek, van half vier tot vijf.

(Kopieer/plak van de website)

"Wethouder Bert Fintelman is wethouder voor onder andere Maatschappelijke Ondersteuning (Wmo), Jeugdhulp ( Jeugdwet) en werk en inkomen ( Participatiewet).
Vorig jaar kreeg de gemeente er op dit gebied veel taken bij. Inwoners die vragen hebben of hun ervaringen willen delen met de wethouder kunnen terecht tijdens het spreekuur in de bibliotheek. U hoeft geen afspraak te maken. U bent van harte welkom!"

Ik spreek wethouder Fintelman met regelmaat, over de bibliotheek. En hoewel we het niet altijd eens zijn weet ik wel dat je goed met hem kunt praten. Wethouders zijn tenslotte ook maar gewone mensen.

Dus, als u ook eens met de politiek in plaats van alleen over de politiek wilt praten, zoek hem aanstaande dinsdag even op. Hij zit ervoor.

Kinderboekenweek Gastblog: Wereldreis op postzegelformaat

Maak kennis met Marcus. Marcus is een worm. Niet zo maar een worm, nee, een worm die een enorm avontuur meemaakt omdat hij nét niet wordt opgegeten door Laurens. Laurens is een flamingo. Althans, daar is hij van overtuigd. Voor iedereen om hem heen is hij eigenlijk gewoon een dikke kip.

Van Uitgeverij Lemniscaat krijg ik soms spontaan het een en ander toegezonden. Kort geleden viel er een zware enveloppe in de brievenbus met daarin de YA-roman Wie is nou normaal? van Lisa Williamson en het kinderboek Eigenlijk ben ik een flamingo van Simone Lia. En dat laatste boekje heeft zo'n vrolijke voorkant, dat ik haast ongemerkt begon te lezen en bleef lezen.

De oorspronkelijke titel is They didn't teach THIS in Worm School! en die titel past eigenlijk nog beter dan de Nederlandse vertaling. Het verhaal gaat namelijk over Marcus die voordat hij het goed en wel in de gaten heeft, aan Laurens toezegt om met hem mee te gaan naar Kenia. Voor Laurens is dat zijn ultieme droom. Hij heeft gehoord dat in Kenia, bij het Nakurumeer, flamingo's wonen en hij wil zich graag verenigen met zijn "familie". Worm Marcus wil graag in leven blijven, dus zo goed en zo kwaad als het gaat, gaan zij samen op reis. De kip heeft zich in de kop gehaald dat de worm een goede reisleider is met een gevoel voor richting. Dat is namelijk wat Laurens zelf totaal niet heeft. En het is de vraag of Marcus het wel heeft!

Uiteraard beleven zij allerlei avonturen, komen in hachelijke situaties terecht, maken vrienden en vijanden, raken elkaar kwijt en kunnen uiteindelijk toch niet zonder elkaar. En ze zijn wonderlijk snel in Kenia en Kenia is uitermate goed georganiseerd en van wegwijzers voorzien. Wel vreemd dat zij daar hun buren tegenkomen en andere personen/dieren die zij al eerder ontmoet hebben :-) Tijdens de reis ontdekt Marcus steeds meer over zichzelf, waar hij voor wegkruipt, hoe hij met anderen omgaat en wat hij van zichzelf en zijn toekomst verwacht, alles op een zeer toegankelijke manier die past bij lezers van alle leeftijden. Je moet niet té kritisch zijn, want je moet kunnen accepteren dat dieren een met mensen vergelijkbaar leven leiden, inclusief het rondfietsen met een stokbrood in je fietsmandje.

Werkelijk prachtig is de passage waarin Laurens de flamingo's ontmoet en dan toch al gauw blijkt dat zij een ietsjepietsje anders zijn. Anders zijn is prima, maar de manier waarop de flamingo's dit laten merken, schiet bij het wormpje in het verkeerde keelgat. Marcus weet op overtuigende wijze zijn mening duidelijk te maken, waardoor de band met Laurens nog verder wordt versterkt.

Ik heb mij kostelijk vermaakt en moest natuurlijk wel meteen aan een andere worm denken: de regenworm en zijn moeder. Dat is een gedichtje van Annie M.G. Schmidt. Het was even zoeken in mijn boekenkast, maar uiteindelijk heb ik het bundeltje Dag, meneer de kruidenier (de Arbeiderspers) teruggevonden. In deze bundel staat deze geweldige tekst met diepzinnige moraal:

“Er was een regenworm in Sneek

die altijd naar de sterren keek

en fluisterde: Hoe schoon, hoe schoon ....

Zijn moeder zei: Doe toch gewoon,

kijk naar beneden, naar de grond,

dat is normaal, dat is gezond,

kijk naar beneden, zoals ik .....

En toen? Toen kwam de leeuwerik!

Het wormpje, dat naar boven staarde,

zag hem op tijd en kroop in d'aarde,

maar moe die naar beneden keek

werd opgegeten (daar in Sneek).

Dus doe nooit wat je moeder zegt,

dan komt het allemaal terecht.”

Een andere vergelijk tussen het werk van Annie M.G. Schmidt en Simone Lia is de extra dimensie die de tekeningen aan het verhaal geven. Belangrijke illustratoren voor Annie waren Fiep Westendorp en Wim Bijmoer. Simone Lia heeft Eigenlijk ben ik een flamingo aantrekkelijk aangevuld met grappige (het verhaal ondersteunende) tekeningen van eigen hand. Dit is haar eerste kinderboek, van origine is zij namelijk illustrator/comic artist. Leuk detail vond ik dat de passage dat Marcus onder de grond zit, gedrukt is op donkergrijze pagina's en de nachtelijke escapades op een zwarte achtergrond.

Het is weer Kinderboekenweek, nog tot 16 oktober, dus als je nog voor jouw kindje, voor je neefje of nichtje of gewoon lekker voor jezelf een leuk boekje zoekt, dan raad ik deze van harte aan.

Veel leesplezier!

Theonlymrsjo

(deze blogpost verscheen eerder op www.theonlymrsjo)

Trouwfeestje

Ja, het is de week van de alfabetisering, ik weet het.
Eigenlijk zou dit blogje dus daarover moeten gaan, of over wat de Bibliotheek Langedijk in deze week doet.

Maar er kan maar één onderwerp in een blogje. En misschien is in het licht van de belangrijkheid van dingen de laaggeletterdheid wel belangrijker maar toch, een trouwfeestje is ook belangrijk. Zeker als het gaat om iemand die in de Bibliotheek Langedijk werkt.

Afgelopen vrijdag trouwden Karin en Bertil. Er was een plechtigheid, met muziek en een ambtenaar die op het eind een rode clownsneus opdeed, al denk ik weer niet dat hij bedoelde dat de hele plechtigheid een grapje was. Er werden foto's gemaakt, er was een zelfgeschreven lied, gelukwensen, cadeautjes, drankjes, hapjes, de hele package deal zeg maar.

Wie hier in de bibliotheek komt kent Karin. Ze werkt wat momenten in de uitleen, geeft cursussen over digitale dingen, doet het tabletcafé en is verder druk met het levend houden van de website, Facebook, Twitter. Op dit moment probeert ze 3d printers te doorgronden. Maar daarover komt later nog wel iets.

Bertil kent de bezoeker van deze bibliotheek waarschijnlijk niet. Maar gelukkig is hij wel een heuse bibliothecaris al heeft hij nooit n een openbare bibliotheek gewerkt. Bertil werkt bij de Koninklijke Bibliotheek waar hij bijvoorbeeld mij antwoord geeft als ik iets wat landelijk is afgesproken weer eens niet helemaal snap.

Trouwen maakten we hier in de bibliotheek geloof ik niet eerder mee.
En een gewoonte zal het wel niet gaan worden.
Maar toch, kijk ze nu eens blij op de foto staan.
Je zou toch bijna ....

Liedje, licht prehistorisch maar wat maakt dat uit.

Bijhouden

Wat ongeregeld stuurt de bibliotheek een nieuwsbrief met wat korte informatie naar B &W en (burger) raadsleden. Daar staat natuurlijk niets geheims in. En u mag het ook best lezen. 
Hieronder dus. Er ontbreken wat foto's, die wilden niet gekopieerd worden. Zo is er altijd wel wat.

Misschien is het overdreven om te zeggen dat alles taal is, of dat taal alles is. Maar goed met taal overweg kunnen, juist ook met geschreven taal is wel van groot belang om je weg te kunnen vinden in een maatschappij die soms erg complex kan zijn. In de Bibliotheek werken we veel met taal. Niet zomaar, maar met het doel mensen verder te helpen. Hieronder staan een aantal activiteiten waar we op dit moment mee bezig zijn.

Taalcafé - certificering vrijwilligers
Twee keer per week, op de woensdag- en vrijdagochtend is het een gezellige drukte bij het Taalcafé. Gemiddeld komen per ochtend zo’n tien taalklanten met elkaar de Nederlandse taal oefenen. De vrijwilligers die de taalklanten begeleiden zijn eind juni met een cursus van vier avonden getraind door de Stichting Lezen en Schrijven. Zij mogen zich met het certificaat op zak nu officieel taalvrijwilliger noemen. 12 taalvrijwilligers behaalden hun certificaat vlak voor de zomervakantie.

Tijdens de vakantieperiode heeft het Taalcafé niet stilgestaan. Vier keer werd met elkaar een excursie ondernomen; er werd gevaren vanaf het Behouden Huis, gewandeld in het recreatiege-bied Geestmerambacht, rondgeleid in museum Zo Was ’t en met elkaar een bezoek gebracht aan kinderboerderij De Beestenboel. Elke keer werd aan een excursie een taalopdracht gekoppeld. Zo werd er geoefend met de verleden tijd in het museum en werden er bij de kinderboerderij verhalen geschreven over de dieren.

Leren en lezen in de bibliotheek. Op de maandagavond komt een min of meer vaste groep mensen met een specifieke leervraag bijeen in de bibliotheek. Er is geen zomerstop geweest en dat was maar goed ook! Elke maandagavond kwamen mensen met vragen als: Hoe kan ik een e-mail met fotobijlage versturen? Hoe maak ik een mooi cv? Wilt u samen met mij de START-krant lezen? De vaste vrijwilligers hadden hun handen vol.

Deze wekelijkse ‘leren in de Bieb’ bijeenkomst is één van de onderdelen uit het ‘Lokaal (digi) taalaanbod infor-meel leren gemeente Langedijk’. De Bibliotheek ontvangt voor de activiteiten die bij dit taalaanbod horen een subsidie uit de WEB-gelden. Andere activiteiten uit dit aanbod zijn: het organiseren van de cursus Digisterker (omgaan met de digitale overheid), activiteiten rond taal en gezondheid en het opzetten van een leeskring voor mensen die moeite hebben met lezen.

Walk&Talk voor werkzoekenden

Sinds mei organiseert de bibliotheek in samenwerking met De Levende Sollicitatiegids maandelijks een Walk&Talk bijeenkomst voor werkzoekenden. Tijdens deze laagdrempelige bijeenkomsten wordt informatie gegeven over onderwerpen als een goed cv of hoe je LinkedIn het best kunt gebruiken. Daarnaast is er veel ruimte voor de aanwezigen om ervaringen uit te wisselen over hun zoektocht naar werk en om elkaar tips te geven

Een reactie van één van de bezoekers: “Bij het UWV zit ik met knikkende knietjes, maar dit vind ik heel prettig”.

De Walk&Talk voor werkzoekenden is opgezet met een activiteitensubsidie van de Gemeente Langedijk.

September

De zomermaanden zijn benut om de activiteiten voor september voor te bereiden. Een greep uit het programma: twee lezingen en een fotopuzzeltocht in verband met Open Monumentendag. Een grote activiteit in het kader van de Week van de Alfabetisering: samen met Vluchtelingenwerk wordt KoffieTijd voor Taal georganiseerd. Alle mensen en organisaties die te maken hebben met het leren of aanleren van taal zijn welkom voor een ochtend vol mini-workshops op het gebied van taal. In september is ook de boeken-week voor jongeren, Literatour. Dat betekent veel groepsbezoeken en leesbevorderende activiteiten met de leerlingen en docenten van het Jan Arentsz. En natuurlijk beginnen in september de bezoeken van de basisscholen aan de bibliotheek (en andersom) weer.

Waarom ook niet? (Gastblog nr. 9)

Deze blogpost verscheen eerder (21 juli 2016) op www.theonlymrsjo.nl

Soms denk ik dat ik onder een steen leef. En dat terwijl ik mijzelf toch best bij de tijd vind. Ik weet van de wereldschokkende uitslag van het Brexit-referendum, ik ben op de hoogte welk voetballand zich de komende vier jaar Europees Kampioen mag noemen, ik heb geïnteresseerd gekeken naar de informatie over de Juno-expeditie naar Jupiter, ik heb verbijsterd gekeken naar de gebeurtenissen in Nice en ik kan (bijna) alle namen van onze ministers opsommen. Maar Ellen Deckwitz? Van haar had ik nog nooit gehoord.

Gelukkig is daarin nu verandering gekomen. Zij heeft namelijk een heel leuk boekje geschreven over poëzie met als titel Olijven moet je leren lezen, uitgeven bij Atlas Contact. Deze titel, met de ondertitel Een cursus genieten van poëzie, geeft al aan dat het hier gaat om een inspirerende aansporing om je niet te laten afschrikken door poëzie, maar juist de moeite te nemen om gedichten te leren lezen. Stap voor stap. Vanuit verschillende invalshoeken neemt zij de lezer mee in deze wereld.

Dit doet zij op een prettig leesbare, aansprekende manier en zo vanzelfsprekend dat je bij jezelf inderdaad denkt: waarom ook niet? Waarom zou ik niet de inspanning leveren om mij te verdiepen (en daarmee mogelijk te verliezen) in poëzie? Deckwitz waarschuwt in de inleiding dat poëzie méér kan betekenen en veroorzaken dan je vooraf verwacht. Bij deze waarschuwing wil ik nog toevoegen: in elk hoofdstuk geeft zij tips over gedichten, gedichtenbundels en bloemlezingen. Voor je het weet heb je een ellenlange lijst meegeschreven, omdat alles zo enthousiast wordt gebracht :-)

Ik merk bij mijzelf dat het allerbelangrijkste ingrediënt om poëzie te kunnen lezen en waarderen, rust is. Als ik een roman lees, heb ik vaak een zekere gejaagdheid om dóór en dóór te lezen. Dit is natuurlijk ook wel afhankelijk van het genre. Een spannende thriller smeekt er als het ware om snel uitgelezen te worden, terwijl een zorgvuldig gestileerde roman ook in een rustiger tempo verwerkt kan worden. Maar in alle gevallen waarbij een verhaallijn de rode draad is, is dóórlezen bijna een automatisme. Dus als ik een gedichtenbundel in handen heb, moet ik mijzelf bewust beperkingen opleggen: niet meer dan 10 per dag (Deckwitz geeft hiervoor in hoofdstuk 11 over vakantieplannen en -invulling nog een hilarische onderbouwing). En herlezen is geen blijk van een slecht geheugen of concentratieverlies, nee, herlezen geeft juist een verdieping aan de ervaring.

Overigens had ik mijzelf voorgenomen dit boekje rustig, hoofdstuk voor hoofdstuk, te lezen. Net zoals Deckwitz ons doceert om te gaan met de hoeveelheid gedichten. Dit leek mij goed te passen bij mijn huidige onrustige periode, gezien mijn verhuizing en het door mijn man (met een beetje hulp van mij) uitrollen van het concept van Dutch Food School. Maar zij schrijft op een zo aanstekelijke manier, dat ik het boekje non-stop heb uitgelezen. Zij weet met een heel natuurlijk aandoende stijl, het consumeren van poëzie in te bedden in eigentijdse situaties.

Ik moest bij alle aansporingen van Deckwitz denken aan enkele boekjes die in mijn boekenkast terecht zijn gekomen uit de nalatenschap van mijn moeder. Het gaat hier om "Muze"-boekjes, verzamelbundeltjes gedichten die in de jaren '50 zijn uitgegeven ter gelegenheid van de Boekenweek. Als ik het goed begrepen heb, betreft het niet de officiële boekenweekgeschenken, maar waren dit extra uitgaven ter stimulering van (relatief) jonge lezers. Ik heb echt geen idee of mijn moeder deze bundeltjes alleen maar verzamelde of dat zij ook serieus met de inhoud in de weer is geweest. Mijn moeder was zeer zeker een Echte Lezer, maar helaas is zij te jong overleden, over dit soort onderwerpen heb ik niet met haar kunnen praten. Ik koester simpelweg de gedachte dat mijn moeder een uitgebalanceerde, breed geïnteresseerde lezer was :-)

Overigens was er even sprake van lichte paniek. Ik wist namelijk héél zeker dat ik de bundeltjes in een boekenverhuisdoos had gedaan, maar bij het uitpakken van de dozen kwam ik ze niet meer tegen! Gelukkig bleek er gewoon nóg een boekendoos verstopt in de gang te staan. Komt alles toch nog goed.

Olijven moet je leren lezen is zelf geen gedicht, maar er staan mooie, rake zinnen in. Dat maakt dit boek al aantrekkelijk om te lezen, dus zelfs als je tips en aansporingen volledig aan je voorbij laat gaan. Genoeg om over na te denken, zoals de constatering dat als ergens nog geen woord voor is, dit niet betekent dat we er niet over zouden moeten spreken. En spreken, met elkaar een gesprek aangaan, is iets heel anders dan het klakkeloos onze mening verkondigen en de wereld inslingeren. Olijven moet je leren lezen is bij dezelfde uitgever verschenen als Wat we zien als we lezen van Peter Mendelsund. En hoewel het thema van dat boek mij zeker aanspreekt, vond ik persoonlijk de uitwerking niet zo geweldig. De poëzie-benadering van Deckwitz is naar mijn mening veel prettiger vormgegeven. Ook zij heeft (uiteraard) de neiging om af en toe wat belerend over te komen, maar al met al had ik daar geen last van. Ik vind het fijn om te constateren dat er nog steeds uitgeverijen zijn die ruimte en gelegenheid bieden aan dergelijke publicaties. Dat geeft een verbreding van de markt en de persoonlijke mogelijkheden tot verdere ontplooiing.

Hoe staat het met jouw beleving van poëzie? En ben jij door jouw ouders gestimuleerd in lezen of ben jij zelf de voorvechter binnen de familie? Leuk als je een reactie achterlaat.

Veel leesplezier!
theonlymrsjo

Trapped (dvd serie)

Buiten is het 32 graden.
Binnen iets koeler.
Iets

Het perfecte weer om eens naar een thriller te kijken waarin de sneeuw je om de oren slaat.

Laatst las ik een pesterig stukje over de enige Scandinaviër die nog geen thriller had geschreven, hij was er gewoon nog niet aan toe gekomen stond er. Flauw misschien maar een beetje overweldigend is het aandeel Scandinavische thrillers als boek of tv serie zo langzamerhand wel.

Zelf heb ik vaak wat moeite met de tv series. Ze zijn vaak best leuk hoor, goed in elkaar gezet enzo. Maar een beetje formule werk lijkt het soms wel te worden. En, misschien ben ik de enige maar die series zien er allemaal zo schoon uit. Zelfs als iemand in de modder is gevallen is het nog nette modder.

Trapped (4 dvd's - 10 afleveringen van iets van 55 minuten) is een beetje een uitzondering. Of zo kwam het op mij over. Aardige plot, leuke karakters, soms wat aandoenlijk klungelig en heel veel sneeuw. Heel veel. En dat is best fijn met dit weer.

Trapped speelt in een klein stadje op IJsland. Wanneer de veerboot aanlegt wordt in het water de torso van een onbekende man gevonden. Hoofd en armen ontbreken. Van de veerboot ramt een camper zich het vaste land op. Het gaat heel erg sneeuwen waardoor er niemand in of uit het standje kan. Er is iets met de aanleg van een nieuwe haven. Er is een oud geheim. Er zijn rare inwoners.

Neen, het is allemaal niet grensdoorbrekend nieuw. Maar het is leuk gedaan en vooral hoofdpersoon Andri, de fors uitgevallen politieman met natuurlijk een ongelukkig liefdesleven is een plezier om naar te kijken. En soms wordt er zelfs iemand echt geloofwaardig vuil.

Trapped is te leen.
Of te reserveren.

De Binding wordt anders

Afgelopen dinsdag was het dan zover, de gemeenteraad nam het voorstel voor de verbouwing van De Binding aan.

Al een tijdje gonsden er dingen door het dorp. De bibliotheek zou naar de bovenverdieping gaan, de bibliotheek zou helemaal uit De Binding verdwijnen.

Niets van dat gegons is waar. De bibliotheek blijft op precies dezelfde plek in het gebouw als waar we nu zitten.

Zo. Dat was het.

Dat is wel erg kort.

Voor wie het nog niet wist. De nieuwe huurders in De Binding gaan worden; Het Centrum voor Jeugd en Gezin (dat nu nog in De Binnemikke is gehuisvest), De GGD, MEE & De Wering en de afdeling WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) van de gemeente.

Organisaties waar de bibliotheek nu, en zeker straks veel mee samenwerkt. 

Heel erg globaal kun je zeggen dat in de ruimte waar eerst Atelier 6 zat de GGD en allerlei spreekkamers komen en dat op de verdieping waar de jeugdafdeling van de bibliotheek was komt een grote kantoortuin waar de medewerkers van de net genoemde organisaties hun administratieve werk gaan doen.

Het verbouwen zal, denk ik, na de zomervakantie gaan beginnen. Voor het jaar voorbij is moet het klaar zijn dus er zal hard gewerkt moeten gaan worden. Daar gaan bezoekers van de bibliotheek vast wat van merken. Je kunt nu eenmaal niet verbouwen zonder dat je daar iets van hoort of op een andere manier iets van merkt.

Zodra we meer weten over mogelijke overlast, of wat dan ook laten we dat natuurlijk even weten.

De appel valt niet ver van de boom (Gastblog 8)

Bij het woord "Schoppenvrouw" denk ik onmiddellijk aan een speelkaart. En als het dan ook nog eens de titel van een roman is, dan ontkom je bijna niet aan de vraag of er een diepere betekenis zal zijn. Via google kom ik op een website over waarzeggen met kaartlezen. Daar wordt uitgelegd dat Schoppenkaarten de meest symbolische kaarten uit het deck zijn. Zij vertegenwoordigen het onbekende, het mysterieuze, maar kunnen ook de betekenis van dood, ziekte, zorgen, angst, frustraties, vijandigheid en dergelijke hebben. Voor de Schoppenvrouw wordt nog extra genoemd dat zij hatelijk is, kattig, misleidend. Een intrigerende dame dus.

 

Met deze informatie in het achterhoofd, was ik inmiddels behoorlijk nieuwsgierig naar de inhoud van de roman van Mensje van Keulen die de titel Schoppenvrouw draagt (Atlas Contact). De hoofdpersoon is Paula, echtgenote van Oscar (de ogenschijnlijk onberispelijke notaris), moeder van tienerdochter Emmy. Zonder deze kwalificaties is Paula niemand. Zij ontleent al sinds haar jeugd haar identiteit aan haar relaties met anderen. Door een schokkend voorval in het heden waarbij dochter Emmy is betrokken, moet Paula terugdenken aan een voorspelling die de sinistere dr Adami haar ooit heeft gedaan. Zij "kent" deze dokter casu quo waarzegger uit de periode dat zij Charlie als klasgenootje en vriendinnetje had. En via Charlie maakt zij ook nog kennis met haar broer Tobias.

Charlie en Tobias zijn gewend om van hot naar her te verhuizen door het werk van hun vader. Hun moeder heeft een zwakke gezondheid en dat maakt dat zij vooral buiten beeld blijft. Zij wordt behandeld door de vertrouwenspersoon dr Adami. Als het gezin plotsklaps weer naar het buitenland vertrekt, probeert Paula via dr Adami het adres van Charlie te achterhalen. Tevergeefs, dr Adami laat zich daartoe niet verleiden. Hij laat zich wel verleiden om de kaart te leggen voor Paula en hij voorspelt haar weinig goeds als zij ooit kinderen zou krijgen.

In het contact tussen Charlie, Tobias en Paula zit een bepaalde, mooi omschreven, lethargische spanning. Door deze spanning moest ik even terugdenken aan de bijzondere vriendschap tussen Elly en Jenny Penny in de aparte roman Toen god een konijn was van Sarah Winman (Orlando). Elly groeit op in een gezin waarbij de ouders opvallen door afwezigheid, met een lesbische tante, een Joodse buurman en nog wat meer bijzondere figuren. Jenny Penny wordt haar vriendinnetje, maar ook bij Jenny thuis is niet alles helemaal volgens de `standaard`. Door de manier waarop de schrijfster invulling geeft aan die achtergrond en aan de verdere setting van het verhaal, kreeg ik zeker sympathie voor Jenny Penny en Elly. Als de ouders van Elly besluiten om te verhuizen, komt de vriendschap abrupt aan een eind. Later krijgen Elly en Jenny opnieuw contact met elkaar. Toen god een konijn was is een boek dat al intrigeert door de titel, maar los daarvan is het zeker ook het lezen waard. Er komen meerdere thema´s op eigen wijze aan bod. Waar het mij hier om gaat, is in de periode dat Elly en Jenny nog jong zijn, er sprake is van een bepaalde onbevangenheid in hun contact. Dat lijkt ook even het geval in de relatie tussen de jonge Paula, Charlie en Tobias, maar daarin merk je toch ook al de broeierige situatie van de pubertijd.

Paula zelf heeft overigens een enigszins bijzondere moeder. De manier waarop moeder en dochter met elkaar omgaan, lijkt op de relatie tussen moeder en dochter Seije in Het leek stiller dan het was van Eva Kelder (Meulenhoff). Je merkt een spanning, een elkaar met alle geweld willen vermijden maar tegelijkertijd de aantrekkingskracht die er toch vaak tussen een moeder en een kind bestaat. Leven en laten leven blijft toch in al deze boeken, maar met name ook in het werkelijke leven een uitermate belangrijk motto.

Via de voorspelling van de waarzegger met de Schoppenvrouwkaart komt Paula weer terug in het heden. Als Paula in het heden op zoek gaat naar dr Adami om hem te confronteren met de gevolgen van zijn voorspellingen, loopt het uit de hand. Op dezelfde manier als het ook uit de hand is gelopen op het moment dat dochter Emmy voor een project bij oudere mensen over de vloer komt. De appel blijkt niet ver van de boom te vallen. Moeder en dochter hebben allebei, weliswaar los van elkaar en in een andere periode, een moment van verstandsverbijstering. In die toestand is het verschil tussen een duwtje of meer voor hen niet goed invoelbaar. Zowel Paula als Emmy (gesteund door Oscar) reageert na zo'n gebeurtenis redelijk laconiek. Het lijkt of de impact van hun handelen niet tot hen doordringt.

Het "misleidende" dat bij het karakter van een Schoppenvrouw hoort, is absoluut van toepassing op Paula. Zij komt op mij over als een berekenende vrouw, die zich geen rekenschap geeft van de invloed van haar handelen op de levens van anderen. Hoe eerlijk zij altijd is over haar verleden, de vader van haar kind, haar wensen en verlangens, is de vraag die omfloerst wordt beantwoord. Dat geeft het geheel een donker randje. Ik vond het verrassend hoe Mensje van Keulen de twee verhaallijnen aan elkaar wist te knopen. Schoppenvrouw is een goed geschreven, prettig leesbare roman. Het telt minder dan 140 bladzijden, ik moest mijzelf af en toe dwingen om niet al te snel er doorheen te schieten. Het was een prima leeservaring, maar eerlijk gezegd had ik meer van dit boekje verwacht. Misschien dat ik de diepere lagen van de schrijfster over het hoofd zie. Dus als jij daarover ideeën hebt, laat het vooral even hier of op mijn facebookpagina weten :)

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Houd de sanseferia hoog (Belangrijk Boek 3)

Voor die mensen die eerdere afleveringen niet lazen even een korte samenvatting van het voorafgaande.

Tot ergens in september kun je de boeken die je belangrijk vindt intikken op/in een website. En daarna wordt dan bekend gemaakt wat het belangrijkste boek van Nederland is.

Belangrijk is, volgens mij, iets anders dan "mooi", of "ontroerend", of zeg "spannend".

Ik bedacht drie boeken die voor mij belangrijk zijn.

Boek 1 staat hier, 2 hier en nu mag nummer 3.

George Orwell - Houd de sanseferia hoog

Van Orwell kun je natuurlijk "1984" of "Boerderij der dieren" lezen. Misschien zijn dat zelfs boeken die meer voor de hand liggen als Belangrijk Boek. Maar zelf vind ik ze, hoe goed en invloedrijk ook, te groot en te onaantastbaar.

"Hou de sanseferia hoog" gaat over armoede, zelfgekozen armoede. Gordon Comstock kan leuke zinnen schrijven. Als dichter wordt hij nauwelijks gelezen maar op een reclamebureau lijkt hij bijna carrière te kunnen maken. Maar dat wil hij niet. Comstock is namelijk in een oorlog, in oorlog met de Geld God. Comstock zoekt geen carriere, eigenlijk zoekt hij armoede, zo groot is zijn afkeer van geld en alles waar dat voor staat. In een niet al te beste boekhandel verdient hij al flink minder, maar zelfs dat is hem nog teveel. Het kan nog minder, het kan nog uitzichtlozer. Vrienden heeft hij nauwelijks meer en zijn vriendin lijkt het ook bijna op te geven. De toekomst is diep duister. En pas dan lijkt Comstock tevreden.

Orwell schreef Sanseferia in de jaren 30 en het boek wordt nu omschreven als een satire op de Britse klassenmaatschappij. Maar zo las ik het niet toen ik nog een puber was. Ik las het als een keihard verhaal vol scenes die plaatsvervangende schaamte oproepen.

Nu ben ik natuurlijk de mildheid zelve maar vroeger, och vroeger, toen had ik van die keiharde en ononderhandelbare principes. Dit kan niet en dat ook niet. En zus zou ik al helemaal nooit doen. Zo kwam niet eens in de buurt van uitvoerbaar. Tot ik dit boek van Orwell las. Toen begon ik wat anders naar mijn ijzeren principes te kijken. Want Gordon Comstock is weliswaar een boeiende hoofdpersoon vol uithoudingsvermogen en met een ijzersterke wil. Maar wat is het vooral een dwaze, diep trieste man die een oorlog vecht waarvan hij weet dat hij hem niet kan winnen. Nu is dat nog tot daaraan toe. Maar wat is het vooral een bloedeloze saaiman. Foei.

Belangrijk dus, al was het maar omdat je in dit boek kunt ontdekken dat volgehouden principes, hoe nobel ook je nog wel eens tot een onaangename, humorloze zeurkous kunnen maken. En dat kan toch niet de bedoeling van principes zijn. Vind ik dan.

Net als mijn eerste Belangrijke Boek is dit boek nog maar nauwelijks te leen in een bibliotheek. Gelukkig hier nog wel.

Ton

Het lied van de dodo (Belangrijk Boek 2)

 Voor die mensen die vorige week op vakantie waren, en nu niet in de zon zitten even een korte samenvatting van het voorafgaande.

Tot ergens in september kun je de boeken die je belangrijk vindt intikken op/in een website. En daarna wordt dan bekend gemaakt wat het belangrijkste boek van Nederland is.

Belangrijk is, volgens mij, iets anders dan "mooi", of "ontroerend", of zeg "spannend".

Ik bedacht drie boeken die voor mij belangrijk zijn.

Boek 1 staat hier. Vandaag boek 2.

David Quammen - Het lied van de dodo.

Het mooie van bibliotheken is dat je er boeken kunt vinden, en tijdelijk mee kunt nemen, die je graag wilt lezen. Boeken waarover je gehoord hebt. Boeken van schrijvers of schrijfsters waarvan je al andere boeken las.

Het nog mooiere van bibliotheken is natuurlijk dat je er over boeken kunt struikelen waar je nog nooit van gehoord hebt, over onderwerpen waar je niets van weet. Het lied van de dodo was voor mij zo'n struikelboek.

Quammen schrijft in dit vuistdikke boek over Darwin, over Wallace die ook de evolutietheorie formuleerde en Darwin opjoeg om de theorie te publiceren. Het gaat over het uitsterven van diersoorten, over waarom dieren op eilanden veel groter of kleiner worden dan op het vasteland. Het gaat over mieren, over E.O Wilson, Tinbergen en nog een doos wetenschappers. Quammen schrijft over natuurbeheer en of het beter is om één groot natuurgebied te hebben of juist een hoop kleine die met elkaar verbonden zijn. En nog zeker 73 andere dingen.

Nee, daar gaat uw hart niet sneller van kloppen, van die opsomming. Toch?
Toen ik het boek zag bleef mijn hart steenkoud. Echt. Maar ik las het toch. Omdat het in een kast van de bibliotheek stond. En het mooie is, ik vond het prachtig. Want anders dan andere schrijvers over wetenschap kan Quammen razend toegankelijk, goed en boeiend schrijven. Het blijft een vuistdik boek maar het leest als een erg goede roman.

Na "het lied van de dodo" verslond ik jarenlang boeken over biologie, het ontstaan van het leven, iebelig kleine celletjes, dna, ruzies in de wetenschappelijke wereld over schijnbaar futiele priegeldingen. Mijn boekenkast thuis nam met zeker 5 meter evolutiegedoe toe.

En dat allemaal door dat ene belangrijke boek uit de bibliotheek.

Quammen schreef meer (en schrijft gelukkig nog steeds), niet alles is vertaald maar wat er te leen is vindt u hier. Er is een mooie biografie over Darwin en een verontrustend boek over virussen die van dier naar mens overspringen en dat in het Engels gewoon "Spillover" heet maar in het Nederlands de slaapsaaie titel "Van dier naar mens: over de opkomst van levensbedreigende infectieziekten" heeft gekregen.

Struikel er eens over.
Voor je het weet heb je een nieuwe hobby.