De Nationale Voorleesdagen. Vorig jaar las ik nog voor op basisschool, op een mooi versierde stoel, uitkijkend over een zee, ok, een klein meer van kinderen. Dit jaar, de Voorleesdagen ontgingen me wat. Deels door de lockdown maar ook omdat mijn bijna 16jarige kat de laatste tijd het geluid van een lastig op gang komende stoomtrein maakte. Het bleken zijn tanden te zijn. Nadat er gisteren een paar verwijderd zijn en hij weer zijn oude autistische "waar zijn de brokjes" zelf is heb ik weer erg veel zin in de Voorleesdagen.
Maar ja, lockdown he.
Voorlezen is ... voor allerlei dingen echt helemaal fantastisch. Het vergroot de woordenschat van een kind, goed voor het zelfvertrouwen, de fantasie, het taalinzicht en zo zijn er nog een hoop maatschappelijk zinvolle dingen. Maar zelf heb ik wat genoeg van de krampachtige pogingen om mensen te verleiden voor te lezen omdat dat ergens goed voor zou zijn.
Voorlezen is gewoon leuk. Punt. Het zal ook vast allemaal mooie dingen opleveren, laat duizend onderzoekers het allemaal onderzoeken. Maar het is voornamelijk gewoon leuk. En dat lijkt mij meer dan genoeg.
De Bibliotheek Langedijk probeert toch nog wat te maken van de Voorleesdagen. Wat? Dat staat hier. De voorleestassen, die je na het maken van een afspraak op kunt komen halen vind ik zelf een mooie vondst.
Zelf lees ik graag voor uit de boeken van Toon Tellegen, wonderlijke verhalen over wonderlijke dieren. Maar Toon Tellegen heb ik al veel vaker genoemd. Dus zeg ik vandaag "Winnie de Poeh". En dan niet de vertekenfilmde versie maar de originele verhalen van A.A. Milne. Elke bladzijde is prachtig, gevoelig, vol met humor en nog honderden andere dingen. Ik roep al jaren dat wanneer elk kind bij zijn of haar geboorte een exemplaar zou krijgen van Poeh en dat elk jaar zou lezen (of voorgelezen zou krijgen) het met de wereld heel wat beter zou gaan. Wie is er immers nog tot iets vervelends in staat wanneer de totale, diepe lichtheid van Poeh in het hoofd zit.
"Hallo, Poeh," zei Knorretje.
"Hallo, Knorrie!" Dit is Teigetje."
"O, ja?" vroeg Knorretje. Hij liep vlug naar de andere kant van de kant, achter de tafel. "Ik dacht, dacht dat Teigetjes kleiner waren."
"De grote niet," zei Teigetje.
Je kunt voorlezen promoten met het noemen van allerlei voordelen die dat voorlezen op zou leveren. Je kunt het ook gewoon proberen, en er achter komen dat het leuk is om te doen. Echt. Al heeft het dan weer weinig opfleurend effect op een poes die net uit zijn narcose aan het komen is.
Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten