#nationalelockdownvoorleesdagen

De Nationale Voorleesdagen. Vorig jaar las ik nog voor op basisschool, op een mooi versierde stoel, uitkijkend over een zee, ok, een klein meer van kinderen. Dit jaar, de Voorleesdagen ontgingen me wat. Deels door de lockdown maar ook omdat mijn bijna 16jarige kat de laatste tijd het geluid van een lastig op gang komende stoomtrein maakte. Het bleken zijn tanden te zijn. Nadat er gisteren een paar verwijderd zijn en hij weer zijn oude autistische "waar zijn de brokjes" zelf is heb ik weer erg veel zin in de Voorleesdagen. 

Maar ja, lockdown he.

Voorlezen is ... voor allerlei dingen echt helemaal fantastisch. Het vergroot de woordenschat van een kind, goed voor het zelfvertrouwen, de fantasie, het taalinzicht en zo zijn er nog een hoop maatschappelijk zinvolle dingen. Maar zelf heb ik wat genoeg van de krampachtige pogingen om mensen te verleiden voor te lezen omdat dat ergens goed voor zou zijn. 

Voorlezen is gewoon leuk. Punt. Het zal ook vast allemaal mooie dingen opleveren, laat duizend onderzoekers het allemaal onderzoeken. Maar het is voornamelijk gewoon leuk. En dat lijkt mij meer dan genoeg.

De Bibliotheek Langedijk probeert toch nog wat te maken van de Voorleesdagen. Wat? Dat staat hier. De voorleestassen, die je na het maken van een afspraak op kunt komen halen vind ik zelf een mooie vondst.

Zelf lees ik graag voor uit de boeken van Toon Tellegen, wonderlijke verhalen over wonderlijke dieren. Maar Toon Tellegen heb ik al veel vaker genoemd. Dus zeg ik vandaag "Winnie de Poeh". En dan niet de vertekenfilmde versie maar de originele verhalen van A.A. Milne. Elke bladzijde is prachtig, gevoelig, vol met humor en nog honderden andere dingen. Ik roep al jaren dat wanneer elk kind bij zijn of haar geboorte een exemplaar zou krijgen van Poeh en dat elk jaar zou lezen (of voorgelezen zou krijgen) het met de wereld heel wat beter zou gaan. Wie is er immers nog tot iets vervelends in staat wanneer de totale, diepe lichtheid van Poeh in het hoofd zit. 

"Hallo, Poeh," zei Knorretje.

"Hallo, Knorrie!" Dit is Teigetje."

"O, ja?" vroeg Knorretje. Hij liep vlug naar de andere kant van de kant, achter de tafel. "Ik dacht, dacht dat Teigetjes kleiner waren."

"De grote niet," zei Teigetje.

Je kunt voorlezen promoten met het noemen van allerlei voordelen die dat voorlezen op zou leveren. Je kunt het ook gewoon proberen, en er achter komen dat het leuk is om te doen. Echt. Al heeft het dan weer weinig opfleurend effect op een poes die net uit zijn narcose aan het komen is.

Ton

#Lockdownlezen Agatha Christie, zijn die boeken nog leuk?

Ja, er is nog steeds een lockdown en omdat dat al treurig genoeg is vroeg ik me plots af, Agatha Christie, is dat in 2021 nog leuk om te lezen?

De bibliotheek is gesloten, corona, wat moet je er meer over zeggen? Nou, bijvoorbeeld dat de bibliotheek wel gesloten is maar dat dat niet betekent dat je helemaal geen nieuwe boeken kunt lenen. Hoogstens kost het wat meer moeite dan anders. Hoe je toch aan boeken kunt komen staat op de website van de bibliotheek, hier.

Terwijl de bibliotheek dicht is schrijf ik af en toe iets over een schrijver, of een boek waarvan ik denk dat het de moeite waard is. Maar dat is dus alleen maar mijn mening, meer niet.

In "Moord op de Nijl" (uit 1937!) komen we een rijke jonge vrouw tegen. Ze trouwt tegen alle verwachtingen, en conventies in plots met de verloofde van haar beste vriendin. We komen het stel en de afgewezen vriendin samen met een redelijke grote groep bijfiguren tegen wanneer ze als vakantie op de Nijl in Egypte varen. En dan, je kon er op wachten, wordt de rijke jonge vrouw vermoord. Maar gelukkig bevindt Hercule Poirot, de Belgische superdetective zich ook op de boot. Al kan ook hij niet voorkomen dat er nog een aantal mensen het leven laten. "Gelukkig" zou je nog voor "niet" kunnen zetten. Als lezer wil je toch wat opgebouwde spanning. 

Ik lees eigenlijk nog maar weinig thrillers of detectives meer. Niet dat ik nu zo'n literaire piekeraar ben maar ik had het op een bepaald moment wel gehad met de redelijke voorspelbaarheid van de moderne thriller. Altijd maar die van bloed druipende seriemoordenaars. En dan de inspecteur die altijd aan de drank is, of gescheiden, of met een vertroebelde jeugd. En als het tegenzit alle drie.

Misschien juist daardoor, door het ontbreken van al die moderne dingen vond ik "Moord op de Nijl" een plezier om te lezen. Goed, naar Egyptenaren verwijzen als "inboorlingen", dat kan echt niet meer. En nee, je zit niet op het puntje van je stoel van de bloedstollende spanning. Maar het verhaal wordt prima opgebouwd, de bijfiguren hebben allemaal hun leuke, of duistere kanten en natuurlijk zijn er de ingenieuze hersenen van Poirot.  

Nu kan het natuurlijk door het aanhoudende coronagedoe komen maar ik vond het boek van Christie een verademing. Er zijn geen pretenties, geen jeugdtrauma's, zelfs vermoord worden lijkt niet echt al te vervelend. En tegen het eind wordt alles mooi overzichtelijk uitgelegd en opgelost. Doe mij maar zo'n overzichtelijke wereld. Zeker nu.

Boeken van Agatha Christie staan hier. 

O, en de beste wensen voor dit nieuwe jaar natuurlijk.

Ton