"Schrijf nou toch eens een echt heel nieuw boek. Een boek dat ik nog nooit gelezen heb". Dat denk ik wel eens. Nu heb ik natuurlijk niet alle boeken gelezen die er geschreven zijn maar, en dat bedoel ik niet vervelend, veel boeken zijn toch een variant op dat wat je al eerder las. Er is een verhaal, een plot, er gebeuren dingen, en misschien ken je het specifieke verhaal niet, echt verpletterend anders dan wat je eerder las wordt het vaak niet.
Tot Shaun Prescott's "Het verdwijnen".
"Het verdwijnen" staat niet in de Online Bibliotheek en omdat bibliotheken nog dicht zijn kun je het niet lenen. Maar voor vandaag trek ik me van die beperkingen even niets aan. Ooit gaan bibliotheken weer open en er is natuurlijk altijd nog de boekhandel.
In "Het verdwijnen" bezoekt een naamloze schrijver een stad, stadje in de erg lege leegte die je hebt in Australië. Hij is, nog redelijk tevergeefs bezig met een boek over verdwijnende stadjes. In het stadje waar hij aankomt gaat hij op zoek naar informatie over de geschiedenis van het stadje. Die informatie blijkt er niet te zijn. Het stadje is zo doorsnee dat niemand er ooit iets over heeft geschreven. De bibliothecaris, die graag zelf een boek had willen schrijven maar niet kon bedenken waarover het moest gaan, stelt dat er nooit echt iets gebeurd is, en dat er in het stadje ook nooit iets zal gebeuren. Maar dat het vroeger beter was. De naamloze schrijver ontmoet in het stadje veel wonderlijke mensen. Er is een man die nooit echt volwassen werd en die zijn dagen doorbrengt in de enorme supermarkt, er is een buschauffeur die elke dag zijn route heel precies volbrengt ook al is er nooit (echt nooit) een passagier. Er is een meisje dat een radioprogramma maakt op de lokale radio. Niemand heeft ooit van die lokale radio gehoord, en er is dan ook niemand die naar het programma van het meisje luistert. Allemaal vinden ze het stadje helemaal niets en weten ze dat het vroeger beter was, maar waarom, nee, dat dan weer niet.
En dan beginnen er gaten in het stadje op te duiken. Nu is een gat vaak iets met een bodem. Maar deze gaten zijn letterlijk eindeloos diep, misschien zijn ze meer een niet-zijn dan een gat.
En hoewel er steeds meer gaten in het stadje verschijnen blijft iedereen stoïcijns doorgaan met de redelijke zinloze dingen die hij of zij deed. Al komen er wel erg, heel erg veel gaten.
"Het verdwijnen" is het raarste, vreemdste boek dat ik in jaren las. De plot is vaag en ongrijpbaar, de meeste figuren hebben een mislukt leven en dan zijn er ook nog die rare gaten. En toch wil het maar niet treurig worden!
Vreemde boeken doen vaak erg hun best om vreemd te zijn. Moeilijke woorden, zinnen die zonder interpunctie pagina's lang doorgaan. Maar "Het verdwijnen" leest verrassend normaal. De taal is makkelijk, de zinnen overzichtelijk en in plaats van droevig of zwaar leest het eigenlijk vrij vrolijk weg. Ook al verbaas je je zeker 3 keer per pagina over wat er nu weer is opgeschreven.
"Het verdwijnen" is veruit het raarste boek dat ik in jaren las, en ook één van de beste. Het laat je denken over waar je bent, wat je doet, en waarom je dat doet. En het zegt iets, of meer over het hebben van een verleden, een geschiedenis.
Tenminste, dat denk ik.
Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten