Op de radio

Bibliotheekmensen, het zijn aardige mensen, de meesten dan. Maar ook hebben ze vrijwel allemaal één tick. Geef ze de kans om te vertellen wat zij nu een goed/mooi/spannend/slim/fantastisch/onovertroffen boek vinden en je krijgt ze niet meer stil.

Sinds een aantal maanden hebben we hier in de Binding nieuwe buren. In de toren die uitsteekt aan de voorkant van het gebouw zit sinds een tijdje de lokale radio Compleet FM.

Voeg de vorige twee alinea's samen en je hebt een radioprogramma. Op Compleet FM. Hoe dat programma nu precies 'Man en; Boek' is gaan heten ben ik kwijt. Al klopt de titel wel. Ik ben een man, en het gaat over boeken, voor een groot deel dan.

Elke laatste dinsdag van de maand is 'Man en Boek' van 10 tot 11 uur te beluisteren.

Nou ja, dat proberen we. Tot nu toe ging er met regelmaat iets mis. Er was vernielde apparatuur en de laatste keer moest er iemand snelsnel in zijn auto springen om het juiste knopje te vinden dat er voor zorgde dat wat er in de studio gezegd werd ook nog werd uitgezonden.

Maar vanaf aankomende dinsdag 19 december gaat het allemaal goed en vloeiend. Ik weet het zeker. En mocht u nu denken, 18 december is helemaal niet de laatste dinsdag van de maand, dat klopt. Maar de echte laatste dinsdag, dan is er iets met kerst.

Elke uitzending gaat het over boeken die misschien niet zo heel erg voor de hand liggen. Volgende week doe ik denk ik een best komisch verhaal over een familie die, gedwongen door de grote bankencrisis alles kwijt is en met de auto door Amerika reist op weg naar, tja, een oplossing. Het andere boek zal denk ik het minder vrolijke maar heel prachtige verhaal zijn van een man in Syrië die tegen alle kansen in probeert zijn vader te begraven in zijn geboortedorp. Iets dat lastig is tijdens een burgeroorlog.

Fijn, in ieder geval voor mij dan is dat ik ook zelf de muziek uit mag zoeken. Dus die ga ik dit weekend bij elkaar zoeken.

In ieder geval komt deze voorbij. Denk ik.
Tot dinsdag.

Ton

Gehackt

'Het begon met een rekeningafschrift dat uit mijn brievenbus is gehengeld. Toen is er een bankpasje aangevraagd en daarna is mijn rekening geplunderd. Hoe kan de bank zomaar mijn geld aan iemand anders geven? Krijg ik straks allerlei rekeningen en incasso's aan mijn broek? Ik vind het zo erg, naïeve trut die ik ben.'

Dit stukje tekst komt uit het boek "Komt een vrouw bij de h@cker" van Maria Genova. Genova schreef dit boek dat gaat over identiteitsfraude en sinds dat moment vertelt ze door heel Nederland over de angstaanjagende dingen die je kunnen overkomen als je zomaar even niet oplet.

Genova ging voor haar boek zelfs zover dat ze contact zocht met een hacker en vervolgens zichzelf, of beter haar computer liet hacken.

Op donderdag 16 november geeft Maria Genova een lezing in de Bibliotheek Langedijk over identiteitsfraude, hacken en vooral wat je er tegen kunt doen. En gelukkig is het geen super ingewikkeld onnavolgbaar technisch verhaal. Net zo toegankelijk als haar boeken zijn vertelt ze over wat haar overkwam.
De lezing is van 20.00 tot 21.30. Kaartjes kosten €3,50 voor leden en €5,- voor niet-leden.
Reserveren kan in de bibliotheek of via deze link.

Filmpje!

'Bibliotheken doen zoveel meer dan alleen maar boeken uitlenen'. Als er één zin is die je vaak leest (als je in een bibliotheek werkt) dan is het die wel.

Maar wat nu als je gewoon naar de bibliotheek komt om boeken te lenen? Wat kom je dan tegen van dat 'zoveel meer'?

We vroegen aan wat mensen die het Taalcafé bezoeken wat ze daar aan hebben, hetzelfde deden we met wat vrijwilligers, en we vroegen het aan Patricia,

Er was geen script of echte voorbereiding, en de camera was een fototoestel dat niet echt altijd alles meer scherp ziet. Maar het is wel een beeld, van dat 'zoveel meer'.

Heel Zuid-Afrika bakt – gastblog nr 16

Een Hollandse zomer. Af en toe stralend mooi, maar vaak luidde de tekst van de weersverwachting: overwegend wisselvallig. "Regen is goed voor de tuin en voor het land". Dat accepteer je makkelijker als je, zoals ik, tussen de agrarische bedrijven woont. En het was een bewuste keuze om de vakantie op eigen terrein door te brengen. Op onze stek van 5.000 m2 is genoeg te doen en áls de zon zich laat zien, is er altijd wel een plekje te vinden om de stralen op te vangen (of juist te vermijden). Kortom, ik genoot volop van een heerlijke vakantie.

In mijn eerste week trof ik mijzelf in de keuken aan, met alle ingrediënten voor een traditionele Zuidafrikaanse "melktert". Binnen het bedrijf van mijn lief (Dutch Food School) is er natuurlijk ruimte om regelmatig wat te experimenteren, zodat tijdens kook-bijeenkomsten er steeds meer mogelijkheden voor onze gasten/cursisten zijn om een leuke, leerzame en lekkere tijd met elkaar te hebben. Maar de melktert kwam niet uit de koker van mijn lief. Nee, de inspiratie kwam van Tannie Maria van Harten. Ken jij haar nog niet? Dan zou ik daar maar snel verandering in brengen, want deze dame verdient alle aandacht. Ik maakte met Tannie Maria kennis doordat ik Recepten voor liefde & moord mocht lezen, geschreven door Sally Andrew en uitgegeven bij Orlando.

Weduwe Tannie is niet meer de allerjongste, heeft een baantje bij de plaatselijke krant en is dol op koken, bakken en eten. Haar receptencolumn komt onder druk te staan door een financiële reorganisatie, maar gelukkig weet zij samen met hoofdredactrice Hattie en stoere journaliste Jessie de rubriek te behouden door het om te bouwen tot een soort "Lieve Mona", maar dan dus door Tannie Maria. Mensen kunnen haar schrijven of mailen met een probleem of vraag en dan stuurt zij een bijpassend, inspirerend recept.

In deze nieuwe rol ontvangt zij van een haar onbekende vrouw meerdere noodkreten. En dat is het startsein van een spannend detectiveverhaal. De drie dames van de plaatselijke krant stellen een eigen onderzoek in (tegen de uitdrukkelijke wens van de politie). De tactiek van Tannie is allerlei zelfgebakken lekkers in te zetten als iemand aangespoord moet worden om informatie te geven. Tannie Maria heeft overigens niet een echt makkelijk of gelukkig huwelijk achter de rug. Om te "ontsnappen" aan haar gewelddadige echtgenoot was zij vaak in de keuken in de weer en dat is na zijn overlijden niet anders geworden. Haar figuur deint mee met het feit dat zij ook altijd even proeft wat zij aan het maken is. Nu zij onbedoeld in een moordonderzoek terecht is gekomen, moet zij opeens van alles doen en ondernemen wat niet tot haar gebruikelijke doen en laten hoort. En dat opent nieuwe deuren, nieuwe perspectieven. Zij is op een aantal vlakken een beetje een buitenbeentje, maar dat geeft juist extra charme en diepgang aan haar karakter. Bijkomend voordeel van de situatie is dat Tannie regelmatig contact moet (en wil) hebben met de rechercheur die het onderzoek leidt, een imposante en aantrekkelijke man is. Dus dat geeft een extra verhaallijn.

Het verhaal zit goed in elkaar, de verhaallijnen sluiten op elkaar aan en het geheel vormt een logische eenheid. Als je het als "ontspannend spannend" verhaal wil lezen, zit er genoeg in. Maar toch vond ik voor mijzelf de waarde van deze roman niet zozeer in opbouw en plot zitten, maar in de zeer beeldende schrijfstijl van Sally Andrew. De omschrijvingen van bijvoorbeeld het weer, de natuur, de hitte, de stilte en het verdriet zijn allesbehalve letterlijk en toch snap je precies wat er wordt bedoeld.

Hoewel eten een belangrijk ingrediënt is in deze roman en er achterin enkele recepten zijn opgenomen, is het zeker geen kookboek. Je kunt deze roman ook heel goed lezen en waarderen zonder ook maar de aandrang te voelen zelf de keuken in te duiken. Als lekkerbek en zoetekauw vond ik het juist wel leuk om één van de recepten te proberen en dat werd de melktert (naar een recept van een vriendin van Tannie Maria). 

Tijdens het maken van de taart begon ik de sfeer van het boek steeds beter te begrijpen. Het is een recept waarbij je de tijd moet nemen om het deeg te kneden, om de melk te verwarmen en de verschillende ingrediënten samen te laten smelten. Ik werd vanzelf gedwongen in het tempo van verzengend heet Zuid-Afrika. En net zoals het bereiden van voeding tijd en aandacht (en liefde!) nodig heeft, zo vraagt ook het oplossen van puzzels en levensvragen tijd en aandacht. Versnellen heeft geen zin.

Naar ik heb begrepen heeft Sally Andrew in ieder geval al een tweede deel rondom Tannie Maria geschreven. Het is bij mij niet bekend of dat deel ook in het Nederlands vertaald gaat worden maar ik hoop het wel. Ook deze hoofdpersoon is veelzijdig genoeg om daar een hele serie omheen te bouwen en ik wil graag nog vaak van de schrijfstijl van Andrew kunnen genieten.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

(deze blogpost verscheen in een iets langere versie op www.theonlymrsjo.nl)

Biebhond

Robin Corbee is spastisch, ze zit in een rolstoel en ze beschreef haar leven ooit eens als "fanspastisch".

Sinds een paar maanden werkt Robin als vrijwilligster voor de Bibliotheek Langedijk. Over het hoe en wat schreef ze een stukje, dat staat hieronder. Robin is blij met wat ze doet, wij zijn blij met haar. En hulphond Bindi vindt het ook fijn. Iedereen wint.

Robin schrijft vaker stukjes. Misschien ook nog wel voor op dit blog. Maar nu staan ze in ieder geval op haar facebookpagina.

Biebhond 

De bibliotheek is altijd mijn favoriete toevluchtsoord geweest. Ik vind het heerlijk om rond te dwalen in een ruimte gevuld met talloze verhalen. Mocht het schrijven niet lukken, zag ik mezelf wel in de bieb werken. De bibliothecaressen in Schoorl begrepen mijn passie, maar twijfelden. Wat kon ik voor hen betekenen in mijn grote, logge rolstoel? Ik kon maar bij een paar boekenkasten en waarschijnlijk zou ik meer boeken laten vallen dan goed terugzetten. Het was een harde beredenering, maar ik begreep het wel. Deze droom moest ik maar laten varen. 

Tenminste, totdat mijn jobcoach mijn liefde voor de bieb opmerkte. ‘De bibliotheek in Langedijk zoekt vrijwilligers,’ vertelde ze, ‘misschien is het iets voor jou.’ Ik knikte, het was zeker een gesprek waard. Bij binnenkomst voelde ik direct dat het goed zat. De bieb was ruim, ik kon zonder problemen ronddwalen. En Bindi, die het nooit zo op bibliotheken had, mocht los rondsnuffelen. De klik bleek wederzijds. ‘Je past niet bij onze standaardvrijwilligers, vrees ik,’ bekende bibliothecaresse Karen, ‘maar ik heb wel hulp nodig tijdens de Kinderboekenweek. Lijkt dat je wat?’ Mijn brede grijns sprak boekdelen. Twee maanden later was ik terug, om research te doen over waar kinderen tegenwoordig van griezelen. Ondertussen vermaakte Bindi zich prima in de speelhoek. 

Ja, mijn biebhond en ik voelen ons thuis tussen de boeken in Langedijk. Zo zie je maar weer, met een beetje creatief denkwerk is een happy end vaak binnen handbereik. Wie weet, misschien krijgt dit verhaal nog wel een staartje.

Werelden in botsing (gastblog)

Genres, categorieën, stromingen, leeftijdsindicaties, hokjes. Ik snap heus wel dat dit nodig is om een lezer een beetje houvast te geven in de gigantische stroom publicaties die elke maand op de markt verschijnen. Maar diep van binnen heb ik er een hekel aan. Ik ben een redelijk autonome lezer, ik wil mijn eigen keuzes maken welke boeken ik lees en waarom. 

Voorgeschreven typeringen lap ik bij voorkeur aan mijn laars :) Zo kan het gebeuren dat ik mij verdiep in een roman die absoluut zal worden ingedeeld bij kinder- en/of jeugdboeken. De hoofdpersoon in De brieven van Mia (geschreven door Astrid Sy) is namelijk een 11-jarig meisje, Laila. Laila is met haar moeder, zusje en broertje gevlucht uit Syrië en na vele omzwervingen woont zij momenteel in een asielzoekerscentrum in Almere. Haar vader is "achtergebleven" in Syrië, hij is opgepakt en zit gevangen.

Laila krijgt op school les over de Tweede Wereldoorlog, de nazi's, de Jodenvervolging en de vernietigingskampen. Het kan haar eigenlijk niet echt boeien; zij heeft genoeg te stellen met haar eigen situatie en de onzekerheid over het lot van haar vader. Als schoolopdracht moet zij huishoudelijke klusjes gaan doen bij een stokoude man, meneer Cohen. Met zo'n achternaam ligt het er natuurlijk duimendik op dat hij een Jood is.

De karakters van meneer Cohen en Laila botsen in eerste instantie flink. Laila wordt naar zolder gestuurd om daar op te ruimen. Zij vindt daar een blikken trommel met oude brieven en bijna zonder dat zij het zelf in de gaten heeft, verliest zij zich in die brieven. Alle brieven zijn afkomstig van een zekere Mia en al gauw is duidelijk dat deze Mia de brieven geschreven heeft in de periode vlak voor en gedurende de Tweede Wereldoorlog én dat deze brieven gericht zijn aan Isa/Izaak, oftewel meneer Cohen.

Lang verhaal kort: zij gaat samen met meneer Cohen op zoek naar Mia. Deze zoektocht brengt hen op diverse plaatsen en uiteindelijk zelfs in Polen, net over de grens met Duitsland. Dat is de streek waar Mia oorspronkelijk vandaan komt. De schrijfster heeft een verfrissende invalshoek gekozen door een jonge vluchtelinge te gebruiken als kapstok om nogmaals aandacht te vragen voor de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog en in het bijzonder wat de Joden te verduren kregen. Het is wel bijna de laatste keer dat dit mogelijk is, want hoe verder we in de tijd komen des te kleiner de aanwezigheid van mensen die die periode en geschiedenis daadwerkelijk hebben meegemaakt.

En eigenlijk is "geschiedenis" niet het juiste woord. Laila symboliseert het feit dat ook in de tegenwoordige tijd er nog steeds op grotere of kleinere schaal sprake is van onderdrukking en uitroeiing. Ik vind het eerlijk gezegd een beetje gemiste kans dat er in dit boek niet meer over de achtergrond van de familie van Laila en de situatie in Syrië naar voren komt. Het blijft toch een beetje ondergeschikt aan de gebeurtenissen van de Joden, terwijl juist meer begrip voor het hier en nu van andere bevolkingsgroepen heel belangrijk is. In het boek komt wel goed naar voren het besef dat er meerdere werelden zijn. Wat wij, in het Westen, als logische kennis beschouwen over ons verleden, is voor personen die in een ander deel van de wereld leven, dat niet automatisch ook. En andersom is dat natuurlijk precies zo. Het benadrukt daarom de noodzaak om met elkaar in contact te zijn en te blijven en met elkaar te communiceren om op die manier meer begrip (en daarmee meer tolerantie) te krijgen voor de opvattingen en overtuigingen van andere personen. 

Door eigenlijk niet te weten hoe het leven van de ander in elkaar steekt, komen "werelden in botsing". Deze aanduiding (en titel van deze blogpost) is afkomstig van een destijds geruchtmakend boek (in Nederlandse vertaling uitgegeven bij AnkhHermes) van Immanuel Velikovsky. Hij schreef in de jaren 50 van de vorige eeuw een aantal controversiële boeken waarin hij zijn (niet door de toenmalige autoriteiten geaccepteerde) visie gaf over de beweging van hemellichamen en de invloed daarvan op de ontwikkeling van onze wereld. Als jij vaker mijn blogberichten leest, zal het jou niet verbazen als ik aangeef dat een aantal van de werken van Velikovsky behoren tot de boekennalatenschap van mijn bijzondere vader.

Natuurlijk is aan de stijl, de opbouw en het slot te merken dat De brieven van Mia een kinderboek is. Als volwassene zet ik mijn vraagtekens bij het feit dat in dit boekje zoveel mensen in hetzelfde huis zijn blijven wonen. En het is wel heel erg zoet om te lezen wie Laila thuis aantreft als zij van haar ontdekkingstocht terug komt. Maar als ik zo'n 40 jaar jonger zou zijn, zijn dat misschien precies de elementen die maken dat ik wel over de inhoud van het boek ga nadenken maar dat ik niet gefrustreerd of verdrietig achterblijf.

De schrijfster heeft mooi weergegeven hoe Laila worstelt met haar emoties, als het ware in zichzelf opgesloten zit en daardoor regelmatig bruusk en ogenschijnlijk brutaal reageert. De rode draad is het waaróm Laila het zo belangrijk vindt om Mia te vinden. Voor haar is extreem belangrijk dat Mia alle verschrikkingen wist te doorstaan of te omzeilen. Dat waarom maakt dit kinderboek voor lezers van alle leeftijden de moeite waard.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo