My own private Idaho (gastblog)

Zo'n twee jaar geleden heb ik kennisgemaakt met twee ontzettend aardige, spontane vrouwen. Zij bleken een stel te zijn en één van hen was op dat moment in verwachting. Via Facebook en Whatsapp onderhouden we sindsdien een vriendschap en de tweede keer dat we elkaar "live" zagen, hebben wij hun parmantige zoontje mogen bewonderen. Tijdens die ontmoeting vertelden zij over hun persoonlijke ervaringen hoe hun (woon)omgeving reageert op hun seksuele geaardheid en gezinssamenstelling. Ik viel zo wat van mijn stoel! Noem mij gerust naïef, maar ik had werkelijk in het moderne Nederland anno nu, niet verwacht dat er nog zoveel weerstand en agressie tegen lesbische/homoseksuele personen zou bestaan.

 

Het klinkt zo makkelijk: kunnen en mogen zijn wie je bent. Maar dat is allesbehalve vanzelfsprekend. En het begint met ontdekken wie je eigenlijk bent. Dat is ook de rode draad in de roman Schittering, geschreven door de Italiaanse Margaret Mazzantini (uitgegeven bij Wereldbibliotheek). In Schittering draait het, kort door de bocht, om twee mannen, Guido en Constantino, in hun persoonlijke ontdekkingstocht naar hun geaardheid en bereidheid verantwoordelijkheid daarvoor te nemen. Eigenlijk gaat het vooral om Guido.

Ik heb deze roman zeker niet in één ruk uitgelezen. Het rare is dat ik best wel even moeite had om door het begin heen te komen. In mijn herinnering wordt er namelijk heel veel tijd besteed aan de jongste jaren van Guido, terwijl ik door zijn latere ontwikkeling en persoonlijke worstelingen pas echt werd gegrepen. Nu ik deze blogpost wilde schrijven, heb ik teruggebladerd en moet ik tot mijn verrassing constateren dat er in werkelijkheid (qua aantal pagina's) niet extreem lang bij de jeugd wordt stilgestaan. Hoe verder ik in het boek kwam, des te meer impact het op mij kreeg. Ik moest voor mijzelf af en toe een leespauze inlassen om het te kunnen blijven behappen en verwerken.

In een werkelijk schitterende en beeldende schrijfstijl schetst Mazzantini hoe Guido, afkomstig uit de gegoede klasse, naar zichzelf kijkt en naar zijn buurjongen Constantino, de zoon van de conciërge van het gebouw waar overigens ook een oom van Guido woont. De onderlinge verhoudingen binnen het gezin en familie komen soms als volledige situaties aan bod, maar vaak ook alleen maar als flarden of een kort terugblik. Het maakt in ieder geval duidelijk dat niet alleen Guido met zichzelf worstelt. Uiteindelijk leven de beide jongens/mannen een extreem dubbelleven. Als zij uiteindelijk aan elkaar toegeven wat zij voor elkaar voelen en dat zij daar ook voor uit willen komen, slaat het noodlot toe in de vorm van een bijzonder gewelddadig incident. Dit incident leidt vervolgens een enorme omwenteling in. Bij Constantino blijkt dan ook veel meer naar boven te komen, wat ook weer een andere blik op het verleden werpt.

In de door mijzelf opgelegde leespauzes las ik de roman Je leeft maar 1 keer van Fausto Brizzi (Luitingh Sijthoff). Deze roman behelst het verhaal van de Italiaanse advocaat Diego, een midden-veertiger, die in een depressie terecht komt. Door zijn gevecht met de levensvragen wie ben ik - wat kan ik - wat wil ik paste het in eerste instantie perfect bij Schittering. Tot aan de zelfmoordpoging van Diego vond ik zijn observaties van zijn leven, zijn ontwikkeling, de reacties van familie, vrienden en verdere buitenwereld, alsmede de onderlinge verhoudingen binnen zijn (voormalige) gezin en familie prettig om te lezen. Na zijn mislukte zelfmoordpoging neemt hij zich voor zijn naasten zo veel mogelijk geluk te bezorgen. Dan komt het wat mij betreft meer in het straatje van boeken als Het Rosie Project. Niets mis mee, maar simpelweg niet echt "mijn ding".

Van Margaret Mazzantini las ik eerder Ga niet weg. Zij heeft een heel eigen stijl. Aan de ene kant voelt het afstandelijk, maar dat maakt aan de andere kant juist weer dat het onder je huid kruipt en heel dichtbij komt. En achteraf is het bijna niet terug te halen waar dat omslagpunt zit. Zij infiltreert met haar woordgebruik en stijl in jouw gedachtenwereld en dan kun (en wil) je niet meer ontsnappen. Natuurlijk kan ik dat niet zo mooi verwoorden als Lidewijde Paris, maar doordat ik Hoe lees ik? van haar heb gelezen, ben ik mij nog meer dan voorheen bewust van bijvoorbeeld wisseling in tijd en perspectief. Het lijkt wel alsof Schittering geschreven is als all-in voorbeeld van de signaleringen en tips van Paris :)

Ik eindig deze blogpost toch even met een soort disclaimer. De titel van deze blogpost is namelijk ontleend aan een film die losjes is gebaseerd op een aantal werken van Shakespeare. Ik zelf heb deze film niet gezien, maar de omschrijving past naar mijn gevoel bij de roman Schittering en in het verhaal zegt/denkt Guido dat hij voor Constantino "zijn eigen Idaho" wil zijn. Maar verder sta ik dus niet in voor de kwaliteit en inhoud van die film.

Als jij mij al langer volgt, dan weet je dat ik houd van dit soort boeken. Boeken die mij in verwarring brengen, die aanschoppen tegen alles wat "we" misschien wel als vanzelfsprekend beschouwen, verhalen die buiten de gebaande paden treden.  Ook los van het thema homoseksualiteit biedt Schittering prachtige zinnen, mooie beelden, diepe emoties. Als jij daar ook van geniet, beveel ik deze roman warm aan.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Deze blogpost verscheen eerder op www.theonlymrsjo.nl

Verbouwbezoek

Misschien viel het nog niet op. En je moet er ook wel een beetje goed voor kijken, maar het zit er wel. Glas. Er zit glas in de kozijnen boven de trap in de bibliotheek.

Niet onbelangrijk dat glas. Glas plaats je als er al flink schot in de zaak komt, of in ieder geval redelijk wat schot.
En het glas is ook erg handig tegen al het dwarrelende stof. Dat stof zal de bibliotheekbezoeker niet zijn ontgaan, het ligt namelijk nogal overvloedig overal. Heus, we halen het vaak weg maar er is niet tegenop te stoffen.
Maar dat glas gaat er wel bij helpen. En als het hele verbouwen klaar is wordt alles stofvrij gemaakt.

Maar goed, het verbouwen van de Binding vordert. Het vordert zelfs zo dat er vanmorgen een excursiegroep vanuit het gemeentehuis kwam kijken naar de vorderingen.

Omdat ik zelf al een tijdje niet op de benedenverdieping, waar vroeger Atelier 6 zat was geweest ben ik daar even wezen kijken. Hieronder wat foto's.

Nee, ik weet het, het ziet er nog niet uit als "af".
Maar echt, het schiet op.

Er staan muurtjes, ik zag zelfs al iemand behangen.
Het gaat af komen.
Het stof gaat binnenkort echt weer liggen.

"Maar waar zijn die bouwmannen dan?"

Het is raar.
Horen en zien vergaat je hier soms. Een boor, nog een boor, weer een boor. Onderbroken door wat hamergeluiden. Gesleep met kozijnen, peinzende blikken, zoeken naar aansluitingen. Van dat soort dingen.

Maar op de foto's die ik maar ontbreekt enig spoor van de bouwmannen.
Hierboven, in het voormalige Atelier 6, er is een hoop bijgekomen sinds vorige week.
Maar er is geen mens te zien.

Op de verdieping boven de bibliotheek, geen mens.

Een vergaderruimte die er opeens stond en al bijna af is. Nee, niemand.

Wat het is, ik weet het niet. er lopen echt flink wat bouwmannen rond in de Binding. Ze doen van alles. Maar echt, zodra ik probeer ze op te foto te zetten schieten ze alle kanten op en tegen de tijd dat je op de "maak foto" knop drukt zijn ze totaal uit beeld verdwenen.

Ja, hier zie je er één. Hij is bezig met de wand die er in de gang in de richting naar het Jan Arentsz loopt wordt geplaatst. Maar hij staat alleen maar op de foto omdat hij me niet zag.

Het begint al aardig vorm te krijgen, de verbouwing van de Binding. Het is nog niet af maar ik zag wel al een tekening hangen met daarop het legpatroon van de vloerbedekking. Als ze daarmee bezig gaan is het eind in zicht lijkt me toch.

"Maar, hoe ziet het er dan straks uit?"

De boor wordt even niet gebruikt, er moet ook gegeten worden. 

Maar straks, straks gaan de verbouwers weer verder met verbouwen.

Maar, hoe gaat het er straks uitzien, in de Binding, als het klaar is?

Dit is de ruimte waar eerder, vroeger de lokalen van Atelier 6 waren. 

In deze ruimte op de begane grond komen zitjes, spreekkamers en vergaderruimtes die gebruikt gaan worden door in ieder geval het CJG, de afdeling WMO van de gemeente en MEE & de Wering. OOk. Ook de GGD komt in deze vleugel.

 

Hieronder twee afbeeldingen die een indruk geven van hoe het er op de begane grond straks uitziet.

 

 

En naar Boven.

Dit is nu de verdieping boven de Bibliotheek. Straks is hier een kantoortuin met flexibele werkplekken voor in ieder geval de medewerkers van de GGD, het CJG, de afdeling WMO en MEE & de Wering.

Twee indrukken van hoe het er straks uit gaat zien.

Echt echt wordt het natuurlijk pas als de 3d tekeningen vervangen zijn door echte spullen, en vooral echte mensen maar voor nu is het even een beeld van hoe het er hier uit gaat zien, in de verbouwde Binding.

"Maar, wat zijn ze nou eigenlijk boven aan het doen?"

Het bordje, hierboven op een foto, staat al een paar weken in de bibliotheek. Bij de ingang.
Vanmorgen, toen ik zwaaide naar één van de verbouwmensen bedacht ik me opeens dat mensen die de bibliotheek in deze tijd bezoeken wel weten dat de eerste verdieping, waar vroeger de bibliotheek ook was verbouwd wordt. En ook als je van niks weet dan hoor je het soms. Want verbouwen maakt nu eenmaal herrie.

Maar wat er nu precies gedaan wordt, daarboven, dat ziet natuurlijk niemand. Ja, de mannen die er werken. En wij, omdat er boven kantoren zijn.

Daarom dus even wat foto's.
Om een beeld te geven van hoe het gaat met de verbouwing.

Eentje van het begin. Delen van het plafond werden weggehaald zodat er nieuwe kabels aangelegd konden worden.

Voor je iets nieuws neer kunt zetten moet er altijd veel ouds verwijderd worden.

Het blauwe zeil is weggehaald. Later komt er natuurlijk ander zeil.

Op de eerste verdieping komt een kantoortuin met flexwerkplekken. Om te zorgen dat de mensen die daar werken geen last van de bibliotheek hebben, en om te zorgen dat de bezoekers van de bibliotheek geen last van de werkplekgeluiden hebben wordt de ruimte bovenaan de trap dichtgemaakt. Om dat te kunnen doen werden er deze week steigers geplaatst.

De grote gele kast zal voor de helft worden weggehaald. De (ik noem het maar kozijnen) kozijnen die bovenaan de trap worden geplaatst liggen rechts op de foto.

De verbouwing ligt (zeg je dat zo?) zover ik weet op schema. Het geluid dat een verbouwing maakt, het zal er nog wel zijn. Maar in ieder geval is er zo een heel klein beetje beeld bij waar dat geluid nu eigenlijk vandaan komt.

Praat eens met een wethouder

Over weinig dingen kun je zolang praten als over politiek.

Hier ben je voor.
Daar ben je tegen.
En dat is ook al stom.
Of onbegrijpelijk.

En dat ze dit niet doen!
Of dat!

Je kunt praten over politiek
Maar je kunt ook praten met de politiek.

Om er achter te komen waarom dingen gaan zoals ze gaan
Of niet gaan zoals ze niet gaan natuurlijk.

Dinsdag 8 november is wethouder Fintelman in de bibliotheek, van half vier tot vijf.

(Kopieer/plak van de website)

"Wethouder Bert Fintelman is wethouder voor onder andere Maatschappelijke Ondersteuning (Wmo), Jeugdhulp ( Jeugdwet) en werk en inkomen ( Participatiewet).
Vorig jaar kreeg de gemeente er op dit gebied veel taken bij. Inwoners die vragen hebben of hun ervaringen willen delen met de wethouder kunnen terecht tijdens het spreekuur in de bibliotheek. U hoeft geen afspraak te maken. U bent van harte welkom!"

Ik spreek wethouder Fintelman met regelmaat, over de bibliotheek. En hoewel we het niet altijd eens zijn weet ik wel dat je goed met hem kunt praten. Wethouders zijn tenslotte ook maar gewone mensen.

Dus, als u ook eens met de politiek in plaats van alleen over de politiek wilt praten, zoek hem aanstaande dinsdag even op. Hij zit ervoor.

Kinderboekenweek Gastblog: Wereldreis op postzegelformaat

Maak kennis met Marcus. Marcus is een worm. Niet zo maar een worm, nee, een worm die een enorm avontuur meemaakt omdat hij nét niet wordt opgegeten door Laurens. Laurens is een flamingo. Althans, daar is hij van overtuigd. Voor iedereen om hem heen is hij eigenlijk gewoon een dikke kip.

Van Uitgeverij Lemniscaat krijg ik soms spontaan het een en ander toegezonden. Kort geleden viel er een zware enveloppe in de brievenbus met daarin de YA-roman Wie is nou normaal? van Lisa Williamson en het kinderboek Eigenlijk ben ik een flamingo van Simone Lia. En dat laatste boekje heeft zo'n vrolijke voorkant, dat ik haast ongemerkt begon te lezen en bleef lezen.

De oorspronkelijke titel is They didn't teach THIS in Worm School! en die titel past eigenlijk nog beter dan de Nederlandse vertaling. Het verhaal gaat namelijk over Marcus die voordat hij het goed en wel in de gaten heeft, aan Laurens toezegt om met hem mee te gaan naar Kenia. Voor Laurens is dat zijn ultieme droom. Hij heeft gehoord dat in Kenia, bij het Nakurumeer, flamingo's wonen en hij wil zich graag verenigen met zijn "familie". Worm Marcus wil graag in leven blijven, dus zo goed en zo kwaad als het gaat, gaan zij samen op reis. De kip heeft zich in de kop gehaald dat de worm een goede reisleider is met een gevoel voor richting. Dat is namelijk wat Laurens zelf totaal niet heeft. En het is de vraag of Marcus het wel heeft!

Uiteraard beleven zij allerlei avonturen, komen in hachelijke situaties terecht, maken vrienden en vijanden, raken elkaar kwijt en kunnen uiteindelijk toch niet zonder elkaar. En ze zijn wonderlijk snel in Kenia en Kenia is uitermate goed georganiseerd en van wegwijzers voorzien. Wel vreemd dat zij daar hun buren tegenkomen en andere personen/dieren die zij al eerder ontmoet hebben :-) Tijdens de reis ontdekt Marcus steeds meer over zichzelf, waar hij voor wegkruipt, hoe hij met anderen omgaat en wat hij van zichzelf en zijn toekomst verwacht, alles op een zeer toegankelijke manier die past bij lezers van alle leeftijden. Je moet niet té kritisch zijn, want je moet kunnen accepteren dat dieren een met mensen vergelijkbaar leven leiden, inclusief het rondfietsen met een stokbrood in je fietsmandje.

Werkelijk prachtig is de passage waarin Laurens de flamingo's ontmoet en dan toch al gauw blijkt dat zij een ietsjepietsje anders zijn. Anders zijn is prima, maar de manier waarop de flamingo's dit laten merken, schiet bij het wormpje in het verkeerde keelgat. Marcus weet op overtuigende wijze zijn mening duidelijk te maken, waardoor de band met Laurens nog verder wordt versterkt.

Ik heb mij kostelijk vermaakt en moest natuurlijk wel meteen aan een andere worm denken: de regenworm en zijn moeder. Dat is een gedichtje van Annie M.G. Schmidt. Het was even zoeken in mijn boekenkast, maar uiteindelijk heb ik het bundeltje Dag, meneer de kruidenier (de Arbeiderspers) teruggevonden. In deze bundel staat deze geweldige tekst met diepzinnige moraal:

“Er was een regenworm in Sneek

die altijd naar de sterren keek

en fluisterde: Hoe schoon, hoe schoon ....

Zijn moeder zei: Doe toch gewoon,

kijk naar beneden, naar de grond,

dat is normaal, dat is gezond,

kijk naar beneden, zoals ik .....

En toen? Toen kwam de leeuwerik!

Het wormpje, dat naar boven staarde,

zag hem op tijd en kroop in d'aarde,

maar moe die naar beneden keek

werd opgegeten (daar in Sneek).

Dus doe nooit wat je moeder zegt,

dan komt het allemaal terecht.”

Een andere vergelijk tussen het werk van Annie M.G. Schmidt en Simone Lia is de extra dimensie die de tekeningen aan het verhaal geven. Belangrijke illustratoren voor Annie waren Fiep Westendorp en Wim Bijmoer. Simone Lia heeft Eigenlijk ben ik een flamingo aantrekkelijk aangevuld met grappige (het verhaal ondersteunende) tekeningen van eigen hand. Dit is haar eerste kinderboek, van origine is zij namelijk illustrator/comic artist. Leuk detail vond ik dat de passage dat Marcus onder de grond zit, gedrukt is op donkergrijze pagina's en de nachtelijke escapades op een zwarte achtergrond.

Het is weer Kinderboekenweek, nog tot 16 oktober, dus als je nog voor jouw kindje, voor je neefje of nichtje of gewoon lekker voor jezelf een leuk boekje zoekt, dan raad ik deze van harte aan.

Veel leesplezier!

Theonlymrsjo

(deze blogpost verscheen eerder op www.theonlymrsjo)

Trouwfeestje

Ja, het is de week van de alfabetisering, ik weet het.
Eigenlijk zou dit blogje dus daarover moeten gaan, of over wat de Bibliotheek Langedijk in deze week doet.

Maar er kan maar één onderwerp in een blogje. En misschien is in het licht van de belangrijkheid van dingen de laaggeletterdheid wel belangrijker maar toch, een trouwfeestje is ook belangrijk. Zeker als het gaat om iemand die in de Bibliotheek Langedijk werkt.

Afgelopen vrijdag trouwden Karin en Bertil. Er was een plechtigheid, met muziek en een ambtenaar die op het eind een rode clownsneus opdeed, al denk ik weer niet dat hij bedoelde dat de hele plechtigheid een grapje was. Er werden foto's gemaakt, er was een zelfgeschreven lied, gelukwensen, cadeautjes, drankjes, hapjes, de hele package deal zeg maar.

Wie hier in de bibliotheek komt kent Karin. Ze werkt wat momenten in de uitleen, geeft cursussen over digitale dingen, doet het tabletcafé en is verder druk met het levend houden van de website, Facebook, Twitter. Op dit moment probeert ze 3d printers te doorgronden. Maar daarover komt later nog wel iets.

Bertil kent de bezoeker van deze bibliotheek waarschijnlijk niet. Maar gelukkig is hij wel een heuse bibliothecaris al heeft hij nooit n een openbare bibliotheek gewerkt. Bertil werkt bij de Koninklijke Bibliotheek waar hij bijvoorbeeld mij antwoord geeft als ik iets wat landelijk is afgesproken weer eens niet helemaal snap.

Trouwen maakten we hier in de bibliotheek geloof ik niet eerder mee.
En een gewoonte zal het wel niet gaan worden.
Maar toch, kijk ze nu eens blij op de foto staan.
Je zou toch bijna ....

Liedje, licht prehistorisch maar wat maakt dat uit.

Bijhouden

Wat ongeregeld stuurt de bibliotheek een nieuwsbrief met wat korte informatie naar B &W en (burger) raadsleden. Daar staat natuurlijk niets geheims in. En u mag het ook best lezen. 
Hieronder dus. Er ontbreken wat foto's, die wilden niet gekopieerd worden. Zo is er altijd wel wat.

Misschien is het overdreven om te zeggen dat alles taal is, of dat taal alles is. Maar goed met taal overweg kunnen, juist ook met geschreven taal is wel van groot belang om je weg te kunnen vinden in een maatschappij die soms erg complex kan zijn. In de Bibliotheek werken we veel met taal. Niet zomaar, maar met het doel mensen verder te helpen. Hieronder staan een aantal activiteiten waar we op dit moment mee bezig zijn.

Taalcafé - certificering vrijwilligers
Twee keer per week, op de woensdag- en vrijdagochtend is het een gezellige drukte bij het Taalcafé. Gemiddeld komen per ochtend zo’n tien taalklanten met elkaar de Nederlandse taal oefenen. De vrijwilligers die de taalklanten begeleiden zijn eind juni met een cursus van vier avonden getraind door de Stichting Lezen en Schrijven. Zij mogen zich met het certificaat op zak nu officieel taalvrijwilliger noemen. 12 taalvrijwilligers behaalden hun certificaat vlak voor de zomervakantie.

Tijdens de vakantieperiode heeft het Taalcafé niet stilgestaan. Vier keer werd met elkaar een excursie ondernomen; er werd gevaren vanaf het Behouden Huis, gewandeld in het recreatiege-bied Geestmerambacht, rondgeleid in museum Zo Was ’t en met elkaar een bezoek gebracht aan kinderboerderij De Beestenboel. Elke keer werd aan een excursie een taalopdracht gekoppeld. Zo werd er geoefend met de verleden tijd in het museum en werden er bij de kinderboerderij verhalen geschreven over de dieren.

Leren en lezen in de bibliotheek. Op de maandagavond komt een min of meer vaste groep mensen met een specifieke leervraag bijeen in de bibliotheek. Er is geen zomerstop geweest en dat was maar goed ook! Elke maandagavond kwamen mensen met vragen als: Hoe kan ik een e-mail met fotobijlage versturen? Hoe maak ik een mooi cv? Wilt u samen met mij de START-krant lezen? De vaste vrijwilligers hadden hun handen vol.

Deze wekelijkse ‘leren in de Bieb’ bijeenkomst is één van de onderdelen uit het ‘Lokaal (digi) taalaanbod infor-meel leren gemeente Langedijk’. De Bibliotheek ontvangt voor de activiteiten die bij dit taalaanbod horen een subsidie uit de WEB-gelden. Andere activiteiten uit dit aanbod zijn: het organiseren van de cursus Digisterker (omgaan met de digitale overheid), activiteiten rond taal en gezondheid en het opzetten van een leeskring voor mensen die moeite hebben met lezen.

Walk&Talk voor werkzoekenden

Sinds mei organiseert de bibliotheek in samenwerking met De Levende Sollicitatiegids maandelijks een Walk&Talk bijeenkomst voor werkzoekenden. Tijdens deze laagdrempelige bijeenkomsten wordt informatie gegeven over onderwerpen als een goed cv of hoe je LinkedIn het best kunt gebruiken. Daarnaast is er veel ruimte voor de aanwezigen om ervaringen uit te wisselen over hun zoektocht naar werk en om elkaar tips te geven

Een reactie van één van de bezoekers: “Bij het UWV zit ik met knikkende knietjes, maar dit vind ik heel prettig”.

De Walk&Talk voor werkzoekenden is opgezet met een activiteitensubsidie van de Gemeente Langedijk.

September

De zomermaanden zijn benut om de activiteiten voor september voor te bereiden. Een greep uit het programma: twee lezingen en een fotopuzzeltocht in verband met Open Monumentendag. Een grote activiteit in het kader van de Week van de Alfabetisering: samen met Vluchtelingenwerk wordt KoffieTijd voor Taal georganiseerd. Alle mensen en organisaties die te maken hebben met het leren of aanleren van taal zijn welkom voor een ochtend vol mini-workshops op het gebied van taal. In september is ook de boeken-week voor jongeren, Literatour. Dat betekent veel groepsbezoeken en leesbevorderende activiteiten met de leerlingen en docenten van het Jan Arentsz. En natuurlijk beginnen in september de bezoeken van de basisscholen aan de bibliotheek (en andersom) weer.

Waarom ook niet? (Gastblog nr. 9)

Deze blogpost verscheen eerder (21 juli 2016) op www.theonlymrsjo.nl

Soms denk ik dat ik onder een steen leef. En dat terwijl ik mijzelf toch best bij de tijd vind. Ik weet van de wereldschokkende uitslag van het Brexit-referendum, ik ben op de hoogte welk voetballand zich de komende vier jaar Europees Kampioen mag noemen, ik heb geïnteresseerd gekeken naar de informatie over de Juno-expeditie naar Jupiter, ik heb verbijsterd gekeken naar de gebeurtenissen in Nice en ik kan (bijna) alle namen van onze ministers opsommen. Maar Ellen Deckwitz? Van haar had ik nog nooit gehoord.

Gelukkig is daarin nu verandering gekomen. Zij heeft namelijk een heel leuk boekje geschreven over poëzie met als titel Olijven moet je leren lezen, uitgeven bij Atlas Contact. Deze titel, met de ondertitel Een cursus genieten van poëzie, geeft al aan dat het hier gaat om een inspirerende aansporing om je niet te laten afschrikken door poëzie, maar juist de moeite te nemen om gedichten te leren lezen. Stap voor stap. Vanuit verschillende invalshoeken neemt zij de lezer mee in deze wereld.

Dit doet zij op een prettig leesbare, aansprekende manier en zo vanzelfsprekend dat je bij jezelf inderdaad denkt: waarom ook niet? Waarom zou ik niet de inspanning leveren om mij te verdiepen (en daarmee mogelijk te verliezen) in poëzie? Deckwitz waarschuwt in de inleiding dat poëzie méér kan betekenen en veroorzaken dan je vooraf verwacht. Bij deze waarschuwing wil ik nog toevoegen: in elk hoofdstuk geeft zij tips over gedichten, gedichtenbundels en bloemlezingen. Voor je het weet heb je een ellenlange lijst meegeschreven, omdat alles zo enthousiast wordt gebracht :-)

Ik merk bij mijzelf dat het allerbelangrijkste ingrediënt om poëzie te kunnen lezen en waarderen, rust is. Als ik een roman lees, heb ik vaak een zekere gejaagdheid om dóór en dóór te lezen. Dit is natuurlijk ook wel afhankelijk van het genre. Een spannende thriller smeekt er als het ware om snel uitgelezen te worden, terwijl een zorgvuldig gestileerde roman ook in een rustiger tempo verwerkt kan worden. Maar in alle gevallen waarbij een verhaallijn de rode draad is, is dóórlezen bijna een automatisme. Dus als ik een gedichtenbundel in handen heb, moet ik mijzelf bewust beperkingen opleggen: niet meer dan 10 per dag (Deckwitz geeft hiervoor in hoofdstuk 11 over vakantieplannen en -invulling nog een hilarische onderbouwing). En herlezen is geen blijk van een slecht geheugen of concentratieverlies, nee, herlezen geeft juist een verdieping aan de ervaring.

Overigens had ik mijzelf voorgenomen dit boekje rustig, hoofdstuk voor hoofdstuk, te lezen. Net zoals Deckwitz ons doceert om te gaan met de hoeveelheid gedichten. Dit leek mij goed te passen bij mijn huidige onrustige periode, gezien mijn verhuizing en het door mijn man (met een beetje hulp van mij) uitrollen van het concept van Dutch Food School. Maar zij schrijft op een zo aanstekelijke manier, dat ik het boekje non-stop heb uitgelezen. Zij weet met een heel natuurlijk aandoende stijl, het consumeren van poëzie in te bedden in eigentijdse situaties.

Ik moest bij alle aansporingen van Deckwitz denken aan enkele boekjes die in mijn boekenkast terecht zijn gekomen uit de nalatenschap van mijn moeder. Het gaat hier om "Muze"-boekjes, verzamelbundeltjes gedichten die in de jaren '50 zijn uitgegeven ter gelegenheid van de Boekenweek. Als ik het goed begrepen heb, betreft het niet de officiële boekenweekgeschenken, maar waren dit extra uitgaven ter stimulering van (relatief) jonge lezers. Ik heb echt geen idee of mijn moeder deze bundeltjes alleen maar verzamelde of dat zij ook serieus met de inhoud in de weer is geweest. Mijn moeder was zeer zeker een Echte Lezer, maar helaas is zij te jong overleden, over dit soort onderwerpen heb ik niet met haar kunnen praten. Ik koester simpelweg de gedachte dat mijn moeder een uitgebalanceerde, breed geïnteresseerde lezer was :-)

Overigens was er even sprake van lichte paniek. Ik wist namelijk héél zeker dat ik de bundeltjes in een boekenverhuisdoos had gedaan, maar bij het uitpakken van de dozen kwam ik ze niet meer tegen! Gelukkig bleek er gewoon nóg een boekendoos verstopt in de gang te staan. Komt alles toch nog goed.

Olijven moet je leren lezen is zelf geen gedicht, maar er staan mooie, rake zinnen in. Dat maakt dit boek al aantrekkelijk om te lezen, dus zelfs als je tips en aansporingen volledig aan je voorbij laat gaan. Genoeg om over na te denken, zoals de constatering dat als ergens nog geen woord voor is, dit niet betekent dat we er niet over zouden moeten spreken. En spreken, met elkaar een gesprek aangaan, is iets heel anders dan het klakkeloos onze mening verkondigen en de wereld inslingeren. Olijven moet je leren lezen is bij dezelfde uitgever verschenen als Wat we zien als we lezen van Peter Mendelsund. En hoewel het thema van dat boek mij zeker aanspreekt, vond ik persoonlijk de uitwerking niet zo geweldig. De poëzie-benadering van Deckwitz is naar mijn mening veel prettiger vormgegeven. Ook zij heeft (uiteraard) de neiging om af en toe wat belerend over te komen, maar al met al had ik daar geen last van. Ik vind het fijn om te constateren dat er nog steeds uitgeverijen zijn die ruimte en gelegenheid bieden aan dergelijke publicaties. Dat geeft een verbreding van de markt en de persoonlijke mogelijkheden tot verdere ontplooiing.

Hoe staat het met jouw beleving van poëzie? En ben jij door jouw ouders gestimuleerd in lezen of ben jij zelf de voorvechter binnen de familie? Leuk als je een reactie achterlaat.

Veel leesplezier!
theonlymrsjo