Vergeet-mij-nietje

Extreme bewondering en obsessie, uitmondend in een verregaande afhankelijkheid. Ik kan mij daar zelf weinig bij voorstellen. Natuurlijk zijn er schrijvers, artiesten en musici die ik bewonder om hun prestaties, maar het leidt er zelden toe dat ik echt meer wil weten over de persoon zelf. En ik heb al helemaal niet het idee dat ik voor mijn eigen ontwikkeling en gedrag afhankelijk ben van het gedrag van een ander. Voor Nadine Sprenger, de hoofdpersoon in de roman Ica, ligt dat anders. Zij is zo vol van de schrijfster Ica Metz, dat zij heeft besloten haar volgende boek te laten draaien om het personage Ica.

Om zo veel mogelijk over haar protagonist te leren en zo veel mogelijk materiaal te verzamelen voor de roman, ontwikkelt Nadine een plan om Ica in haar nabijheid te laten verblijven. Uiteindelijk resulteert dit in een verblijf voor (in principe) onbepaalde tijd in het vakantiehuisje van de familie van Nadine in een Frans dorpje in de Morvan. De periode is niet alleen onbepaald doordat er niet is afgesproken voor hoeveel weken zij daar zullen verblijven, maar ook doordat Ica en Nadine alle klokken, mobiele telefoons en andere apparatuur met tijdsaanduiding uit hun samenleven daar verbannen.

Uit alles blijkt natuurlijk dat Ica is gebaseerd op de schrijfster Connie Palmen. Schrijfster Eva Posthuma de Boer heeft dat ook nooit onder stoelen of banken willen steken. Zij wilde een roman schrijven over Connie en heeft haar daarom geruime tijd "bestudeerd". Dit vinden we in de roman dus terug in de hoedanigheid van Nadine, die over de gevierde schrijfster Ica Metz wil schrijven. Een aantal voorvallen in de roman zijn rechtstreeks te herleiden naar gebeurtenissen in het leven van Eva en Connie. Deze wetenschap geeft een voortdurende, licht kietelende, spanning tussen fictie en feit. Wat is daadwerkelijk gebeurd en waar heeft de schrijfster haar talent aangewend voor een flinke portie fictie? En in hoeverre is die scheidingslijn eigenlijk aan te brengen. Eva laat het personage Ica in de roman licht spottend de vraag stellen: "is dit het werkelijke leven?" (vrije quote).

Ik moet trouwens bekennen dat ik nog nooit een roman van Connie Palmen heb gelezen. Er staat wel het een en ander van haar hand in mijn boekenkast, maar het is er nog niet van gekomen om het te lezen. Het is wel apart om te constateren dat ik nu meer óver dan ván Palmen heb gelezen. Zij komt namelijk ook voor in een boek dat ik zo'n 2 jaar geleden heb gelezen: Een blikjodenkoeken (Uitgeverij Prometheus). Dit boek is geschreven door Jessica Meijer, de dochter van Ischa Meijer. Ischa Meijer en Connie Palmen hebben tot aan het overlijden van Ischa een relatie gehad en Jessica verbleef vanaf een bepaalde leeftijd regelmatig bij hen. Een blik jodenkoeken is het persoonlijke verslag van Jessica, over het overlijden van haar vader, de relatie met haar moeder, de invloed van de verbroken verhouding tussen haar ouders, haar moeizame relatie met eten en met zichzelf. Het grote verdriet dat Connie heeft ervaren door het wegvallen van Ischa maakte dat zij misschien niet op de meest optimale manier naar Jessica heeft gereageerd. Haar gedrag heeft grote invloed op het zelfbeeld van Jessica en het duurt heel lang voordat Connie en zij hierover op een neutrale, uitgebalanceerde manier kunnen communiceren.

Het is simpelweg niet voorspelbaar hoe iemand onder extreme omstandigheden reageert en handelt. Dat blijkt ook wel als Nadine onder extreme druk staat tijdens haar verblijf met Ica in het Franse huisje. Ik vond het bijzonder beklemmend om te lezen hoe Nadine haar plan opstelt, hoe zij te werk gaat en hoe extreem afhankelijk zij is van Ica. Ica heeft al enige tijd niets geschreven en dat voert de spanning op. Nadine blokkeert zelf in haar schrijven zolang er geen nieuwe impuls van Ica komt. Daarom heeft zij een dubbel belang bij de heilzame invloed van het buitenleven in Frankrijk.

In de proloog wordt al de vraag gesteld of iemand met een alfabetisch gesorteerde boekenkast in staat zou zijn tot moord. Of het ook tot moord komt, dat ga ik hier echt niet vertellen :) Wat ik hier nog wel wil vertellen, is de grappige opbouw van het boek. Het volgt de lijnen van een klassieke tragedie volgens de opvatting van Aristoteles. Het geheel is opgebouwd uit een aantal bedrijven en tussendoor komt er een koor opdraven om de verbinding tussen de bedrijven te duiden. Dit gaf iets extra's aan het geheel.

Nadine vertelt aan Ica dat zij geen geheugen heeft voor planten- en bloemennamen, behalve voor het vergeet-mij-nietje. Tekenend voor de sfeer (zowel gespannen als zo nu en dan bijna hilarisch ontspannend) en de stijl is dan de terloopse opmerking van Ica dat Nadine dus blijkbaar dat plantje gehoorzaamt. Of deze roman zelf een vergeet-mij-nietje gaat worden? Daar ben ik nog niet helemaal van overtuigd. Het is nu, door de herkenbaarheid van Palmen en enige andere opgevoerde bekende personages, aantrekkelijk om te lezen, maar ik heb geen idee hoe dat voor bijvoorbeeld een volgende generatie lezers zal zijn. Eva Posthuma de Boer heeft een soepele en toch doordachte schrijfstijl. Daardoor was Ica in ieder geval een prettige leeservaring en dat is ook zeker wat waard.

Overigens mocht ik Ica lezen in het kader van de boekenbloggersleesclub Een perfecte dag voor literatuur. Mijn dank gaat uit naar Ambo Anthos voor het beschikbaar stellen van een leesexemplaar.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Bijna klaar

Het begint al aardig op te schieten, de verhuizing. De meeste dingen staan zo langzamerhand op hun nieuwe plek. We gaan misschien patent aanvragen op de "zet iets heel zwaars op een dekbed en verschuif het daarop door de hele bibliotheek zodat de vloer niet krast" methode.

11 april 2014, ik heb het net nagekeken, dat was de datum waarop er op dit blog voor het eerst iets stond over de bezuinigingen. Anderhalf jaar geleden. Tijd vliegt als het spannend is. En het was spannend. Het scheelde misschien maar een paar centimeter en ... Maar, we zijn er nog. Er is nog steeds een bibliotheek in Langedijk.

Nu de verhuizing bijna afgelopen is ook pas die rommelige, spannende, stressperiode echt afgelopen. De kasten, de boeken, de andere dingen die op de bovenverdieping stonden, het staat nu allemaal beneden. En, ook al dachten we zelf niet altijd dat dat kon, het ziet er goed uit. We schuiven nog wat. Vegen de vloer, schuiven dan weer wat naar een andere plek maar het is bijna klaar, en af. En goed.

De verhuizing was hard werken. Voor iedereen die hier werkt, in een vaste functie of als vrijwilliger. We kregen veel hulp. Er was een onderwijzeres die na haar lessen en voor een vergadering vlug nog even kwam helpen met het in de kast zetten van de jeugdboeken. En toen ik haast een kast op mijn hoofd kreeg bleek er plots een scholier van het Jan Arentsz naast me op de grond te zitten die gewoon was binnengelopen en hielp de kast overeind te houden.
Maar er waren er veel meer.

Jaap, die wielen onder de bakken voor de prentenboeken zette zodat we ze voortaan makkelijk kunnen verplaatsen.

Rob en Tjerk van het Jan Arentsz die sterk, precies en vol humor de eerste versjouwdag opleukten.

De mannen van de Kringloop. Een aantal dingen moesten weg, omdat er geen ruimte meer voor was. En hoewel ze met dat wat er weg moest niet altijd wat konden namen ze het wel mee. Wat voor de broodnodige ruimte om te bewegen zorgde.

Hoewel de eerder genoemde dekbed methode vaak werkte waren er ook spullen die te groot, te zwaar waren. Dank aan de WNK mannen die kwamen helpen om die spullen te verplaatsen.

Boven is het leeg, heel leeg. Daar ga ik geen foto van plaatsen. Dat stuk is voorbij, klaar. We gaan verder met dat wat er is. En dat wat er is, dat ziet er goed uit. Vinden wij. Aanstaande dinsdag om 14.00 uur gaan we open, dan kunt u komen kijken of u het ook geslaagd vindt.

Goed, we gaan nog even verder met schuiven.

Muziekje erbij, en verder.

Bijna verhuizen

Na wat inleidende verhuisbewegingen is het dan nu bijna echt zover. We gaan de jeugdafdeling naar beneden brengen en voegen bij dat wat daar al stond.

Het verhuizen van een bibliotheek is, misschien is het beroepsdeformatie of een uit de hand gelopen hobby of zo, maar meestal is het verhuizen van een bibliotheek leuk. Heel leuk zelfs. Erg chaotisch, een hoop gedoe, er gaat altijd wel iets fout maar het komt altijd ook weer goed, zoiets.

Maar deze keer is het anders, voelt het anders.

Toen we een aantal jaren geleden naar het gebouw De Binding verhuisden is er lang nagedacht om alles er zo goed mogelijk uit te laten zien. En je kon het mooi, of lelijk vinden maar er stond wel iets. Een bibliotheek die er, denken we over 10 jaar nog vrolijk, fris en modern had uitgezien Ook al hadden we er niets meer aan gedaan.

En dat gaan we nu zelf helemaal veranderen en inkrimpen. Niet omdat er minder mensen komen of omdat er geen behoefte meer is aan een bibliotheek. Als dat nu zo zou zijn dan was het makkelijker, minder pijnlijk. Geen vraag, dan ook geen aanbod. Maar zo is het niet. Het is hier druk en er gebeuren steeds meer dingen. Het is "eenvoudig" omdat het geld op is.

En het is niet zo dat we dat niet snappen hoor, dat van dat het geld op is. Maar het blijft pijnlijk om iets drastisch in te krimpen terwijl .... nou ja, u snapt het wel.

Vanaf vrijdag 11 september tot dinsdag 22 september is de bibliotheek gesloten. Dan gaan we dus inpakken, kasten uit elkaar halen, verplaatsen, opbouwen en ze weer inpakken.

En nee, blij of vrolijk worden we er niet van. Maar we gaan wel zorgen dat ondanks de beperkingen die er straks zijn in de ruimte er op 22 september een bibliotheek staat die nog steeds de moeite waard is, leuk is, die dicht bij de bezoekers staat, nou ja, die zoveel mogelijk is/blijft zoals hij altijd was.

Als er tijd is, als de chaos niet te groot is en als er niets omvalt dan komen er misschien wat foto's van de verhuizing op dit blog te staan. Mocht dat niet lukken dan kunt u vanaf 22 september zelf zien hoe het geworden is.

Goed, het begint bijna.
Maandag komt de Kringloop om de eerste spullen op te halen die we beneden niet meer kwijt kunnen. Wie de bibliotheek nog even wil zijn zoals die een aantal jaren was moet dus voor maandag nog even langs komen.