Tja.
Na een hoop gepraat met ambtenaren, wethouders, andere bezuinigingsslachtoffers zitten we ...
geen idee waar we precies zitten eigenlijk.
Officieel is er niets anders geworden. Alleen weet nu de politiek, om het maar zo te noemen nu precies wat de gevolgen van de bezuinigingen zullen zijn.
Dus er kan straks niemand zeggen "Maar dat wisten we niet".
Maar het blijft lastig praten, met de gemeente. Over de bezuinigingen.
Het lijkt een beetje op twee mensen die in verschillende talen een gesprek proberen te voeren.
Kant 1, wij, aan de ene kant van de tafel praat het over de inhoud van het werk, wat de gevolgen voor de inwoners van Langedijk zullen zijn, over hoe we denken dat het anders kan.
En kant 2, de gemeente luistert, niet onvriendelijk, dat zeker niet. Maar de taal die teruggesproken wordt is er één die niet over inhoud of gevolgen gaat maar slechts over voorgenomen taakstellende bezuinigingen en de bijbehorende bedragen.
En die talen gaan nog niet samen.
En dat is ook meteen het meest frustrerende op dit moment. Dat die hele bezuiniging niets te maken heeft met een niet tevreden zijn over de bibliotheek, of dat de klanten afhaken en dat er niemand meer naar de bibliotheek komt, of dat niemand de bibliotheek nog belangrijk vindt.
Helemaal niet.
Integendeel zelfs.
Het is tot nu toe een rekenoefening. Niks geen inhoud, niets geen beleid of wat dan ook. Het is gereken. Om een bedrag te halen. Dat is belangrijk, maar daar zou het niet mee moeten stoppen.
Want het is erg lastig praten tegen een rekenmachine.
Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten