Een goed boek herken je in de eerste drie zinnen. Dit was ook het geval bij Het spel van de Engel van Carlos Ruiz Zafón, bekend van De schaduw van de Wind.
Het is in die eerste zinnen niet alleen wat er staat, maar vooral hoe het er staat. De sfeer is onheilspellend, de toon bevat een vleugje zelfspot. En daar houd ik nou van: een schrijver die zichzelf eigenlijk ook niet serieus neemt.
Begrijp me niet verkeerd, het verhaal boeit onmiddellijk: de hoofdpersoon verkoopt zijn ziel aan een uitgever om financieel rond te komen. Daarnaast is er sprake van een onmogelijke liefde en gebeuren er dingen die misschien niet echt gebeuren.
Het is echter de stijl die me vertelt dat het hier om een juweeltje gaat.
Volgende keer meer over de grappige stijl van dit boek.
Marjolijn
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Wat grappig! Ik ben net begonnen in Het spel van de Engel en mij viel ook onmiddellijk de stijl op: licht ironisch én serieus, een moeilijke combinatie. Ik ben benieuwd hoe het verhaal verder gaat, maar het begin is inderdaad veelbelovend.
BeantwoordenVerwijderen@Anoniem: Leuk dat je reageert op mijn stukje! Laat me weten wat je van de rest van het boek vindt.
BeantwoordenVerwijderen