Nederland Leest/Luistert

In de bibliotheek kun je op dit moment niet om Remco Campert heen. Zijn "Het leven is vurrukkulluk" is het Nederland Leest boek van dit jaar.

Een gratis boek kunnen halen bij je bibliotheek, en het niet eens terug hoeven te brengen, dat is toch een fijne actie. Het is ook nog eens een leuk boek, een boek dat iets zegt over het Nederland van nog niet zo heel erg lang geleden.

Maar Remco Campert is natuurlijk meer dan dat ene gratis boek dat je nu van hem kunt lezen. Treuzelend op het internet kwam ik een filmpje tegen over hem, met hem. Hij vertelt wat en draagt een tekst voor. Op de achtergrond hoor je muziek van de saxofonist Benjamin Herman met wie Campert samenwerkte. Het zal nooit in de top zoveel van gedownloade muziekjes komen, dat gaat niet lukken met jazz. Maar het heeft wel wat vind ik.

Lees het boek maar luister ook eens naar Campert.

Kinderboekenweek Superhelden

Kinderen, de bibliotheek en fotografie: de perfecte combinatie, deze foto's willen wij u natuurlijk niet onthouden, geniet mee met deze Superhelden.

De foto's van Reuring

Reuring in De Binding, die dag is ook al weer een week of twee voorbij. Het zou flauw zijn om dan "maar gelukkig hebben we de foto's nog" te zeggen. Al is het natuurlijk wel fijn dat we die foto's nog hebben.

Het was een mooie dag, met best aardig weer. Er waren veel mensen, al waren het misschien niet de drommen waar we op gehoopt hadden. Voor het volgende jaar zullen we eens gaan denken of er misschien iets aan de jaarlijkse gezamenlijke open dag van de instellingen in De Binding moeten veranderen.

Mocht u een idee of een opmerking hebben over de afgelopen "Reuring in De Binding", zet hem hier onder of vertel het op een andere manier, op een andere plek of tijd. We horen die mening erg graag.

Maar eerst nog maar wat foto's.

Hehe, het jaarverslag

Open publication - Free publishing - More 2010

Misschien bent u het al bijna weer vergeten. Het jaar 2010. Maar wij zijn het nog niet kwijt. Vandaar het jaarverslag.
Dat had misschien wat eerder af moeten zijn. Toen u zich 2010 nog kon herinneren misschien.
Maar dat lukte niet, het was te druk met andere dingen.

Omdat een jaarverslag best mooi is maar, ik durf het bijna niet te zeggen maar het is toch echt een beetje waar, nooit door zo heel veel mensen echt gelezen wordt hebben we het meteen maar op het internet gezet. En doen we er geen papieren versie van.
Echt iets uit maken doet dat niet. De tekst is hetzelfde en zelfs het bladeren lijkt op dat wat je met papier ook doet.

Bedankt voor de wol!

Breien voor de Binding, daar gaat het best goed mee. Er zijn al wat meters gemaakt en de kist zit vol wol, al kan er altijd meer bij. Een deel van de wol gaat binnenkort naar een aantal scholen, want die gaan ook Breien voor De Binding.
Mocht u nog een moment overhebben, brei dan ook een stukje. De Binding is best een groot gebouw dus ...

Bijna!

Niet storen! Ik lees!

Natuurlijk, ik irriteer me ook als iemand me stoort tijdens het lezen. Vooral als blijmoedig hun ellende over de telefoon besprekende medemensen in de trein dat doen.
Tot nu toe verbeet ik mezelf dan alleen maar. Sinds Julian "I made this for you" Smith, een liedje/filmpje over dat storen maakte kan ik ... misschien dat liedje gaan zingen?

Why are all these people always interrupting me?

What i gotta do to try to make them see?
(Don't you ever interrupt me while i'm reading a book)
Im reading a book, i'm reading a book

Julian Smith blijkt, lees ik in een Wikipedia stukje een heuse internetcelebrity te zijn. Zijn "25 things i hate about Facebook" is sinds 2009 al 5249008 maal bekeken. Hartstikke fijn voor mr Smith natuurlijk maar mij doet hij voornamelijk aan iemand of iets denken. Maar ik kan er niet opkomen.
Scream?
Nightmare on Elm Street?

I'm at the library, where they call me a crook

I never even pay for my library books
I take them from the shelf
and if anyone looks i say

I'm reading a book, man I'm reading a book

Is het leuk? Mateloos flauw? Effectief? Kijk het filmpje in ieder geval één keer helemaal. Het einde is namelijk nogal raar. Ook dat nog.

Misschien lijkt Smith op die nare godsdienstwaanzinnige monnik uit dat boek van Dan Brown?

Wees aardig voor bibliothecarissen

Toen in het voorjaar van 1971 de openbare bibliotheek van Troy werd geopend vroeg bibliothecaresse Marguerite Hart aan een aantal beroemde mensen om in een brief uit te leggen wat er voor hen persoonlijk zo belangrijk was aan lezen en bibliotheken.
Ze kreeg 97 antwoorden en die zijn allemaal te bekijken op de website van de Troy Public Library.

Tussen de briefschrijvers zitten "grote namen", mensen als Neil Armstrong, Isaac Asimov en Dr. Seuss. De vrouw van Richard Nixon laat van zich horen en het secretariaat van de paus laat weten dat zijne heiligheid voor de bibliotheek zal bidden.

Mijn persoonlijke favoriet is echter de brief van John Burns, gouverneur van Hawaï. Misschien had de man even niets te doen, hield hij ontzettend van bibliotheken of had hij gewoon een erg goed humeur want Burns gaat anderhalf kantje helemaal los. Een bibliotheek is een vliegveld, een station (hé, dat komt goed uit vandaag). Cicero komt voorbij en ik begrijp nu eindelijk waarom honden de bibliotheek niet in mogen.

"I think one of the reasons books become worn

out is because children in the old days used to bring dogs

into libraries and, without thinking, would bend down the

corners of pages like dog's ears lying flat. Never do that."

De gouverneur stelt verder voor dat de kinderen een bloemenkrans voor de bibliothecaris gaan maken, en hij legt ook uit hoe je zo'n krans maakt.
Burns heeft ook nog wat fijne woorden over bibliothecarissen.

"Be very kind to all librarians. They are among the

wisest people in the world. We could do without Governors if

we had to, but we could not get along very well without

librarians. They open up the windows of the world and let

the fresh air and sunshine into our hearts."

Mooi om te lezen, ook al zijn het dan woorden uit 1971.
al weet ik niet of een bloemenkrans mij echt goed staat.

De "kleine bibliotheekjes"

De Little Free Library.

Het is een best serieus project, ook al ziet het er op het eerste gezicht misschien een beetje raar uit. Bouw een soort vogelhuisje, maar dan wat groter. Doe er boeken in. Zet het langs de straat en, om met die film te spreken "If you build it they will come".
Nou ja, blader maar even door de website. Echt moeilijk is het allemaal niet.
De bibliotheekjes lijken een beetje op de boekenkasten of boekenplanken die je soms in hotels wel eens ziet. Met boeken die vaak door gasten zijn achtergelaten, of zijn omgeruild.

Nu nog alleen in Amerika. Maar. Kijk nog eens goed naar het plaatje.

Zo'n "Kleine bibliotheek" kan ook best ergens in een straat in Langedijk. Gewoon om de buurt nog wat meer op te fleuren.

Het eerste boek

Ik kwam er op toen ik naar een filmpje van een enthousiast jongetje in een boekwinkel aan het kijken was. Het filmpje was me in een tweet aangeprezen.

Het viel me nogal tegen, dat filmpje. Ik vond het jongetje overdreven, aanstellerig en een beetje vroeg oud in zijn taal en in zijn gebaren. Maar dat waren misschien weer eens geen aardige gedachtes.

Dus ik vergat het jongetje maar vroeg me af, zonder dat ik precies wist waarom, wat het eerste boek ook alweer was dat ik ooit kocht. Zelf kocht, niet cadeau kreeg, maar zelf kocht. Met geld. Dat ik dan misschien wel weer gekregen had.

Mijn eerste zelf gekochte boek was "Samen op 't eiland Zeekraai" van Astrid Lindgren. Ik kocht het in Den Helder. In een boekwinkel waar ook kantoorspullen en pennen werden verkocht. In mijn herinnering rook het erg donker, naar leer. Maar dat kan ook weer komen omdat er op die plek later een schoenwinkel zat. Soms halen je herinneringen wel eens iets door elkaar.

Ik kocht het boek waarschijnlijk naar aanleiding van de tv serie die er van het boek was gemaakt en die toen werd uitgezonden. Prachtig vond ik die. Toen. Later zag ik hem eens terug en toen bleek er in groeiend gras meer dynamiek te zitten dan in een aflevering van "Samen op 't eiland Zeekraai".

Maar het boek is nog steeds erg mooi. Onschuldig, vrolijk, met mooie kinderavonturen die iedereen wel zou willen beleven. Ook wanneer je allang geen kind meer bent.

De glimmende vloer

Bezoekers van de bibliotheek lopen gewoon over de vloer. Na misschien een eerste schrik als "Zo, die is blauw" (voor de bovenverdieping) of "Zo zeg, die is rood" (voor beneden) went het vlug. Zo'n vloer.

Gisteravond zijn die vloeren, die blauwe en die rode, van een nieuwe, glimmende beschermlaag voorzien. Een heel werk, gelukkig hoeven we dat niet zelf te doen.

Toen ik vanmorgen naar binnen liep en zo'n beetje mezelf weerspiegeld in de vloer zag worden moest ik weer eens denken aan hoe het allemaal gegaan is, met die vloer. Want de bezoeker loopt er gewoon over heen en ik zie hem soms niet eens meer. Dingen wennen vlug.

Maar die vloer, dat was tijdens het ontwerpen en het bouwen nog een heel gedoe. Er is zelf een tijd geweest dat we er over spraken in termen als "de oorlog van de vloeren". Al was dat natuurlijk glimlachend bedoeld.

Ik zou het hele verhaal achter het gedoe met de vloeren op kunnen gaan schrijven. Maar dat zou niet beleefd zijn. Of aardig. Dus ik doe het maar niet.
Maar mocht u weer eens binnenlopen, over de mooi glanzende vloer, bedenk dan dat zelfs een vloer er niet zomaar ligt. En dat je over kleuren, vlakken en patronen ontzettende meningsverschillen kunt hebben. Schreeuwende ruzies zelfs.
Al is het gelukkig wel allemaal weer goed gekomen.

Harry Potter in zeven minuten

Ik geef het toe. Harry Potter ontgaat mij helemaal.
Nee, niet boos worden.
We trekken ons hier in de bibliotheek niets aan van de smaak van de mensen die hier werken. Dus er staan gewoon rijen boeken over Harry in de rekken. Nou ja, ze staan er als ze niet uitgeleend zijn.

Zelfs Harry Potter-afwijzers zoals ik zal het zijn opgevallen dat er iets is met een nieuwe film over de jongen. De laatste schijnt het te zijn.

Rondhangend op het internet kwam ik het filmpje hierboven tegen. Twee mannen vertellen de vorige films na, in zeven minuten. Ze doen dat in het Engels, dat is een nadeel, dat is waar. Maar ik vond het toch te knap gedaan om het niet even in dit blog te zetten.

Mocht iemand de films in het Nederlands na kunnen vertellen, in zeven minuten, reageer of mail dan even. Dan komen we een filmpje maken.

Boeken voor een onbewoond eiland

"Wat doe je?"
"Ik zoek tien boeken voor een onbewoond eiland."
"We gingen toch naar Jordanië? En dan past er maar één boek in je tas."
"Nee, het is vanwege iets op Twitter. Ik moet gewoon even tien boeken voor een onbewoond eiland uitzoeken."

"Het schiet nog niet echt op he, met die tien boeken."
"Het is ook lastig. Kies je de beste tien boeken die je ooit las? Of doe je boeken die je ooit nog wilde lezen? Neem ik plotseling toch ook fictie mee? Doe je vrolijke boeken? Of juist niet, of een mix?"

"Heb je er al één?"
"Twee zelfs al. Nou ja, die ken ik eigenlijk alle twee al heel goed. Dus misschien ...."
"Je neemt het allemaal wel weer heel serieus he?"
"Het is ook serieus!"
"Nou. Zeker."
"Of vind jij van niet?"
"Natuurlijk. En ik ben nu al nieuwsgierig naar wat er nog meer komt."
"Hoezo?"
"Nou. Tien films voor een onbewoond eiland. Tien cd's. En natuurlijk het hoogtepunt, tien Bob Dylan liedjes voor een ..."
"Je neemt het niet serieus."
"Juist wel, dan kun je weer fijn zoeken naar die ene opname van dat liedje van Bob toen hij in Jezus was en dat werd opgenomen met "mijn eerste cassetterecorder", door een openstaand raam terwijl er een trein voorbij komt."
"Je neemt me niet serieus."

"Hoeveel heb je er nu?"
"Nog steeds twee."
"Nergens om hoor, maar we zouden nog naar het schema kijken. Je zou bandjes gaan schrappen."
"Dat heb ik gedaan."
"Van de 32 er één weghalen is niet echt schrappen hoor. Kijk dan, op zondag zijn we om zeven uur volgens het schema op drie verschillende plekken. Dat kan niet."
"Eerst dit afmaken, we gaan pas vrijdag naar Rotterdam."

"Nog steeds twee?"
"Drie al."
"Weet je, misschien moet je doen alsof we op een schip zitten."
"Sorry?"
"Ja. Als je nu doet alsof al je boeken op een schip staan en er wordt plotseling omgeroepen dat het schip aan het zinken is en dat we met vijf minuten van boord moeten."
"Dan worden de boeken nat."
"Het schip is heel dicht bij land!"
"Dan kun jij toch ook wat boeken meenemen?"
"Ja kom, het is jouw lijstje. En bovendien, ik moet de poes al dragen."

"De vijf minuten zijn om hoor."
"Ik heb er tien. Maar weet je, ik bedacht me wel, als jij en de poes ook aan land kunnen komen is het geen onbewoond eiland meer."
"Mannen en lijstjes! Je neemt dit echt allemaal veel te serieus, doe toch niet zo ingewikkeld. Tien boeken, foto, klaar!"
"Maar er moet nog een onderbouwing bij!"
"Dan doe je dat een andere keer. Het is echt wel goed zo. Kom, we moeten nog een cadeautje verzinnen voor je moeder."

(wordt misschien nog een keer vervolgd)

Even iets proberen

Open publication - Free publishing - More bibliotheek

Er staat wel vaker iets op dit blog over wat we doen als de bibliotheek gesloten is. Maar de dingen die dan gebeuren gebeuren natuurlijk niet plotseling en/of zomaar. Ze worden van tevoren uitgedacht.

Elk jaar gaat er een programma naar bijvoorbeeld de basisscholen met daarin de dingen waaraan ze mee kunnen doen. Het programma voor het volgend schooljaar (2011-2012) is net af en opgestuurd. Maar, leerkrachten zijn net mensen, soms wil zo'n programma wel eens zoekraken.

Daarom staat het programma voor de basisscholen dit jaar ook online. Voor als het met de post verstuurde exemplaar kwijt is, of gewoon om zomaar eens via de pc door te bladeren. Kleine moeite, zo klaar.

En, omdat iedereen natuurlijk mag weten wat de basisscholen in de bibliotheek kunnen komen doen plak ik het programma even in dit blog. Dan weet u ook weer wat beter wat we hier doen

"De baas van de bibliotheek"

Er staat een houten kist in de flat. Plat, niet zo heel groot en er zit wat stof op. De kist staat daar sinds de laatste verhuizing van mijn moeder. We kwamen hem tegen onder wat andere dingen op zolder.
Er zit een bijna weggesleten etiket op, "Uitleenbibliotheek Loenersloot" staat er. Er staat ook een naam, iets met een M en een paar o's. Het is geen naam die me wat zegt.

"Maar wat deed pa dan met die kist?"
"Nou, ja, dat weet ik allemaal niet zo heel goed meer, er zaten boeken in."
Hoewel mijn moeder graag over vroeger praat moet ze vaak een beetje op gang komen voor ze komt bij wat ik nog niet weet.
"Na de kerk konden mensen boeken bij hem halen, en die lazen ze dan."
Maar hoe zat het met "hoeveel", "hoelang" en wat het kostte?
"Nee, dat weet ik allemaal niet meer hoor. Ik dacht dat ze de boeken vier weken later weer terugbrachten. Na de kerk haalde hij de kist tevoorschijn, in een gebouwtje, en daar zat hij dan, en dan kwamen er mensen om boeken uit te zoeken."
We dronken koffie en ik vroeg wanneer hij dat dan deed.
"Dat zeg ik, na de kerk."
"Nee, ik bedoel, hoe oud was hij toen?"
"Oh, ik denk dat hij ermee begon toen hij nog geen twintig was, en hij heeft er denk ik wel tot ons trouwen gezeten."

Volgende week zou mijn vader 87 zijn geworden. In de jaren dat hij leefde heb ik hem nooit, geen enkele keer een boek zien lezen.

"Maar waarom deed hij dat? Daar zitten met die boeken?"
Mijn moeder keek verbaasd. "Och jongen, maar hij deed van alles, dat weet je toch. Ik weet ook niet precies waarom hij dat deed. Ze zochten iemand die het wilde doen. En toen is je vader het gaan doen. Zo ging dat."

We namen nog een slok koffie en kwamen bijna bij een ander onderwerp terecht. Opeens lachte mijn moeder. "Eigenlijk was hij de baas van de boekenkist. Was hij ook de baas van de bibliotheek."
Daar moesten we allemaal om lachen.

Veel meer herinneringen aan mijn vader en hoe het nu zat met de "Uitleenbibliotheek Loenersloot" zullen er denk ik niet meer komen.
Het is allemaal te lang geleden.
Ik had er natuurlijk naar kunnen vragen toen hij nog leefde.
Maar ja.

Ruimte, geld en punaises

In november 2010 won Hans-Peter Feldmann $100.000,-. Er zijn natuurlijk meer mensen die een groot geldbedrag winnen maar Feldmann is een conceptueel kunstenaar en het geld kwam niet van de postcodeloterij maar hoorde bij de Hugo Bos Prize.

Over de waarde van conceptuele kunst kun je lang en hartgrondig van mening verschillen. En dat is dan meteen weer het aardige ervan. Ga maar eens bij één van de "Beginpunt van een door Stanley Brouwn op 20 december 1984 gelopen afstand van xxxx-stappen" bordjes staan in de beeldentuin van het Kroller Muller Museum. Aanspraak, gegrinnik of mogelijke ruzies zijn vrijwel gegarandeerd.

Feldmann deed iets bijzonders met zijn $100.000,-. Of, als conceptueel kunstenaar, bedacht hij iets bijzonders dat met het geld gedaan kon worden. In een ruimte in het Guggenheim Museum liet hij 100.000 biljetten van 1 dollar met punaises op de muren prikken.
Om te laten zien hoeveel dat nu eigenlijk is $100.000,- of misschien gewoon omdat het kan.

Ik kwam foto's van de ruimte in het Guggenheim tegen op het internet en het viel me op dat de biljetten niet horizontaal maar verticaal waren opgehangen. Horizontaal leek me eigenlijk het meest logisch, zo ken je tenslotte een bankbiljet. Maar verticaal had misschien een bijzondere betekenis. Misschien was het een reflectie op het uitgeven van geld, het overhandigen, of misschien had het iets met de uitgifterichting van een geldautomaat te maken. Of zou het een beetje wapperen, als je het verticaal ophangt?
Ja, kunst zet je aan het denken.

Maar het antwoord is anders, en eigenlijk vind ik dat antwoord mooier dan het idee en de realiteit van een hele kamer vol met geld.

Why vertically? Mr. Feldmann said it was an entirely pragmatic decision: “It’s easier because they only will need one pin.”

De geldruimte is tijdelijk. Na afloop neemt Feldmann het geld mee naar huis. Al zal dat nog een hele sjouw worden.

Het is een heel eind

D. ging dood, zomaar, heel veel jaren terug. HIV positief. De besmetting liep hij op tijdens een bloedtransfusie. Niemand kon er wat doen. En hij al helemaal niet.
Een HIV besmetting is nu in veel gevallen redelijk te controleren, maar D. had het ongeluk één van de eerste mensen te zijn die een besmetting opliep.

Nee, dat is geen vrolijk begin van een stukje. Maar soms is het allemaal niet even vrolijk.

Eens kijken of er toch nog een luchtigere draai kan komen.

Maandag 9 juni om 14.00 's middags vertelt Henk Heemskerk in de bibliotheek in De Binding over de voettocht die hij gaat maken naar Santiago de Compostella. Dat is die plaats heel ver weg in Spanje. Heemskerk vertelt over het organiseren van zo'n tocht, je bent tenslotte wel even onderweg. Wat neem je mee, hoe ga je je voorbereiden, dat soort dingen.
En hij vertelt over hoe hij die tocht niet alleen voor zichzelf maakt. Met zijn megawandelinspanning hoopt hij geld in te zamelen voor de stichting Nomphilo, die is opgericht door dorpsgenote Aty Leegwater. Deze stichting zet zich in voor kinderen in Zuid-afrika die hiv-besmet zijn. Aty Leegwater is ook aanwezig op deze middag en zal het aangrijpende verhaal vertellen van haar overleden dochter die zij verloor aan aids.

De draai werd niet erg luchtig. Maar soms kan dat niet.
Wij zagen D. langzaam doodgaan, jaren terug. Toen was er niets aan te doen.
Nu wel.

Al moet je er soms voor naar Santiago de Compostella lopen.

Klik op "klacht"

Ik ben nogal makkelijk. Of misschien klinkt het beter als ik zeg "Ik vind dat iedereen moet kunnen zeggen wat hij of zij vindt".
En dat vind ik echt. Niet dat ik me niet vaak ongelofelijk irriteer aan ongenuanceerde meningen die je hoort of leest. Maar, ik vind dat iedereen moet kunnen zeggen wat hij of zij denkt.

Toch deed ik gisteren iets wat ik daarvoor nog nooit had gedaan.

Zo tussen de middag lees ik nog wel eens De Telegraaf. Niet de papieren krant maar de digitale versie op het internet. Niet omdat het een fantastische krant is maar wel omdat je via die site op de artikelen kunt reageren, iets dat heel veel mensen doen. Mensen met wie ik het vaak niet eens ben maar van wie ik wel graag wil weten wat ze denken.

Op donderdag 5 mei kwam ik een artikel tegen over de verstoring van de dodenherdenking in een buurt in Utrecht, Kanaleneiland. Op dat artikel werd fel gereageerd. En één van de reacties die ik las was deze (ik heb hem gister gekopieerd):

"Natuurlijk weer deze kanker marokanen...ik roep iederene vanaf nu op om met schepr deze ongenode gasten dood te schieten...niet meer mee praten niks emer aan doen, alle amilie kan uitgezet worden en deze lui simpel weg afschieten.ik accepteer dit niet; welke marokaan durft het aan om mij rechtstreeks te beledigen?"

Ik heb een tijdje getwijfeld, iedereen mag tenslotte vinden wat hij vindt maar toen heb ik toch maar op "ik heb een klacht over deze reactie" geklikt. Iets dat ik nog niet eerder had gedaan. Ik kwam terecht op een meerkeuzepagina waar ik vinkjes in hokjes kon zetten voor de reden van mijn klacht. Ik vond "Doodsverwensingen worden niet geplaatst" wel passend.

Na een drie kwartier kreeg ik een vriendelijk mailtje terug. Men was het eens met mijn klacht en de reactie was verwijderd.

Ik vind nog steeds dat je moet kunnen zeggen wat je vindt. Maar ergens is een lijn, ergens wordt het te gek.

de wet van Mike

De oorlog, die van 1940 tot en met 1945, is nooit ver weg, ook op het internet niet. De site die luchtopnames van Nederland in de oorlog laat zien is vandaag al de hele tijd overbelast. En dat is maar één voorbeeld.

Ergens deze week schreef Mei Li Vos een stuk waar ik verder niets over ga zeggen maar dat veel reacties losmaakte. En ja hoor, "Godwin" stond er ook tussen. Elke week is er wel zo'n stuk en elke week kom ik dan in de reacties op het artikel wel ergens het woord "Godwin" tegen.

Elke groep heeft zijn eigen taal. En "Godwin" is een woord dat tot de taal van het internet gaan behoren.

Het begrip "Godwin" verwijst naar een echt mens, Mike Godwin, maar vooral naar de "wet" die hij formuleerde. En die gaat zo: "Naarmate online discussies langer worden, nadert de waarschijnlijkheid van een vergelijking met de nazi's of Hitler één." Met andere woorden "als een discussie op het internet maar lang genoeg doorgaat is er altijd wel iemand die een vergelijking met het nazisme of Hitler maakt".

Godwin maakte de "wet" omdat hij zich mateloos irriteerde aan de felheid van sommige discussies op het internet en vooral omdat het in die discussies gebruiken van de beschuldiging van fascisme vaak niet ter zake doend is ongepast is en ook nog eens elke discussie doodslaat.

Tijdens discussies wordt nu vaak "Godwin" geschreven, iemand meent dan een (onterechte) vergelijking met Hitler of het nazisme te hebben opgemerkt.

Maar ik heb helaas nog nooit gemerkt dat de discussie daarna beter of inhoudelijker werd.

Eregalerij

De toekomst, dat zijn ze, de eBooks, die ik ijzerenheinig eBoeken blijf noemen. Jong, slim, handig, sexy enzo.

En je kunt ze zelfs lenen in de bibliotheek. En om het nog gekker te maken, je kunt hier in de bibliotheek zelfs een eReader (inderdaad, die noem ik dan weer eLezer) lenen om eens te zien waar iedereen het toch steeds over heeft.

Een beetje een probleem is wel dat er nog niet zo heel vreselijk veel eBoeken zijn die bibliotheken mogen uitlenen. Dat heeft dan weer alles met rechten, schrijvers, uitgevers en natuurlijk geld te maken.

Maar deze week dook er plots een mooi bibliotheekinitiatief op, de eregalerij.
Klassieke Nederlandse boeken, 25 in totaal die je kunt downloaden voor je eLezer. Misschien niet heel jong en sexy maar wel handig gedaan. De site geeft je namelijk niet alleen het boek maar ook informatie over de schrijver, hoe er in die tijd en later op het boek gereageerd werd en meer van dat soort dingen.

Ik geef toe, het is misschien met dit mooie weer, een bruiloft en morgen een oranje feestdag geen nieuws waar het hart een paar keer van op hol slaat.
Maar het is wel mooi gedaan.