Voorlezen, voor volwassenen

Wat is er nu fijner dan dat iemand je voorleest?
Nou ja, goed, misschien zijn twee vakantie in een zonnig klimaat leuker maar worden voorgelezen is toch wel heel fijn.
Je zit, en je luistert naar een verhaal. Er zijn geen plaatjes. Er beweegt niets, er is geen opdringerige achtergrondmuziek. Het is pure ontspanning.

Bij voorlezen denk je toch vaak aan kinderen. Maar waarom zou je daar stoppen met voorlezen? Waarom zou het als volwassenen niet fijn kunnen zijn om naar een mooi verhaal te luisteren? Even geen mobiele telefoons die gaan, even niet jachtig bladeren met de iPad.

Daarom gaan we maar eens voorlezen aan volwassenen. Op maandag 19 december op de bovenetage van de Bibliotheek Langedijk. Een voorleesuur in kerstsfeer.
Met koffie/thee en wat lekkers.

Omdat je echt geen kind hoeft te zijn om voorlezen fijn te vinden

Drinkify, voor het "betere" drankadvies

Misschien kon je er op wachten, op een site als Drinkify.org, maar ik had het niet verzonnen.

Drinkify geeft suggesties voor wat je zou kunnen drinken terwijl je naar muziek luistert. Je tikt een naam in, en hup daar staat het advies. Veel rode wijn, gin en mixdingen.

Natuurlijk tikte ik even de namen in van favoriete muzikanten. Bob Dylan, het advies was een combinatie van gin en hoestsiroop. Dat was al wat raar. Het werd nog iets vreemder bij het intikken van Faithless. Het advies was toen marihuana.

Maar misschien kan dat ook niet anders bij een website waarop staat "Created in twenty-four boozy hours".
Och, nog een rare. Brian Eno. Water.

Is het zinvol? Vast niet. Maar als het buiten rotweer is heb je toch mooi weer even 5 minuten iets te doen.

Nog heel even Nederland Leest

Vorige week was er weer een groep leerlingen van het Jan Arentsz College in de bibliotheek. Dat gebeurt wel vaker. Maar nu kwamen ze om hun exemplaar van het Nederland Leest boek "Het leven is verrukkelluk" op te halen.

Ze keken wat rond, luisterden wat en verzonnen zelf woorden in een, laten we het zestiger jaren spelling noemen. Jierraf was zo'n woord.

Nederland Leest is bijna afgelopen. Als u dit stukje vandaag (16 november) leest dan heeft u nog precies één dag om het boekje van Remco Campert op te komen halen. Maar dan moet u wel een beetje hard lopen of doorfietsen want de boekjes zijn bijna op!

Twitter? Wat kan je daar nu mee?

"Op Twitter ging al vlug ...", "het nieuws deed al vlug de ronde op Twitter", "Sinds op Twitter ...", "Toen op Twitter bekend werd dat ...".

Twitter hier, Twitter daar. Het sociale medium Twitter is zo langzamerhand overal. Nieuws lekt er door uit. Politici geven er hun mening. Tv-programma's worden er van commentaar voorzien enzovoort enzoverder.

Maar wat als je eigenlijk helemaal niet zo goed weet wat Twitter nu eigenlijk is? Wat nu als je best wel zou willen weten hoe het werkt, en wat je er zelf mee kan?

Op dinsdag 22 november is er van 18.30 tot 19.30 in de bibliotheek in De Binding een Twitter demonstratie. Geen saai verhaal, we laten gewoon via een groot scherm zien hoe Twitter werkt en wat er wel en niet mee kan. En natuurlijk kunnen er vragen gesteld worden.

Dus, als u nu wel eens wilt weten wat dat Twitter nu eigenlijk is, loop even binnen op 22 november.

(Untitled) - dvd

Men neme twee broers. De één is een uiterst goedverkopende kunstschilder. De ander is een uiterst onsuccesvolle componist van "moderne klassieke" muziek.
De kunstschilder, hoe goed zijn schilderijen ook verkopen is diep gefrustreerd. De galerie die zijn schilderijen verkoopt wil geen tentoonstelling van zijn werk organiseren. Logisch, de galerie laat alleen "echte" kunst zijn en de schilderijen van broer 1 zijn volmaakt oppervlakkig.
Broer 2, de onsuccesvolle componist wil, nou ja, dat ligt voor de hand, hij wil muziek maken die mensen raakt en waar mensen naar komen luisteren. Vooral meer dan zeven mensen. Want meer komen er eigenlijk nooit naar een uitvoering toe. Wat niet zo heel raar is. Zijn muziek is een verzameling herrie met als hoogtepunt het trappen tegen een emmer die aan een ketting hangt.

Men neme dus twee broers. Men mixt er nog een liefdesverhaaltje door en ... En er ontstaat een rare maar ook vrij grappige film die alle clichés die je hebt over moderne kunst laat zien en alle vooroordelen over diezelfde kunst bevestigt. Niet subtiel, niet erg diepgravend maar sommige scenes zijn redelijk hilarisch. En je kijkt nooit meer op dezelfde manier naar een ijzeren emmer.

Leuk! En nog te leen in de bibliotheek ook.

Vage taal

Ik ben eigenlijk nog niemand tegengekomen die de zin gebruikte, "in je kracht staan". Maar ik geef toe, als ik de zin lees begin ik al te huiveren.
"In je kracht staan" is uitgeroepen tot de meeste vage taal van 2011. Het jaar is dan nog wel niet voorbij maar toch, de website Vaagtaal heeft deze woorden na een enquête onder 1500 deelnemers uitgekozen.
Vaagtaal is, alweer volgens de website een zogenaamde LOA, een door lezen en luisteren overdraagbare aandoening. De definitie, of een omschrijving is;
"Vaagtaal bestaat uit woorden en uitdrukkingen die onduidelijk, dubbelzinnig, misleidend, overbodig of storend zijn. Vaagtaal is taal die verleidt, misleidt, verwart en voor ergernis zorgt."
Nogmaals, ik ben "in je kracht staan" nog niet tegengekomen maar verder erger ik me, net zoals de meeste mensen regelmatig aan vage woorden en zinnen die maar gezegd worden om iets te zeggen. Laatst gebuikte ik zelf nog een vage zin. Iemand was het ergens niet mee eens en ik hoorde mezelf zeggen "Die opmerkingen zal ik zeker meenemen".
Bah, dat was erg vaag. Ik heb mezelf daarna bestraffend toegesproken.
Meer voorbeelden die goed zijn voor een aantal minuten instemmend "Oh ja, dat is ook een heel erge zin" op vaagtaal.nl.

Bijna Boekstart

De inrichting staat nog even in dozen in het magazijn maar nu de intentieverklaring is getekend gaan we binnenkort maar eens aan de slag.

Inrichting? Intentieverklaring?

In al flink wat gemeenten in Nederland loopt (of staat, dat weet ik nooit zo precies) het project Boekstart. Boekstart is een project waarin bibliotheek, gemeente en consultatiebureau samenwerken. Het doel is simpel maar het blijft verrassend, Boekstart richt zich namelijk op baby's en hun ouders.
Baby's? Bibliotheek? Baby's lezen toch geen boeken? Nee, dat klopt. Maar het is juist voor baby's erg belangrijk dat ze bijvoorbeeld worden voorgelezen. Het is aantoonbaar dat kinderen die al heel vroeg regelmatig met boeken in contact komen later beter leren lezen en het daardoor weer beter doen op school. En dat is toch weer niet onbelangrijk.
In het project Boekstart stuurt de gemeente ouders die een baby kregen een brief met daarbij een bon die ze in kunnen leveren bij de bibliotheek. Daar krijgen ze abonnement en een mooi koffertje met een boekje, een cd en informatie. Het consultatiebureau benadrukt het belang van lezen ook nog eens.

En aan dat project gaat Langedijk nu ook meedoen. Deze week werd de intentieverklaring door bibliotheek, gemeente en consultatiebureau getekend. En dat was een mooi moment.
Nu nog even regelen wanneer de eerste brieven worden verstuurd en de speciale hoek voor Boekstart in richten. Het moet er tenslotte wel een beetje leuk uitzien allemaal.

U hoort er nog van

Nederland Leest/Luistert

In de bibliotheek kun je op dit moment niet om Remco Campert heen. Zijn "Het leven is vurrukkulluk" is het Nederland Leest boek van dit jaar.

Een gratis boek kunnen halen bij je bibliotheek, en het niet eens terug hoeven te brengen, dat is toch een fijne actie. Het is ook nog eens een leuk boek, een boek dat iets zegt over het Nederland van nog niet zo heel erg lang geleden.

Maar Remco Campert is natuurlijk meer dan dat ene gratis boek dat je nu van hem kunt lezen. Treuzelend op het internet kwam ik een filmpje tegen over hem, met hem. Hij vertelt wat en draagt een tekst voor. Op de achtergrond hoor je muziek van de saxofonist Benjamin Herman met wie Campert samenwerkte. Het zal nooit in de top zoveel van gedownloade muziekjes komen, dat gaat niet lukken met jazz. Maar het heeft wel wat vind ik.

Lees het boek maar luister ook eens naar Campert.

Kinderboekenweek Superhelden

Kinderen, de bibliotheek en fotografie: de perfecte combinatie, deze foto's willen wij u natuurlijk niet onthouden, geniet mee met deze Superhelden.

De foto's van Reuring

Reuring in De Binding, die dag is ook al weer een week of twee voorbij. Het zou flauw zijn om dan "maar gelukkig hebben we de foto's nog" te zeggen. Al is het natuurlijk wel fijn dat we die foto's nog hebben.

Het was een mooie dag, met best aardig weer. Er waren veel mensen, al waren het misschien niet de drommen waar we op gehoopt hadden. Voor het volgende jaar zullen we eens gaan denken of er misschien iets aan de jaarlijkse gezamenlijke open dag van de instellingen in De Binding moeten veranderen.

Mocht u een idee of een opmerking hebben over de afgelopen "Reuring in De Binding", zet hem hier onder of vertel het op een andere manier, op een andere plek of tijd. We horen die mening erg graag.

Maar eerst nog maar wat foto's.

Hehe, het jaarverslag

Open publication - Free publishing - More 2010

Misschien bent u het al bijna weer vergeten. Het jaar 2010. Maar wij zijn het nog niet kwijt. Vandaar het jaarverslag.
Dat had misschien wat eerder af moeten zijn. Toen u zich 2010 nog kon herinneren misschien.
Maar dat lukte niet, het was te druk met andere dingen.

Omdat een jaarverslag best mooi is maar, ik durf het bijna niet te zeggen maar het is toch echt een beetje waar, nooit door zo heel veel mensen echt gelezen wordt hebben we het meteen maar op het internet gezet. En doen we er geen papieren versie van.
Echt iets uit maken doet dat niet. De tekst is hetzelfde en zelfs het bladeren lijkt op dat wat je met papier ook doet.

Bedankt voor de wol!

Breien voor de Binding, daar gaat het best goed mee. Er zijn al wat meters gemaakt en de kist zit vol wol, al kan er altijd meer bij. Een deel van de wol gaat binnenkort naar een aantal scholen, want die gaan ook Breien voor De Binding.
Mocht u nog een moment overhebben, brei dan ook een stukje. De Binding is best een groot gebouw dus ...

Bijna!

Niet storen! Ik lees!

Natuurlijk, ik irriteer me ook als iemand me stoort tijdens het lezen. Vooral als blijmoedig hun ellende over de telefoon besprekende medemensen in de trein dat doen.
Tot nu toe verbeet ik mezelf dan alleen maar. Sinds Julian "I made this for you" Smith, een liedje/filmpje over dat storen maakte kan ik ... misschien dat liedje gaan zingen?

Why are all these people always interrupting me?

What i gotta do to try to make them see?
(Don't you ever interrupt me while i'm reading a book)
Im reading a book, i'm reading a book

Julian Smith blijkt, lees ik in een Wikipedia stukje een heuse internetcelebrity te zijn. Zijn "25 things i hate about Facebook" is sinds 2009 al 5249008 maal bekeken. Hartstikke fijn voor mr Smith natuurlijk maar mij doet hij voornamelijk aan iemand of iets denken. Maar ik kan er niet opkomen.
Scream?
Nightmare on Elm Street?

I'm at the library, where they call me a crook

I never even pay for my library books
I take them from the shelf
and if anyone looks i say

I'm reading a book, man I'm reading a book

Is het leuk? Mateloos flauw? Effectief? Kijk het filmpje in ieder geval één keer helemaal. Het einde is namelijk nogal raar. Ook dat nog.

Misschien lijkt Smith op die nare godsdienstwaanzinnige monnik uit dat boek van Dan Brown?

Wees aardig voor bibliothecarissen

Toen in het voorjaar van 1971 de openbare bibliotheek van Troy werd geopend vroeg bibliothecaresse Marguerite Hart aan een aantal beroemde mensen om in een brief uit te leggen wat er voor hen persoonlijk zo belangrijk was aan lezen en bibliotheken.
Ze kreeg 97 antwoorden en die zijn allemaal te bekijken op de website van de Troy Public Library.

Tussen de briefschrijvers zitten "grote namen", mensen als Neil Armstrong, Isaac Asimov en Dr. Seuss. De vrouw van Richard Nixon laat van zich horen en het secretariaat van de paus laat weten dat zijne heiligheid voor de bibliotheek zal bidden.

Mijn persoonlijke favoriet is echter de brief van John Burns, gouverneur van Hawaï. Misschien had de man even niets te doen, hield hij ontzettend van bibliotheken of had hij gewoon een erg goed humeur want Burns gaat anderhalf kantje helemaal los. Een bibliotheek is een vliegveld, een station (hé, dat komt goed uit vandaag). Cicero komt voorbij en ik begrijp nu eindelijk waarom honden de bibliotheek niet in mogen.

"I think one of the reasons books become worn

out is because children in the old days used to bring dogs

into libraries and, without thinking, would bend down the

corners of pages like dog's ears lying flat. Never do that."

De gouverneur stelt verder voor dat de kinderen een bloemenkrans voor de bibliothecaris gaan maken, en hij legt ook uit hoe je zo'n krans maakt.
Burns heeft ook nog wat fijne woorden over bibliothecarissen.

"Be very kind to all librarians. They are among the

wisest people in the world. We could do without Governors if

we had to, but we could not get along very well without

librarians. They open up the windows of the world and let

the fresh air and sunshine into our hearts."

Mooi om te lezen, ook al zijn het dan woorden uit 1971.
al weet ik niet of een bloemenkrans mij echt goed staat.

De "kleine bibliotheekjes"

De Little Free Library.

Het is een best serieus project, ook al ziet het er op het eerste gezicht misschien een beetje raar uit. Bouw een soort vogelhuisje, maar dan wat groter. Doe er boeken in. Zet het langs de straat en, om met die film te spreken "If you build it they will come".
Nou ja, blader maar even door de website. Echt moeilijk is het allemaal niet.
De bibliotheekjes lijken een beetje op de boekenkasten of boekenplanken die je soms in hotels wel eens ziet. Met boeken die vaak door gasten zijn achtergelaten, of zijn omgeruild.

Nu nog alleen in Amerika. Maar. Kijk nog eens goed naar het plaatje.

Zo'n "Kleine bibliotheek" kan ook best ergens in een straat in Langedijk. Gewoon om de buurt nog wat meer op te fleuren.

Het eerste boek

Ik kwam er op toen ik naar een filmpje van een enthousiast jongetje in een boekwinkel aan het kijken was. Het filmpje was me in een tweet aangeprezen.

Het viel me nogal tegen, dat filmpje. Ik vond het jongetje overdreven, aanstellerig en een beetje vroeg oud in zijn taal en in zijn gebaren. Maar dat waren misschien weer eens geen aardige gedachtes.

Dus ik vergat het jongetje maar vroeg me af, zonder dat ik precies wist waarom, wat het eerste boek ook alweer was dat ik ooit kocht. Zelf kocht, niet cadeau kreeg, maar zelf kocht. Met geld. Dat ik dan misschien wel weer gekregen had.

Mijn eerste zelf gekochte boek was "Samen op 't eiland Zeekraai" van Astrid Lindgren. Ik kocht het in Den Helder. In een boekwinkel waar ook kantoorspullen en pennen werden verkocht. In mijn herinnering rook het erg donker, naar leer. Maar dat kan ook weer komen omdat er op die plek later een schoenwinkel zat. Soms halen je herinneringen wel eens iets door elkaar.

Ik kocht het boek waarschijnlijk naar aanleiding van de tv serie die er van het boek was gemaakt en die toen werd uitgezonden. Prachtig vond ik die. Toen. Later zag ik hem eens terug en toen bleek er in groeiend gras meer dynamiek te zitten dan in een aflevering van "Samen op 't eiland Zeekraai".

Maar het boek is nog steeds erg mooi. Onschuldig, vrolijk, met mooie kinderavonturen die iedereen wel zou willen beleven. Ook wanneer je allang geen kind meer bent.

De glimmende vloer

Bezoekers van de bibliotheek lopen gewoon over de vloer. Na misschien een eerste schrik als "Zo, die is blauw" (voor de bovenverdieping) of "Zo zeg, die is rood" (voor beneden) went het vlug. Zo'n vloer.

Gisteravond zijn die vloeren, die blauwe en die rode, van een nieuwe, glimmende beschermlaag voorzien. Een heel werk, gelukkig hoeven we dat niet zelf te doen.

Toen ik vanmorgen naar binnen liep en zo'n beetje mezelf weerspiegeld in de vloer zag worden moest ik weer eens denken aan hoe het allemaal gegaan is, met die vloer. Want de bezoeker loopt er gewoon over heen en ik zie hem soms niet eens meer. Dingen wennen vlug.

Maar die vloer, dat was tijdens het ontwerpen en het bouwen nog een heel gedoe. Er is zelf een tijd geweest dat we er over spraken in termen als "de oorlog van de vloeren". Al was dat natuurlijk glimlachend bedoeld.

Ik zou het hele verhaal achter het gedoe met de vloeren op kunnen gaan schrijven. Maar dat zou niet beleefd zijn. Of aardig. Dus ik doe het maar niet.
Maar mocht u weer eens binnenlopen, over de mooi glanzende vloer, bedenk dan dat zelfs een vloer er niet zomaar ligt. En dat je over kleuren, vlakken en patronen ontzettende meningsverschillen kunt hebben. Schreeuwende ruzies zelfs.
Al is het gelukkig wel allemaal weer goed gekomen.

Harry Potter in zeven minuten

Ik geef het toe. Harry Potter ontgaat mij helemaal.
Nee, niet boos worden.
We trekken ons hier in de bibliotheek niets aan van de smaak van de mensen die hier werken. Dus er staan gewoon rijen boeken over Harry in de rekken. Nou ja, ze staan er als ze niet uitgeleend zijn.

Zelfs Harry Potter-afwijzers zoals ik zal het zijn opgevallen dat er iets is met een nieuwe film over de jongen. De laatste schijnt het te zijn.

Rondhangend op het internet kwam ik het filmpje hierboven tegen. Twee mannen vertellen de vorige films na, in zeven minuten. Ze doen dat in het Engels, dat is een nadeel, dat is waar. Maar ik vond het toch te knap gedaan om het niet even in dit blog te zetten.

Mocht iemand de films in het Nederlands na kunnen vertellen, in zeven minuten, reageer of mail dan even. Dan komen we een filmpje maken.

Boeken voor een onbewoond eiland

"Wat doe je?"
"Ik zoek tien boeken voor een onbewoond eiland."
"We gingen toch naar Jordanië? En dan past er maar één boek in je tas."
"Nee, het is vanwege iets op Twitter. Ik moet gewoon even tien boeken voor een onbewoond eiland uitzoeken."

"Het schiet nog niet echt op he, met die tien boeken."
"Het is ook lastig. Kies je de beste tien boeken die je ooit las? Of doe je boeken die je ooit nog wilde lezen? Neem ik plotseling toch ook fictie mee? Doe je vrolijke boeken? Of juist niet, of een mix?"

"Heb je er al één?"
"Twee zelfs al. Nou ja, die ken ik eigenlijk alle twee al heel goed. Dus misschien ...."
"Je neemt het allemaal wel weer heel serieus he?"
"Het is ook serieus!"
"Nou. Zeker."
"Of vind jij van niet?"
"Natuurlijk. En ik ben nu al nieuwsgierig naar wat er nog meer komt."
"Hoezo?"
"Nou. Tien films voor een onbewoond eiland. Tien cd's. En natuurlijk het hoogtepunt, tien Bob Dylan liedjes voor een ..."
"Je neemt het niet serieus."
"Juist wel, dan kun je weer fijn zoeken naar die ene opname van dat liedje van Bob toen hij in Jezus was en dat werd opgenomen met "mijn eerste cassetterecorder", door een openstaand raam terwijl er een trein voorbij komt."
"Je neemt me niet serieus."

"Hoeveel heb je er nu?"
"Nog steeds twee."
"Nergens om hoor, maar we zouden nog naar het schema kijken. Je zou bandjes gaan schrappen."
"Dat heb ik gedaan."
"Van de 32 er één weghalen is niet echt schrappen hoor. Kijk dan, op zondag zijn we om zeven uur volgens het schema op drie verschillende plekken. Dat kan niet."
"Eerst dit afmaken, we gaan pas vrijdag naar Rotterdam."

"Nog steeds twee?"
"Drie al."
"Weet je, misschien moet je doen alsof we op een schip zitten."
"Sorry?"
"Ja. Als je nu doet alsof al je boeken op een schip staan en er wordt plotseling omgeroepen dat het schip aan het zinken is en dat we met vijf minuten van boord moeten."
"Dan worden de boeken nat."
"Het schip is heel dicht bij land!"
"Dan kun jij toch ook wat boeken meenemen?"
"Ja kom, het is jouw lijstje. En bovendien, ik moet de poes al dragen."

"De vijf minuten zijn om hoor."
"Ik heb er tien. Maar weet je, ik bedacht me wel, als jij en de poes ook aan land kunnen komen is het geen onbewoond eiland meer."
"Mannen en lijstjes! Je neemt dit echt allemaal veel te serieus, doe toch niet zo ingewikkeld. Tien boeken, foto, klaar!"
"Maar er moet nog een onderbouwing bij!"
"Dan doe je dat een andere keer. Het is echt wel goed zo. Kom, we moeten nog een cadeautje verzinnen voor je moeder."

(wordt misschien nog een keer vervolgd)