My own private Idaho (gastblog)

Zo'n twee jaar geleden heb ik kennisgemaakt met twee ontzettend aardige, spontane vrouwen. Zij bleken een stel te zijn en één van hen was op dat moment in verwachting. Via Facebook en Whatsapp onderhouden we sindsdien een vriendschap en de tweede keer dat we elkaar "live" zagen, hebben wij hun parmantige zoontje mogen bewonderen. Tijdens die ontmoeting vertelden zij over hun persoonlijke ervaringen hoe hun (woon)omgeving reageert op hun seksuele geaardheid en gezinssamenstelling. Ik viel zo wat van mijn stoel! Noem mij gerust naïef, maar ik had werkelijk in het moderne Nederland anno nu, niet verwacht dat er nog zoveel weerstand en agressie tegen lesbische/homoseksuele personen zou bestaan.

 

Het klinkt zo makkelijk: kunnen en mogen zijn wie je bent. Maar dat is allesbehalve vanzelfsprekend. En het begint met ontdekken wie je eigenlijk bent. Dat is ook de rode draad in de roman Schittering, geschreven door de Italiaanse Margaret Mazzantini (uitgegeven bij Wereldbibliotheek). In Schittering draait het, kort door de bocht, om twee mannen, Guido en Constantino, in hun persoonlijke ontdekkingstocht naar hun geaardheid en bereidheid verantwoordelijkheid daarvoor te nemen. Eigenlijk gaat het vooral om Guido.

Ik heb deze roman zeker niet in één ruk uitgelezen. Het rare is dat ik best wel even moeite had om door het begin heen te komen. In mijn herinnering wordt er namelijk heel veel tijd besteed aan de jongste jaren van Guido, terwijl ik door zijn latere ontwikkeling en persoonlijke worstelingen pas echt werd gegrepen. Nu ik deze blogpost wilde schrijven, heb ik teruggebladerd en moet ik tot mijn verrassing constateren dat er in werkelijkheid (qua aantal pagina's) niet extreem lang bij de jeugd wordt stilgestaan. Hoe verder ik in het boek kwam, des te meer impact het op mij kreeg. Ik moest voor mijzelf af en toe een leespauze inlassen om het te kunnen blijven behappen en verwerken.

In een werkelijk schitterende en beeldende schrijfstijl schetst Mazzantini hoe Guido, afkomstig uit de gegoede klasse, naar zichzelf kijkt en naar zijn buurjongen Constantino, de zoon van de conciërge van het gebouw waar overigens ook een oom van Guido woont. De onderlinge verhoudingen binnen het gezin en familie komen soms als volledige situaties aan bod, maar vaak ook alleen maar als flarden of een kort terugblik. Het maakt in ieder geval duidelijk dat niet alleen Guido met zichzelf worstelt. Uiteindelijk leven de beide jongens/mannen een extreem dubbelleven. Als zij uiteindelijk aan elkaar toegeven wat zij voor elkaar voelen en dat zij daar ook voor uit willen komen, slaat het noodlot toe in de vorm van een bijzonder gewelddadig incident. Dit incident leidt vervolgens een enorme omwenteling in. Bij Constantino blijkt dan ook veel meer naar boven te komen, wat ook weer een andere blik op het verleden werpt.

In de door mijzelf opgelegde leespauzes las ik de roman Je leeft maar 1 keer van Fausto Brizzi (Luitingh Sijthoff). Deze roman behelst het verhaal van de Italiaanse advocaat Diego, een midden-veertiger, die in een depressie terecht komt. Door zijn gevecht met de levensvragen wie ben ik - wat kan ik - wat wil ik paste het in eerste instantie perfect bij Schittering. Tot aan de zelfmoordpoging van Diego vond ik zijn observaties van zijn leven, zijn ontwikkeling, de reacties van familie, vrienden en verdere buitenwereld, alsmede de onderlinge verhoudingen binnen zijn (voormalige) gezin en familie prettig om te lezen. Na zijn mislukte zelfmoordpoging neemt hij zich voor zijn naasten zo veel mogelijk geluk te bezorgen. Dan komt het wat mij betreft meer in het straatje van boeken als Het Rosie Project. Niets mis mee, maar simpelweg niet echt "mijn ding".

Van Margaret Mazzantini las ik eerder Ga niet weg. Zij heeft een heel eigen stijl. Aan de ene kant voelt het afstandelijk, maar dat maakt aan de andere kant juist weer dat het onder je huid kruipt en heel dichtbij komt. En achteraf is het bijna niet terug te halen waar dat omslagpunt zit. Zij infiltreert met haar woordgebruik en stijl in jouw gedachtenwereld en dan kun (en wil) je niet meer ontsnappen. Natuurlijk kan ik dat niet zo mooi verwoorden als Lidewijde Paris, maar doordat ik Hoe lees ik? van haar heb gelezen, ben ik mij nog meer dan voorheen bewust van bijvoorbeeld wisseling in tijd en perspectief. Het lijkt wel alsof Schittering geschreven is als all-in voorbeeld van de signaleringen en tips van Paris :)

Ik eindig deze blogpost toch even met een soort disclaimer. De titel van deze blogpost is namelijk ontleend aan een film die losjes is gebaseerd op een aantal werken van Shakespeare. Ik zelf heb deze film niet gezien, maar de omschrijving past naar mijn gevoel bij de roman Schittering en in het verhaal zegt/denkt Guido dat hij voor Constantino "zijn eigen Idaho" wil zijn. Maar verder sta ik dus niet in voor de kwaliteit en inhoud van die film.

Als jij mij al langer volgt, dan weet je dat ik houd van dit soort boeken. Boeken die mij in verwarring brengen, die aanschoppen tegen alles wat "we" misschien wel als vanzelfsprekend beschouwen, verhalen die buiten de gebaande paden treden.  Ook los van het thema homoseksualiteit biedt Schittering prachtige zinnen, mooie beelden, diepe emoties. Als jij daar ook van geniet, beveel ik deze roman warm aan.

Veel leesplezier!

theonlymrsjo

Deze blogpost verscheen eerder op www.theonlymrsjo.nl

Verbouwbezoek

Misschien viel het nog niet op. En je moet er ook wel een beetje goed voor kijken, maar het zit er wel. Glas. Er zit glas in de kozijnen boven de trap in de bibliotheek.

Niet onbelangrijk dat glas. Glas plaats je als er al flink schot in de zaak komt, of in ieder geval redelijk wat schot.
En het glas is ook erg handig tegen al het dwarrelende stof. Dat stof zal de bibliotheekbezoeker niet zijn ontgaan, het ligt namelijk nogal overvloedig overal. Heus, we halen het vaak weg maar er is niet tegenop te stoffen.
Maar dat glas gaat er wel bij helpen. En als het hele verbouwen klaar is wordt alles stofvrij gemaakt.

Maar goed, het verbouwen van de Binding vordert. Het vordert zelfs zo dat er vanmorgen een excursiegroep vanuit het gemeentehuis kwam kijken naar de vorderingen.

Omdat ik zelf al een tijdje niet op de benedenverdieping, waar vroeger Atelier 6 zat was geweest ben ik daar even wezen kijken. Hieronder wat foto's.

Nee, ik weet het, het ziet er nog niet uit als "af".
Maar echt, het schiet op.

Er staan muurtjes, ik zag zelfs al iemand behangen.
Het gaat af komen.
Het stof gaat binnenkort echt weer liggen.

"Maar waar zijn die bouwmannen dan?"

Het is raar.
Horen en zien vergaat je hier soms. Een boor, nog een boor, weer een boor. Onderbroken door wat hamergeluiden. Gesleep met kozijnen, peinzende blikken, zoeken naar aansluitingen. Van dat soort dingen.

Maar op de foto's die ik maar ontbreekt enig spoor van de bouwmannen.
Hierboven, in het voormalige Atelier 6, er is een hoop bijgekomen sinds vorige week.
Maar er is geen mens te zien.

Op de verdieping boven de bibliotheek, geen mens.

Een vergaderruimte die er opeens stond en al bijna af is. Nee, niemand.

Wat het is, ik weet het niet. er lopen echt flink wat bouwmannen rond in de Binding. Ze doen van alles. Maar echt, zodra ik probeer ze op te foto te zetten schieten ze alle kanten op en tegen de tijd dat je op de "maak foto" knop drukt zijn ze totaal uit beeld verdwenen.

Ja, hier zie je er één. Hij is bezig met de wand die er in de gang in de richting naar het Jan Arentsz loopt wordt geplaatst. Maar hij staat alleen maar op de foto omdat hij me niet zag.

Het begint al aardig vorm te krijgen, de verbouwing van de Binding. Het is nog niet af maar ik zag wel al een tekening hangen met daarop het legpatroon van de vloerbedekking. Als ze daarmee bezig gaan is het eind in zicht lijkt me toch.