Beeld (een beetje) van een komende verbouwing

Naast me, buiten, wordt driftig gebouwd. Eerst stond er iets, toen was het weg en nu staat er al bijna weer het skelet van een nieuw gebouw. Nog twee keer met je ogen knipperen en het staat er helemaal.

Maar dan?

Dat nieuwe gebouw, waar de ingang van de hele Binding komt, is niet het enige dat er gaat veranderen. Ook de bibliotheek gaat, om in verbouwingstaal te blijven op de schop.

Alles opschrijven wat er gaat veranderen, dat zou een te lange lap tekst worden. Dus gaat het in delen.

Eerst maar eens wat beelden die laten zien hoe de bibliotheek er uit gaat zien. Ongeveer. Want het is nog niet allemaal precies uitgedacht en uitgetekend.

De plattegrond.
Waar je nu, op die plattegrond links beneden binnenkomt doe je dat straks, op twee derde van de tekening in het midden. Nee, daar zie je geen deur, dat kon de computer blijkbaar niet. Maar hij komt daar wel.

Nu staat daar dit.

Straks ziet het er, vanaf de andere kant gezien zo uit.

De balie, die we gaan delen met de gemeente, verschuift. Tegenover de balie komt een grote leestafel en daar weer naast komen de uitleenmachines.

Alle kasten worden een slag gedraaid.

Nu ziet het er zo uit.

Straks zo.

Onder de trap staat nu dit

Straks dit.

Zo.
Dat zijn vast wat beelden. Later meer over openingstijden, deuren,  hoe en waar de bibliotheek op meer plekken in het hele gebouw opduikt en wanneer het allemaal gaat gebeuren.

Ton

Beeldjes op een balk

Na al het sloopgeweld begon er vandaag zomaar zonder vuurwerk een nieuwe fase van de verbouwing van de Binding. Er wordt gebouwd! Nieuwe, zwaar stevige metalen balken worden geplaatst. Om die balken wordt dan later de centrale hal en de kantine van het Jan Arentsz gebouwd.

Maar vorige week viel me plots iets anders op.

Het was al wat later, de zon ging onder en toen ik uit het raam van wat nu nog mijn kantoor is keek glinsterde er links iets. En het bleef glinsteren. Omdat het eten toch nog in de magnetron warmig stond te worden zocht ik naar de hardnekkige glinstering.

Ik geef toe, je moet erg goed kijken maar dan, mits je dus goed kijkt zie je een hele rij beeldjes op een balk.

Deze dus.

Enigszins verbaasd maar ook geheel opgetogen deelde ik mijn ontdekking met mijn collega's. Die allemaal zeiden, 'O, die beeldjes, ja, leuk he'.

Wie vanuit het zaaltje naast de bibliotheek omhoog kijkt ziet een rij beeldjes op een balk zitten. Het is geen groot nieuws, ik weet het. Maar het ziet er raar uit, zo'n rij beeldjes midden in al dat verbouwgeweld. Zand, beton, afscheidingen, werkmannen met helm en al, gedreun van boren en apparaten waar ik de naam niet van ken, en die beeldjes staan daar maar. Raar, en ook weer mooi en zelfs rustig.

Als ik het goed begrijp zijn die beeldjes ooit door leerlingen van het Jan Arentsz gemaakt en staan ze al heel lang op die balk. Het gebouw is om hen heen afgebroken en wordt nu weer opgebouwd.

En die beeldjes staan daar maar. Op hun balk.
Hopelijk blijven de herfststormen achterwege en wordt het een winter zonder sneeuw.

Ton