Jaarverslagen worden zelden gelezen

Leuk is het niet natuurlijk, dat jaarverslagen maar zo weinig gelezen worden. Alle woorden willen nu eenmaal graag gelezen worden.
Al heeft een jaarverslag het vaak wel aan zichzelf te danken. Veel te veel woorden, gekkig officieel taalgebruik, en het gaat ook nog over dat wat al geweest is.

Maar goed, de Bibliotheek Langedijk heeft ook een jaarverslag. Hopelijk met niet al te rare woorden en hoewel de toekomst vaak boeiender is dan het verleden is het best aardig om eens te lezen hoe het nu gegaan is, in het afgelopen jaar.
Wat zeg ik, best aardig? Er is een hele hoop gebeurd, zeker voor een kleine bibliotheek als die in Langedijk. 

Hieronder dus het jaarverslag.
En mocht dit lastig lezen dan staat het ook nog hier.

Probeer het eens.

Rare boeken op de radio

Dromen, als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het wel aan dromen.
Oh, wacht, niet m'n eigen dromen, die gaan best wel. Nee, dromen in boeken en in films. Daar word ik toch vaak zo vreselijk flauw van. Zit je net goed in een verhaal duwt een schrijver er opeens een droom in. Bah. In een droom kan van alles, logica hoeft niet en zo'n ding zit vaak ook nog vol vage psychologische verwijzingen. En als de schrijver geen zin meer heeft dan stopt de droom gewoon. Kunstgrepen vind ik het, ophoudende stukken tekst, een uitvlucht van een schrijver die het niet meer weet.

Een paar weken terug las ik een boek van Kazuo Ishiguro, "De troostelozen". Ik begon er vrolijk aan. De tekst op de achterflap vertelde over een muzikant die in een plaats terecht kwam waar van alles aan de hand was en waar de muzikant een belangrijke opdracht had. De eerste bladzijdes las ik opgetogen. Fijne zinnen, mooie opbouw. Maar na 8 of 9 pagina's bekroop me het gevoel dat er iets raars aan de hand was. De hoofdpersoon stond namelijk al een paar pagina's met een meneer in de lift die zijn koffers naar zijn kamer zou brengen. En de sjouwende man ging maar door over hoe belangrijk het was dat hij de koffers niet op de grond zou zetten.

Het boek van Ishiguro bleek één lange droom te zijn. Van meer dan 500 pagina's.

En hoewel ik dromen in boeken verafschuw vond ik het een erg goed boek.

Dinsdag 24 april mag ik mijn maandelijks uurtje op Compleet FM weer vullen. Van 10 uur in de ochtend tot 11 uur. En deze keer doe ik twee moeilijke boeken. Of lastige boeken. Rare boeken mag ook.

Naast het boek van Ishiguro gaat het over "De bleke koning" van David Foster Wallace. Nu al het raarste boek dat ik dit jaar las. Een verhaal over mensen die bij de belastingdienst in Amerika werken, verveling, bureaucratie. En dan zo complex geschreven dat je er soms vrij radeloos van wordt. Maar ook weer heel erg vrolijk. Ik dan.

Naast bibliotheeknieuws mag ik ook de muziek zelf uitzoeken. Ik denk dat het muziekjes worden van Biosphere, Morton Feldman, Lambchop, Vijay Iyer's project over de dromen van veteranen van de oorlogen in Irak en Afghanistan, Eric Clapton's beste gitaarsolo en nog wat dingen.

Moeilijke boeken, rare muziek, ik heb er nu al zin in.

Ton

Afra aan de lonkende leestafel

Veel is tegenwoordig marketing, en dat woord is vaak weer een soort versjieking van iets eenvoudigs als reclame.
Dus eigenlijk zou ik nu een zin als "ik beleefde menig fijn uur met de prachtige boeken van Afra Beemsterboer" moeten tikken.
Maar dat zou natuurlijk dikke onzin zijn.
Ik heb immers nog nooit een boek van Afra Beemsterboer gelezen.

Afra Beemsterboer, u weet het waarschijnlijk is een schrijfster van familieromans uit Langedijk. Niet zomaar een schrijfster van een enkel boek, ze heeft een fikse rij titels op haar naam staan.

Ik las ze nooit, maar ken ze wel. Mijn moeder veerde namelijk altijd op als ik van haar een boek meebracht uit de bibliotheek. Nou ja, echt opveren ging niet meer zo heel erg maar blij werd ze wel van zo'n boek. Waar ik dan ook weer blij van werd want met regelmaat werd ik licht wanhopig van haar "Nee, dat is niks", "Ouderwets" of "Veel te godsdienstig" opmerkingen bij de boeken die ik voor haar uitzocht. Familieromans, ze lijken zo makkelijk, maar dat valt vies tegen. Om een goed verhaal fijn op te schrijven, lekker leesbaar maar weer niet oubollig, daar moet je talent voor hebben.

Volgens mijn moeder had, of beter heeft Afra Beemsterboer dat talent.
En geloof me, als mijn moeder dat zei dan klopt dat. 

Aanstaande vrijdag, 13 april is er in de bibliotheek van 15.00 tot 16.00 uur een workshop van Afra Beemsterboer over hoe dat nu gaat, schrijven. Workshop klinkt misschien wat officieel en plechtig maar dat is niet de bedoeling. Afra vertelt over haar ervaringen met het schrijven van familieromans en als u wilt kunt u wat oefenen.

Groeten uit Hilvarenbeek

Er is wat gezoem, wat getjilp, je duikt weg voor een overvliegend vliegtuig en in het nagebrom hoor je iemand "kom maar, kom maar, kom maar!" roepen.

Geir Jenssen komt uit Noorwegen en maakt als Biosphere ambientmuziek. Mocht je bij dat woord op Wikipedia willen gaan kijken, daar staat dit, "Het is een rustige, lang uitgesponnen muziekstijl met elektronische instrumenten, waarbij men meer bezig is met het creëren van soundscapes dan met liedjes en composities."

Hoe komt een zin in het overduidelijke Nederlands als "Kom maar, kom maar, kom maar!" op een cd van een Noorse muzikant?

In Hilvarenbeek staat een biologische boerderij, 't Schop, en daar logeerde Jenssen een tijdje. En in die tijd nam hij daar allerlei geluiden op. Weer thuis maakte hij daar muziek bij, of omheen, of achter. Zoiets. Het "Kom maar, kom maar, kom maar!" is het geluid van boer Jan van den Broek die zijn koeien roept.

Nu krijg ik van ambientmuziek vrij vlot een wat irriterende jeuk maar "The Hilvarenbeek sessions" van Biosphere is bar mooi. Korte stukjes muziek met het geluid van de natuur in Hilvarenbeek. Je hoort de wind, hopen vogels, een watermolen en vleermuizen. Nederland gevangen in muziek.

Nu lenen we in de Bibliotheek Langedijk al een tijdje geen cd's meer uit maar je kunt in de bibliotheek wel fijn naar muziek luisteren.

Op alle publiekspc's is een link naar Muziekweb Luister te vinden. Via die website krijg je toegang tot letterlijk duizenden opnames. En ja, natuurlijk is er YouTube en er is Spotify maar het mooie van Muziekweb Luister is dat er ook veel muziek op terug te vinden is die je nergens anders meer kunt vinden. Muziek die er ooit was, op cd's of lp's maar die om allerlei redenen is weggezakt in de pre-digitale vergankelijkheid.

Dus, als je als eens naar het geluid van Nederland wilt luisteren, of op zoek bent naar dat ene liedje dat je nergens anders kunt vinden, probeer Muziekweb Luister eens. Je moet er wel voor naar de bibliotheek maar dat is sowieso een best leuke bestemming.

Vind ik.

Ton