Een
Hollandse zomer. Af en toe stralend mooi, maar vaak luidde de tekst van de
weersverwachting: overwegend wisselvallig. "Regen is goed voor de tuin en
voor het land". Dat accepteer je makkelijker als je, zoals ik, tussen de
agrarische bedrijven woont. En het was een bewuste keuze om de vakantie op
eigen terrein door te brengen. Op onze stek van 5.000 m2 is genoeg te
doen en áls de zon zich laat zien, is er altijd wel een plekje te vinden
om de stralen op te vangen (of juist te vermijden). Kortom, ik genoot volop van
een heerlijke vakantie.
In
mijn eerste week trof ik mijzelf in de keuken aan, met alle ingrediënten voor
een traditionele Zuidafrikaanse "melktert". Binnen het bedrijf van
mijn lief (Dutch Food School) is er natuurlijk ruimte om regelmatig wat te experimenteren,
zodat tijdens kook-bijeenkomsten er steeds meer mogelijkheden voor onze
gasten/cursisten zijn om een leuke, leerzame en lekkere tijd met elkaar te
hebben. Maar de melktert kwam niet uit de koker van mijn lief. Nee, de
inspiratie kwam van Tannie Maria van Harten. Ken jij haar nog niet? Dan zou ik
daar maar snel verandering in brengen, want deze dame verdient alle aandacht.
Ik maakte met Tannie Maria kennis doordat ik Recepten voor liefde & moord mocht lezen, geschreven door Sally
Andrew en uitgegeven bij Orlando.
Weduwe
Tannie is niet meer de allerjongste, heeft een baantje bij de plaatselijke
krant en is dol op koken, bakken en eten. Haar receptencolumn komt onder
druk te staan door een financiële reorganisatie, maar gelukkig weet zij samen
met hoofdredactrice Hattie en stoere journaliste Jessie de rubriek te
behouden door het om te bouwen tot een soort "Lieve Mona", maar dan
dus door Tannie Maria. Mensen kunnen haar schrijven of mailen met een probleem
of vraag en dan stuurt zij een bijpassend, inspirerend recept.
In
deze nieuwe rol ontvangt zij van een haar onbekende vrouw meerdere
noodkreten. En dat is het startsein van een spannend detectiveverhaal. De drie
dames van de plaatselijke krant stellen een eigen onderzoek in (tegen de
uitdrukkelijke wens van de politie). De tactiek van Tannie is
allerlei zelfgebakken lekkers in te zetten als iemand aangespoord moet
worden om informatie te geven. Tannie Maria heeft overigens niet een echt
makkelijk of gelukkig huwelijk achter de rug. Om te "ontsnappen" aan
haar gewelddadige echtgenoot was zij vaak in de keuken in de weer en dat is na
zijn overlijden niet anders geworden. Haar figuur deint mee met het feit dat
zij ook altijd even proeft wat zij aan het maken is. Nu zij onbedoeld in een
moordonderzoek terecht is gekomen, moet zij opeens van alles doen en ondernemen
wat niet tot haar gebruikelijke doen en laten hoort. En dat opent nieuwe
deuren, nieuwe perspectieven. Zij is op een aantal vlakken een beetje een
buitenbeentje, maar dat geeft juist extra charme en diepgang aan haar karakter.
Bijkomend voordeel van de situatie is dat
Tannie regelmatig contact moet (en wil) hebben met de
rechercheur die het onderzoek leidt, een imposante en aantrekkelijke man is.
Dus dat geeft een extra verhaallijn.
Het
verhaal zit goed in elkaar, de verhaallijnen sluiten op elkaar aan en het
geheel vormt een logische eenheid. Als je het als "ontspannend
spannend" verhaal wil lezen, zit er genoeg in. Maar toch vond ik voor
mijzelf de waarde van deze roman niet zozeer in opbouw en plot zitten, maar in
de zeer beeldende schrijfstijl van Sally Andrew. De omschrijvingen van
bijvoorbeeld het weer, de natuur, de hitte, de stilte en het verdriet zijn
allesbehalve letterlijk en toch snap je precies wat er wordt bedoeld.
Hoewel
eten een belangrijk ingrediënt is in deze roman en er achterin enkele recepten
zijn opgenomen, is het zeker geen kookboek. Je kunt deze roman
ook heel goed lezen en waarderen zonder ook maar de aandrang te voelen
zelf de keuken in te duiken. Als lekkerbek en zoetekauw vond ik het juist wel
leuk om één van de recepten te proberen en dat werd de melktert (naar een
recept van een vriendin van Tannie Maria).
Tijdens
het maken van de taart begon ik de sfeer van het boek steeds beter te
begrijpen. Het is een recept waarbij je de tijd moet nemen om het deeg te
kneden, om de melk te verwarmen en de verschillende ingrediënten samen te laten
smelten. Ik werd vanzelf gedwongen in het tempo van verzengend heet
Zuid-Afrika. En net zoals het bereiden van voeding tijd en aandacht (en
liefde!) nodig heeft, zo vraagt ook het oplossen van puzzels en
levensvragen tijd en aandacht. Versnellen heeft geen zin.
Naar
ik heb begrepen heeft Sally Andrew in ieder geval al een tweede deel
rondom Tannie Maria geschreven. Het is bij mij niet bekend of dat deel ook in
het Nederlands vertaald gaat worden maar ik hoop het wel. Ook
deze hoofdpersoon is veelzijdig genoeg om daar een hele serie omheen te
bouwen en ik wil graag nog vaak van de schrijfstijl van Andrew kunnen genieten.
Veel
leesplezier!
theonlymrsjo
(deze
blogpost verscheen in een iets langere versie op www.theonlymrsjo.nl)
