Bijna!

Niet storen! Ik lees!

Natuurlijk, ik irriteer me ook als iemand me stoort tijdens het lezen. Vooral als blijmoedig hun ellende over de telefoon besprekende medemensen in de trein dat doen.
Tot nu toe verbeet ik mezelf dan alleen maar. Sinds Julian "I made this for you" Smith, een liedje/filmpje over dat storen maakte kan ik ... misschien dat liedje gaan zingen?

Why are all these people always interrupting me?

What i gotta do to try to make them see?
(Don't you ever interrupt me while i'm reading a book)
Im reading a book, i'm reading a book

Julian Smith blijkt, lees ik in een Wikipedia stukje een heuse internetcelebrity te zijn. Zijn "25 things i hate about Facebook" is sinds 2009 al 5249008 maal bekeken. Hartstikke fijn voor mr Smith natuurlijk maar mij doet hij voornamelijk aan iemand of iets denken. Maar ik kan er niet opkomen.
Scream?
Nightmare on Elm Street?

I'm at the library, where they call me a crook

I never even pay for my library books
I take them from the shelf
and if anyone looks i say

I'm reading a book, man I'm reading a book

Is het leuk? Mateloos flauw? Effectief? Kijk het filmpje in ieder geval één keer helemaal. Het einde is namelijk nogal raar. Ook dat nog.

Misschien lijkt Smith op die nare godsdienstwaanzinnige monnik uit dat boek van Dan Brown?

Wees aardig voor bibliothecarissen

Toen in het voorjaar van 1971 de openbare bibliotheek van Troy werd geopend vroeg bibliothecaresse Marguerite Hart aan een aantal beroemde mensen om in een brief uit te leggen wat er voor hen persoonlijk zo belangrijk was aan lezen en bibliotheken.
Ze kreeg 97 antwoorden en die zijn allemaal te bekijken op de website van de Troy Public Library.

Tussen de briefschrijvers zitten "grote namen", mensen als Neil Armstrong, Isaac Asimov en Dr. Seuss. De vrouw van Richard Nixon laat van zich horen en het secretariaat van de paus laat weten dat zijne heiligheid voor de bibliotheek zal bidden.

Mijn persoonlijke favoriet is echter de brief van John Burns, gouverneur van Hawaï. Misschien had de man even niets te doen, hield hij ontzettend van bibliotheken of had hij gewoon een erg goed humeur want Burns gaat anderhalf kantje helemaal los. Een bibliotheek is een vliegveld, een station (hé, dat komt goed uit vandaag). Cicero komt voorbij en ik begrijp nu eindelijk waarom honden de bibliotheek niet in mogen.

"I think one of the reasons books become worn

out is because children in the old days used to bring dogs

into libraries and, without thinking, would bend down the

corners of pages like dog's ears lying flat. Never do that."

De gouverneur stelt verder voor dat de kinderen een bloemenkrans voor de bibliothecaris gaan maken, en hij legt ook uit hoe je zo'n krans maakt.
Burns heeft ook nog wat fijne woorden over bibliothecarissen.

"Be very kind to all librarians. They are among the

wisest people in the world. We could do without Governors if

we had to, but we could not get along very well without

librarians. They open up the windows of the world and let

the fresh air and sunshine into our hearts."

Mooi om te lezen, ook al zijn het dan woorden uit 1971.
al weet ik niet of een bloemenkrans mij echt goed staat.

De "kleine bibliotheekjes"

De Little Free Library.

Het is een best serieus project, ook al ziet het er op het eerste gezicht misschien een beetje raar uit. Bouw een soort vogelhuisje, maar dan wat groter. Doe er boeken in. Zet het langs de straat en, om met die film te spreken "If you build it they will come".
Nou ja, blader maar even door de website. Echt moeilijk is het allemaal niet.
De bibliotheekjes lijken een beetje op de boekenkasten of boekenplanken die je soms in hotels wel eens ziet. Met boeken die vaak door gasten zijn achtergelaten, of zijn omgeruild.

Nu nog alleen in Amerika. Maar. Kijk nog eens goed naar het plaatje.

Zo'n "Kleine bibliotheek" kan ook best ergens in een straat in Langedijk. Gewoon om de buurt nog wat meer op te fleuren.

Het eerste boek

Ik kwam er op toen ik naar een filmpje van een enthousiast jongetje in een boekwinkel aan het kijken was. Het filmpje was me in een tweet aangeprezen.

Het viel me nogal tegen, dat filmpje. Ik vond het jongetje overdreven, aanstellerig en een beetje vroeg oud in zijn taal en in zijn gebaren. Maar dat waren misschien weer eens geen aardige gedachtes.

Dus ik vergat het jongetje maar vroeg me af, zonder dat ik precies wist waarom, wat het eerste boek ook alweer was dat ik ooit kocht. Zelf kocht, niet cadeau kreeg, maar zelf kocht. Met geld. Dat ik dan misschien wel weer gekregen had.

Mijn eerste zelf gekochte boek was "Samen op 't eiland Zeekraai" van Astrid Lindgren. Ik kocht het in Den Helder. In een boekwinkel waar ook kantoorspullen en pennen werden verkocht. In mijn herinnering rook het erg donker, naar leer. Maar dat kan ook weer komen omdat er op die plek later een schoenwinkel zat. Soms halen je herinneringen wel eens iets door elkaar.

Ik kocht het boek waarschijnlijk naar aanleiding van de tv serie die er van het boek was gemaakt en die toen werd uitgezonden. Prachtig vond ik die. Toen. Later zag ik hem eens terug en toen bleek er in groeiend gras meer dynamiek te zitten dan in een aflevering van "Samen op 't eiland Zeekraai".

Maar het boek is nog steeds erg mooi. Onschuldig, vrolijk, met mooie kinderavonturen die iedereen wel zou willen beleven. Ook wanneer je allang geen kind meer bent.